Zomers ontbijt doet pc vergeten

Sedert de tropische temperaturen hier is het mij al twee keer overkomen dat ik pas na de middag mijn pc'tje gestart heb. Dat is een waar wonder omdat ik gewoontegetrouw uit mijn bed stap, knop inschakel van de pc (wat een lange boot-tijd !), en dan naar de badkamer ga. Nog voor het ontbijt lees ik dan de binnengelopen mails en de digitale versie van de krant.

Maar dankzij de combinatie van goed weer en vakantie, ben ik de dag al een paar keer (vroeg) begonnen met ontbijt in de tuin en lekker lang lezen buiten.

Toch breng ik veel tijd voor dit kameraadje door, zeker nu ik plots in een soort digitale vriendenkring terecht gekomen ben waar allerlei mensen mij tips geven voor mijn aankomende reis. Ik besef best dat het behoorlijk eentonig wordt voor de loglezer hier, maar die kan ik gerust stellen, er komt een aparte website, heel anders van 'structuur' dan de weblog trouwens.

Het mooie weer en de komende zomervakantie maken het mij wel bijzonder moeilijk om te werken. Gelukkig valt dat momenteel mee, maar mijn hele lijf wil ontspannen en genieten, genieten en nog eens genieten en ik kan mijn hersentjes maar moeilijk tot enig wetenschappelijk werk verleiden.
Hongerig zijn ze wel : literatuur, tijdschriften, het gaat er allemaal in...
Tot het iets met mijn werk te maken heeft ...

Reageer

not so big any more ...

... merkt mijn buurvrouw tussen twee lepels ijs door op dat Hong Kong wel op de Sars lijst staat en ik daar minstens 3 uur moet rondtoeren in de luchthaven.

Hmm...

I'm a big big girl...

I'm a big big girl in a big big world

Heerlijk hoeveel mensen (mij totaal onbekend) mij helpen bij mijn Bali-reis en dat alles door een paar simpele vragen via een digitaal prikbord.
Bali is bij heel wat mensen dik favoriet. Zoveel is zeker.
Het lijkt alsof ik nog nooit zoveel (goede !) en vooral praktische informatie had alvorens ik op reis vertrok.

Net nu mijn reis geboekt is zijn het hier ook tropische temperaturen. Dergelijke temperaturen geven mij eigenlijk hetzelfde vakantiegevoel als net onder of boven de evenaar (al zweet ik daar heel wat meer !). Het lijf is ontspannen en geniet van de warmte.

Deze avond nog iets minder prettigs naar aanleiding van de reis : voorschrift voor malariapilletjes. Ofwel word ik er ziek van (maagproblemen) ofwel ga ik regelrecht hallucineren (zie beestjes). Ik mag er niet aan denken en ik weet niet wat het beste is. Beestjes zien en niet weten of het echt beestjes zijn ofwel mijn verbeelding is wel behoorlijk paranoid.
Het zit trouwens nu al in mijn kop, na een telefoontje van nichtjelief uit Sousse (Tunesie) dat de kakkerlakken over het bed liepen. Gelukkig heeft ze ondertussen een ander hotel.

Dhr Wetters - die ik dus niet ken - mailde mij net dat de 1 tot 5 sterrenhotels in Bali zo goed als leeg staan. Er valt dus goed te onderhandelen over de prijs. Maar heel alleen in een groot groot hotel ?

Ach, I'm a big big girl, in a big big word...

Joepie

Vrije dag ! Meteen het ontbijt buiten geserveerd, voorzien van de krant, een lekkere thee en een goed boek.
Het gras is gisteren vers afgereden en ziet er dik en gezond uit.

De blote benen schrikken even : meen je dat echt, is er zon ?
Het is stil hier. De geluiden van de stad zijn heel ver of misschien slapen de meeste mensen nog.

Een lange slaper ben ik niet, met zo'n weertje kan ik niet vroeg genoeg in de zon bijten !

Avontuur



De meningen over mij plan om alleen naar Bali te vertrekken zijn verdeeld. Ze gaan van wild enthousiasme, over bewondering tot verontwaardiging dat ik alleen als vrouw naar een eiland trek dat vorig jaar nog doelwit van Al Quada was.
Voor iedereen die ongerust is : er valt niets te vrezen. Wie mij kent weet dat ik niet alleen reiservaring heb maar ook dat ik niet roekeloos ben. Het klinkt allemaal misschien wel wat impulsief - en dat is het in eerste plaats al geweest - maar op die twee dagen tijd ben ik er toch al in geslaagd om contacten te leggen met mensen (voornamelijk uit Nederland) die die periode ook in Bali zullen zijn.

Het avontuur trekt natuurlijk erg aan, het zal ook heel wat krachten in mij aanspreken, want hier leid ik een behoorlijk georganiseerd leven en daar zal ik het echt moeten zien te organiseren dag per dag en zal ik nooit met zekerheid weten waar ik de volgende nacht slaap.

Dat kan dus alleen maar leuk worden ...

Mooi vooruitzicht : Bali

Ondanks de zieke maag en darmen naar connections gegaan om er een ticket Denpasar (Bali) heen en terug te boeken. Niks anders, gewoon een retourtje.

Het is al een hele tijd geleden dat ik op mijn eentje op reis ben geweest en dan nog wel met een rugzak. Het moet wel lukken. Het enige waar ik nu nog wat mee zit is de korte termijn van een maand. In een maand tijd moet ik dus ook alle inentingen en reisgegevens in orde krijgen.

Gelukkig had De Slegte heel wat reisgidsen en moest ik maar de Bondgenotenlaan oversteken om in de Fnac de nieuwste versie van Trotter (uitstekend voor trekkers !!!) en de Lonely Planet. Met zo'n degelijkheid onder de arm moet het daar wel lukken !

Wie weet hou ik daar zelfs de weblog niet bij. Waarom niet eigenlijk ?

Ik zie er al naar uit !
Meer enthousiasme komt zeker eens de darmpjes het weer netjes goed doen !

ziekjes

Deze nacht een paar keer wakker geworden badend in het zweet.
Deze morgen - na eindelijk in slaap te zijn gevallen - bleek dat de darmen en maag niet meer mee willen.
Ik vraag mij af of het komt omdat ik gisteren - ik was op een studiedag - genoodzaakt NIET vegetarisch gegeten heb. Zou na meer dan 8 jaar die maag het niet meer willen ?

Heimwee naar de tijd dat mams zei : jij hoeft vandaag niet naar school, blijf maar lekker in bed.
Want ik moet toch naar het werk. Sociale druk te groot, wat ik niet doe moet een ander doen.

Ik hoop dat ik door deze dag geraak.
Vliegtuigtickets bestellen zal moeten wachten.
Snik, ik wou dat de mams zei ...

Reageer

... op reis



Het ziet er naar uit dat ik uiteindelijk toch nog een reisbestemming zal vinden. Dit jaar wou het maar niet lukken.
Eerst ben ik bij broer te rade geweest om eventueel met hem een tocht door de VS te doen. Hij heeft dit meermaals gedaan en is behoorlijk ervaren wat de VS betreft, maar de gedachte aan de rommel die mijn broer zou achterlaten in hotelkamers, de ongezonde voeding die hij zou eten, het nachtleven dat hij liefheeft, zag ik dat toch niet zitten, ondanks mijn zusterlijke liefde.

Dan maar ten rade bij zus. Zus gaat naar Bali maar heeft een dikke portemonee. Pakket gekocht bij een touroperator waar ze ondertussen DIK spijt van heeft. Want Bali is best ook zelf te organiseren en de vluchten zijn behoorlijk goedkoop.

Bali lijkt het dus te worden. Morgen richting Connections dus, het begin van een reis naar Bali voor de helft van de prijs van mijn zusje.

Ik hou jullie op de hoogte !
Tips zijn uiteraard weer heel welkom !

Reageer

verloren

De vraag stelde zich opnieuw : hoeveel bladzijden moet je lezen alvorens je zonder schuldgevoel een boek mag wegleggen ?

Ik heb het wat Koen Peeters betreft zo'n honderd bladzijden volgehouden. Maar nu leg ik het weg. Ik deel de liefde van Peeters niet voor Louis Paul Boon, ik ben niet eens vertrouwd met zijn schrijven. Hoe zou ik dan liefde kunnen vinden ten aanzien van een boek dat als schaduw de huizen en plaatsen van Boon volgt ?

Toegegeven, het voelt een beetje als een nieuw vriendje waar je hoge verwachtingen van had (de man viel in de prijzen, maar dat zegt dus nog niets over mijn smaak) maar dat toch dik blijkt tegen te vallen. Niemand start een boek met de bedoeling het na 100 bladzijden te laten voor wat het is. Net zoals je ook geen werk half afgewerkt laat liggen.

Op zoek naar een ander boek dus, en ook dat is pijnlijk, want de angst zit er dik in. Of heeft iemand nog een onverwoestbare tip ?

Reageer

kippevel

Heel toevallig hoorde ik daarnet volgend lied op de radio.
Ik kreeg er kippevel van, kreeg het warm en koud tegelijk.
Ooit zong iemand dit voor me, ik kende het nummer niet eens.
Maar man, was ik daar even helemaal van mij stuk gebracht !
En nu terug, zo blijkt.

I don't believe in an interventionist God
But I know, darling, that you do
But if I did I would kneel down and ask Him
Not to intervene when it came to you
Not to touch a hair on your head
To leave you as you are
And if He felt He had to direct you
Then direct you into my arms

Nick Cave

Reageer

op de trein

Knipoog naar Judith Herzberg

Ik neem de bus
hoef niet te wachten
geen frustratie hier
alles loopt lekker
net één minuut gewacht.

Dan de trein, 5 voor het uur
"Dames en Heren, de trein naar
Knokke Blankenberge heeft
een vertraging van vermoedelijk 5 minuten"
5 minuten, dat moet lukken,
overstaptijd in Gent is 12 minuten,
het wordt een rennen ginder,
maar toch, oef, het moet lukken.

"Dames en Heren, de trein naar
Knokke Blankenberge
heeft een vermoedelijke vertraging
van 10 minuten".
12 min 10 maakt 2
is twee minuten genoeg
of wacht ik beter net zo
goed in de wachtzaal hier ?

Trein raast door het station,
vroeger dan verwacht,
valt dat mee. Dat kan geen
9 minuten zijn. Rust, eindelijk Rust !

In de trein een ware volksverhuizing
van het jonge scoutsvolk,
gewapend met emmer en spade,
petten en fluitsignalen,
zingend volle borst.
Daar gaat de rust.

Onrust groeit, twaalf min negen,
dat wordt wel heel erg krap.
Stop zegt het denken,
want daar valt een kind
en nog een kind en de hele
trein zet het op een huilen.

Overvol en ten einde krachten
strompelt de trein Gent Sint-Pieters binnen
waar nog de tentoonstelling loopt
Gent Sint-Pieters Heen en Terug
Terug wil ik al lang niet meer.


ps : de trein richting West-Vlaanderen heb ik op wonderlijke wijze gehaald en het hoofd was ook geheel ontdaan van voorgaande frustraties. Sedert de tentoonstelling Gent-Sint-Pieters H/T waar ik nog meer het kloppend hart van L'je die hier dagelijks om redenen van werk de trein neemt.

In mijn hoofd kwamen zijn verhalen : over die jongen die gepest werd door zijn schoolkamaraden, op weg naar de hotelschool in Brugge. Of hoe L'je op een tijdloze dag kan vertellen over een mooie vrouw die hij gezien heeft op de trein, hoe er iets bijzonders aan haar was, haar blik, haar leeftijd, haar situatie. Soms krijg ik de nieuwe avonturen van zijn reisgezel te horen als ware het een soap, best spannend, want ik zie hem dan altijd als wijze heer vol raad en gespannen oren.

Ik kon dus niet meer gefrustreerd zijn.
Zeker niet, toen ook al bleek dat ik de trein toch nog haalde. Ondanks.

PS2 Judith Herzberg heeft een prachtig gedicht dat heet : het wachten op de halte

Reageer

Koningsblauw

Tussen droom en daad
(zie citaat)

Vanavond naar Koningsblauw, "een literair evenement naar aanleiding van de verjaardag van het overlijden van Herman De Coninck". Ik lijk De Coninck niet kwijt te raken, kennismaking op school, pasgeld in moeilijke liefdessituaties, later bij het lezen van Hemmerechts' dagboek.

Ik heb hem in mijn eigen verhaal al meermaals doorgegeven aan een geliefde, toen ik woorden tekort kwam, of net niet het zelfvertrouwen had om het zelf te zeggen.


Voor L'je, deze avond, volgend gedicht :

Vroeger hield ik alleen van je ogen.
Nu ook van de kraaiepootjes ernaast
Zoals er in een oud woord als mededogen
meer gaat dan in een nieuw. Vroeger was er alleen haast

om te hebben wat je had, telkens weer.
Vroeger was er alleen maar nu. Nu is er ook toen.
Er is meer om van te houden.
Er zijn meer manieren om dat te doen.

Zelfs nietsdoen is er daar één van.
Gewoon bij mekaar zitten met een boek.
Of niet bij elkaar, in 't café om de hoek.

Of mekaar een paar dagen niet zien
en mekaar missen. Maar altijd mekaar,
nu toch al bijna zeven jaar.

H. De Coninck

Hij zal het wel verstaan.

Reageer

Stressloos in tijden van drukte


In tijden dat er heel hard en creatief gewerkt moet worden, let ik nauwlettend op de klok om niet teveel te werken. In tijden vol stress en drukte leg ik de pen vlugger neer dan anders, ik plan nadrukkelijk de vrije tijd en zorg er voor die kwalitatief zo hoogstaand mogelijk is.

Het is een recept dat altijd lukt, want de energiestroom versterkt, ik krijg nog meer enthousiasme voor het werk en vooral de inspiratie vaart er wel bij. Het werk gaat mij ook nooit tegenstaan, omdat ik weet dat er altijd nog iets moois in het vooruitzicht ligt.
Iets dat niets met het werk te maken heeft, iets uit een totaal andere wereld.
Zoals afspreken met vrienden bijvoorbeeld, of het lezen van een boek.

Het vraagt natuurlijk enige discipline van de geest : alleen daar mee bezig te zijn met wat nu voor handen is. Tijdens het werk enkel bij je werk zijn, heel erg gefocust, het doel duidelijk voor ogen. Tijdens de vrije tijd vergeten dat er zoiets als werk is. Geen onrust toelaten tot je geest.

Gisterenavond de hele avond gelezen in het boek van de Wispelaere. Niet eens een echt goed boek. Maar wel heerlijk ontspannend. Het leven van een ander leiden noem ik het altijd, zelf niet te hoeven voelen of gevoelens te moeten uitspreken of verklaren. Ik hoef niet op reis te gaan, ik hoef zelfs even niet te leven, een ander doet dat wel voor mij.

Mij voeden aan prachtige citaten, aan dingen die veel groter zijn dan mijn werk en mijn leven. Lezen dat "ieder moment dat je leeft, je steelt van het leven zelf" (de Wispelaere). Het boek is uit en het is als het vaarwel kussen van een geliefde : dankjewel dat je zoveel delen wou met mij.

Aarzelend aan een nieuwe liefde (boek) beginnen. De kaft betasten, de flap lezen. Eerste indruk. Proberen om het vorige boek te vergeten, niet vergelijken.

Het stapeltje boeken ligt op mij te wachten. Het kiezen is een meditatie op zich.
Ik denk, dat Koen Peeters het halen zal.

Kom maar binnen.

En de liefste dingen nog verder



"Mijn lichaam is niet van mij, ik ben het maar ik heb het niet. Ik zit er helemaal aan vast, ben gekluisterd aan mezelf. Je lichaam aanschouwen is oog in oog met je onvrijheid staan. En je verlangen er anders uit te zien, je anders te voelen.

Is er wel iemand die zonder grijnzen bestand is tegen zichzelf ? Om te kunnen leven heb je een ander nodig die je lichaam aantrekkelijk vindt en het liefkoost en er opgewonden kan door geraken. Iemand die je onvrijheid omtovert in welbehagen en genot. Er zijn momenten dat ik er naar verlang."

Paul De Wispelaere
En de liefste dingen nog verder, p. 43-44
Uitg. Pandora 1998

Het Vlaams Blok
kwam uitermate vriendelijk over tijdens de voorbije sperperiode.
Imagebuilding heet dat.

Schijn bedriegt,
maar de gevolgen zijn realistisch zichtbaar...

Angst vreet de ziel op

"Uiteindelijk, schrijft Grossman, lopen de relevante grenzen voor de meeste Israëliërs en Palestijnen niet door beide volkeren, maar tussen de gematigden en de extremisten aan beide zijden. Of nog: Af en toe krijg je het idee dat wat joden in dit land andere joden aandoen in elk ander land als antisemitisme zou worden omschreven".

Lode Delputte interviewt D. Grossman nav zijn boek
"Angst vreet de ziel op"
De Morgen, 14 mei 2003, Boekenbijlage

De morgenstond heeft ...

Wat zie jij door je slaapkamerraam 's morgens? vraagt Herman op zijn weblog, en hij heeft meteen een ideetje voor een nieuwe site.

Hier alvast mijn 'zicht' s' morgens !

Alvast wat rustiger dan bij Herman op dit moment, al kwetteren de vogels er vanaf het eerste zonnestraaltje al lekker op los !

medelijden

Daar zaten ze dan gisteren, allemaal voor ons in Studio 5 van de VRT : de partijvoorzitters. De ene zelfnoegzaam, de andere weerbarstig, een Grote Overwinnaar, weer een nog niet bekomen van de schok. Maar bovenal : allemaal doodmoe.
In die zin had ik best medelijden. Met allemaal.

Medelijden ook omdat ze van de ene journalist naar de andere gesjouwd werden, journalisten die klaarstonden om vragen te vuren die meestal totaal zinloos waren, alsof de overwinnaar eens niet gelukkig zou zijn en de verliezer dolgelukkig.

Hartloze journalistiek ook. Journalistiek die polariseert, die scherpe uitspraken zoekt en zelden de kern raakt.
Alsof het hele spel erin bestond de andere te verleiden tot een (verkeerde) uitspraak waar ze hem dan later weer konden op pakken.
Zielig.

pc'tje gezond en wel !

180 objects had het parasietje hier achtergelaten ! Maar dat was buiten Herman en Jan Edward uit Nederland gerekend die mij een krachtig geneesmiddel van de hand deden !

Geen beestjes meer hier !

Dankjewel Herman, Dankjewel Jan Edward !

Eensgezindheid

In de voorbije weken is er heel wat over de komende verkiezingen gepraat. Vrienden, collega's, buren, ze bekenden allemaal kleur. Knap vind ik dat, want dan is gesprek - zo noodzakelijk voor politiek ! - mogelijk.

Een allegaartje van mensen dacht ik altijd : van allerlei sociale achtergronden, beroepen, studierichtingen, familiale toestanden etc. En toch bleek er grote eensgezindheid. Iedereen uit mijn omgeving stemt vandaag op dezelfde partij.
Ik vind dat op z'n minst een beetje eigenaardig en vraag mij dus al de hele dag af wat de bindende factor is. Vrienden kies je nog, collega's en buren ?

Alleen L'je niet. Opposites attrack ?

Een stem voor Friedl

Het was deze morgen een beetje gokken, met het risico verkeerd te gokken natuurlijk.

Gok : niet te vroeg gaan stemmen want anders houden ze je. Dus maar rond tien uur naar het stembureau.
3 kwart wachten in een onrustige rij werd het. De rijen langs mij schoven voor mij uit, mensen liepen in en uit, maar rij 20 wilde niet lukken.

Na een kwartiertje begon het te gieten. Wie nog geen kwartier gewacht had (een kwartiertje wachten is de prijs voor een plaatsje onder het afdak) kon niet anders dan schuilen onder de stembrief en hopen op een vriendelijke buur die zijn paraplu wou delen.

Mijn buurvrouw, ook gedoemd tot bureau nummer 20 en verkeerdelijk gegokt om met de auto te komen, gaf het na een half uur op. Een half uur om te parkeren en tot aan het stembureau te geraken. Al waar ze nog 45 minuten wachten voor de boeg had. Ze gromde, voor haar part moest er niet gestemd worden. Ongenoegen.

Achter mij stond een kersverse vader. Zijn dochtertje - Friedl - was om half zeven deze morgen geboren. Zijn GSM bleef rinkelen. "Ja, een dochter. 3 kilo 600. Wel 5 keer hoorde ik dit.

Ik had medelijden met de arme man. Friedl was vandaag de ster. Daar kon geen enkel politiek gebeuren aan tippen.

vies beest

Er zit een vieze parasiet op mijn pc'tje. Geen virus, geen kwalijk ding, maar wel een gemene spion die mijn sites controleert en informatie doorgeeft.

Ik zou hem nooit ontdekt hebben, ware het niet dat mijn pc geen verbinding weer wou maken naar Mc Affee. Misschien heeft die parasiet daar een hemelse schrik van, want eenmaal ik hem delete uit de running files (ctr-alt-del) dan gaat mijn pc netjes naar de updates van Mc. Affee.

Nu zou je denken : schrap hem uit het opstartmenu en het is ermee gedaan. Maar niks hoor, hij blijft resistent.

Ik heb al wel een oplossing gevonden, maar voel mij niet ICT-sterk genoeg om dat ding ook daadwerkelijk te verwijderen. Ik heb zo het vage vermoeden dat dergelijke operaties chirurgische nauwkeurigheid vergen, en dat is niet mijn beste ding. Mijn pc kon net zo goed de geest geven !
Dus het blijft het aanhouden van een reflex : opstarten IE = deleten van mostat.

Tot hier nog eens een slimme jongen langskomt, en ik hem meteen een scalpel in de hand geef.

de chi wa wa religie


Ik geloof niet dat er nog ouders zijn met kinderen zonder problemen, zei T. eergisteren. Vanuit mijn werkervaring met jongeren kon ik dat moeilijk aanvaarden.

Natuurlijk zijn er nog, zei ik, en ik dacht aan de perfect gelukkige Erik : altijd goed gezind, gaat graag naar school en is vriend van iedereen.
Vandaag vertelde Erik mij met bang hart dat de hele klas hem onder druk zet om zijn taken over te schrijven. De man heeft talent en de anderen weten het.

Gisteren met B. in de auto. B., geboren optimist en entertainer : Ik lijk zo veel vrienden te hebben die het moeilijk hebben en het niet zien zitten. Wat gebeurt er toch ? Het leek bijna een automatisch verweer van mij : misschien wordt er teveel gethematiseerd, de stap naar een psycholoog is nu gauw gezet. Misschien is het wel een Amerikaanse rage die overgewaaid is.

Vandaag heel wat ouders van jongeren over de vloer. Lange gesprekken. Over angstige kinderen die zich niet thuis voelen in de wereld. Over gedragsproblemen. Over de moeilijke communicatie met hun kinderen. Over de machteloosheid bij het toezien hoe hun kind drugs gebruikt en niemand dit kan stoppen. Ouders met een gebroken stem, met schaamte (wat hebben wij verkeerd gedaan ?), met wanhoop (hoe moet dit ooit veranderen ?).

Ik heb heel weinig gezegd vandaag, werd stil van al dat verdriet. Het lijstje aanvragen voor therapie en 'testen' is weerom gegroeid. Er gaat inderdaad veel fout.

En toch. Ooit waren kinderen het zinnebeeld van zorgeloosheid. Nu niet meer.
Toch blijf ik vragen stellen bij al die therapieëen, want geef je dan al onmiddellijk niet de boodschap aan je kind/jongere dat er iets niet klopt bij hen ? Voed je bij jezelf en anderen niet de illusie dat alles maakbaar is ? Dat kinderen kloontjes kunnen worden van een of ander model dat we in ons hoofd hebben ?

Misschien moeten we terug naar een wereld met minder stress. Minder lesuren, meer spelen. Minder prestatie.

Misschien moeten we beginnen bij de vraag naar onszelf, hoe we met tijd, geld en prestatie omgaan. Kinderen weten feilloos wat ouders belangrijk vinden, al wordt het nooit geverbaliseerd.
Misschien moeten we beginnen met het afzweren van een chi-wa-wa-religie die belooft dat een mens alles op eigen krachten kan, een wereld zonder lijden mogelijk is, en iedereen altijd happy door het leven gaat.

Reageer

twee straffe madammen


Zijn de jaren tussen je 18de en pakweg 25ste de belangrijkste van je leven ? Misschien wel, al heb ik er nog nooit zo over nagedacht.
Gisteren waren er twee kotgenoten van mij bezoek.

Twee "straffe madammen" met wie ik twee jaar hetzelfde huis bewoond heb, financieën, studiezorgen en talloze maaltijden gedeeld heb. Tijdens die twee jaren kregen wij allemaal ons (definitief !) lief en was de toekomst niet meer zo ver weg.

Wat ik mij van die jaren ook herinner is een bijna grenzeloos optimisme en idealisme. Optimisme : we kunnen de hele wereld aan ! Idealisme : we kunnen die wereld zelfs veranderen.

Zoveel jaren verder en wat blijkt : we zijn blijven hangen in Leuven. 3 Westvlamingen. Zoveel jaren verder en ook : er is weinig veranderd. T. blijft een scherpe geest hebben en is goedlachs. A. blijft vol idealisme en beweging zitten. Ze wil nog zoveel doen. En ik ?

Ik leek wel het meeste veranderd, want het optimisme en het idealisme over de wereld is na zoveel kranten en boeken, het zoveelste journaal, sterk gedaald.

Mijn lieve vriendinnen zijn nog evengoed op zoek naar kwaliteit van leven. De vraag : waarom doen we het en wat is prioritair blijft gesteld worden zij het in andere woorden. (woorden als onthaasting heb ik in onze studententijd nooit gehoord !).
Toch vind ik het knap. Na zoveel jaar nog altijd samenkomen. Op toevallige of georchestreerde wijze.

Na zovele jaren vind ik mijn kotgenoten nog altijd mensen waar ik blijf aan groeien omdat ze mij confronteren met wie ik zelf ben, omdat ze zelf sterke figuren zijn en de uitdagingen en vragen in het leven niet uit de weg gaan.

Ik vrees, dat ik die jaren nooit op waarde zal kunnen schatten.

En dit wordt het deze avond ...

De verse spinazie is er al, de kip ook, nu nog even werken en deze avond smullen !

Een keukenprinses ben ik (nog ?) niet, maar dit vind ik toch al een behoorlijk resultaat, zij het dat dit pas het experiment was.

Onzeker tussen potten als ik ben, heb ik het toch maar eens 'op voorhand' gemaakt en gesmuld.

Nu hopen dat mijn gasten dit blogje nog niet lezen, anders is de verrassing er helemaal af !
En wat L'je betreft : je weet mij wel te vinden als dit spek naar je bek lijkt !

Reageer

etre et avoir

Heel erg genoten van het rustige Etre et Avoir.
Mocht Vanderpoorten deze film aan alle zesdejaars tonen, dan was het lerarentekort waarschijnlijk verleden tijd.
Er zaten behoorlijk veel pedagogie-studenten in de zaal en meteen begreep ik weer waarom het zo scheef loopt tussen leraren en ouders, en pedagogen. Alles vonden deze studenten lief en leuk, ook al waren de problemen met/van sommige leerlingen schrijnend en bezat de leraar uit de film een engelengeduld en een kalmte waarvoor je waarschijnlijk inderdaad tot in het verre platteland van Auvergne moet gaan.

Het klasniveau was benauwend laag maar kon ook niet beter : de klas telde kleuters tot twaalfjarigen. Ouders hadden thuis zelf moeite met de rekensommen van hun kinderen.
De meeste kinderen waren 'levenswijs', want opgegroeid op grote boerderijen reden ze al vroeg met de tractor en hadden het agrarische leven al helemaal onder de knie. Geen schrik hier van koeien of stieren, geen schrik om te melken of de stallen uit te mesten.

Zorgeloze kinderen ook, met schrik voor wat hen na deze lagere school te wachten stond. Want de stad lonkte bedreigend. Gedaan met de geborgenheid van de 'meester', gedaan met individuele begeleiding, gedaan met leren op het tempo van het kind.
De film eindigde met het begin van de grote vakantie. De leraar moest zich inhouden om geen traan te verpinken.
"Zijn" kinderen gingen nu immers de wijde wereld in, en het was maar de vraag of ze bestand zouden zijn tegen de complexiteit en de concurrentie van de stad.

Teveel Amerika op mijn bord


Nieuwe werkopdracht : fuifje voor collega's organiseren, net op de drempel van de zomervakantie. We maken er meteen ook een sleep-in van, kwestie van veilig de volgende dag te bereiken.

Het is geleden van mijn studententijd dat ik nog een fuif georganiseerd heb en ik ben al druk aan het tellen : hoeveel bakken bier is dat ? Of tel ik beter in vaten ? Kaartjes maken, een budgetplanning, etc.
Heerlijk vind ik het.

Nogal iets anders dan mijn hoofd de boeken !
Hoe meer ik werken moet rond de Verenigde Staten, hoe vermoeider trouwens mijn geest, want die VS komen er niet goed uit.

Na zoveel bladzijden Moore kan ik geen zwarte meer zien of ik denk al dat er een raciaal conflict op handen is, ik kan geen Engels meer horen of ik hoor de dominatie van Uncle Sam, ik kan geen cola meer drinken of ik voel mijn maag al keren.
Het gevolg van research is dat !

Reageer

voor wie nog even wil genieten !

Om je vingers van af te likken! Voor de genieters dus !

lazy sunday afternoon :
mijn talent wordt steeds groter


We krijgen ze steeds vaker op bezoek in onze voormalige kloostertuin. Vader en moeder eend die ons zonder enige schroom uit ons bed kwekken.
Ook op de Dijle zie ik ze steeds meer, en toen we deze morgen de dag begonnen met een 3 uur durende wandeling in het nabijgelegen natuurreservaat zagen we dat ze veel, heel veel familie hadden !

Een dagje genieten dus, iets waarin ik mij steeds beter bekwaam.
Want na zo'n fysieke inspanning kwam er de Thaise maaltijd, gevolgd door lekkere koffie en loungetijd : kuieren, sloom, boekje lezen, babbeltje slaan.

Op de achtergrond doet Chet Baker alles om het effect nog te versterken.
Straks nog het krantje, nog eens uit eten en we zijn er weer helemaal klaar voor.

Reageer

There are a lot of gun owners
who worked hard to put President Bush in office,
and there are a lot of gun owners who feel betrayed by him.
... reactie op :
"President Bush and the National Rifle Association,
long regarded as staunch allies,
find themselves unlikely adversaries
over one of the most significant pieces
of gun-control legislation in the last decade,
a ban on semiautomatic assault weapons".
De NRA is een van de grote financiële sponsors van de republikeinen.
Lees verder

frustratiemanagement

Eerlijk gezegd had ik wel wat medelijden met mijn baas toen ik deze morgen goed voorbereid het bureau betrad om mijn frustraties eens goed te luchten.
Medelijden omdat ik wist dat ik nummer zoveel was.

Veel hoop had ik er niet op, maar het gesprek eindigde alsdus : hoe dan ook, we moeten een oplossing voor je frustratie vinden.

Ik wipte minstens 5 cm van mijn stoeltje, want hier was opening én bezorgheid. Ik werd niet met een kluitje het riet ingestuurd. Zou mijn baasje een cursus bij Ikea gevolgd hebben, alwaar men leert dat je bij de klant moet blijven tot die echt geholpen is ? Of kwam het door de uitnodiging die ik zag schitteren op z'n bureau : een seminarie voor directieleden over personeelsmanagement ? Kwam het door mijn - tegen mijn natuur in - agressieve aanpak en mijn houding van 'nu wil ik niet meer lief zijn en toegeven ?'.

Ik weet het niet. Na een kwartiertje onderhandelen waren we er helemaal uit. Oplossing gevonden, alle partijen tevreden.
Of hoe goed het allemaal ook kan zijn.


Reageer

ontgoocheld

Nu en dan word ik weer met mijn ogen op de harde feiten geduwd : the struggle for life en : het leven is voor de rappe.
Waar ik wil overleggen en over belangrijke zaken 'langzaam en behoedzaam' wil gaan, blijkt alles weer beslist te zijn, niet op rationele gronden maar op puur toeval of omdat men voorbij gegaan is aan het belang van de zaak.

Ook - en dat is misschien nog erger - weer enig seksisme gemerkt : de automatische en veel te veralgemenende reflex dat een man rationeler is.

Ik weet nu al dat ik morgen hopen excuses zal horen en ook dat men 'van hogerop' alle begrip zal hebben voor mijn tegenwerpingen en zal eindigen dat 'het inderdaad zeer spijtig is' en 'dat men er in het vervolg zal aan denken'.

Maar ondertussen is het kwaad gebeurd en niet de eerste keer.
Veel te zacht als ik ben, zal ik - weeral - in die excuses lopen en hopen dat het de laatste keer is.

Het lijkt bijna politiek. Sussen en nog eens sussen, maar ondertussen hardleers de eigen weg volgen.

Triestig dagje, en dat is heel lang geleden !


Leuk, en iets wat mij wel de glimlach rond de mond brengt, zijn de reacties die ik gisteren van een paar mannen op mijn blogje gekregen heb. Eten heeft wel degelijk met liefde (en erotiek zelfs) te maken en het hapje dat volgens mij alle aandacht voor zich opeist, brengt wel degelijke allerlei gevoelens jegens de geliefde met zich mee.

Vooral L'je was heel overtuigend in zijn betoog, of moet ik er een smeekbede in zien om ook voor hem copieuze en bourgondische maaltijden klaar te maken ?

En zie : ook dit lukt, de gedachte en aanwezigheid van L'je schuift de donkere wolken van deze dag weer wat verder. Lang leve dit warme nest !

Reageer

culinaire vraag aan mannen

De meeste mensen mogen het dan voor de sympathieke Jamie hebben, mijn hart loopt ook behoorlijk warm voor Donna Hay, zeker voor haar prijswinnend boek "de snelle keuken".

Deze en komende week komen er weer behoorlijk wat vrienden en vriendinnen eten, avondjes na elkaar zelfs, en om het allemaal georganiseerd te krijgen moet ik mij wel behelpen met slimme trucs als die van Hay.

Gezond, eenvoudig, gemakkelijk, en ook zeer gevarieerd. 10 minuten, 20 minuten, 30 minuten, zijn de eerste hoofdstukken, en verder gaat het over avondhapjes en ontbijt tot zelfs suggesties voor de lunchbox.

Ik doe het anders best graag, koken, maar het gaat altijd gepaard met hopen complexen.
De moeilijkste vraag die ik mij stel is deze : kan ik mijn gasten ook verplichten om vegetarisch te eten ? Sommige mannen in mijn omgeving zien naar een blaadje sla als als naar een lelijke vrouw. Ze voelen zich verplicht... maar verkocht krijg ik het niet.

Tweede probleem : hoe lang mag ik nog in de keuken staan als mijn gasten hier zijn ? Ik moet toch ook BIJ hen zijn ? Enige maanden geleden bracht een verkeerde timing nog een brandalarm teweeg omdat ik de quiche, die lekker aan het gratineren was in de oven, totaal vergeten was.

Maar mijn grootste complex is wel dat L'je eigenlijk altijd de minst goeie schotels krijgt. Ik weet best dat hij genieten kan van een goeie maaltijd (liefst met vlees !), terwijl ik, veel te romantische ziel, het allemaal zou overslaan, om lekker verder te kletsen, dingen te doen, te spelen, kortom eender wat.
Want eten leidt mij af. Altijd. Voedsel is egoïstisch : het wil bekeken en gesmaakt worden, het eist veel te veel zintuigen.
Dat eten dan zo'n belangrijke betekenis heeft in heel het liefdesleven kan ik echt niet begrijpen. Het zou verbannen moeten worden als 'derde', als 'indringer' !

Want hoe kan je nu, terwijl daar zo'n heerlijk hapje op je tong ligt, dat zich daar zo gewillig beweegt tegen je gehemelte, terwijl je hele lichaam zich langzaam klaarmaakt om het helemaal tot zich te nemen, vervuld met de belofte van meer, hoe kan je dan nog denken aan de persoon die voor je zit ?

Hmm ? Mannen aller landen ? Leg DAT eens uit !

Reageer

vrouwenklap


Vriendin W. is net vertrokken na een lekker gezamenlijk etentje hier. Vegetarisch voor mij, gourmet voor haar.

Gespreksonderwerpen waren : relaties, mannen, werk, dieet.

Geen bookreviews, geen politieke statements, geen discussies, zelfs geen krant in de buurt.

Kortom gezellig onder vrouwen.

Nu nog de Flair kopen zeker ?

Reageer

collar adjustment

In de Verenigde Staten hebben ze weer een probleem minder. Daar waar wij ons, zelfs in deze verzorgingsstaat, zorgen maken over mogelijke tekorten in de pensioenkast, besteden volgens een Amerikaans onderzoek, vele ondernemingen veel te veel geld aan het opbouwen van het pensioen van hun werknemers.
"Collar adjustment" is dringend nodig, want wat blijkt ?
Blue collars (grosso modo arbeiders) leven minder lang, dus hoef je voor hen niet zo'n groot pensioen te voorzien.
Hoera hoera hoera !

Verder staat nog te lezen dat "Blue-collar workers and the poorly paid both tended to die young. White-collar workers and the well-paid tended to live longer."

Bezorgheid hierover is er niet. Laat staan de vraag waarom Blue collars minder lang leven en hoe we dat kunnen veranderen.
Nee, de teneur is happy : de bedrijven die voornamelijk arbeiders in dienst hebben mogen zich gelukkig prijzen : weer meer winst voor hen en een kleinere personeelslast.

Straks komt er nog een clausule : als u ouder wordt dan wij denken hebt u geen recht meer op pensioen.

(Bron : New York Times)

Reageer

schijn democratie

Op 16 mei komt The Matrix Reloaded uit.

Ik ben gek op het verhaal en de film. Misschien moet ik gewoon zeggen : het concept. In the Matrix (1) blijken wij immers niet anders dan batterijen te zijn die energie leveren voor de Artificiële Intelligentie die de wereld over genomen heeft. Zeg maar machines. Die 'kweken' ondertussen hele velden mensen in een soort nagemaakte baarmoeders.

Al deze mensen "denken" een 'echt' leven te hebben zoals u en mij. Alleen is het virtuele werkelijkheid, een soort interactieve projectie in de hersenen. Neo, een informaticus, heeft zo het vage gevoel dat er in de wereld iets niet klopt. Overdag gaat hij braafjes naar het werk, 's nachts leidt hij het leven van een hacker. Hij vormt dus een direct gevaar voor de AI en moet gestopt worden.
Het interessantste van de film vind ik de schijnwerkelijkheid en hoe anderen (in de film andere wezens) zich hieraan voeden. De mensen worden gewoon 'braafjes' gehouden met een hoop illusies of zeg maar schijnwerkelijkheid.
Hoe meer ik over de Verenigde Staten lees en hoor (kijk morgen naar Canvas, DOC.Story !) hoe meer dit alles op The Matrix begint te lijken. De burgers van de VS wordt een werkelijkheid voorgehouden van volgestopt idealisme. Vrijheid ! Vrijheid van pers ! Vrijheid van mening ! Terwijl diezelfde VS elitesoldaten traint om landen in democratische wording, te stoppen? Terwijl datzelfde land bezet naargelang het financiële en economische belangen in dat land heeft.

Misschien is The Matrix in de VS al van kracht en heeft een of ander vreemd ras de staat daar al over genomen.
Misschien laten ze ons, Europa nog even de gedachte dat wij anders zijn, dat wij een stem hebben.
Of misschien is die illusie net een cruciaal onderdeel van de grote illusie.
Van... The Matrix.


PS : L'je zegt dat ik als goede weblogger deze link bij het Sint-Pietersgebeuren had moeten zetten. En weer bij hem de twijfel om een blog te beginnen. Ik zal toch geen petitie moeten aanvangen zeker ? Iemand enig idee waarmee ik hem kan overtuigen ? ???

Reageer

E n j o y   l i f e  !

         

Vandaag in de kruidtuin : verliefde koppeltjes van allerlei leeftijd en aard, spelende kinderen, goudvissen die een visversie van tikkertje spelen, fiere ouders met hun plechtige-communiecanten, studenten zoenend over hun studieboeken heen, een briesje wind dat door de verschillende grassen en de talrijke bloemen waait en leven strooit.

Kortom, het leven zoals het bedoeld is !

Reageer

weblog - gesprek

Met L'je een gesprek over webloggen.
"Ik begin er ook maar eens aan, dacht ik, maar je bent mij voor".
"Hoezo ?" vroeg ik.
"Ik wou ook over Gent Sint-Pieters schrijven, en vroeg mij af of ik de discipline aan de dag zou kunnen leggen om iedere dag iets te schrijven"
"Weet je, zo'n weblog leert je natuurlijk om aandachtig te zijn. Alsof je iedere dag minstens iets wil vasthouden dat mooi was, het is zelfs bijna alsof je anders op je dag gaat zien".

L'je kon mij best begrijpen, maar ik zag aan zijn gezicht dat hij het webloggen niet zag zitten.
Het zou nochtans best mooi zijn, want val je niet ten dele op iemand juist omwille van zijn blik op de wereld ?
Zou een weblog niet dé manier zijn voor mij om nog meer in zijn wereld te kunnen binnentreden ? Een wereld zo geheel anders dan de mijne ?

Hij ziet tenslotte dingen die ik niet zie, waar ik meestal over zie. Zijn perspectief is meestal maatschappelijker en geëngageerder. Ik kijk in termen van interactie, psychologie, ideologie, bij wijlen filosofie.

Maar hij bleef zwijgen. In gedachten verzonken of gewoon geheel aanwezig in het moment.

Stilte en rust.
En ik die geniet.
Mijn moment.

Reageer

Vrijdag-werkdag, hier ben ik !

Voorbije nacht moeite met slapen. Ik vrees dat ik schrik had om dat perfecte gevoel van de voorbije dagen te verliezen. Voorbij zonnige vrije dagen, vandaag - in tegenstelling tot voor vele anderen, is het werkdag.

L'je moet het geweten hebben want deze morgen al kleine creatieve verrassing.
Ik begin de dag dus opnieuw met een glimlach.

Meteen Lou Reed boven gehaald :

Oh it's such a perfect day,
I'm glad I spent it with you.
Oh such a perfect day,
You just keep me hanging on,
You just keep me hanging on.

Nu nog hopen op veel fans en medestanders : dat de zon maar van de partij is, de collega's hun beste humeur bovenhalen (waar ik eigenlijk niet aan twijfel), dat de hersentjes creatieve ideeën spuiten.

Vrijdag-werkdag, hier ben ik !

zomerkind

Toen ik klein was zeiden ze van mij dat ik een zomerkind was, wat niet eens waar was gezien ik nog voor het begin van de prille lente geboren ben. Wat ze bedoelden was, dat ik altijd vrolijk was. Ik droomde mij immers een carrière als zangeres van een flinke band en was als kleuter dan ook altijd zingend en swingend op de fiets te vinden.
Ik was (en ben nog altijd) een praatvaar en vreselijk nieuwsgierig naar alles wat in de wereld bewoog en naam had.

Zomerkind of niet, ook mij werden - zoals iedereen - geen onweers of bliksemschichten, barre woestijnjaren of periodes van intense winterkou bespaard.

Maar nu en dan is er een dag - en het gebeurt steeds meer - dat ik weer helemaal dat zomerkind ben. Dat de dag perfect is. Alles is juist, alles is eenvoudig helder.
Gisteren was zo'n dagje, waar ik nu nog van geniet trouwens, zo'n dagje waarop alles goed zit, omringd door mensen die ik graag zie, een vleugje tederheid en een wolkje humor.

Genieten is dat.
Reageer