pesten op het werk


Studiedag over pesten op het werk en hoe er aan preventie kan gewerkt worden. Sommige dingen waren evident : participatie, een eerlijk beleid, positieve feedback.
Andere zaken waren totaal niet evident. Het opstellen van een risico-analyse door een grondige audit te doen, wat mensen vinden van hun werkomgeving, collega's, directie, enzovoort. Die audit zou dan nog intern moeten worden gedaan. Lees : collega organiseert dit.

Het lijkt mij een beetje de mest gaan opzoeken. Pesten werd ook steevast vervangen door 'grensoverschrijdend ongewenst gedrag'. Nu zijn sommige grenzen duidelijk : je geeft de andere geen mep en je pikt zijn spullen niet.

Andere zaken waren al heel wat onduidelijker : al dan niet meevragen op café na het werk, het betrekken in de sociale kring, het kritiek hebben op andermans werk.
Een slechte interpreteerder kan veel als pestgedrag zien. Echte criteria waren er niet.

De spreekster had ervaring : hoor je beide kanten van het verhaal (in casus beide personen of groepen) dan is er meestal voor alletwee wel te zeggen, dan versta je het wel, wat nog niet betekent dat het goed is. Zoek niet naar de waarheid, onderstreepte ze herhaaldelijk.

"Wat met de rechten van de beklaagde ?" vroeg ik haar.
Zo goed als geen bleek.

Ik heb weinig geloof in implementatie van de wetgeving. Natuurlijk zijn er vormen van gedrag die sowieso niet kunnen.
Maar bij mij leeft de angst dat de meeste gebieden heel vaag zullen zijn, op interpretatie gestoeld en moeilijk te bewijzen of zelfs heel wederzijds.

Wanneer je dan van je bedrijf een rechtbank maakt - en dat is het toch uiteindelijk, wat ze ook zeggen - dan vrees ik dat de sfeer helemaal verzuurd is en weinig verzoening mogelijk. Terwijl dat juist de bedoeling is.

onmacht


Gisterenavond lange vergadering over zorgzaam omgaan met jongeren. Na heel wat theorie kwam de praktijk, brieven van jonge mensen op zoek naar zin en dikwijls levend in veel onzin. Zo las ik het verhaal van een meisje dat het huis had moeten verlaten omdat het daar niet meer veilig was. Toen ze na enkele maanden eindelijk weer wat licht zag in haar leven bleek de haar toevertrouwde vertrouwenspersoon ook niet te vertrouwen. Tongzoenen als teken van affectie ?
Haar gevoel was juist : dit was niet normaal.

Voor jongeren bestaan er heel wat kanalen waar ze hun verhaal kwijt kunnen maar weinig instanties kunnen daadwerkelijk iets doen.

Wat gebeurt er wanneer een kind je in vertrouwen dingen vertelt waarvan je vermoed dat er dingen gebeuren die niet door de beugel kunnen ?

Het is een vraag die mij dikwijls bezighoudt.

Je zit zo in een juridisch kluwen en kinderen spreken dikwijls dubbele taal : je moet al zo tussen de lijnen door lezen, met het gevaar verkeerd te lezen natuurlijk.
Kinderen zijn ook ongelooflijk loyaal tegenover hun ouders. Bijna zonder uitzondering, alsof het een genetisch gegeven is.

Soms zie ik het voor mijn eigen ogen mislopen.
Dan reik ik een hand, meer kan ik niet doen.
En vloek in mijn binnenste.

Mooi is dat


Mailtje gekregen vandaag en gewoonweg genoten van de taal...

"Ek is nie seker of julle nou voortgaan om al julle probleme uit te sorteer en so gou moontlik vir ons met 'n voorstel gaan kom van wanneer ons julle kan kom besoek"

probleme uit te sorteer...

we maken er werk van !

Mooi is dat !

aardige kapitalisten


Merkwaardige en bangelijke vaststelling : heel wat vrienden van mij zeer waarlijke kapitalisten geworden. Ze zijn op en top bezig met geld. Ze doen hun (goedbetaalde) job en hebben een neus voor "dingen ter zijde" die goed betalen. Een kleine rekensom (mijn excuses !) leerde mij dat velen in uren minstens aan 1.3 voltijdse job komen.

Enerzijds bewondering, dat ook wel. Hoe ze het allemaal georganiseerd krijgen, hoe ze netwerken hebben die het werk (en het geld) laten vermenigvuldigen, hoe ze over de kennis beschikken om het geld optimaal te renderen en daar zo weinig mogelijk van naar de fiscus te laten gaan.
Anderzijds vind ik het ook beangstigend. Allemaal universitair opgeleid en navenant verdienend kunnen ze het toch niet zo slecht hebben ? Beangstigend ook omdat ik ze uit mijn studententijd ken als idealisten, linkse rakkers die het Cuba-communisme wel een goed hart toedroegen, die vrijwilligerswerk deden, die zich engageerden in 4de-wereldbewegingen.

En ik dan ? Als ik een uurtje met hen doorgebracht heb, leef ik in totale verwarring. Misschien ben ik wel gewoon een domme luiwammes. Dom omdat ik niet weet hoe je geld maakt. Dom omdat ik de gretigheid niet heb, ik heb de drive niet. Luiwammes ook omdat ik graag in de zetel zit met een goed boek, graag mijn stapschoenen aantrek en zomaar ga wandelen.
Maar toch kwelt het hoor : moet ik dat ook niet gaan doen ?

Beangstigend ook omdat het eigenlijk aardige mensen zijn. Het zijn ook geen egoïsten. Ze omringen zich gewoon graag met comfort en hun ideeën over wat 'normaal' is hebben geen enkel raakvlak met de realiteit.
Ze leven constant in en/en ... in plaats van of/of.
Er bestaat dus zoiets als de gretige aardige kapitalist.

Er is een (sobere) update
van de boekenpagina

wees niet zo enthousiast !


Hier borrelt het een en ander - noem het lente - en zit het vol initiatieven maar de logge administratie waar ik door moet is heel erg ontmoedigend. Mijn enthousiasme moet altijd worden goedgekeurd en dit meestal door mensen die er niets in vinden dat hun collega plots enthousiast gaat worden. Enthousiasme leidt immers tot naijver bij anderen en als ik té enthousiast word, dan zou het wel eens kunnen dat dat van andere collega's ook verwacht wordt.

Momenteel is het zo erg dat enthousiasme op mijn werk gewoon not done is. Het is ongelooflijk vermoeiend.

Mijn directe werkgever ziet het wel, maar blijft diplomatisch denken aan "het geheel", lees : hij wil honderd anderen niet voor het hoofd stoten door mij carte blanche te geven. Als mijn projecten immers goed lopen - en dat wordt eigenlijk door niemand betwijfeld omdat het gewoon een kwestie van werken is - dan worden ze gestandariseerd. Eenmaal gestandariseerd betekent dit dat we op een nieuw kwaliteitsniveau komen dat norm wordt in plaats van een occasionele uitschieter.

Ik vrees dat het heel herkenbaar is. De druk van de groep, de frustratie van de enkeling. De groep die vreest dat ze meer zullen moeten werken, de enkeling die gefrustreerd is omdat hij niet mag werken.

op zoek naar de at


De aandachtige lezer zal het reeds gemerkt hebben, ik heb mijn emailadres van 'De Wereld van Kaat' op een andere manier op deze blog gedropt. Oorzaak was het teveel aan mailtjes dat vanuit dit adres geschreven werd en waar ik geen enkel aandeel in heb. Een virusscan op mijn harde schijf blijft zeggen dat er niets aan de hand is, maar aan het aantal mailtjes dat ik terugkrijg waaruit blijkt dat mijn zogezegde mail vanuit dit adres geblokkeerd is wegens virusvol, zegt iets anders.

Het kan niet anders dan het werk zijn van zoekautomaten die op allerlei pagina's het welbekende teken @ zoeken en vervolgens het adres opslaan.

Weg met die rommel dus. Mijn adres is nu heel braafjes DeWereldvanKaat at Hotmail punt com. U weet mij te bereiken !

werkzondag



Lezen, schrijven, werken, studeren. Dat is zo wat de samenvatting van de dag.
Zondag is op sociaal gebied een rustige dag en dan kan er goed hersenwerk geleverd worden. Daarnet heb ik nog een recensie via email opgestuurd, na een mailtje van de hoofdredacteur dat ik - oei oei oei - twee weken over de deadline zat.

Dat overkomt mij eigenlijk nooit, maar nu dus wel, en wel met als enige excuus dat ik het domweg vergeten was dat ik een recensie moest schrijven. Het tijdschrift in kwestie heeft zo'n lange deadlines dat ik het in mijn geheugen ergens op 'eeuwig' moet gezet hebben.

Volgende week ook een intake gesprek voor wat misschien een nieuw werk wordt. Geen drastische ommekeer wat werk betreft, enkel iets 'erbij', zeg maar vrijwilligerswerk, maar toch van dien aard dat er eerst een intake gebeurt en naderhand zelfs een opleiding.

Tijd maken ook voor zingeving, ik veronderstel dat ik zo bij dat vrijwilligerswerk gekomen ben. Als tegengewicht voor zoveel ellende in de wereld toch ergens een poging doen om ook maar iets te doen.

De dag loopt hier op zijn einde en morgen mag ik een uurtje later naar het werk.
Het was een goed weekend. Ik zie uit naar de (werk-)week.

Een beeld zegt meer dan ...

... duizend woorden.
Op deze eenjarige verjaardag van de inval in de VS in Irak ben ik niét naar de betoging geweest maar wel naar de tentoonstelling 'Bagdad' in het Jubelparkmuseum.

De bezoeker wordt bij de ingang al gewaarschuwd met een bericht dat zoveel is als 'niet voor gevoelige kijkers'.

Niet dat Stevens het gruwelijke zoekt, integendeel, zijn foto's zijn weinig spectaculair wat hun onderwerpen betreft, het gewone leven van de Irakees wordt in beeld gebracht. Dat gewone leven onder tijden van oorlog is doordrongen van machteloze ellende. Vervuilde straten, ziekenhuizen die op volle toeren moeten werken wegens de slachtoffers, de gewone Irakees die man, vrouw, broer, zus, kind verloren heeft.

Werkelijk geen enkele reden kan zoveel leed tegen mannen en vrouwen die gewoon proberen te overleven rechtvaardigen.

moslimfundamentalisme


Gisteren hoorde ik in een onrustwekkende reportage van Nova de fundamentalistische Chousdary aan het woord. Hij sprak over hoe gemakkelijk het was om jongeren te recruteren voor radicale groeperingen die zich met terreur willen bezig houden. Blijkbaar zou dit ook in Nederland het geval zijn.
Hij sprak zich ook uit voor een handhaving van de sharia in moslimlanden. Iets wat de klok nogmaals eeuwen terugdraaien is. In heel wat moslimlanden geldt de sharia immers niet (meer).

De reportage (nog in zijn geheel te zien via de site van nova, klik op donderdag) schetste een grimmig toekomstbeeld. In de studio waren 3 Nederlanders tot debat uitgenodigd : een redacteur van de krant Trouw, een islamoloog en een moslim-sociaalwerker, anders gezegd : twee blanke autochtonen en 1 alochtoon. De autochtonen bleven onderstrepen dat het moslimterrorisme maar uit één kleine hoek komt en de meerderheid van de moslims daar niet achter stond.
Voorstel was dat de moslims die er niet achter stonden zich misschien eens konden organiseren in een of andere bijeenkomst of demonstratie om een 'ander' gezicht van de islam te laten zien, dat van tollerantie en vreedzaamheid.
Maar dat was geheel buiten de reactie van de de sociaalwerker gerekend...

Het gesprek ging helemaal de mist in en van dialoog was helemaal geen sprake meer.
Was het door Nova slecht voorbereid ? Hadden ze toch iemand met fundamentalistische overtuigingen binnengehaald terwijl ze net het omgekeerde beeld van de islam wilden schetsen ?

Ik ging niet gerust slapen.
Eén ding leerde het mij alvast : we moeten praten. Elkaar leren kennen. Verbanden zoeken, bij elkaar op bezoek gaan. Het klinkt 'geitenwollensokken', maar als de messen onmiddellijk getrokken worden, zal het nooit lukken.

Tijd om mij opnieuw in de islam te verdiepen. En de moslimjongeren met wie ik werk wat beter te leren kennen, al ken ik ze niet beter of slechter dan de andere, want diegene met wie ik werk zijn gewoon bovenal 'jongere' met alles wat eigen is aan die leeftijd.

In Turkije loopt ook niet alles van een leien dakje en toch heeft dit land, met een duidelijke moslimcultuur aansluiting gevonden bij de moderniteit. In Marokko zie je in Casablanca meisje met blote buik en korte rok samen over straat gaan met even jonge meisjes in lange verhullende kleren en met een sjaal op. Blijkbaar kan het.
Het zet aan tot denken. En het sterkt mijn geloof dat het moet kunnen.

Is Kaat happy ?



Daarnet in de stad een vriendin op het lijf gelopen die ik al een tijdje niet meer gezien heb. "Zin om koffie te drinken" ? Tuurlijk.
En toen kwam het.
- Zeg, jij bent helemaal niet meer happy ! (zij)
Ik, zoekend hoe ze tot die conclusie kwam gezien lang niet meer gezien PLUS het feit dat ik de voorbije vijf minuten niets gezegd had dat van enig pessimisme van mijn kant kon worden verdacht :
- Eu ? Hoe bedoel je ?
- Ja, die blog van jou, dat begint zwaar te worden.
- Ha, lees jij die blog ?
Op dat eigenste ogenblik kreeg ik een hoestbui waardoor mijn ogen rood aanliepen en er enig traanvocht naar beneden liep, geen zicht.
- Zeg, je bent toch niet wéér ziek ?
(Weer ziek ? Ben ik ziek ? Ben ik dan ziek geweest ?)
- Nee, ik denk het niet. Virusje. Benepen keel.
- Kom we moeten iets vrolijks doen, jij en ik.

Vrolijks. Tot scha en schande kon ik niets bedenken wat ik met haar zou kunnen doen dat vrolijk was. Vrolijk, vrolijk, vrolijk, tuimelde het door mijn hoofd. Wat betekent het woord vrolijk ?

Later op de dag kwam ik goeie vriend T. tegen die in herhaling viel

Hoe is het met je ?

Hoe is het met je ?

Hoe is het met je ?

Dacht hij dat ik doof was ? Of mijn hersens verloren had ?

- Kom, zei ik, we gaan CD's kopen. We liepen de Fnac in en terwijl T. het serieus politieke werk onder handen nam zag ik mezelf vertoeven bij de afdeling psychologie of wat daar voor door gaat.
Yep, er is zeker iets mis met mij !

De lente schreeuwt om aandacht en de vakantie is binnen bereik.
Alleen ..... :

't zit een bjistje in min uoft
moa ti niemand die 't geluoft
oak skeel kieke kan ket zien
tzoe kun zin dat mie verduoft

(Flip Kowlier)

de zaal uit


Gisteren de film La Pianiste gezien.
Nu en dan de neiging om de zaal uit te lopen.
Ik had het beter gedaan.

Oog en hart hoeven geen mensonterende dingen te zien, geen ontspoorde seksualiteit die niets meer met het minnen te maken heeft.

Destructie alom, tot diep, diep in het wezen.

Ik was beter de zaal uit gegaan...
het leven toont bij tijden al zijn destructieve krachten.

In het vuur zijn de demonen nooit ver weg.

zin

Zin om weg te gaan
om te verhuizen
om alle schepen te verbranden
om een nieuwe taal te spreken
en te leven in een nieuwe tijd
een tijd waar geen vroeger is
een tijd waar geen morgen is

zin om ver weg te gaan
alles achter te laten

niet om te zien

gewoon weg.

nacht

's avens loate in min bedde bluvvek wakker voe skaapes te teln
ki gin goeste voe te slapen ki mjir goeste voe ntwie te beln

Flip Kowlier

Zondag, oooo zondag !


Zondag, heerlijk hoe de zon zo de ruimte vult. De stilte, dat opgetogen zijn van een speciale dag : zondag !
Voer voor deze zondag naast het obligate werken : het nieuwste boek van Kristien Hemmerechts. Gisteren gekregen, zomaar.
Ik ben geen fan van Hemmerechts, ze schrijft vlot en daarom gemakkelijk leesbaar, maar contradictorisch lijk ik op de een of andere manier toch de meeste van haar boeken te lezen.

"Voor Bart" staat er te lezen. Bart Castelein uit het verre West-Vlaanderen.
Geluk na het weduwschap.
Mooi is dat.
Zeldzaam ook wellicht.

Niet mijn ding...



Het weekend zit vol verplichte feestjes. Megafeestjes waar ik a) hooguit 5 man ken b) het genoegen heb de resterende kleine 50 man te voorzien van eten en drinken.
Eigenlijk gewoon werk. Niet mijn ding. Zeker de drukte niet, het vertoeven in een huis met plastic regels van vriendelijkheid. Meer kan niet verwacht worden in een context van mensen die elkaar nauwelijks kennen.

Dus reikhalzend uitzien naar zondagmorgen, wanneer het eigen bed mij warm en vertrouwd beschermt voor de buitenwereld en de tuin enkel het gekwetter van vogels herbergt.
Het (voormalig) kloosterhuis hier heeft zijn stilte behouden.

En dat is maar goed ook.


Update : ondanks de verplichting twijfelde ik geen moment om te gaan en zou ik onmiddellijk opnieuw gaan. Om de simpele reden dat het voor de gastheer en gastvrouw belangrijk was zo'n groot feest te kunnen geven. Ten tweede omdat alle relaties beginnen met formele vragen als : 'en u bent ?' en 'hoe kent u de gastheer en gastvrouw ?'.
En mijn werk als cateringmadam werd best gewaardeerd. Dus iedereen gelukkig.

Druk



- Ga je nu mee op weekend ?
- Ik denk het niet.
- Waarom niet ?
- Het is zo druk gewoon. Zo heel erg druk.
- Heb je het dan zo druk (mij half ongelovig aankijkend)
- Feitelijk misschien niet, het werk, dat lukt allemaal, maar gewoon te druk in het hoofd, teveel lawaai.

Ik besefte later dat het op niets trok, zo'n excuus.
En nog meer : leg dat maar eens uit, dat het te druk is in je hoofd.

En toch : het is allemaal vol. Het hoofd, het hart. Er zitten teveel mensen in, teveel indrukken, teveel gedachten, teveel overwegingen, teveel mist ook van gesprekken die nog geen einde gekregen hebben, gevoelens die nog niet zijn verwoord.

Het weekend dus. Met vrienden. Naar Zeeuws-Vlaanderen. Met lieve mensen, stuk voor stuk en al lange geschiedenis mee. Hij wil het wel organiseren, zei hij, dus daarover geen druk hier.

Ik moet dus beslissen of ik meega of niet.
Beslissen.
Druk.

In America, oftewel ergens in het leven.

De werkelijkheid kan teveel zijn. Teveel rekeningen te betalen, teveel drugverslaafden, teveel armoede, teveel ziekte. Teveel dood ook. De dood van een kind van twee : viel van de trap. Het bedreigde leven van het nieuwe kind op komst. De sluimerende dood bij de buurman Mateo.
Allemaal ingrediënten van de film 'In America', verteld door een kind vol enthousiasme, dat zijn ouders ziet lijden en weet heeft van de armoede maar sprookjes weeft van de liefde tussen de leden van het gezin.

Heerlijke film, bij tijden grappig. (ga vooral eens kijken, Klikken dus !)
Maar bovenal toch het gevoel : het zou niet mogen. Het zou niet mogen dat mensen gebukt gaan onder de zorg een ziekenhuisfactuur niet te kunnen betalen. Het zou niet mogen dat kinderen opgroeien in een drugsmilieu - waar de huur goedkoper is - het zou niet mogen dat kinderen van 2 sterven.
Dat er ziekte is.
Dat er dood is.

Hoe wil je mij hebben ?


Het hoeft niet altijd de ernst van Madeleine Albright te zijn, tussendoor las ik gisteren de autobiografie van Ruby Wax, zeg maar de madam met de grote mond.

Ruby moet als kind voor menig leerkracht zowat het enfant terrible geweest zijn, getuige daarvan alles wat ze medeleerlingen aandeed. Doel : aandacht en krijgen wat ze wou. Middel : alles is geoorloofd.

Met een vader en moeder die haar tot niets in staat achtten en dit ook continu bevestigden moest er wel iets met deze puber gebeuren. Tegenwoordig zou men het over pedogische verwaarlozing hebben en werden haar ouders wellicht voor de rechtbank gebracht. Haar vader stond Ruby's man enige maanden na het huwelijk nog bij met schoonvaderlijke raad : je slaat haar te weinig.

Hoe grappig en snedig Rubuy Wax alles vertelt, uiteindelijk is het een doodtriest verhaal. Onder de lagen van scherpe humor ligt gewoon tragiek. Ik vrees dat ze zich daar zelfs heel goed van bewust is.

Ruby lijkt mij niet de gezelligste meid om mee te stappen. Maar gezelligheid zal haar dan ook een zorg zijn.

Ruby Wax, Hoe wil je mij hebben, Archipel Uitgeverij 2003,

maar verkies toch maar het originele exemplaar, want de vertaling vertoont hier en daar mankementen die naar 'vlug vlug' ruiken.

in volle expansie


Een nevenverschijnsel van mijn verlangen naar een kluizenaarsleven uit zich in mijn kook- en bakkunsten die in volle expansie zijn.
Ik wil het altijd maar natuurlijker, niet zozeer omdat dat gezonder zou zijn, maar omdat een mens tegenwoordig zou denken dat taart uit een doosje poeder komt.

Alleen de hoeveelheden willen niet lukken. Zo heb ik hier momenteel veel te veel zoet gebak, .... tja, dat alles rijst en groter wordt dan het aanvankelijk was, was ik even vergeten.

Iemand zal zich moeten opofferen vrees ik ...

volheid in leegte


Nu pas de pc opgezet. Thuis gekomen en dus maar liefst 6 uur gewacht alvorens de pc op te zetten. (Een overwinning !!!)
Gisteren lang met T. gebabbeld - voor de zoveelste keer - over onthaasten, over concentratie en hoe we gewend geworden zijn met duizend dingen tegelijk bezig te zijn. Dat alles in groot contrast met onze rustige wandeling, met enkel de lentevogels op de achtergrond, de wind die onze wangen kleurde.
Toen we thuis waren in alle soberheid gegeten, vers gebakken brood, verse soep. Maar dus niet : 'even vlug email controleren', 'ondertussen de radio/tv' op zetten, laveren tussen tafel en krant. 1 ding doen dus, geen 100 dingen tegelijk.

Gebabbeld over onrust : zoveel willen, en bij dat zovele willen ook nog eens rust willen. Alsof je de volheid en de leegte tegelijk wilt. Mijn theologische reflex zegt dat het moet kunnen, de aziatische tradities bewijzen het. Volheid in leegte ipv leegte in volheid.

Ik probeer technieken aan te leren om het rustiger te maken. Scheidingen maken. Grenspaaltjes zetten, ook in het hoofd.

Ook het begrip intellectuele ascese viel. T. en ik zijn allebei informatiefreaks, hij wel veel meer dan ik, maar ik kan het ook niet laten. Ik wil het allemaal weten. Allemaal opslaan. De constante druk dat ik iets zou missen, dat ik de lijnen in de actualiteit niet meer zou kunnen plaatsen. Kennis is immers ook thuiskomen in de wereld.

Maar die kennis en al dat willen zorgt er ook voor dat ik als een kind in co-ouderschap ben met tientallen huizen : overal een beetje thuis. Nergens echt thuis ?

Toch wel, al moet ik nu en dan eens bewust de stap naar 'huis' zetten : tijd maken, voor mezelf, voor vrienden, voor de natuur, de hele wereld om me heen. Zonder die wereld te willen omvatten, maar er gewoon in op gaan.

PS : dat T's blog over hetzelfde gaat is toeval. (Of niet dus.)

het recht onzichtbaar te zijn. Even toch.


Nu en dan overvalt mij het diepe verlangen kluizenaar te worden of ergens te leven waar ik totaal onzichtbaar ben. Zoals in de zomer in Bali bijvoorbeeld. Opgaan in de natuur en een andere cultuur en het gevoel hebben dat het nooit anders was.

Leven waar het ritme lager ligt, of alvast die indruk hebben. Leven in een ruimte waar de dingen eenvoudiger zijn, waar geen telefoons, pc's, televisie etc. is, waar je een halve dag over je eten doet, omdat je het te voet op de markt moet halen en je geen electrische spullen hebt om alles vlug te bereiden.

Natuurlijk zou ik dat nooit een leven lang vol houden. Natuurlijk is zoiets wensen een luxewens, kan dat alleen vanuit het gegeven dat waar ik nu leef alles snel is en van alles een teveel is.

Ondertussen heb ik geleerd dat je mits enige moeite die ruimte ook thuis kan scheppen : telefoon afgezet, pc afgezet, geen radio of muziek, een binnengekeerd leven. De laatste dagen heb ik het wat gedaan, het deed deugd.

Toch kreeg ik vandaag al een paar boze mails : we horen niets meer van jou, waarom laat je twee weken (waarvan eentje vakantie notabene !) niets van je horen, je bent niet bereikbaar.

Bereikbaar voor wat ? Ik ben geen dokter en red geen mensenlevens.

Nu en dan moet een mens onzichtbaar mogen zijn.
Even toch.

een keer per jaar....

Er zijn jaren dat ik op deze dag een groot feest geef, of toch tenminste in de buurt van deze dag, er zijn andere jaren - zoals dit jaar - dat ik liever in stilte zelf geniet.
Nog voor ik mij verbergen kon, kwam aldaar de postbode met een onbetwistbare oogst aan kaartjes en wist iemand me al uit bed te bellen. Alleen geliefden mogen dit.

Op een dag als deze herinner ik mij evenwel des te meer alle mensen om mij heen die mijn hart warmen, mijn leven verlichten (op tweeërlei manier !), die mij met hun wijsheid maken tot wie ik ben en mij uitdagen verder te gaan. Dankjewel allemaal !

Wat een ernst op deze dag ! Tijd dat ik snoepgoed en taart ga kopen !
Time to party !

I'm .... coming up, so you better get this party started ! (Pink)

ik wil best gratis werken...


Als dromen zomaar konden uitkomen, dan is eentje op mijn lijst wel werken bij Madeleine Albright. Ik wil best haar manusje van alles zijn : haar koffie halen, afwasje doen, zorgen dat haar kleren van stomerij in orde zijn enzovoort.
Niet dat ik het slaafse in mij heb of dat ik het hoofd verloren heb aan haar, maar ik ben best van overtuiging dat je aan dergelijke grote mensen veel leren kan.

Hoe werken ze in stress, wat is hun management, wat delegeren ze en wat niet ? Hoe stellen ze prioriteiten ? Hoe bouwen ze hun netwerk van sociale relaties op die manier uit dat het geen spinnenweb wordt maar een stevig vangnet voor iedere betrokkene, kortom, een win-win situatie ?

Madeleine Albright, als je een stagair wil, gratis en voor niets, hier ben ik !

no joking


Het is een cliché maar het is waar : de natuur is altijd in beweging. Zo zie ik hoe de zon gaten brandt in het sneeuwtapijt in de tuin.
De eksters wroeten de ontblote aarde om, op zoek naar voeding.

Bij het minste zonlicht voel ik de energie alweer stromen, ben ik al in zomerstemming.
Moedig vanuit het bed dacht ik daarom ook dat de griep wel voorbij was.

Een wandelingetje tot aan de badkamer leerde mij echter dat het buiten adem zijn binnen de 20 stappen geen goed voorteken is. Geen waterige ogen meer en het aantal zakdoeken per uur is al gedaald. Allemaal goede tekens, dacht ik. Tot de trip naar de badkamer dus. De longen wegen zwaar en zijn pijnlijk.

Tijd voor de dokter.

Ik haat het. Aan het bed gekluisterd zijn, hersenen die moeite hebben met alles, de uitputting van een paar stappen.

Ik zit weer vol voornemens om meer te sporten, gezonder te eten, en 'mezelf te verzorgen'. Alsof deze griep mijn fout is, mijn onoplettendheid.
Dat is natuurlijk niet zo. Maar dat een invasie microben je leven even stil kunnen leggen... ik aanvaard het moeilijk !