Stresskonijn

Ik was - na een zeer deugddoende vakantie ! - pas een kwartiertje op het werk en ik had al zin, zeg maar grote zin, om de boeken bijeen te rapen en terug op te stappen. Binnen het kwartier werd ik door mijn collega's overrompeld met nieuwe vragen, opmerkingen, opdrachten, wijzigingen in schema's, kortom : het leek alsof de hel boven mijn hoofd losbarstte. 

Nu zijn mijn collega's best lieve mensen, op een paar uitzonderingen na, en konden ze er weinig of niets aan doen. Het waren allemaal zaken eigen aan het werk maar die heel eigenaardig wel binnen het tijdsbestek van 1 kwartier vielen terwijl dat anders soms niet eens op een week gebeurt. 

Gelukkig was er deze avond het theater van "Het zesde bedrijf", een monoloog eigenlijk, maar zo knap gebracht dat het driekwart uur lang geboeid luisteren was. Wie zijn publiek zo lang aan het luisteren krijgt, verdient een applaus. 

Ik was vooral gelukkig omdat ik mijn hersenen even mocht verwennen. Ze hoefden niets te doen. Enkel te genieten. 
Zoals je, op een luie middag de koptelefoon op je hoofd zet en enkel tonen hoort en je hoofd, je hele lichaam zelfs, zich vult met muziek. Of zoals je kan opgaan in je geliefde, waarbij de gedachten er niet meer zijn, alleen een gevoel van verbondenheid, van tweeërlei-eenërlei-zijn en niet meer te hoeven zijn en terwijl je er nog nooit zo echt geweest bent. 

3 uurtjes op het werk en de hele vakantie leek al een ver verleden. 
3 uurtjes op het werk en lichaam en geest schreeuwden het uit, alsof ze mishandeld werden. 
Soms is dat misschien ook zo. 

Daarom : lang leve de film, lang leve het theater, lang leve de muziek, lang leve de liefde !