I wish ...

Heb je een grondige hekel aan iemand, dan kan je hem via de UK - tenminste als je daar ook inwoner bent - geheel zonder risico een hatelijke kaart sturen.

Het bedrijf in kwestie zorgt dat nooit geweten is dat jij die kaart gestuurd hebt, tenzij je zo verdacht bent dat de politie bij hen navraag doet.

Behoorlijk laag vind ik dat, en ik heb al heel veel vragen bij de wettelijkheid ervan.
De site legt verder nog uit dat je na het sturen van een kaart 'I wish you were dead' toch maar beter je buurman niet vermoordt.

Griezelig vind ik dat allemaal. Dat er bedrijven zijn die hun geld verdienen aan lafhartige mensen die niet eens de moed vinden een confronterend gesprek aan te gaan en gewoon hun gedacht te zeggen. Brrr... ik krijg het er koud van !

voorbereid

Een vriend mailde mij dat hij blij was dat maandag de vakantie gedaan was. Hij had zorgen thuis en de vakantie drukte hem met de neus op de feiten.

Ook hier is het een zware vakantie geweest. De dood van mijn vader bracht een administratieve chaos aan het licht, een kluwen van statuten, contracten enz. waar ik geen zicht op kreeg. Ook de staat handelt een dood administratief af en wel in alle geledingen. In zekere zin heb ik mijn vader administratief weer opgebouwd, ik heb tijdens dit proces mensen leren kennen die ik nooit voorheen gezien heb, maar voor wie ik nu mijn vader vertegenwoordig. Het is een gekke ervaring.

Het doet mij aan mijn eigen dood denken en het sterkt mijn voornemen om nu al zoveel mogelijk te regelen en op papier te zetten. Al was het maar simpel wat waar te vinden is, welke verzekeringen ik al dan niet heb. Een administratief helder plaatje zeg maar. Zo wil ik zelf ook resoluut gecremeerd worden. Dat was een makkie, want dat kan je via het stadhuis al laten registreren.

Maar de rest ? Waar leg ik dat op een hoopje ? Want, als ik het aan iemand geef, zeg ik dan niet zwijgend dat ik hoop dat hij/zij op dat moment de zaken verder regel ?
Terwijl ik dat net niet wil ... of anders : juist wil dat het wel al geregeld is.

gevlucht


... ik verblijf - gezien de omstandigheden in Leuven - in mijn tweede thuis West-Vlaanderen. Gisteren meteen de lokale volleyball ploeg vervoegd waar ik - tot mijn grote verwondering - best mijn mannetje kon staan te midden mannen en vrouwen die al meer dan 20 jaar volleyballen, terwijl ik het al een jaar of twee niet meer doe.

Eerlijk ? Het spel heeft mij gepakt. Opnieuw. Weeral. Ik hou ontzettend veel van volleyball... maar ... ook van hardlopen, ook van tennis, ook van zwemmen, ook van fitness. Maar dat ik mij zo erg kon amuseren en zo opgaan in het spel ... dat was ik totaal vergeten.

Ik word gek


Mijn zeer naburige buurvrouw heeft het plan opgevat om onthaalmoeder te worden. Wij leven hier met zes in een gebouw en zijn al jarenlang gezegend met een bijna religieuze stilte. Stiller zelfs dan in het huis van mijn zus die in een dorp in West-Vlaanderen woont, en dat voor hartje Leuven.

Maar nu is het dus van 's morgens vroeg getrippel van kleine voetjes, gelach, gespeel, dingen laten vallen, sprookjesverhalen op krachtig volume in de CD en dit begint ... tussen 6 en 7.

Dit is mijn week vakantie en na het overlijden van mijn vader en de ziekte van mijn moeder had ik hoop op rust, eindelijk rust.
Maar die is mij dus niet gegund.

Ik ben echt de wanhoop nabij.

akelig


Lolita van Nabokov aan het lezen. Het boek kwam hier in mijn bezit wegens de aktie 'verboden boeken' van De Morgen.

Het valt mij moeilijk een boek niét uit te lezen, omdat ik mezelf dan verdenk van gebrek aan doorzetting dan, of mezelf wijsmaak dat ik ook dingen moet lezen die mij niet in de smaak vallen, zoals ik in Azië of in de Magreb ook wel dingen proef die ik ook niet zo vlug zou eten hier.

Maar om zo in de geest van een pedofiel kruipen ... het is bijna teveel gevraagd. De man heeft maar één verlangen : zijn seksuele driften bot te vieren op nimfijnen, oftewel meisjes tussen de 8 en 14. Alles is daarvoor goed : het gebruik van pillen, en als het nodig zou blijken, het vermoorden van de moeder.

Een ziekelijke geest is het. Maar ziekelijk staat niet voor 'niet te verantwoorden'.
In mijn zoektocht naar achtergrond informatie vond ik dat het bij sommige Nederlandse scholieren op de boekenlijst van het vierde jaar staat.

Wat daar het nut van is, mag Joost weten ...
Het werd trouwens beaamd : de scholier in kwestie vond het maar niets ...

winterkeuken


Gisteren aan een heerlijk werkje begonnen : het uitkammen van de diepvries en die opnieuw gevuld met 'wintervoedsel'.
De restjes groenten die erin zaten hebben ik allemaal in heerlijke pizza's verwerkt, tenslotte was dat het oorspronkelijke doel van het heerlijke ronde lapje : het werkwerken van de kliekjes.

Meteen ook begonnen met het maken van liters soep. Wortelroomsoep met koriander. Lang getwijfeld of ik er de stukjes spek zou bijdoen, maar vegetarier als ik ben kon ik het toch niet over mijn hart krijgen, al leek het nog zo lekker.

Verder nog broodpudding gemaakt en het recept voor speculaas opgediept.
Laat de winter maar komen !

PS : weet iemand waar ik van die houten speculoosvormen kan kopen ?

what (not) to wear


Nieuw boek hier : wat moet ik aan ? Eigenlijk gewoon een grappig boek en het doet mij vooral denken aan de hilarische BBC-serie waarbij een door vrienden aangebracht 'slachtoffer' als 'slecht gekleed' werd aangeduid en bijgevolg zo'n 2500 euro kreeg om eindelijk eens goed gekleed te worden.

Trinny Woodall en Susannah Constatine gaven het slachtoffer vervolgens advies wat zij - gezien haar niet perfecte lichaamsvormen - al dan niet kon dragen. Het advies was altijd : accentueer wat goed is, verdoezel wat slecht is.

Het leukste was echter wanneer het slachtoffer, met de adviezen in het hoofd en 2500 euro rijker, door een verborgen camera werd gevolgd. W&C volgden via deze camera's hun slachtoffer tot het zo erg werd dat ze moesten ingrijpen en pront de auto namen naar het kleedhokje en schreeuwden alsof de vrouw in kwestie een moord aan het begaan was.

Grappig is het anders wel, of wat dacht u van volgende terminologie : waterballonnen (grote borsten), een niet goed gevuld condoom (zonder borsten in een jurk) en zadeltassen (brede heupen).

2500 euro zorgeloos kleren kopen. Het lijkt mij wel wat. Tenminste als W&C zich een béétje bedaard houden ...

Wil je zelf weten wat je al dan niet staat, dan lost deze test natuurlijk ook veel op ...

man versus vrouw



Het boek "De Ally generatie" is uit. Het leest als een trein ... en als ... De Flair. Goed om behoorlijk hersenloos de tijd te doden en nu en dan eens te glimlachen.
Ik weet niet of het zo bedoeld is of echt wel ernstig bedoeld is.

Het boek schetst deelgroepen in de Ally-generatie, want wil je Kullmann geloven, dan hebben we nog allemaal geen beslissingen genomen, vinden we mannen toch altijd maar klungelig en ondermaats, willen we alles in het leven en hebben daardoor juist niets, omdat alles wel duizend wegen betekent en we er tenslotte maar één kunnen gaan.

Ik liet sommige stukken door "Billy" lezen (als we nu toch in de Ally terminologie zitten) en hij glimlachte bij dit :

Het moet een keer heel duidelijk worden gezegd: Wat betreft het zoeken naar verborgen betekenissen houden vrouwen nooit op. Mannen hechten niet zoveel waarde aan gevoelsdingen en nuances, waarschijnlijk omdat ze hebben geleerd dat ze zich dan op glad ijs bevinden en dus beginnen ze er liever niet aan. Mannen zeggen ofwel helemaal niets of ze zeggen wat ze bedoelen.

En meteen werd het misverstand communicatie man/vrouw nog eens duidelijk.

Ik : ... dat je dat citaat eruit haalt, dat is sterk. Jij zegt inderdaad meestal niets. En gevoelsdingen zijn inderdaad niet je sterkste. Waarom hebben mannen het er toch zo moeilijk mee ? En waarom laat je me juist dit stuk lezen.

Hij : ach, 't is al goed, 't is niet eens een goed boek, dat zei je zelf.

Ik : Hoe zo ? Wil je er niet over praten ? Scheelt er iets ?

Hij glimlachte (gelukkig !) waarmee ik begreep dat ik de stelling van Kullmann weer es bewezen had ...

PS : had ik al te veel verborgen betekenissen achter de glimlach gezocht, was het wellicht niet goed afgelopen !!!

taboe

Ik las daarnet in één van de aanwezige kranten in Literair café Vandevelde volgend artikel :

Allochtone vrouwen kunnen voortaan op zondagnamiddag terecht in het stedelijk zwembad van Vilvoorde. Op dat moment kunnen ze er, in overeenstemming met hun geloof, afzonderlijk van de mannen zwemmen.

Mijn eerste reactie was : o, een zwembad dat open is op zondagnamiddag, zo zouden er meer moeten zijn. Een reisje naar Vilvoorde dan ? Ik voldoe tenminste aan het criterium "vrouw".
Maar verderop staat dat het wel degenlijk enkel om "moslimvrouwen" gaat, en dat het zelfs voor moslimvrouwen buiten Vilvoorde moeilijk wordt.

Verder durfde ik niet te denken, laat staan te schrijven. Ik merk dat er bij mijzelf (en dat is behoorlijk erg !) een soort taboe is om verder te denken. Hup, kortsluiting in de hersenen. Want welke kant ik ook opga, ik heb onmiddellijk schuldgevoelens in de zin van 'politiek niet correct', 'racistisch', en een stemmetje in mezelf zegt ook : 'je kent niet eens de moslimgemeenschap van binnenuit', iedereen heeft recht om te gaan zwemmen (moeilijk, is deze, want wat valt onder iedereen, ik mag niet op zondagnamiddag, maar zij kunnen niet op andere (gemengde) dagen) etc) en dat gaat zo verder in de trant van : is het niet een beetje het vormen van een apartheidsbeleid in plaats van een integratiebeleid ?

Maar ik durf dus niet denken. En het slot is dat ik er constant op denk, omdat mijn hoofd en hart weigeren om richting standpunt te denken.

Erg hé ?

taal

Daarnet gehoord in de bib bij de jongerenafdeling, gesprek tussen een zus (ik schat 14) en broer (11 ?)

- zeg, hoe kan ik nu een boek over den bon vinden, dat staat hier ingedeeld per tijd ! Ha, veel boeken over de Egyptenaren, ik zal mijn werk maar over die ouwe maken.
- heb je je bibkaart bij ?
- Och nee, verdorie, kom, we zijn weg en bellen naar ons ma dat we eerst nog wat gaan chillen, ok ?

Ondertussen weet ik wie den bon is.
En chillen, dat is exact wat ik nu ook wil !

er is iets nieuws onder de zon (?)


Ik kreeg deze morgen van Tom een automatisch gegenereerde mail waarin stond of ik zo vriendelijk wou zijn om mijn gegevens na te zien en eventueel aan te vullen of te corrigeren.

Het zag er wel best uit, zo'n programmaatje, en ondertussen loopt het hier ook, in de hoop dat iedereen uit mijn adresboek antwoordt en ik dus een piekfijne up-to-date lijst heb.

En nog een groter voordeel, ik kan van eender waar ter wereld mijn lijstje nazien !
Verder zitten er ook nogal leuke dingetjes in, zoiets als een nedstat voor je email : wie is je meest frequente schrijver ?

Toch heb ik er niet helemaal een goed gevoel in. De adressen van mijn hele boek gaan immers via het internet. Geen zorg, zegt het programmaatje, alles is beveiligd, privacy is troef.

Voor alle zekerheid heb ik er mijn connecties met de maffia, het drugsmilieu, mijn visakaarten etc. niet bijgezet. ;-)

Nieuw citaat
over de holocaust

oost west, thuis ...


Het weekendje Parijs zit er al weer op. Kort en veel te krachtig eigenlijk. Sightseeing, de klassiekers als de Eifeltoren, Place du Concorde, Hotel d'Invalides, het Louvre, Centre Pompidou... Ik had weinig voorbereid en beklaag mij dat nu wel. Gewoontegetrouw neem ik één wijk onder handen. Vorige keer was dat de Marais en nu zou dat Germain de Près worden, maar ik was zoooooo moe.

Moe en ik werd alleen maar moeër. Zoveel drukte in Parijs, zoveel indrukken ook, zoveel geschiedenis kwam op mij af (terechtstellingen, revoluties, dicaturen, op de een of andere manier herinnerde ik ze mij uit mijn schooltijd), en het leek ook wel alsof de hele wereld naar Parijs was gekomen om te shoppen.

Zelf hield ik het bij Avenue Haussman (Printemps, La Fayette) en was blij dat ik de in Brussel gesloten winkel Muji terugvond.
Maar met zoveel vermoeidheid, hebben de Parisiens zelfs geen tien euro aan mij verdiend.

Nu lekker coconen dus, en het boek "De Kast" van Leo Pleysier dat ik net niet uit had op de terugreis, verder lezen...

spannend !


Mezelf net ingeschreven voor een experiment aan de KULeuven. Voor pilletjes heb ik schrik, geen chemisch spul in mijn lijf, maar onderzoek naar consumentengedrag zie ik wel zitten.

Zou ik straks als een gek door het warenhuis lopen, blindelings kopend het product dat ik voorgeschoteld kreeg ?

toekijken..


Gisteren zat ik als nieuweling op een redactieraad van een oud tijdschrift. Het bestaat dus wel degelijk, tijdschriften die nog altijd lopen sinds mensenheugenis, al zijn ze natuurlijk al een paar keer veranderd van naam.

Ik mocht er dan wel als nieuweling zitten, ik kon meteen zeggen dat één van hun op stapel liggende producties al bestond bij een andere uitgeverij, waar ik vroeger nog voor gewerkt had. Handig als je mensen aantrekt die van 'bij de concurrentie' komen. Plan verticaal geklasseerd dus.

Op de een of andere manier kom ik altijd bij tijdschriften terecht. Dit keer niet eens echt bewust. Ik meende dat ik uitgenodigd was om één keer mijn zeg te doen, maar blijkbaar is dat niet zo. Ze rekenen op mij, al zit ik nu aan de kant van de inhoud, het bepalen van visie en rubrieken en niet aan de kant van het schrijven.

Een behoorlijk grote uitgeverij is het, met een Nederlandstalige en een Franstalige sectie. Ik was eigenlijk wel een beetje onder de indruk.

Ik ben blij dat ik dit allemaal van op de zijkant kan meemaken. Ik leer ontzettend veel bij maar ik ontsnap (gelukkig !) aan de eindverantwoordelijkheid zoals ik die nog jaren heb meegemaakt als hoofdredacteur.

Toekijken is leuk.

PS : meteen uitgenodigd naar de openingsavond voor de boekenbeurs. Weet iemand of dat de moeite is of is er dan nog meer volk ?
PS2 : het product is bij de andere uitgeverij al uitgeven, dus "publiek" en geen inside informatie !

confrontatie


Ik ben volop aan het genieten van The Ally Generatie. In het eerste hoofdstuk beschrijft de auteur haar eigen tienertijd, wat toen "in" en "out" was. Hoe herkenbaar allemaal ! Het meest confronterend was wel dat ik na dit hoofdstuk inderdaad moest toegeven dat kleren in mijn tienertijd wel degelijk belangrijk waren. Merkkledij dus, en in mijn tijd (en subgroep) was dat Part Two, In Wear , O'Neill en we spiegelden ons niet weinig aan Beverly Hills 90210.

In de studententijd was aandacht voor kledij dan weer not done, maar het lezen van auteurs uit de hoek van het existentialisme wel echt in. We voelden ons individualisten, idealisten en grote denkers ...

...om zoveel jaar later tot de ontdekking te komen, dat we gewoon, kinderen van onze tijd waren ! Niks origineels dus !

PS : een fan van Part Two ben ik evenwel altijd gebleven !

vergeet de verwondering niet


T. is vandaag vertrokken naar de VS, voor twee lange maanden. Normalitair zou voor ons rond deze tijd het filmseizoen weer beginnen, maar ik zal het dus een tijdje zonder hem moeten stellen. Gezellige avonden waren dat, dikwijls voorzien van veel zinnige babbels achteraf.

Deze morgen las ik nog een laatste mailtje voor zijn vertrek.

Het lijkt allemaal niets meer, zo van de ene kant van de aardbol naar de andere vliegen. Ik heb me voorgenomen om er me morgen toch maar over te verwonderen... dan laat ik de kleine dingen voor wat ze zijn. Die kleine dingen zijn dan de veel te zware bagage, het dringen aan het vliegtuig, de net iets te krap bemeten beenruimte.

We zijn dik verwend. Door onze vorige reizen lijkt niets meer ver. Hong Kong, Bangkok, New York, we kennen onze weg in de luchthavens en we zijn al blij als we niet langer dan 10 uur moeten vliegen.

Verwonder je maar Tom, en bedankt dat je mij herinnert aan de verwondering.
Wist je dat de bomen in de tuin hier, alvorens hun naaktheid prijs te geven, zich hullen in prachtige kleuren ?

co-ouderschap



Om allerlei familiale omstandigheden weerom 4 dagen West-Vlaanderen achter de rug. Omwille van de zorg van mijn ouders en de contacten met mijn broers en zussen rijd ik meermaals meer dan honderd kilometer heen en weer en blijf ik meermaals slapen in 'De Vlaanders'. Mijn auto wordt bijna een mobilhome, of juister gezegd (in alle betekenissen !) een zwerfauto.

Het weegt wel, dat heen en weer gerij, het reizen van de ene wereld naar de andere, elk een wereld met eigen zorgen en taken, vrienden ook. Er is weinig band tussen mijn leven in West-Vlaanderen en mijn leven in Brabant.

Vermoeiend ook wel, in vele opzichten. Altijd hopen dat ik niets vergeten ben op de ene plaats dat ik nodig heb op de andere plaats. De verhuis : mappen administratie, kleren, laptop, GSM, toiletgerief, slaapgerief. Het sociale leven moeten indelen of ik nu in Brabant dan wel in West-Vlaanderen ben.

Ik vroeg mij deze morgen af of kinderen in co-ouderschap dat ook zo zouden ervaren. Uiteraarde hebben ze minder verantwoordelijkheden die ze op beide plaatsen moeten waarmaken. Maar toch, dat heen en weer gereis, stel dat de ouders ver weg van elkaar wonen, dat moet toch behoorlijk lastig zijn ?

Al zijn de mensen die je bezoekt het natuurlijk waard ...

Zijn wij de Ally-generatie ?


Gisteren 'De Ally-generatie' gekocht. Het boek past helemaal bij het vrouwenavondje dertigers, of zoals in het boek zelf gelezen : waarom het zo moeilijk is om dertiger en vrouw te zijn !

" Ze willen graag mooi zijn, maar niet omdat mannen dat graag willen. Ze willen geen ofof leven: moeten kiezen tussen kinderen of carriére, tussen vrijheid of geborgenheid, tussen verstand of gevoel."

het zegt al iets over ons avondje, al zijn de beslissingen wel genomen. Toch is het schipperen tussen carrière en kinderen, tussen zelfzorg en zorg voor anderen (kinderen, man), tussen sociaal engagement en thuisgevoel.

Kortom, het balanceren in een wereld die mateloos boeiend en complex is en bovenal : de eeuwige strijd tegen de klok.

PS : het receptje wordt gemaild naar hen die het willen !

vrouwenavond

Hard gewerkt vandaag en ik prijs mij gelukkig dat ik toch al heel wat werk voor het gezelschap deze avond, gisteren heb gedaan. Het huis moet nog wat worden opgeruimd, maar met een voorzien aankomstuur van half negen kan ik ... nog rustig even genieten van een knusse zetel en warme kousen alvorens weer in actie te schieten.

Ach, wat word ik oud ... ik zie dan het beeld voor mij van de afgepeigerde vader uit de verhalen die ik als kleuter hoorde : van het werk de zetel in, kinderen brengen de slofjes van de och arme man.

Geen slofjes hier, maar gewoon even het verstand op nul ... en straks met 3 meiden (en wat voor !) gezellig tafelen.

Ik zie er naar uit.

Mezelf overtroffen

Ik ben helemaal geen keukenprinses, maar ik vind het des te leuker als ik hier vrienden mag ontvangen. Tenminste, als ik er de tijd voor heb.
Die tijd heb ik morgen niet wegens een al te drukke werkdag, daarom heb ik vandaag maar de eerste voorbereidingen getroffen.

Het is behoorlijk indrukwekkend, het hele plan, maar dankzij het kookboek is het zelfs voor een leek als ik doenbaar.

Koken is bij mij altijd een beetje een avontuur, zo wist ik totaal niet waar ik zure room moest vinden, en de soorten kaas, opgenoemd in het recept, kende ik ook al niet.

Het klinkt straf hé ? (Heerlijk als dingen er veel ingewikkelder uitzien dan ze zijn, dan is het toch geen totale afgang voor mij !) Morgen komt er een fotootje !

Deze extra vakantiedag was er anders wel eentje van de zintuigen, behalve heerlijk gekookt, mezelf lekker verwend op maar liefst meer dan tien theaterticketten en nieuwe kleren : supervrouwelijk. ... en zeggen dat ik nu eindelijk rokjes draag omdat ik een auto heb !

dejunking my life

There's an extremely fine line between chaos and order alzo sprak Laurence Llewelyn-Bowen in Sunday Homes & Gardens vandaag.
Nu ben ik zelf niet zo'n tidy-up person en is de lijn sowieso altijd overschreden bij mij, maar wat ik zag in Life Laundrywas ongelooflijk.

Een koppel met twee kinderen, waarvan de vader prof aan Oxford en de moeder grafisch kunstenaar leefden werkelijk tussen opgestapelde hopen rommel en kleren. Geen streepje vloer was er nog te zien. De dame in kwestie had tientallen paar schoenen, sjaals, massa's kleren uit de zestiger jaren die van haar moeder waren. Door puur plaatsgebrek moesten de kinderen, tieners, samen slapen.
Gelukkig waren Dawna Walter en Jamie Breese om de familie te leren de-junken.

Nou zo erg is het allemaal niet bij mij hoor, ik lijk een echt poetsvrouwtje in vergelijking met deze mensen, en weggooien kan ik best wel goed.
Maar zo'n expert in de-junking wil ik best wel es in mijn huis !

En mocht u twijfelen aan uw ordelijkheid, doe dan hier de kwis !

warm-weekend-vakantie-herfstgevoel

Nous, de temps en temps,
sont des enfants,
sans problèmes ni loi
de nos droits si sûr
les mains sales d'confiture
contre le sofa

Paolo Conte, Reveries

Met volle teugen aan het genieten van het (verlengde !) weekend. De eerste kilte van de herfst sluipt binnen door het open raam, nu en dan hoor ik het zachte geluid van de regen die gefilterd wordt door de vele blaadjes die nu nog aan de bomen in de tuin staan. Overal zonlicht ook, het gras mals en nat.
... en een Paolo Conte, die dit met zijn warme stem nog allemaal eens bezegelt !
Herfst !

kwalitijd


Sedert september hoef ik op donderdag niet naar het werk. Door een andere rankschikking van de uren lukte dat, met behoud van een voltijdse opdracht.

Ik vraag mij af hoe het te meten is, maar mocht het al te meten zijn, dan zou blijken dat 'mijn gevoel van welbevinden' er duidelijk op vooruit gegaan is. Door die mooie schikking heb ik tijd voor vrienden en familie, en wordt het werk ook nooit een sleur.

Het is een grote luxe waarvan ik maximum 3 jaar kan profiteren. Het alternatief is minder werken (en loonverlies dus) en dan nog is het onderhandelen voor een hele dag vrij. Maar nu ik eenmaal merk hoeveel 'kwalitijd' dit mij opbrengt, ben ik best bereid om loon in te leveren.

Ik geniet gewoon meer van alles ...

Gelukkig hoeft die beslissing maar binnen 3 jaar....