zondag 30 december 2007

lopen met een kater


Kan je een kater hebben zonder een druppel alcohol te drinken ? Volgens het liefje wel. We stonden beiden op met hoofdpijn en die is na een hele dag nog niet verdwenen. We zochten naar oorzaken : was het de korte maar misschien te hevige krachttraining van gisterenavond ? Hadden we te laat op de avond getraind ? Kan liefje niet meer tegen wijn en massa's pindanoten ? Maar waarom had ik er dan ook last van (geen wijn, geen noten).

De schuldige moest gezocht worden in de fruitsla. Anderhalve dag was die, en koud bewaard, maar volgens liefje toch de oorzaak van de kater. Met al die gistingen...

Ondanks het katergevoel ben ik deze morgen toch nog richting Leuven vertrokken om er geheel onverwachts deel te nemen aan de eindejaarscorrida. 8 km, moest redelijk lukken dacht ik, maar het katergevoel bleef. Misschien was datzelfde katergevoel ook de oorzaak van mijn onvrede met de loop. Ik vond hem niet zo georganiseerd : geen kilometer aanduidingen (op 8 km moet je er toch minstens één zien) en bij het binnenkomen van honderden mensen moesten 2 kraantjes en plastic bekertjes ons bedienen. Het werd daar, én bij de 'free Aquarius' bijna een kleine oorlog. Mensen verdrongen elkaar.

Typisch Leuven (maar ik heb het als bewoner van Leuven altijd gewaardeerd) is het onmiddellijk afbreken van alles eens het evenement goed en wel op z'n einde loopt. Geen 'chillen' in de sfeer dus. Nieuw was de tijdsmeting met Prorun, een nauwelijks zichtbaar chipje op je borstnummer dat blijkbaar zo goed werkt dat de uitslagen bijna onmiddellijk op LCD-schermen te zien waren. Blijkbaar kan eender welke loper op die manier ook z'n videobeeld opvragen via internet.

Als beloning : een fles wijn !
Nog een kater in het vooruitzicht ?

vrijdag 28 december 2007

Run for fun


Foto en nog meer foto's en artikel : http://www.jopo.be/artikel/302


Het is 8 dagen geleden dat ik nog gelopen heb, en wel op de super Santa Run. Ondanks the fun (hier leerde ik het woord funrun kennen) en de ambiance was het toch een lastig loopje. Het kerstpak viel dik mee. Het was niet alleen mooi maar ook gemakkelijk. Ik had er mijn looptights onder en had geen last van de barre kou. Baard en snor heb ik achterwege gelaten, want dat was regelrecht zweten.

Na ongeveer 2 kilometer kon je parcours kiezen : links een stop bij het jeneverkot, of rechts gewoon doorlopen. Ik koos (met spijt achteraf) om door te lopen. De kerstmannen waren bijzonder snel gestart (én gestopt bij het jeneverkot) en het lopen op gladde kasseien viel me zwaar. Tel hier en daar nog een gevallen friet of ander vuil op die kasseien en het was opletten geblazen !

De Meir liep fanatastisch : massa's supporters en dat gold al evenzeer voor de Groenplaats. Tijdens het lopen werd er 'Hohoho' geschalkt en we zongen zelfs kerstliederen. Dankjewel Nora, Karen en Mia voor het onverwachte supporteren !
Heerlijk leuk was het eindigen in de Waagnatie. Meestal is eindigen een koude douche, letterlijk bijna. Ik begin al na 5 minuten na de stop te rillen van de kou. Maar hier zaten we in een warme hangar, met Q-publiek en -animatie. ReBorn zong er volle borst, net als Sandrine en nog een paar Vlaamse voor mij nog onbekenden.

Reuzeleuk dus maar ondertussen niet meer gelopen. Vandaag nam ik echter het besluit dat er MOET gelopen worden, anders loop ik misschien helemaal niet meer. Want hier komt de eigenaardige kronkel in het hoofd van Kaat. Als ik 4 dagen niet gelopen heb denk ik dat ik het niet meer zal kunnen, dat ik mijn eerste stappen zal zetten en mijn lichaam zal protesteren. Dat ik nog maar amper een kilometertje rond zal kunnen en al rechtsomkeer zal moeten maken.
Met de 10-miles in het vooruitzicht (april) kàn ik niet anders dan weer de baan op. Maar bovenal moet ik ook lopen omdat mijn lichaam na 8 dagen rust smeekt om niet vast te roesten. Nu alleen nog het hoofd overtuigen !

dinsdag 25 december 2007

Ik hou van kerstfeestjes !


Het eerste feestje, met de vrienden ! Het dessertenbuffet was een waar succes ! Cadeautjesronde ook, maar bovenal (tijdens de Kersttijd mag men sentimenteel zijn) het cadeau van vrienden, al jaren door.
Snif snif, waar zijn die zakdoeken !
Posted by Picasa

vrijdag 14 december 2007


There is no such thing as bad weather,
just soft people.


Zo luidt het citaat citaat van Runnersworld dat ik vandaag in mijn mailbox kreeg.
Nu en dan ben ik heerlijk soft, zoals vorige week, maar deze week best goed bezig !
Anderzijds, als mede-oprichter van Nike kan je maar beter zeggen dat alle weer goed is ! Kwestie van de verkoop niet afhankelijk van het weer te maken !

donderdag 13 december 2007

Leven : vriendschap, verraad, verlossing

Tijdens mijn studententijd was ik smoor op Dostojewski. Deze man toonde een mens in al zijn diepte, zijn grootheid, zijn passie, zijn zonde, tederheid en verval. Ik voelde altijd ontzettend veel liefde voor zijn personages omdat ze zo 'echt' waren.

Aan deze schrijver moest ik denken toen ik een nieuw boek van (jullie) lijstje las : de Vliegeraar van Kabul van Hosseini. De eerste 50 bladzijden vielen tegen, ik kwam net uit een ander boek waar het snel en spannend was, de Vliegeraar leest als het pellen van een ajuin. Je komt altijd maar dieper en dieper in het geheim van de personages en hun leven.
Ook bij Hosseini komen alle grote thema's aan bod : verraad, trouw, vriendschap, passie, liefde, vader-zoonrelatie.
Naast de geschiedenis van het hoofdpersonages wordt ook de recente geschiedenis van Afghanistan verteld. De Russen waren één ding, maar ronduit weerzinwekkend en wreed wordt het als Hosseini het heeft over de publieke stenigingen en de wreedheid en willekeur waarmee het talibanregime mensen terroriseert.
Een boek om koude rillingen van te krijgen ! Maar een nieuw boek uit het lijstje ligt al klaar !

woensdag 12 december 2007

Ik heb al jaren een schitterend idee (hoogmoed komt voor de val) voor een never ending soap. Die zou doodgewoon over mijn werk gaan. Ik beweer hier niet dat mijn werk zo boeiend is, misschien zelfs helemaal niet, maar mijn collega's zijn op z'n minst allemaal zeer fascinerend.
De meeste van hen werken al een eeuwigheid "bij ons". (identificatie met het werk !) Lees : hun hele leven. Dat betekent dat ik met sommigen al meer dan 10 jaar samenwerk. Ik ken verhalen over hun liefjes, huwelijk, eerste kinderen en soms ook huwelijksperikelen. Dat zou een goede aanvoer zijn.
Maar veel leuker nog zijn de "typetjes", want die hebben we ook. Uiteraard worden typetjes in soaps uitvergroot, maar nu en dan kijk ik naar wat er rond mij gebeurt en ik zie de beste soap voor mijn ogen. Een grappige soap. Werkelijk waar. Niet dat mijn collega's lachwekkende mensen zijn. Integendeel. Ze zijn ernstig en zeer devoot wat hun werk betreft. Ze kennen hun vak en sommigen werken zich te pletter. Maar op de een of andere manier belanden mijn collega's, mezelf incluis, steevast in grappige en soms zelfs benarde situaties.

Er zijn groepen op mijn werk. Met verschillende belangen. Er is de vakbond. Er zijn - zoals het netjes hoort - overlegorganen. Er is een baas ! Er zijn secretaresses. Er zijn klanten. Er is een kuisploeg, een technische dienst.
Er zijn hetero's, homo's en wellicht ook onbekende bi's. Er zijn conservatieven en progressieven, rebellen en eu ... (ik zal het maar niet zeggen).

Boeiend zijn de machtsnetwerken naast de eigenlijke machtsnetwerken. De mensen die het zogezegd zijn maar het niet écht zijn. En omgekeerd. Iedereen die lang genoeg in een bedrijf werkt zal begrijpen wat ik bedoel. Verborgen agenda's. Manipulatie. Soms goed, soms minder. Zorgdragen ook, liefdesverhalen, tederheid, solidariteit.
Noem maar op.

Ho, soms kriebelt het zo om hier van alles te schrijven.
Toch jammer dat ik niet anoniem (meer) ben !

dinsdag 11 december 2007

Santa Run


Natuurlijk wil ik erbij zijn ! Het zal een huzarenstukje worden om er bij te kunnen zijn, maar iedereen in mijn omgeving doet alvast heel hard z'n best ! Ik zit immers met een vervelende deadline net middernacht na The Santa Run.

maandag 10 december 2007

it's raining again

Regen houdt mij niet tegen om te gaan lopen. Toch niet als het om korte loopjes gaat als 5 km bijvoorbeeld. Het regent ook niet altijd, zeg ik mezelf dan, volgende keer beter. Maar met die loopjes van 5 km kan ik het natuurlijk niet trekken. Eén keer per week moet er een longrun gelopen worden. Zeg maar minstens het dubbele. Dus schuif ik wat met mijn trainingen, doe ook de heuveltraining in de regen (met gevaarlijke modder als uitschuiver) en ik blijf denken : één van deze dagen zal het wel niét regenen en dan kan ik lekker genieten van een ontspannen, niet op snelheid gefixeerde longrun.
Maar het blijft regenen. Dagen aan een stuk. En niet een beetje.
Regen betekent (voor mij althans) per definitie harder lopen, want een half uurtje in de regen lopen valt wel mee, maar een uur ? Dus lang én snel lopen ?
Ik weet niet eens of ik dat kan !

it's raining again...

Cmon you little fighter
No need to get uptighter
Cmon you little fighter
And get back up again
Oh get back up again


Nostalgie is het :

zondag 9 december 2007

meer dan 500 bladzijden

en die heb ik in een ruk uitgelezen ! Calamiteitenleer verdient echt een plaatsje onder menig kerstboom. Humoristisch en intelligent geschreven én gedurfd. Want het einde is ... 'ietwat' open. Het is aan de lezer om er zijn/haar einde aan te brouwen, maar die lezer is niet in het ongewisse gelaten.
Zelfs al had je totaal geen interesse in wie nou Hannah Schneider, de exentrieke lerares van Blue van Meer, dan nog heb je aan het boek genoeg.

Pess is ook ronduit grappig. Ze poneert een hoofdpersonage dat opgegroeid is met een prof als vader en hun relatie werd uitvergroot tot een eeuwige college. Blue heeft de hele bibliotheek van haar vader geabsorbeerd en denkt in citaten en voetnoten, alsof ze haar leven als één groot proefschrift ziet. Heel even vraag je je af of de voetnoten misschien wel echt zijn, maar de titels worden zo grappig, dan je er niet meer kan aan twijfelen.

Ik zal ze missen, Blue en haar eigenaardige collegevrienden !
Een schitterend boek voor wie in de winter liever thuisblijft.

donderdag 6 december 2007

iedereen zwanger

"Dat kan toch niet ? ", zegt de vrouw die voor mij aanschuift aan de kassa, wijzend op "Dag Allemaal" * .
Ik kijk even achterom. Ik ken de vrouw immers niet. Tussen ons staat nog een andere dame, maar zij reageert niet in het minst.

"45 jaar en nog zwanger ! Wat mensen allemaal doen om in de publiciteit te komen !", zucht de volstrekt vreemde dame. Ik glimlach. 47, denk ik, omdat ik de grote titel zie staan op het blad : een stralende Wendy van Wanten over de 'niet geplande' zwangerschap.

Ik stap het restaurant binnen en groet manlief en een collega. "Is dat wel wettelijk, met een 16-jarige ?", vraagt mij collega (ethicus) zich af. "Ja hoor," zegt mijn echtgenoot die plots een expert blijkt te zijn in juridische kwesties aangaande seksuele relaties met 16-jarigen "Het mag, zowel in België als Nederland".
Het duurt even voor ik door heb dat het over Tom Bonen en zijn vermeende nieuwe liefde Sophie Van Vliet gaat.

Op het werk hoor ik dat het inderdaad hot items zijn. "Wist je dat Kim Clijsters en haar mama beiden zwanger zijn ?" Hoe zou ik het weten ?

Later rijd ik naar huis en hoor dat Tom Bonen 'affectie' voelt voor Sophie Van Vliet. Dat heeft hij zelf niet uitgevonden denk ik hardop. Met zo'n antwoord kan hij immers alle kanten op.

Wanneer ik thuiskom is het huis ondergedompeld in een diepe stilte. De gordijnen zijn niet nog niet geopend. Straks is het alweer donker. Het regent en stormt buiten de muren.
Ik koester de stilte en trakteer me op een warme chocolademelk. Laat ze maar zwanger, verliefd of 'geaffecteerd' zijn, denk ik.

Vandaag is het huis alleen van mij. Geen radio of televisie komt erin !
Na het maandenlange beschamende nieuws van onze niet-regering eindelijk nieuw Belgisch nieuws : iedereen zwanger !
(*) het kan ook een ander roddelblaadje geweest zijn. Dat dergelijke inhoud deze blog al vult toont enkel dat het a) dringend vakantie moet worden b) het hoofd veel te vol zit om nog helder te denken c) België doldraait
... vandaar het label 'stressed' natuurlijk !

zondag 2 december 2007

geen troost

Het weekend hield me - net als het liefje trouwens - in bed. Een vroege griep ? Wellicht niet. Het leek alsof snotgeesten een invasie hadden gedaan op onze hoofden en luchtwegen. Onze stemmen klonken gedempt en nasaal, overal in huis lagen dozen en pakjes papieren zakdoeken om hun intocht te beperken. Een doosje vitamines. Hoestsiroop. Het wondermiddel 'Antigriepinne'. Liters thee die de schorre keel moesten verzachten.
Het liefje zette als troost Columbo op, maar het mocht niet baten. Onze ogen waren te vochtig en ons lichaam te moe. We vielen in slaap. Het intellect van deze voornaamloze detective kon ons niet wakker houden.

Een heel weekend ziek. Met z'n tweeën. Waarom heb je een heel weekend vrij ? Toch niet om het bed te houden ? Liefje vond dat we moesten vechten tegen het spook van zwaarmoedigheid en overgave. We begroeven ons onder dikke ski-jassen en trotseerden wind en regen om een kleine kilometer van ons huis te genieten van een warme chocomelk. "Dan zijn we tenminste eens uit geweest". De eerste woorden klonken zelfzeker maar de zin eindigde in schor gepraat.

"Wat ?" hoeste ik op, terwijl ik mijn muts nog dieper over de oren schoof. Hij hoorde het net zo min als ik.

"Wegens omstandigheden houden we onze winterslaap 14 dagen vroeger." Zo stond te lezen op het bordje van mijn lievelings tea-room. Blijkbaar was het hele dorp ondergesneeuwd in slaap. Winterslaap.

Gaan we dit weekend nog overleven ?
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...