maandag 29 december 2014

De week in beelden

Huis



Er zijn jaren geweest dat er nooit genoeg kerstversiering in huis kon zijn. In 2008 bijvoorbeeld, toen was dit gewoonweg het decemberproject, terwijl ik in 2011 alweer een ode aan het alledaagse schreef. Dit jaar was er ook een minimale kerstversiering en wel bovenstaand engeltje dat ik ergens in een lade heb gevonden bij het opruimen. Voor de rest blijf ik wel bij die ode !

Winter




Dat alles betekent echter niet dat ik kan ontsnappen aan de winter met zijn korte dagen. Het licht, ho, wat mis ik dat ! Omdat ons huis nogal groot is en de dreiging van de Black Out precies nogal wat indruk op mij gemaakt heeft, staan vanaf de schemering in alle vertrekken kaarsen zodat je je weg kan vinden van de ene ruimte naar de andere zonder dat je het licht hoeft aan te steken. Je hoeft zelfs de kaars niet aan te steken, gewoon een tikje geven en ze brandt ! En dat zonder rook !

Het lijf 




Ik blijf zoeken naar gezonde, snelle ontbijtrecepten met zoveel mogelijk variatie. De eerste foto is Griekse yoghurt met frambozen. Heel erg lekker, maar ik vrees aan de vette kant. Eronder - de slechte foto dus - een smoothie van wat hier dringend moest worden weggewerkt : ananas - kiwi, banaan en munt. Lekker en zeker zeer voedzaam. Maar geef mij toch maar de rode vruchten ! 

Winter



Ha, het leek al bijna alsof we op skivakantie waren, maar dit was gewoon een lange wandeling in Limburg. Knalblauwe lucht en vast sneeuw, dat moét je toch gewoon buiten ? 



Op de feestjes na was het hier anders heel rustig, helemaal zoals ik het het liefste heb. Manlief en ik met een boek (in mijn geval e-reader) in de hand en ergens een grote kan thee en voor de rest geen geluid. Klinkt misschien oersaai - maar hé, zo hebben wij het graag ! Genieten van rust en natuur, goeie lectuur, wat wil een mens nog meer ? (Het lief antwoordt : goed eten !). Ach ja. 








donderdag 25 december 2014

Geen genade op Kerstavond





Het ging er weinig vreedzaam aan toe bij ons op kerstavond, "Pakt ze", "Laat ze betalen", "Zet 'm een hak", "Geen genade !", oftewel Kerstavond met de ondertussen al 20-jarige zoon en bijna 18-jarige dochter en 'de ouders' tijdens een gezelschapsspel.
Eén keer gewonnen, voor de rest zwaar afgezien. Nog nooit zoveel met mijn leven bedreigd en één ronde bijzonder slecht geïnvesteerd !

dinsdag 23 december 2014

Met alle goede wil van de wereld (over de zorg voor kinderen)

Bron 

Ik zou het zo naar heel wat collega's in het onderwijs willen sturen, onderstaand citaat van Ben Segers, u wel bekend uit 'Wat als' en 'Safety First', want ook in het onderwijslandschap zijn de visies op zorg zeer uiteenlopend. Ze gaan van 'dat hij/zij zijn plan trekt' (wat ik gelukkig zelden hoor) tot 'We nemen het probleem uit handen" (tot grote ergenis van ondergetekende).

Voorbeeld : leerlingen moeten een atlas bijhebben op hun examens. Als ze die vergeten dan kunnen ze, nadat diegene die wel z'n atlas meehad hem niet meer nodig heeft, hem lenen van die leerling. Tot hiertoe, redelijk, al zullen vele (onderwijs-)mensen zeggen "We moeten zorgen dat er hier op school ook atlassen zijn, zodat de leerlingen die het vergeten over een atlas beschikken". 
Een leerling kan niet goed noteren. In de 'we doen alles voor de leerling' wordt dit : we zorgen dat hij kopies kan krijgen van ingevulde bladen van de leerkracht.
Dat die leerling dan, eens hij aan de hogeschool/universiteit begint, niet kan noteren, kan je hem niet kwalijk nemen.

U mag er over denken wat u wilt, maar ik kan zo raden wat Ben Segers er over denkt.

Ik was de jongste van vijf kinderen en ik ben heel lang de kleine gebleven. Iedereen deed alles voor mij. "Voorzichtig, Ben, ik doe dat wel", die houding. En hup, mijn moeder stopte - met alle goede wil van de wereld - vijf potjes eten voor iedere dag in mijn reistas. Dat is heel gezellig en warm, maar wat ben je ermee in het woeste leven ? Alles werd me uit handen genomen en ik heb nooit geweten wat het was om verantwoordelijkheid te nemen. Ik heb het daar nog moeilijk mee. Ik heb een chronische onmacht om voor mezelf te zorgen. Voor mij is het belangrijk dat ik me daar bewust ben van geworden. Ik heb flink wat mindere periodes gekend in mijn leven. Ik ging van heel hoog naar heel diep. Ik wist niet waar het vandaan kwam, die intense tristesse. Als ik op zoek ging naar de oorsprong, dan kwam ik uit op het besef dat ik nooit heb moeten vechten voor mezelf. Dat is geen verwijt. Dat is een vaststelling".
Knack Focus 17-23 december 2014

Ik zie het zoveel : ouders, leraren die alles uit handen nemen van hun kind/leerling, opdat het maar niet zou vallen, geen schrammetje zou oplopen, geen frustratie zou kennen. Met de beste bedoelingen, inderdaad. En ook wat de gevolgen zijn, zoals Ben Eggers het zo goed verwoordt. Die gevolgen zijn voor beide partijen erg, want ook de ouders/zorgverlener zit met de handen in het haar : heeft hij/zij zoveel gedààn, opgeofferd dikwijls met zo'n resultaat.  Beide partijen blijven dikwijls gedesillusioneerd achter. Het was tenslotte vol goede wil.

zondag 21 december 2014

De week in beelden

Afkicken



Wat ontbreekt er op de foto ? Suiker ja, of in mijn geval het vertrouwde doosje stevia. Van het ene op het andere moment besliste ik dat ik het zou afleren : stevia in mijn koffie, oftewel de automatische reflex om ook koffie 'zoet' te maken. We zijn een weekje ver en ik mis het niet. Op naar het volgende !

Het werk 



Klassenraden, zoals u hier al kon lezen. Hopen dat ik geen stijve nek krijg van het kijken naar het Smartboard. Vergadermarathon, 't heeft geen naam. 


En na al dat vergaderingen - ge wordt er doodsuf van - mee de schoolfuif organiseren en weten : hier doen we het voor, voor die jonge gasten. Zij hebben gewerkt ! Zij verdienen feest ! (en ook een kerstontbijt en nog een sportieve activiteit, nee, 't is niet dat ze een hele week thuis gezeten hebben...)

Mindfood



Na de kleine, de grote ! Hij weegt meer dan een kilo en telt 816 bladzijden. Gelukkig besloot de auteur om zijn bijlages gewoon op internet te zetten, kwestie van 'm nog te kunnen dragen. Ik ben er wild van maar besef ook dat dit materie is die helemaal 'mijn ding' is. (Misschien toch verkeerde studie gedaan ???). 816 bladzijden, dat wordt een leesrooster, anders ligt hij hier volgend jaar nog ! 

aanval



Ik ben er weer te laat aan begonnen, en een simpel stuk karton met een wens en je naam eronder zou ook goed zijn, ware het niet dat ik tijdens de kerstperiode plots een aanval van 'crafting' krijg, iets wat mij voor de rest van het jaar totaal vreemd is, op enige naai- en haak- en breiprojecten na. (Hm, toch niet zo erg precies !). Stempels, washi-tape en vooral veel chaos ! 

Aan u lezer, alvast een fijne kerst ! 

vrijdag 19 december 2014

De geheimen van de klassenraad





In mijn verbeelding (toen ik jong was en leerling) zag ik ze al zitten : de leerkrachten die zuchtend en puffend rond de koffietafel hun hart luchtten over die leerlingen die 'maar niet meewilden'. Want ik zat in een woelige klas en menig leraar werd er het vuur aan de schenen gelegd. Nu ik er als volwassene op terugkijk heb ik pure compassie met die leerkrachten, want wat wij als tienermeiden meemaakten - the survival of the fittest - transporteerden wij gewoon naar de leraren, we zouden wel eens zien wie er zou overleven en wie niet. Sommige leraren overleefden, anderen niet.
De klasseraad - waarvan het gevolg meestal een algemene klaspreek was - leek in mijn ogen dan ook de therapeutische zelfhulpgroep van de leraren.
Wist ik veel.

Bovendien werd er altijd heel geheimzinnig gedaan over die klassenraad. Leerlingen werden er 'besproken'. Het wat - hoe en waarom konden we er zelf bij verzinnen.

Ondertussen is er al heel wat meer transparantie gekomen, maar wie hier toch een blik in hoe het (bij ons* toch) er aan toe gaat.

De resultaten (het rapport !)
  1. Liggen de resultaten in de lijn van de verwachtingen ?
    Dat is de eerste vraag die gesteld wordt. Bij verwachtingen wordt bedoeld : de capaciteiten en de voorgeschiedenis van de leerling. (indien nee, ga naar vraag 2, indien ja, ga naar vraag )
  2. Waarom presteert deze leerling niet naar zijn kunnen ?
    Hier wordt een hele analyse gemaakt gaande van studie-methode, onderzoek naar welke de ontbrekende vaardigheden zijn of de gemiste kennis, tot het welbevinden van de leerling in zowel school- als gezinsomgeving.
    Is er sprake van een fundamenteel probleem ?
  3. Wat kunnen we doen om deze leerling vooruit te helpen ?
    Voor alle tekorten is er sowieso een begeleidingsplan met een foutenanalyse en een remediëringsvoorstel. Extra oefeningen, extra uitleg, andere plaats in de klas, afspraken. Wie doet welke opvolging ? 
Houding en gedrag 
  1. Zijn we tevreden over de (studie-)inzet van deze leerling in en buiten de les ? 
    Indien niet, wat is de oorzaak en wat kan er aan gedaan worden. 
  2. Zijn we tevreden over de houding van deze leerling ? 
    Hier gaat het over beleefdheid naar zowel leraren als leerlingen, stiptheid, al dan niet positief of negatief gedrag. 
Het welbevinden (een gelukkig kind presteert beter !)
  1. Hoe ligt dit kind bij de rest van de (klas-)groep ? 
    Wat zijn de observaties tijdens groepswerken, en niet prestatievakken (muziek, LO, godsdienst, sociale activiteiten). 
  2. Hoe functioneert deze leerling buiten de lesuren ?
    Tijdens de middagpauze op de sportpleinen, tijdens de kleine speeltijd, in de refter, op uitstappen ?
    Hoe kunnen we (indien we bezorgd zijn) deze leerling helpen ? 
Contact met de ouders of externe hulp vragen

Sommige besprekingen monden uit in een expliciete vraag naar contact met de ouders. Dit gebeurt trouwens het hele schooljaar door. De stap om ouders te betrekken is snel gezet.
Soms is er ook externe hulp aangewezen. Dit kan natuurlijk enkel als ouders daarmee akkoord zijn. Dit gebeurt voornamelijk als er een vermoeden is van een leerstoornis, of wanneer we héél erg bezorgd zijn om de leerling en menen dat er meer aan de hand dan de grote en kleine problemen die een tiener kan meemaken. 


Dit is dus wat er gebeurt en waar die leraren zich mee bezighouden de dagen dat de leerlingen thuis zijn omdat er 'rapportbespreking 'is. Ik kan u verzekeren dat dit de korte versie is en bij iedere vraag moet je je ook nog eens zo'n 12 tot 15 leraren voorstellen die daar elk hun (eigen) kijk op hebben. 

Wie voltijds werkt en een klein vak heeft, maakt dit proces zo'n 240 keer mee. 240 keren al deze vragen. Begin al maar te rekenen ! Al die informatie moet ook nog eens gedigitaliseerd worden. 

Gelukkig doet de meerderheid van de leerlingen dat goed en kunnen we pluimen uitdelen en gezwierd "proficiat" op het rapport zetten. Maar de klassenraad is er dan ook voornamelijk voor die leerlingen die het ergens moeilijk hebben. Een reikende hand in de hoop dat ze vanaf het volgend trimester weer goed mee zijn op de trein. 




maandag 15 december 2014

De week in beelden

Het werk 



Herkent u nog de doorzichtige plastic-zakjes van tijdens de examens ? Ja, het was weer zo ver. Surveilleren, tegels tellen, schoenen bekijken, het plafond bewonderen, terwijl het arme volkje examens invulde. Sommige hebben zeker hoge ambities, want het boek heeft niets met een vak te maken, maar werd door deze leerling uit pure interesse gelezen 'na het examen'. Ge moet hoog mikken ! 

Het lijf 



Eerst heb ik de regen overwonnen. Regen zal mij niet tegenhouden om te lopen ! Dan kwam de overwinning op de koude (gewoon rapper lopen !), nu nog de donkere nacht in. Bij tijden loop ik al eens in putteke duisternis, maar tegenwoordig ben ik vooral goed verlicht ! Licht in de duisternis ! Hoe toepasselijk ! 

De zee 



"Gij hebt de zee nodig", zegt het lief en misschien heeft hij gelijk, want om de zoveel tijd, als ware het een innerlijke klok, dan moet ik naar de zee. Zijn het mijn westvlaamse genen of is het gewoon omdat ik op tijd en stond alles wil verlaten en weg wil van alles

Het hoofd, de ziel of wat ge wilt


Een museum is altijd een feest voor de ziel.  Ha, dat klinkt nogal  ! MuZee en de tentoonstelling van wijlen Jan Hoet over De Zee bezocht - we blijven in het thema. Veel over te zeggen, en er komt nog een apart blogje. Maar geen foto's van in het museum. Want dat werd ten strengste verboden !  Het zit dus nog allemaal in mijn hoofd ! 



woensdag 10 december 2014

auto als identiteit (nee gij !)

Bron 


Een nieuwe auto dus, tja, we kunnen niet anders (schrijf ik met de nodige frustratie, zie hier). 

Het lief en ik zien een auto puur als een gebruiksvoorwerp. Hij moet betrouwbaar zijn en praktisch, voor de rest hebben wij geen bijzondere eisen. Dat wij met deze instelling door de verkopers (we hebben twee merkgarages bezocht) aanzien werden als pre-historisch en onbekend met wat een auto wel was, merkten we snel. Autoverkopers hebben enkele zeer hardnekkige paradigma's. 

Een diesel is beter dan een benzine-auto
Wij hebben iedere keer expliciet moeten vragen naar een benzinewagen. Toen we dat deden werden we getrakteerd op een verbaasde blik : "waarom zou je een benzinewagen willen ?"  Het 'maar madammeke toch', was er nog net niet bij. Dat wij amper 10 000 km per jaar rijden met een auto, werd met veel sceptisme bekeken. 

Airco, airco, airco !
In de voorstelling van de auto's werd airco voorgesteld als een must. Ik was al blij dat ze niet over de opwarming van de aarde begonnen, want aangezien wij met de auto ten hoogste een paar honderd kilometer richting buurlanden gaan, zien wij het nu van de extra kost van airco niet zitten. Volgens de verkoper zijn wij 's zomers gebraden kippen. 

Geen auto zonder boordcomputer
Ondertussen hebben we al door dat die er sowieso zal inzitten, ondanks de gevoeligheid van zo'n zaken. Er werd geschermd met allerlei gegevens, dat je dan weet wat je gemiddelde snelheid is, je gemiddelde verbruik en dat er overal sensoren zitten. Dat ik als bestuurder niet nog eens zo'n overload aan informatie wil, dat deed mij uitschijnen als iemand die er niets van begreep. Het lag op mijn lippen om te vragen of de auto ook van alle gegevens en mediaan berekende. Ik heb maar gezwegen. 

De overnameprijs (is een farce)
Daar heb ik bewijs van, op papier en al ! Een half jaar geleden overwogen wij immers ook om een nieuwe auto te kopen. Overnameprijs voor mijn huidige auto (compleet onderhouden en niet geaccidenteerd) : 1 450 euro. De auto die wij op het hoog hadden kostte 15 000 euro. 
Overname prijs die ze nu bieden (zelfde auto, half jaar ouder, total loss) : 2000 euro. (Met het zicht op nieuwe auto van 13 000 euro). 

Wie een auto koopt moet tegenwoordig behoorlijk mondig zijn of hij komt thuis met een auto met allerlei toeters en bellen die hij niet heeft. De verkopers zijn gehaaid, hun verkoopspraatje zich psychologisch goed in elkaar. Ze zijn geheel getraind in het Loréal-principe : koop een dure auto, want je bent het waard ! 


zondag 7 december 2014

De week in beelden

De miserie



Pijnlijk, pijnlijk, maar dit is 'm dan. Of wat er van over blijft. Geen schoon zicht is dat, en ooit was hij wél mooi en praktisch ! Nu staat hij te verpieteren bij ander schroot. Gelukkig zat er niemand in. En nee, ik heb het de spookrijder nog niet vergeven !

Het lijf 



Tijdens het zomerverlof heb lette ik goed op wat ik at, eenmaal het werkjaar begonnen was : weg met de goede intenties. Comfortfood, comfortfood ! De laatste weken probeer ik 'fast' + 'comfort' te combineren met 'gezond' en kom aan deze smoothies. Ik gooi er meteen ook altijd een paar lepels havermoutvlokken in, ha, binnen zonder dat ik het weet. En hip hip hoera voor de diepvriesframbozen, -aardbeien enzovoort !

Het werk 


Nu eens geen foto van mijn betaalde werkplek maar van een stukje van mijn bureau - tenslotte gebeurt ongeveer de helft van mijn werk hier achter mijn bureau thuis. Het is een snelle foto van een hoekje van één van mijn werktafels. De bloemen zijn lichtjes, kwestie van het wintergevoel buiten te houden. En ik ben bijziend, vandaar....

De kinders




Sinterklaas blijft hier komen, al zit de jongste hier binnen een dik half jaar ook op kot. Maar ik kan het niet laten passeren, Sinterklaas, de goede man. Stel u voor dat hij volgend jaar helemaal niet meer komt ? Hoera hoera ! Daar komt de Sint !

Voor de rest :  blij dat deze week voorbij is. Ze zijn echt niet allemaal gelijk, die weken !



donderdag 4 december 2014

Time is a monster that cannot be reasoned with



Time is a monster that cannot be reasoned with.It responds like a snail to our impatience, then it races like a gazelle when you can't catch a breath.

Joe Wenteworth in 'Simon Birch', de kerstfilm die de jongste leerlingen hier zagen.

woensdag 3 december 2014

Herinnering aan zalige vakantiedagen


Nu het flink kouder geworden is - 3 laagjes kleren al om te gaan lopen - is het zalig toeven in de herinnering van de 4-daagse van de IJzer. We hebben er nochtans ook regen gehad, maar de sfeer, de ontspanning, dagen na elkaar wandelen. Zalig !

dinsdag 2 december 2014

En toen reed iemand mijn auto in de prak

... en verloor ik toch een beetje mijn geloof in rechtvaardigheid.

Bron : klik hier
Een foto van mijn eigen auto had gekund, maar ik kan het niet aanzien. 


Het moet zowat rond zeven uur geweest zijn : een gigantische knal voor ons huis. Wij wonen in een dorp, op een worp van de kerk, met een verkeersdrempel op de weg omdat 5 huizen verder een lagere school is. Zone 50 dus, en tijdens schooluren zone 30.

Mijn auto - netjes geparkeerd voor ons huis - was 'weg'. Een spookrijder had er  in volle kracht tegenaan geknald en hem in de gevel van onze buren geslingerd. Zelf was hij in de tuin van onze overburen terechtgekomen.

Frontaal aangereden en achteraan op de gevel van onze buren. Als een accordeon. Overal stukken.
Ik wist niet eens dat ik er zo aan gehecht was tot ik zag dat hij helemaal om zeep was.

Politie gebeld, de man moest een verklaring afleggen. Manlief zette de straat af om nog meer ongelukken te voorkomen. Verzekering gebeld, ze zouden een takelwagen sturen.

En hoe gaat dat nu verder ? vroeg ik.

"Normaal gezien krijg je de waarde van je auto", zei de politie-agent. Ik keek nog eens. Bouwjaar 2007 en nog geen 100 000 km. Nog nooit  grote kosten aan geweest. Als ik een dikke 2000 euro krijg mag ik tevreden zijn.

En hier begon mijn gevoel van machteloosheid behoorlijk te groeien.


  1. Voor die som heb ik mijn auto niet terug, ook geen gelijkwaardige. 
  2. Ik kreeg meteen ook een hele lijst af te vinken taken : papieren naar hier brengen, dit en dat verwittigen ... 
  3. Maar ook : ik zit zonder auto. Maximaal 6 dagen een vervangwagen. In 6 dagen heb ik geen andere wagen, zelfs niet met een pak geld in de hand.
En al de rest ? Hoe raak ik op mijn werk ? Hoe zit het met de geplande uitstappen ? De kerstvakantie ? Het geregel met de kinderen ? Niemand die daar een antwoord op geeft. 

Balen is het. 


Dus kijk, dàt vind ik niet rechtvaardig. Rechtvaardig betekent volgens mij dat je de schade die je iemand toebrengt goed maakt. Dat is volgens mij minimaal. Maar nee hoor, niemand die daar oren naar heeft : het is gewoon dikke pech. 

Ik ben dus maar meteen gaan uitkijken naar een nieuwe auto. Die meer kost, natuurlijk. Onvoorzien en totaal onnodig. Ik zal geld terug krijgen van de verzekering, ja, maar wanneer ? Zo lang kan ik niet zonder auto. Hoeveel ? Ik hoop dat ze tenminste hierin snel duidelijkheid brengen. 

"Ben je verzekerd voor rechtsbijstand ?" vroeg de agent nog. "Moest er discussie zijn ?"... Discussie ? Ik wist niet wat ik hoorde. De politie zei zelf dat de auto daar helemaal correct geparkeerd stond, de man reed op het verkeerde rijvak tegen een overdreven snelheid. What's to discuss ? 

Stel u voor. Dat ze het ook nog eens in proces gaan trekken. Kunnen ze weer tijden lang bezig blijven. En kan ik netjes wachten. 

Not fair. 

zondag 30 november 2014

De week in beelden

Slapeloze nachten



Het is iets wat komt en gaat maar meestal veel te lang duurt : de periode van slapeloze nachten. Ik geef toe dat het meestal komt omdat ik werkgerelateerde stress niet kan loslaten en maar blijf zoeken naar antwoorden op hoe - wat - waarom enzovoort.
Gelukkig is er de e-reader, ik kan gewoon blijven liggen en stoor het lief niet, al durf ik wel eens een extra handdoek over mijn hoofd leggen omdat hij ook zo'n slechte slaper is.
(Misschien wordt het boek herkend : Haruki Murakami, 1Q84)

Het hoofd



Het moet niet altijd met het werk zijn dat het hoofd vol zit, vrijdag ging ik naar een tentoonstelling hedendaagse kunst in de citadel in Diest. Het is een heel - deels openlucht - traject, dus ik zal het in stukken moeten doen, of ik pik ook nog eens een nocture mee. Altijd goed ! De locatie alleen al is een bezoek waard ! (Citadel'Arte)

Het lijf 




Geen betere ontspanning (en ontsnapping van stress) dan bewegen ! Er wordt nog altijd gelopen, dezelfde verlichte weg, dus daar valt niet veel over te vertellen. Maar zo'n Aktivia-wandeling kan gigantisch veel deugd doen. Het was een dag vol licht - ik waande mij bijna in de zomer ! - zij het dat de warme kleding wel dienst bewees. Zalig, zalig, zalig !

Het huis



Ondanks het feit dat ik steeds meer pro digitale boeken word, blijven hier veel papieren boeken 'binnenkomen'. Wij hebben een bibliotheekje, met heus SISO-systeem, maar deze boeken - de oogst van de voorbije 3 maand - hebben nog geen plaatsje gevonden. Ze moeten eerst nog worden ingevoerd (LibraryThing) en natuurlijk ook gelezen. Sommige mensen zouden zuchten, ik kan alleen maar denken 'Yes!'  


dinsdag 25 november 2014

Gelezen : Prioriteiten van Stephen Covey



Dit boek heeft een behoorlijke invloed op mijn leven en hieronder schrijf ik mijn indrukken. Een goede samenvatting vind je alvast hier

Bewandel de weg die naar je doel leidt
Uitgangspunt is dat het niet uitmaakt hoe efficiënt je bent, maar wel of je met wat je in je leven (ruimer dan werk) doet, de koers bewandelt die je in je leven wil bewandelen. Hij legt dan ook steevast de nadruk om je tijd te besteden aan wat belangrijk is en niet aan wat urgent (on-)belangrijk is. Veel mensen zijn verslaafd aan urgentie of zien hun job als een geheel van 'brandjes blussen' (urgentie) maar belangrijker is natuurlijk zo te werken/leven dat die brandjes worden vermeden. Dat doe je o.a. door pro-actief aan belangrijke dingen te werken. (= belangrijk / niet-dringend )

Veel mensen zijn wellicht vertrouwd met zijn matrix : 





Je bent één, niet moeder, collega, zus, ...
Wat ik zelf knap vind in het boek is dat Covey geen onderscheid maakt tussen privé en werk. Wij zijn één en hebben één leven. Hij stelt het heel scherp dat wat je ook realiseert dit niets voorstelt als je je gezin (of in ruimere zin je geliefden) daarvoor in de steek laat. Daartoe is hij een pleitbezorger van 'stilstaan' en, hij formuleert het misschien met ouderwetse woorden, 'naar je geweten te luisteren'. 

Je bent nooit alleen - het is dus een illusie dat je het alleen kunt
Wat ik ook sterk onthouden heb uit zijn boek is de relatie van wederzijdse afhankelijkheid. In alles zijn wij afhankelijk van anderen, wie handelt en daarbij aan die anderen voorbij gaat, verliest. Deze wederzijdse afhankelijkheid is geen kwestie van transactie (ik geef, jij geeft) maar van synergie. Wij zoeken naar iets wat ons samen een hoger en meer bevredigend resultaat geeft. Mijn ervaring is dat dit op lange termijn ook het meest duurzame is. Luister naar je collega, partner, en zoek de win-win situatie (die niet gelijk is aan het compromis, het overstijgt dit juist !).
In dit denken gaat het dus nooit over winnaar - verliezer. (Want zelfs al ben jij de winnaar, uiteindelijk verlies je toch). 


Verlaat de schaarstementaliteit (ik kan alleen winnen als de andere verliest)
Covey pleit ook sterk voor een handelen vanuit overvloed versus handelen uit schaarstedenken. Dit laatste is competitief. Handelen vanuit overvloed is de andere alles gunnen. Trots (of zoals wij zouden zeggen pretentie) is de essentie van de schaarstementaliteit, de gedachte dat je bij wijze van spreken groter, sterker, .... wordt als de andere kleiner wordt, zwakker, etc. wordt. Het schaarstedenken is het denken in winnen - verliezen. 

Werk aan een betere leefwereld, voor iedereen
Je zou het van een boek dat ergens in de rekken van management en productiviteit staat niet denken, maar dit boek is een diep ethisch boek. Het gaat over trouw zijn aan je principes en de andere niet in de weg staan maar in tegendeel werken aan zijn empowerment. Het gaat over het werken voor 'de goede zaak' en dat is zowel je werk als je gezin, als je club, vrienden en waar je ook leeft. Dit zijn geen tegenstellingen en het ene mag niet ten koste gaan van het andere. Wie je bent, ben je overal. Het gaat niet op om andere ethische normen te hebben op het werk dan wel thuis. 

Het boek geeft dus te denken, zeer zeker. Het zou alvast voor iedereen die leiding geeft (groot of klein) verplichte lectuur moeten zijn ! Het is te koop via Bol, waar nog reviews te lezen zijn. 

zondag 23 november 2014

De week in 4 beelden

Dorpstradities




Ze, de dochter dus, had ons al maanden op voorhand verwittigd : op Christus Koning zou ze haar 'koord' krijgen, wat zoveel betekent als in de kerk als nieuwe leidster van de Chiro worden ingehuldigd. Ik stond te kijken van zoveel traditie : de kerk vol, een plechtige eed aan de waarden van de Chiro en nadien een stoet door het dorp.

Het lijf 


Omwille van de winter en de korte dagen loop ik meestal hetzelfde toertje. Maar in het weekend mogen daar al eens wat MTB-kilometers bij. Geen idee hoeveel MTB-routes door mijn dorp lopen, maar het zijn er veel. Dik geamuseerd ! 

Winter



Echt veel voelen van de (komende) winter doe ik niet, maar deze week stond ik voor het eerst op en zag hoe alles onder een laagje rijm lag, inclusief de vooruit van de auto. Ik zou het hoofdstuk winter, en vooral dan de korte dagen, zo willen overslaan. Of overwinteren in het zuiden bijvoorbeeld. 

Het werk 




Het begeleiden van stagiares staat deze weken op mijn werkschema. Chapeau af voor wie nog in het onderwijs wil gaan. Het vraagt moed ! Alvast een applausje voor deze stagiaire : met volle goesting en overtuiging ging dat. Toch kijk ik naar haar met een bezorgd hart. Zoveel uitstroom bij beginnende leraren. Zal ze het volhouden ? Ik wens ze alvast alle succes ! 




woensdag 19 november 2014

Zwaar maar niet onmogelijk - niet op het tandvlees


Bron : stepfamilyrx.com

Dat jonge ouders op hun tandvlees zitten, dat las ik vandaag in het veel gedeelde artikel van Ilse Ceulemans. Ze is niet de eerste die het schrijft of zegt.

Ik las het artikel en dacht er verder niet meer over na. Voor mij lag een stapel te lezen schoolwerk : over hoe leerlingen (middelbaar onderwijs) kijken naar hun huidig gezin en naar hun eigen toekomst. Boeiende en hartverwarmende lectuur, want de liefde voor hun ouders zat tussen ieder blad. Puber of niet, ze voelen zich wel degelijk verbonden met hun ouders, broers en zussen 'al kunnen die irritant zijn, maar dat zijn broers altijd'. 

Wat ze graag anders zagen ? Dat ma, pa meer tijd had, minder werkte. Het stond zo ongeveer op alle bladzijden, net zoals ongeveer op alle bladzijden stond dat er flink gereisd werd. Ik geef les aan wat men noemt kinderen uit bevoorrechte milieu's. De meeste ouders zijn zeer hoog opgeleid en niet zelden verbonden aan de universiteit. Ze hebben carrière gemaakt, maar dat vind ik een vies woord. Je zou evengoed kunnen zeggen dat ze hun passie hebben gevolgd.

Rijke kinderen die hun ouders graag wat meer zagen. Ouders die hun passie hebben gevolgd en hun ding vinden in hun job. Ik begrijp Ilse Ceulemans als ze schrijft dat wie kiest verliest, al geloof ik dat niet voor deze beroepsgroep.

Waarom kunnen beide niet samen gaan ? Waarom wordt deeltijds werken niet gepromoot, ook als vorm van arbeidsverdeling ? Winst/winst : méér tijd om zelf in te vullen, méér werkgelegenheid. En ja, ook minder loon, maar met de lonen waarover het hier gaat bij mijn leerlingen, zullen ze heus geen boterham minder eten, en dat geldt voor een hele groep van de werkende bevolking.
Een hele groep, ja, maar niet allen. Veel mensen hebben de keuze niet, juist omwille van die boterham. Daar is minder werken geen optie. Als het voor de groep die wél de keuze heeft, al problematisch is, wat moet dat dan zijn voor wie geen keuze heeft ?

Of zoals ik het een collega uit een andere school hoorde zeggen over een leerling met problematisch gedrag : zijn moeder werkt van 's morgens tot 's avonds en staat er alleen voor. Ze komt tegen 19 uur thuis. Nee, dan heeft ze de energie niet meer om het schoolwerk van haar zoon te volgen laat staan dat ze weet waar hij tussen 15.30 en 19 uur was. Als hij al thuis is. Kan je het zo'n moeder kwalijk nemen ? Laat ons eerlijk zijn, deze moeder zit al door haar tandvlees.

Maar goed, terug naar het artikel. Ilse Ceulemans stelt, dat na de "zware fase", de vliegfase komt. Gesteld zijnde dat iedereen een job heeft waarin "vliegen" (zich verder profesionaliseren en carrière maken) mogelijk is - wat niet voor iedereen mogelijk is- dan wordt dat vliegen bij veel mensen toch getemperd door de nieuwe zorgvraag : de zorg voor de ouders.

Een simpele rekensom maakt dit duidelijk : veertigers hebben meestal kinderen die ondertussen tieners zijn. De grootste zorg is voorbij. Deze tieners hebben dan nog wel aandacht en tijd nodig, maar minder dan de kleintjes. Veertigers hebben ook meestal ouders die ... zeventigers zijn, of iets meer of minder, naargelang de leeftijd waarop ze zelf kinderen kregen. Wij zijn momenteel aan onze 3de dementerende en dus zorgbehoevende ouder toe. Het is met liefde én verdriet dat we het doen. Verdriet omdat we zien hoe iemand die we liefhebben stap voor stap wegglijdt. Wij gaan beide werken en doen ons best voor onze kinderen en onze (schoon-)ouders. En ja, dat is bij tijden zwaar.

Maar niet onmogelijk. Niet problematisch.

Daarom  kom ik niet tot de conclusie van Ceulemans. Ten eerste geloof ik niet dat wat zwaar en belastend is per definitie negatief is of reden tot paniek. Er zit trouwens iets eigenaardigs in de hele polemiek rond 'werk en kinderen'. Voor veel ouders is de investering in hun kinderen (tijd en moeite) niet teveel. Ik las het zoveel vandaag : hoe pa en ma kinderen van her naar der voeren en daar veel tijd en energie in steken.

Hard werken (in betaalde en onbetaalde zin) kan voldoening geven. Het kan zwaar zijn om voor je kinderen of ouders te zorgen, maar het wordt gedragen door graag zien.

Ten tweede zijn er voor veel mensen - en zeker de groep waartoe zij (en ik) behoren, wel degelijk keuzes.
De enige keuze die er niet is, is alles. Je kan niet én lange werkdagen maken én tegelijkertijd bij je kinderen zijn. Wij hebben de buitenschoolse activiteiten van onze kinderen beperkt (zijn we slechte ouders ?), we hebben het fietsen en zelfstandig-zijn gepromoot. Soms hebben we dingen gemist door onze kinderen. Soms was het ook omgekeerd : lang niet alles wat ze wilden hebben ze ook gekregen. Ik denk niet dat ze er ook maar een beetje ongelukkiger door zijn geworden. Ik denk dat ze in tegendeel goed weten dat niet alles mogelijk is en dat je in alle verhalen altijd rekening moet houden met wat de gevolgen zijn voor anderen.

Ooit komt er een tijd dat onze kinderen de vleugels uitslaan en zelfstandig zijn. Ooit zullen onze ouders er niet meer zijn. Wellicht breekt dan de tijd aan voor de kleinkinderen, om zo de kinderen weer te helpen. Nee, niet absoluut, geen totale zorg. Maar wel zorg. Met liefde.

zondag 16 november 2014

De week in 4 beelden

Het werk 





Je hoort me hier niet klagen over dat jonge volkje op de schoolbanken. Ik vind ze nog altijd fantastisch, kleurrijk, stil en luidruchtig, maar meestal zinderend van leven en 'ambiance'. (Wie zich afvraagt wat die buizen daar doen, da's dus een kelder). 

Het lijf






Het is herfst en ik weet het ! Zalig weer om te lopen, alleen weet je nooit wat je aan moet : lange broek, korte broek, regenjas of niet. Ik heb wel iets met al die bladeren en kleuren. Tot ik natuurlijk uitglijd in al die bladerenpap. 

Het hoofd




Ik ben heel erg onder de indruk van het werk van Piketty. Hij toont aan dat de inkomenskloof sedert de jaren 80 weer groeit en dat dat deels is door de toename van steeds grotere kapitalen in handen van een keine groep. Verdient niet alleen een apart blogje, maar ook  dat 'de grote Piketty' (700 bladzijden) zelf gelezen wordt. 

Cultuur



Met welgeteld zes (!) man zaten we in de bioscoop voor de film Interstellar. Met een IMDb-score van 9/10 zou een mens toch denken dat er veel volk zou zijn. We waren trouwens hopeloos te vroeg, in het gedacht zijnde dat iederéén die film zou willen zien. Nee dus ! De afwezigen hadden ongelijk, want de film is best origineel. De (voedsel-)bronnen op aarde zijn uitgeput en men moet op zoek naar een nieuwe planeet voor de mensheid. De rest gaat ge zelf maar zien ! 




donderdag 13 november 2014

Stoppen met Facebook



Ik ben al een tijdje bezig met het schrappen van  Facebook uit mijn dagelijkse leven.

Het is begonnen met de registratie van mijn tijd op Facebook. Ik was weer eens bezig met timemanagement - het kan altijd beter ! - en kon geen antwoord geven op de vraag hoeveel tijd ik per dag bezig was met Facebook. Tien minuten ? Twintig ? Dertig ?

Ik vond dertig minuten per dag het absolute maximum en installeerde "Stay Focused", Met deze app beheer je je tijd op gekozen websites. Tot mijn grote verbazing gebeurde het zelden en enkel in het weekend dat ik langer dan 30 minuten op een dag op Facebook zat. Dus waarom niet de 'klok' (die pas ingaat vanaf de volgende dag) wat terugzetten ? Zodoende ging er steeds meer tijd af, tot die nu op 10 minuten staat.

Voordeel : tijdwinst 

Verder merkte ik dat ik onrustig werd van Facebook en misschien wel om de verkeerde redenen. Stond er een krantenartikel, dan las ik de reacties en keek soms niet begrijpend naar wat mensen schreven. Vrije meningsuiting oké, maar bij tijden leek het alsof ik in een kleine burgeroorlog terecht gekomen was. Mensen die elkaar totaal niet kennen gooien maar wat met stenen naar elkaar en alles werd zo sterk in een paar lijnen gecomprimeerd dat het onmogelijk genuanceerd kon zijn. Ik werd er niet bepaald vrolijk van.

Voordeel : minder onrust

Maar hoe zit dat dan met de vrienden ? Laat ik eerlijk zijn, ik heb echt niet dat grote getal vrienden dat op mijn account staat. Facebook heeft in die zin het begrip vrienden gedevalueerd. Anderzijds heb ik toch een paar mensen leren kennen die ik best interessant vind. Alleen ... en nu komt het ... leerde ik heel wat van die mensen kennen via hun blog en kwam nadien met hen in contact via Facebook.

Moraal van het verhaal : ik lees liever blogs dan wel de gejaagde statusmeldingen op Facebook. Blogs zijn persoonlijker en stukken creatiever. Je kan verwijlen bij een goed geschreven stuk en het blijft meer hangen.

Helemaal weg van Facebook ? Dat is voorlopig nog een brug te ver. Misschien moet ik fase 2  van mijn afkick beginnen : dag om dag Facebook checken en later misschien enkel in het weekend.

Is het The Fear of Missing Out die de angst voedt om toch maar niet te stoppen ? Misschien wel.
Ofwel moesten al die mensen maar eens beginnen met een blog. Probleem meteen opgelost.

Met de dood kan je niets





We kennen de weg vanbuiten. Palliatieve Zorgen A.Z. St. Pieter. Lift naar omhoog, links en dan weer links naar je kamer. Voor je vertrek dachten we dat die afdeling mooi zou zijn. Gezellig. Warm. Dat ze daar alles zouden doen om je een mooie kamer te geven, maar er was niets aan. Het is er niet mooi en ik blijf het hen - van het ziekenhuis ! - kwalijk nemen. Je laatste weken zeg, dan mag dat toch al een mooie kamer zijn. Dan mag er toch al een fris likje verf  zijn. Dan mag er toch al eens een plantje zijn of wat kleur. Dan mag het toch al wat persoonlijk zijn in de zin van "geen 12 in een dozijn". 

Wij zeiden er niets van, bij ons eerste bezoek daar. We zagen alleen dat je heel moe was, en de dagen erna nog vermoeider. De inrichting van zo'n kamer was niet iets waar je je zorgen over maakte. 

De gesprekken werden korter. Soms over heel triviale dingen, dan weer over hoe je begrafenis in elkaar zou zitten. Dat waren we ondertussen gewoon. Dat daarover gebabbeld kon worden. Of we die tekst schoon vonden en zo. En dat alles zo'n beetje in orde was. In plaats van bij jou ouders kwamen we nu naar St. Pieter. - de ironie ontgaat me niet. 

Dus gingen we je opnieuw bezoeken en opnieuw. Brusselsestraat, op naar Palliatieve. We werden er bijgot tegengehouden, door een verpleegster - van verpleegsters daar geen kwaad woord - of we familie waren. Wat krijgen we nu, dachten we, we zijn hier toch zo vaak ? En laat ons toch gewoon door. We kennen het hier. 

Nee, we zijn geen familie, maar wat maakt het uit, controleer maar bij de familie, ze kennen ons wel al jaren lang. Al meer dan 20 jaar. 

"Hij is overleden", zei ze. En het leek alsof er in mijn hoofd iets blokkeerde. Ik kon niet eens zeggen, "hoezo ?" of "eu ?". Misschien moest ik maar even gaan zitten, zei het echtgenootje. 
Maar ik wou iets doén. De Kaat-aanpak. Je moet bij uw problemen niet gaan zitten, je moet iets doén. 

En toen besefte dat ik niets kon doen. Helemaal niets. En dat ik eigenlijk blij moest zijn, want dat jij naar dit moment had uitgezien. "Ik heb zo'n schoon leven gehad", schreef je me, en dat je daar dankbaar voor was. 

Maar zo rustig als jij was, ben ik niet. Tenslotte was je maar een beetje ouder dan ik. Verwaarloosbaar. Toch geen mens om te sterven. En hoe zit dat met die Universitaire Ziekenhuizen, Gasthuisberg, die staan toch wel voor iets ? 

Met de dood kan je niet veel doen. Of wel, zoals jij zei, "Ik ben er klaar voor". 
Man, wat ben jij moedig.


woensdag 12 november 2014

Ontspannen zonder moeite (en calorieën af !)

Een van de dingen die me helemaal kunnen ontspannen is een flinke wandeling. Nu heb het geluk dat ik in een prachtige streek woon, maar na verloop van tijd ken ik het natuurlijk ook wel een beetje.

Alternatief :  de site van Marching ! Bijna elke dag worden er wandelingen georganiseerd over het hele land. Je kan er zomaar aan deelnemen (geen lidmaatschap vereist) en je kiest zelf je afstand. De afstanden variëren meestal tussen de 4 km ( met heel wat afstanden er tussenin) en de 30 - 40 km.

Vertrekken doe je ook al wanneer je wil, meestal is dat tussen 8:00 en 15:00. Inschrijven kost bijna altijd één euro. Voor dat bedrag ben je verzekerd, maar je steunt er vooral "De club" mee.

Inschrijven aan de 'inschrijfstand'
Voor de rest hoe je niet veel te doen : gewoon de pijltjes te volgen (op de juiste afstand dan).



Men kiest meestal voor zoveel mogelijk onverharde wegen. Goede schoenen die tegen een portie modder kunnen zijn dan wel handig. Heb je een buggy mee : geen probleem, zoek de wandeling met het pictogram 'buggy' en je vermijdt jezelf vast te rijden.

Tussendoor zijn er de beruchte 'stops' : parochiezaaltjes waar men je tegen een licht prijsje  een drankje en hapje (broodjes) aanbiedt.


Maar de grootste troef is natuurlijk de wandeling zelf. 






Na al dat stappen mag er best een beloning zijn ! 





zondag 2 november 2014

Vakantie volgens m/v

Zalig, zo’n midweek vakantie ! Hip hip hoera ! Samen met het lief ! Veel sporten (maar dan zonder het lief).
Vakantie volgens mij (v) : sporten, bewegen, ontdekken, lopen, fietsen, buiten en nog eens buiten, weer of geen weer ! Fietstochten maken !

En dit is vakantie volgens het lief (m).


“Schaken is een sport”, knipoogt hij dan.
Jaja, zie die pionnen bewegen !

vrijdag 31 oktober 2014

Slecht, slecht, slecht !





OK, 1 ster is nog teveel, maar anders dacht u misschien dat ik vergeten was het boek raten. Dit was ronduit een slecht boek. Les voor mezelf : er zijn wel meer auteurs met de naam Child en deze Child heeft niets te maken met Lee Child ! Ik heb mij dus laten misleiden. Het genre is immers hetzelfde.
Dit boek is een doorslagje van een slechte B-film, het mag een wonder heten dat iemand dat ooit heeft laten vertalen. Aanvankelijk dacht ik nog dat het bij wijze van grap was, maar nee, het hele boek gaat zo door. Het genre is het aan zichzelf verplicht dat er een moord gebeurt en dat is hier niet anders. Alleen gebeurt dit hier in Afrika (aannemelijk), door een getemde en afgerichte leeuw die daar rondloopt (voel je het B-genre komen ?), wiens manen ook nog eens geverfd zijn. Verder wordt het verhaal alleen maar spectaculairder doordat er ook een vrouw ten tonele wordt gevoerd waarvan men denkt dat ze gek is omdat ze om onduidelijke redenen (die nooit worden verklaard) haar baby overboord heeft gegooid. De vrouw geboren te zijn in de 19de eeuw. Eu, bent u nog mee ? Ik hoopte dat alle stukjes nog ergens bijeen zouden komen, maar nee hoor, zelfs dàt hoeft niet.

Moraal van het verhaal : lees het boek niet. Zelfs niet als u van B-movies houdt. Want ik vrees dat het zelfs in dit genre nog ondermaats is.

donderdag 30 oktober 2014

Fury

Traditioneel gaan we in Den Haag naar de bioscoop en al even traditioneel kiezen we een Imax-film. Dit jaar was het Fury, een oorlogsdrama met Brad Pitt in de hoofdrol.


Ik heb het niet zo op oorlogsfilms en zeker al niet op Amerikaanse. Maar deze film is toch anders omdat hij zo realistisch is : het gaat om de bemanning van 1 tank. De film situeert zich op het einde van WO II, wanneer de Duitsers al verdreven zijn uit bezet gebied. De tegenstand in Duitsland zelf is echter nog groot.


Het is geen lofzang op de Amerikaanse soldaat, hij wordt geportreteerd als een man van vlees en bloed, die een job te doen heeft ('the best job I ever had', zij het ironisch) en voor wie de taak simpel is : het zijn zij of de Duitsers. You kill them or they kill you.  In deze film is niets geromantiseerd. Geen grote overwinningen of veldslagen, momenten van grote vriendschap maar ook momenten dat ze elkaar behoorlijk op de huid zitten. 

Brad Pitt verdient hier toch een behoorlijke pluim. Hier en daar wordt hij al als oscarnominé genoemd voor deze rol en dat is mijn inziens toch wel verdiend. Hij is duidelijk meer dan een knappe man die charmeren kan. 


"Ideals are peaceful,
history is violent"



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...