op zoek naar een nieuw leven

Nu ik weer volledig in het werk gesleurd ben, begin ik weer te twijfelen over mijn ware aard : vertoef ik van nature liever tussen mensen of zou ik in extremis toch het kluizenaarsleven verkiezen ?

Over deze vakantie betreur ik één ding : dat ik niet langer in Bali gebleven ben, anderhalve maand bijvoorbeeld. Het leven is er goedkoper dan hier, het hotel kostte 2,5 euro per dag en Bali lijkt mij veruit het beste eiland te zijn om als kluizenaar of anonimus te leven.

Ik stel het mij dan zo voor : veel boeken en mijn laptop. Ook toegang tot internet, maar zelfs dat is daar geen probleem. Soms lijkt het mij - en dat klinkt wellicht ongezond - dat ik alles liever vanop een afstand meemaak : bij voorkeur via het geschreven woord.

Hardop dromend is dit leven dan een leven van extreme regelmaat : 's morgens gaan lopen of indien mogelijk buiten zwemmen, in de voormiddag schrijven, in de namiddag lezen en in de vooravond beginnen aan de maaltijd die ik dan - toch wel - voor vrienden zou koken.

Kluizenaarsleven gaat hier dus niet op, maar wel : leven in rust, regelmaat, kleinschaligheid. Alles op wandelafstand. Geen auto, geen administratie. Papier enkel als ontmoeting tussen mensen.

Nu ik weer aan het werk ben is het ronduit beangstigend hoe snel alles gaat, hoe groot de druk is, hoe ik een klein radertje in een grote molen ben en mee moet, kost wat kost.

Misschien bestaat er een remedie. (Tell me, advise me !)
Twee boekjes inspireren wij alvast : eenvoudiger leven en opzeggen en wegwezen.
Het stukje over het wormgat had sommige vrienden bezorgd gemaakt, ook hier : alles gaat goed met mij, enkel heel veel thinking, thinking, thinking.

ochtendritueel

Ik slaap verder totdat alle slaap uit mij is gelopen,
zoals de laatste druppel uit een fles,
ik sta op, trek mijn dekbed recht,
de structuur begint bij het opmaken van je bed,
dan heb je al tenminste enige vooruitgang geboekt,
je moet jezelf kleine doelen stellen en die verwezelijken,
zou houd ik het met mezelf vol,
en daarna doe ik mijn buikspieroefeningen,
honderd achter elkaar, neem een douche,
kleed me aan, het is al middag,
op de terassen aan de overkant
zitten mensen te lunchen,
moet ik daar tussen gaan zitten ?

Uit : Sensaties In DSM, 30 aug. 2003, door Oscar van den boogaard

Standaard boekhandel Leuven

Het meisje uit De Standaard Boekhandel zit precies op mijn golflengte. Weet je, zei ze, ik plooi de krant maar liever niet, net als De Standaard Magazine, ik stop 'm zo in de zak, want ik weet het uit ervaring : éénmaal geplooid, dat komt nooit meer goed !

Kijk, da's nu es iemand met gevoel voor een krant !

lievert

Ik was weer eens
aan het schrijven.
Wat doe je ? vroeg je.
Ik ververs onze liefde, zei ik.




We lagen in bed
en lazen een gedicht.
Jij tussen de regels,
ik tussen de lakens.

al dit moois komt uit Jij lievert, een prachtboek van Geert de Kockere en Sabien Clement.

geografie

Straks rijd ik met mijn nieuwe (joepie) autootje terug richting Leuven. Ik heb meteen mijn persoonlijk record gebroken wat betreft nachten buitenshuis verblijven. De voorbije 2 maand heb ik amper 15 keer (of iets minder) in het eigen bed geslapen. Uiteraard was er het verblijf in Bali, maar na Bali heb ik de weg naar mijn (eigen) huisje nooit meer goed gevonden. Het was zo erg dat ik wellicht zelfs mijn vrienden daar niet meer terug gevonden heb.

Ondertussen had ik mijn stek op diverse plaatsen waar ik heel erg thuis was/ben. Ondanks 16 jaar (of meer ?) Leuven zijn de Westvlaamse klanken in mijn taal weer heel sterk. Ziek van heimwee ben ik geweest. Niet wetend waar mijn thuis en leven is. Niet wetend of ik verder het pad moet gaan van mijn werk en leven in Leuven of dat ik kiezen moet voor een ander pad met waarschijnlijk andere mensen die de hoofdrol zouden spelen.

Het regent hier druk en het zal in Leuven wel niet beter zijn. De zomer is gedaan en ook het uithuizig zijn. Maanden vakantie zijn voorbij en ze hebben mij getekend, zij het niet in negatieve zin.
Heel wat emoties zijn door mij gegaan, opnieuw serieuze beslissingen gemaakt meestal zonder mensen rond mij heen. Ik kan heel stil zijn als het over ernstige dingen gaat.

Straks neem ik de auto en kom ik terug.
Een mijlpaal.

Heimwee

Ik vind het zalig, alleen jammer dat ik te laat ontdekt heb dat Nederland 1 het iedere dag in de namiddag uitzendt :

Ik heb er als kind ooit nog nachtmerries aan overgehouden, maar nu vind ik het heerlijk. The sixties op en top, tot 'over the top'. Zaaaaalig !
Het past ook helemaal bij mijn mood, want ik zit nog altijd in het wormgat vrees ik, nog geen weg terug gevonden !

gisteren ...

... een dagje Efteling. Niets dan lof voor het park, maar het gezelschap gaf toch - zoals gewoonlijk ! - de doorslag !

terugrijden

Wat voor soorten wormgaten zouden er allemaal bestaan ?

Mij lijkt het alsof ik de voorgaande weken via een wormgat in een andere paralelle wereld ben terecht gekomen waarin alles hetzelfde lijkt maar niets is zoals het was.
Ik vind de weg niet terug, alles lijkt mij bekend, meestal vanuit een ver verleden, maar aansluiting op het heden vind ik niet.
Naar verluidt ben ik soms heel ver weg, geen idee waar.

Leuk nieuws evenwel : autootje gekregen. Hup in de schoot geworpen, blinkend en prima in orde, volgetankt zelfs als mooie geste. Straks rijd ik gewoon 'terug', het wormgat in.

Voor L'je

We zullen lang leven,
ook al leven wij kort als een voetstap.

Ook al regen de seconden,
volkt de sneeuw der minuten,
brandt de zon voor toch niet meer dan een uur.

We zullen lang leven, glijden
langs banen van licht : kinderen
in een speeltuin, een zwembad, een lunapark,
in parken weer wildgeworden van Pan.

We zullen lang leven en drinken,
elkaar drinken als gedistillleerde stilte
en vrolijk worden en stil
van deze onsterfelijkheid.


Hans Andreus
vertel hoeveel ik van je hou, vijfendertig liefdesgedichten
Amsterdam 1998

Ostracisme

Gisteren met collega's naar Ikea nieuwe meubels voor onze personeelskamer gekozen. Heerlijk zorgeloos om met iemand anders protemonee te mogen kiezen. Later op de avond bleven we hangen. Eerst om ergens te eten, dan om voluit bij iemand thuis in de (ook al Ikea-)zetels te zakken en als kinderen Playstation te spelen. De collega's dus.
We raakten maar niet thuis en de man des huizes opperde nog even dat er hier wel slaapmogelijkheid was, een voorstel dat we niet konden aannemen, niemand woonde verder dan een kilometer.
Na zoveel spelletjes Playstation was het kind in ons helemaal wakker : zaterdag gaan we naar de Efteling.
Wie zegt dat collega's saai zijn ?

Van onderstaand alvast geen last !

Ostracisme, het consequent negeren van de ander, is in zijn ergste vorm een metafoor voor de dood. William James, de Amerikaanse grondlegger van de psychologie, verzekerde in zijn 'Principles of Psychology' (1890) al dat er geen wreder straf bestaat dan een mens volkomen onopgemerkt door het leven te sturen, door alle ogen voorbijgestaard en slechts bejegend met zwijgen en stilte. Een mens moet opgemerkt worden, schrijft James. Begrijp de wreedheid: ,,Als niemand omkijkt als je binnenkomt, geen mens antwoordt als je spreekt, of zich bekommert om wat je doet: als iedereen je als een dode, als een niet-bestaand ding behandelt''.

Lees verder.

Dit gevoel ken ik zo goed ...

For many Internet addicts, the blackout last week was a rude reminder of just how decisively the vaunted 21st-century digital lifestyle can be laid low by a disruption in 19th-century electrons.

Lees verder

Goed gevonden, dat wel ! Mijn pc is ondertussen terug, maar vertoont nog ziekteverschijnselen wat betekent dat ik hem nogmaals moet missen.... Misschien helpt een vroom gebedje ?

verwend

Cadeautjes gekregen ! Hoooopen ! Met als topper zilveren juwelen uit Afrika, verder, een nieuw koffiemachien, een toiletzakje, een nike-sportuurwerk, een handtas.
Joepie !

Of ik jarig ben ? Nee, ik kreeg het allemaal 'zomaar', als samenloop van omstandigheden...
Kortom : toevallig ! Alhoewel ...

In mijn binnenste weet ik best dat het in zekere zin troostcadeau's zijn, omdat ik vorige weken in onredelijke situaties beland ben waar ik zowaar alleen maar kon toekijken en zien hoe het alleen maar erger werd.

Gelukkig is L'je er, zuslief, zijn er 'stille' mensen rond mij, mijn hele leven al, waar ik anders weinig mee te maken heb, maar die mij, in het midden van de storm, toch uit de drukte lichten en onvoorwaardelijk daar zijn.

Dat is natuurlijk het grootste cadeau. Hopelijk gaan de stormen nu gaan liggen. Het is welletjes geweest.


PS : ook nog nieuwe hardware, nog niet geïnstalleerd en in volle luxe. Maar ik hoef u toch niet afgunstig te maken ?

The End.

Leuven wordt letterlijk en figuurlijk volgebouwd en volgestouwd met podia en artiesten. Jaar op jaar ontvlucht ik de stad en zoek het platteland op, logeer waar mijn hart is.

Leuven achtergelaten en met Leuven ook de verhalen eigen aan de stad. Verhalen afgesloten ook. "The End" na zoveel hoofdstukken leven.

Hier bruist het leven, al is dat in alle stilte. De evidentie van samen eten, samen koffie drinken. De evidentie van het wederzijds vertrouwen. Opstaan en een liedje neuriëen, langzaam wakker worden tijdens het ontbijt, genieten van een goed boek.

Thuis is waar je hart is.

warme avond

Het was een warme avond met vrienden in de tuin. Tussendoor de frisse salade, het ijs, de koekjes, het waren maar randfiguren in een verhaal dat groter was dan samen eten.

De avond leerde mij twee dingen : hoe sterk en hoe kwetsbaar vriendschap tegelijkertijd is.
Hoe woorden kunnen verbinden en hoe ze een wig kunnen drijven tussen mensen.

Helder communiceren, leer ik er uit.
Kwetsbaarheid ombuigen tot kracht, met behoedzaamheid.

Het was een warme avond, met vrienden in de tuin. Het verhaal is groot.



De pc gaat naar het ziekenhuis

... en ik ga een paar daagjes weg. Wie weet red ik het zonder pc en ben ik een aantal dagjes blogloos... We'll see ...

Ik kan er weer tegen


Nou kan je er weer goed tegenaan hé ? lacht mijn trainer mij toe wanneer ik roodaangelopen na een uur looptraining afscheid neem.
Maar het zijn toch dolle hondsdagen, zo vreselijk warm buiten, opper ik nog.
Hij heeft geen medelijden, hij glimlacht alleen.
Ik krijg zelfs geen goedkeuring bij het tonen van zoveel liters zweet.

Terwijl ik me naar de kleedkamer begeef bedenk ik : hij heeft gelijk. Hoe meer ik loop, hoe minder moe ik ben.
Hoe harder ik train, hoe meer zin ik er in heb.
Hoe meer energie er door mijn lijf stroomt.

Ja, ik kan er weer tegen.
Heimlijk vraag ik mij zelfs af wanneer ik weer mijn eerste wedstrijd kan lopen.

Ze deed het weer !

Proficiat Kim !

Tijdens de tweede set kreeg ik het echt moeilijk : wordt dit een herhaling van de wedstrijd met Henin : krachtig beginnen in de eerste set en vervolgens verliezen ? Maar nee hoor, Kim kwam terug, en hoé !

sabotage bij de voeten

Er is één beeld dat mij de laatste dagen constant voor ogen staat. Henin die tijdens de finale op San Diego, bij iedere rustpauze door een vriendelijke dame aan de voeten verzorgd wordt, hoe de blaren met wellicht de meest geavanceerde middelen behandeld worden, zo goed zelfs dat ze diezelfde finale nog wint ook.

Kijk, dié dame heb ik dus ook nodig. Want door mijn opgedreven looptraining en een fikse Knack-zomerwandeling van 12 km in Antwerpen vandaag, willen mijn voeten niet meer mee.
Weken duurt dat al.
Ik zie er niet naar om en blijf lopen.

Wil iemand het wondermiddeltje van Henin aan mij verklappen ?

Aids in Zuid-Afrika

Elke dag dat er getalmd wordt
om geneesmiddelen beschikbaar te stellen,
is een dag teveel.
De nalatigheid van de regering
is immoreel.

Lees verder het artikel van Tom in De Morgen, p. 17 !

Mijmeren

We reizen altijd met onszelf als bagage, we dragen onszelf altijd mee, als een baby strak in doeken omgeslagen op weg naar en komend van, reizen we voortdurend door de herinnering van het bestaan.

Eigenlijk is iedereen, ook zonder verplaatsing, altijd op reis.

Jan Kees van de Werk, Kaurischelpen en kamelen, Elmar 2003

Gedachten bij zus in Bali, die niets afweet van de aanslag in Jakarta deze week. Ze is zelf net vanuit Jakarta naar Bali gereisd.
Natuurlijk vertellen de Balinezen haar niets, met een hotelbezetting van 20 procent komen ze nauwelijks rond.

Gedachten bij West-Papua (Irian Jaya), een provincie van Indonesië, waar in april door militairen dorpen in brand gestoken werden.

Herinneringen aan mijn fantastische reis doorheen Bali, en hoe complex de werkelijkheid is.

hersenen aangetast door aanhoudende warmte

Ik stond deze morgen op en zag de hemel zwaar bewolkt. Goed dacht ik, moment om eens goed te trainen. Dus zette ik de looptraining op 2 uur, met als gevolg een T-shirt waarmee ik de vloer kon dweilen, zo bezweet was hij.
Het hart tikte gelukkig rustig verder : 145 per minuut. Mijn hoofd zag er evenwel als een pioen uit. Geen schakering van rood, maar tomatenrood !

Onder de indruk van zo'n prestatie dacht ik nog even de stad in te gaan en kwam thuis met een winterjas.

Ik weet duidelijk van de warmte.

Lille, culturele hoofdstad 2004

Als kind opgegroeid in de nabijheid van deze stad, stond Lille voor mij gelijk aan een ritje naar Auchan, aan het eten van belegde broodjes (des baguettes) nog lang voor het hier ingeburgerd was, en het met een rietje snorkelen naar de belletjes in de bolle flesjes Orangina, toen ook nog hier niet verkrijgbaar.
Later dacht ik aan Lille als een ingeslapen stad.

Na een aantal intense bezoeken dit jaar moet ik mijn visie totaal herzien. Lille leeft, bewijze daarvan dat Lille Culturele hoofdstad 2004 wordt. De stad laat zich moeilijk ontdekken, met haar kronkelwegjes en steegjes, maar nu en dan zijn er pareltjes te ontdekken.

Wat mij vooral treft zijn de winkels : weinig ketens (of die zitten allemaal samen in de shoppingmall) maar wel kleine boetiekjes met karakter. Verleidelijke tasjes, beeldschone bloesjes, romantisch, avant-garde, retro. Het is er allemaal te vinden. Taal die tot de verbeelding spreekt, bij iedere koffie terecht moeten expliciteren welke koffie, de geur van de warme bakker, de stokbroden onder de arm ...

Het was warm vandaag. Te warm om "La nouvelle Collection" uit te proberen. Maar met mijn ogen was het een en al snoepen. Ik ga gauw terug.

De heerlijkheid van Julia

Het huis is heerlijk. In de grote binnentuin hier is het om vreemde redenen toch niet al te warm. Nu en dan beweegt een sterk briesje de oude bomen. In de schaduw van deze ouderlingen is het heerlijk zitten lezen op de houten meubels.

Lezen, een hele dag bijna, en meteen ook weer een verhaal rijker : De heerlijkheid van Julia, een boek van de voor de Gouden Uil genomineerde Oscar Van de Boogaard. Het boek loopt zo ongelooflijk parallel met Madame Bovary van Flaubert : een vrouw op zoek naar extase, een vrouw op zoek naar de vervulling van haar diepste verlangens, terwijl ze 'voor de buitenstaander' alles heeft wat haar hartje wenst : een goede man, kinderen, voldoende rijkdom.
Maar Julia wil meer, wil het leven voelen sidderen tot in haar diepste wezen. Hoe groter de extase, het verlangen, hoe groter ook de schaduw over haar leven.

Annie Lennox zong een niet literaire variant :

Love is a danger
Of a different kind
To take you away
And leave you far behind
And love love love
Is a dangerous drug
You have to receive it
And you still can't
Get enough of the stuff

Ook Julia wordt 'ver weg' genomen, tot in Brazilie, ze kan er niet genoeg van krijgen, en dood waart overal tussen de extase door.

Dood en extase zijn altijd elkaars buren geweest. Dat wisten de Grieken al. Eros en Thanatos

Any way the wind blows

Ik heb nog heel wat weken vakantie te gaan, maar langzaamaan wil ik toch weer thuiskomen in de wereld van theater, literatuur, film, kortom : hersenen en ziel nieuw en uitdagend voer geven.

Gisteren stond 'Any way the wind blows' op het programma, de alom geprezen film van dEUS-frontman Tom Barman. Eén ding viel alvast onmiddellijk op : een heel sterke soundtrack en een bijna nog sterkere Windman, gespeeld door danser/acteur Sam Louwyck. Meteen valt ook de zwakte van de film op : ijzersterke vertolkingen versus zwakke afgietsels van wat acteren zou moeten zijn.

De film speelt zich geheel af in Antwerpen, de stad die ik ook een tijdlang bewoonde en diep in mijn hart draag. Antwerpen krijgt met deze film een gratis promotie.

De K.U.T.-site omschrijft het genre van de film als een 'Funky soft-neurotisch stadsdrama' . Funky, soft-neurotisch, het klopt allemaal, behalve het stadsdrama. Het is een sfeerfilm die de klassieke verhaallijn (begin-midden-einde) verlaat en gewoon 'beelden' geeft, kleine anekdotes van mensen die doelloos zwalpen op het ritme van de stad, levend tot moment. Een film zonder verhaal over mensen zonder verhaal.

Het cultuurjaar begint ... bijna !

Daarnet de reservatielijst ingevuld voor Cultuurcentrum Leuven. Je moet er echt als de kippen bij zijn, anders kan je een mooi plaatsje wel vergeten.
Ik vind dit een jammerlijke evolutie, want het komt wel voor dat ik door werk- of andere omstandigheden uiteindelijk niet kan gaan, en uitzien naar iets is wel leuk, maar een jaar op voorhand plannen ?

Hoe dan ook, staan al aangekruisd op mijn lijstje : Proust 1 en 2 (nu maar hopen dat ze gezond en wel zijn, gezien ik al 3 pogingen ondernomen heb maar zij verstek lieten gaan !), God en Tolstoi van het Zesde Bedrijf (alles wat ik gezien heb van hen is gewoonweg PRACHTIG !) , en verder een concert van Hooverphonic en Scala on the Rocks. Wellicht komt daar ook nog D.A.A.U. bij.

Echte fan van het Leuvense Cultuurcentrum ben ik niet, - wegens heel slechte ervaringen - dus nu maar wachten op de programmaboekjes van 't Stuk. En oef ! Daar hoef je tenminste geen jaar op voorhand voor te reserveren !

Meteen ook aan het browsen in de KULeuven programma's om mijn vakprogramma samen te stellen. Tel daarbij nog veel sport en tja, de conclusie blijft dezelfde : ik heb 36 uur per dag nodig !

work in progress

Komt het door de kuiswoede van Buffie, of is het gewoon omdat ik er 'schoon' genoeg (what's in a word ?), maar iedere kast moet er aan geloven.

Het huis valt niet meer te betreden want het is een megaproject !
Alleen de badkamer en het bed zijn nog enigszins bruikbaar.
Voor de rest is het alles uit de kasten en veeeeeeeel naar de Kringloopwinkel, (dit halveert het schuldgevoel veel te veel spullen te hebben !), alles ordenen, niet aarzelen, kortom weg al die rommel !