Na de euforie, de pijn


Gisteren tijdens de looptraining een slechte dag. Het begin was slecht, maar dat is meermaals zo, ik heb het lichaam van een diesel en die moet opgewarmd worden.
Deel twee ging ook best, dus zag ik de eindzege al in het verschiet.
Maar na 4 km kreeg ik krampen. Aanvankelijk liep ik door, met op mijn netvlies de beelden van Henin die verbeten vecht voor ieder punt, of Marc Herremans die wel niet bij zo'n klein zeer zou stoppen. Niet dat ik mij vergelijk met die mensen, maar ze inspireren me wel.
Het verdict van de coach was magnesium. Of misschien gewoon een slechte dag, zei hij. Ik gok op het laatste.

Ook de blaren beginnen dagelijkse routine te worden. Maar dat went wel.

geld is duur


Moet je ingaan op alle kansen die je geboden worden ? Waarom ja of nee zeggen op een aanbod ? Misschien zal het mij later spijten als ik er niet op inga.

De vraag die mij de laatste week bezig houdt is de bezorgheid de dingen te kiezen om de juiste redenen. Ooit had ik een prof die zei dat je bij iedere beslissing iets toevoegt of afbreekt aan wie je bent. Iedere beslissing bepaalt mee je identiteit en verraadt wie je bent.

Serieuze prof was dat. Hoeveel is vrije tijd waard ? Hoeveel zijn mijn vrienden mij waard, mijn sociaal leven ? Wat zijn de drijfveren die zorgen dat ik energie heb ? Wat betekent een gezond leven ? Wat is 'het gewicht' van geld ?

Ik zie het overal : de verleidelijkheid om de bankrekening te laten groeien. Verleidelijkheid ingegeven door angst wellicht : het doemdenken rond pensioen en veroudering, of ingegeven door een ideaalbeeld : ik wil zo'n leven en vind dat bij mijn leven zo'n status past : zo'n huis, zo'n levensstijl.
Ik vind het bangelijk.

Geld is duur zei een vriend van mij, waarmee hij bedoelde dat je altijd betaalt, immer en altijd.

Wie wil ik zijn als ik 70 ben ? Hoe zal ik terugkijken op mijn keuzes nu ?

oude vrienden van lang geleden


Vandaag oude vrienden op bezoek voor een etentje. Hoever gaan we al terug ? Tien jaar, elf jaar ? Ook donderdag waren hier vrienden van lang geleden op bezoek.
Alle cliché's kloppen, dat de draad zo weer op gepikt is, dat een gesprek onmiddellijk vaart heeft, dat diepte noch humor geschuwd worden.

Nog maar es Flip Kowlier :

min moaten min moaten
Ik zie under hirne
wik zoek doen zonder hidder
min moaten min moaten
'k moete mie soms wirn
voe nie sentimenteel te doen

Zij verstaan er niets van : Brabanders, Limburgers, halve Nederlanders en een enkele West-Vlaming die glimlachte bij het lied.

... dat alles terwijl er boven mijn hoofd misschien zware beslissingen hangen, mooie uitdagingen ook.
Het leek allemaal zo onbelangrijk in de aanwezigheid van 'min moaten'...

Wauw

Eigenaardig. Ik ben met een aantal dingen 'in de diepte' bezig, welke richting ik nog uitwil met mijn werk enzovoort en plots biedt er zich van alles aan, komt het uit de lucht gevallen en krijg ik het op een schoteltje gepresenteerd.

Griezelig leuk is dat.

Zeg mij door wie je je omringt en ik zeg je ....


Welke invloed hebben de mensen om je heen ? Diegene die je dagelijks ziet, diegene die je je vrienden, familie, (collega's) noemt ? Ben je je bewust van die invloed ? In welke zin vormen ze mee wie je bent, wat je beslist, wat je al dan niet doet ? Wat kan je afleiden uit hun woorden ? Correspondeert dat met hun daden ? Welke onderliggende waarden zitten er in hun gedrag en woorden en op wat is je eigen standpunt hier tegenover ? Door welke mensen voel je je aangetrokken en kijk je naar op ?

Een behoorlijke uitdaging voor de jongeren met wie ik werk. Eerlijkheidshalve doe ik alle oefeningen mee, wat niet betekent dat ik er naar hen ook over communiceer, dat hoeven zij trouwens ook niet.

Ik ben momenteel zo verwonderd over de uitkomst dat ik nog niet weet of dat wel werkelijk op de planning van volgende week zal staan. Als ik al zo onder de indruk ben van de confrontatie (ik leid een relatief 'normaal' leven) wat moet dat dan niet zijn voor het jonge volkje ? Uiteraard zie ik meer lagen dan zij, maar toch.

Het meest confronterend was de oefening over de waarden van mijn omgeving. Wanneer ik in ieder persoon schreef wat ik dacht dat voor hem/haar belangrijk was (na toetsing) blijk ik nogal omringd te zijn door kille mensen met weinig idealisme en warmte voor hun medemens.

Die mensen komen er natuurlijk niet zomaar. Dat ik net door die mensen omringd ben zegt natuurlijk iets over mijzelf. Volgende stap in het programma zou zijn of ik (of in casus de jongere) dat wel wil.

Het programma voor volgende week is voorlopig toch maar uitgesteld.
Kaat moet eens diep nadenken !

Joepie !

Vandaag de magische grens van 5km gelopen. 5,8 km om juist te zijn. Lastig ? Het viel mee. Maar tussendoor nog altijd 8 keer een minuut wandelen, dus zit ik nog niet echt aan de "echte 5 km"... Het blijft trainen.

Mijn coach leert me geduldig te zijn : een dag lopen, een dag rusten. Zoveel minuten lopen en dan een minuut tussendoor wandelen. Ik zou best wel willen doorlopen, maar blessures hoef ik niet, en ik vrees dat hij gelijk heeft : mijn lichaam heeft nog nood aan herstel, of het nu die minuut wandelen is of een dagje looploos ...

Het kriebelt !

Kinderziekenhuis...


ik kan het al met mijn ogen dicht. Trappen op, naar rechts, weerom naar links, 180 draai naar de lift toe, links, links en plots waan je je in een totaal andere wereld op Gasthuisberg. Minder steriel, meer kleuren, meer chaos ook. De kinderafdeling van het UZ.
Keer op keer ben ik onder de indruk van de moed van dat jonge volkje, het positievisme, hun wondere kijk op een wereld die voor hen best wel avontuurlijk lijkt.
"Ik word anesthesist", vertelde hij mij gisteren en toonde ook vol trots zijn laatste verzameling spuitjes. "Ik heb er hier 40 liggen, één speciale grote, en thuis nog zo'n kleine 200".
Waarom wil je dat worden ?, vroeg ik, want ik kon mij voorstellen dat er leukere dingen in het ziekenhuis zijn.
"Die man is gewoon prachtig. Ik ben nu al 3 keer geopereerd en de laatste keer was er niet veel volk in de recovery. Die man is minstens een uur bij mij gebleven en we hebben over van alles gebabbeld."

Ik wou dat de arts in kwestie wist wat een indruk hij had gemaakt.

negatieve feedback


Momenteel werk ik met jongeren rond 'negatieve feedback', of met andere woorden : hoe zeg je aan een ander dat bepaald gedrag je ergert ? Of hoe communiceer je iets dat overwegend negatief is zonder je relatie te ondermijnen ?

Alvorens ik met de vormingssessie begon pleitte ik meteen schuldig. Ik ben er niet goed in. Dingen kunnen maanden, jaren op mijn lever liggen. Ik hou de confrontatie lang in en communiceer vervolgens heel vaag non-verbaal.
Altijd ook de indruk gehad dat onze Noorderburen er beter in slagen dan wij Vlamingen.

Meestal gaat het om kleine dingen, maar die mij toch flink ergeren. Soms gaat het over territorium, breekt de andere in daar waar ik vind dat hij al lang de grens gepasseerd is. Andere keren gaat het over wat ik 'beleefdheid' vind, maar niet zo door de andere ervaren wordt.

Het is geen kwestie van juist of slecht. Mijn normen zijn niet beter dan die van een ander, maar hoe zorg ik ervoor dat ik mijn eigen normen kan hanteren en kenbaar maken aan anderen ? Zeker wanneer die binnen mijn wereld komt ?

Ook de jongelui vandaag hadden het er moeilijk mee, al werd er veel training gegeven : ik-boodschappen (ik vind dat... en niet 'jij bent'), geen generaliseringen (het is altijd ...), concreet zijn (dit stoort mij en niet : jij verveelt mij)...

Opdracht voor de rest van de dag was iemand uit de groep te kiezen en die te 'volgen' in zijn opmerkingen gedurende een hele week. Op welke manier uitte deze persoon positieve/negatieve feedback. Ik zag ze de namen op hun evaluatieformulieren schrijven en sommige ogen waren sprekend : vanaf dit moment word ik geëvalueerd in mijn feedbacken. Ik weze gewaarschuwd !

Mini-marathon

There are as many reasons for running as there are days in a year, years in a life. But I run because I am an animal and a child, an artist and a saint. So, too, are you. Find your own play, your own self-renewing compulsion, and you will become the person you are meant to be.
- Dr. George Sheehan

Gisteren was er weerom de London Marathon. Hij is - moet het ons nog verwonderen ? - gewonnen door een Keniaan.
Met bewonderende ogen keek ik naar het verslag op BBC. Diep respect voor wat die mannen en vrouwen doen.

Rond een uur of zeven trok ik ook opnieuw de loopschoenen aan voor een ritje van 4 km. Meer dan genoeg. Voor marathonlopers maar een aanloop.
Kiplekker voelde ik me na afloop. Voldaan ook. Mijn eigen superminimarathon.

Toen ik laatst met mijn zus aan het lopen was vroeg ze me (retorisch) : zal het ooit gemakkelijk worden ? Wij houden ons beiden aan een (verschillend) schema dat iedere week zwaarder wordt.
Toen ik vandaag liep dacht ik : ik vrees ervoor. Het blijft lastig, zweterig, puffend, inspannend en taai werk.

Maar het wordt wel leuker.

terug ...

Zo te zien was het weer tijdens mijn verblijf aan zee extra vriendelijk. Gezicht verbrand (ja hoor), en de korte mouwen zijn in mijn armen gebrand. Heerlijk lang gewandeld in de omgeving van Nieuwpoort en vervolgens een tocht van Wenduine naar Blankenberge, om bijna te verdwalen in de polders. Ik ben geëindigd in Het Zwin, gewapend met verrekijker en jammerend omdat ik mijn planten- en vogelgids niet bij had.

Wat kan ik er van zeggen ? Dat ik mij zo heerlijk thuis voel op mijn dit-jaar-gevonden logeeradres ? Dat ik het zo heerlijk vind aan zee ? Dat ik mij als een nieuw mensje voelde ?
Ook de looptraining verliep vlot. Lopen langs de branding tijdens zonsondergang. De dagjestoeristen al verdwenen, maar wel de anciens die nog voor het slapengaan of voor het terug naar binnen trekken hun hond uitlaten.

Dagen van lezen en dagen van poëzie. Dagen van mijmeren. Dagen van content zijn.
Van 'domweg gelukkig' zijn.

Terug naar de kust !

Laatste dagen vakantie aan zee ... en het ziet er heerlijk zonnig uit !

Ik heb het te druk om te gaan werken...


Dat is het gevoel dat mij deze vakantiedagen achtervolgt, want deze vakantie lijkt in alle opzichten veel drukker dan mijn werkbestaan. Wat moet hieruit geconcludeerd worden : dat ik teveel hooi op mijn vork neem in de vakantie of dat mijn werk eigenlijk niet veel voorstelt ?

Wellicht het eerste. Tot nu toe een zalige vakantie achter de rug. Veel kilometers gereden ook, voor geliefden mag afstand geen bezwaar zijn. Toch begint het te wegen, dat uithuizig zijn, dat slapen in verschillende bedden.

Morgen richting kust, al waar voorzien is dat ik drie dagen blijf. Weerom ander bed. Ik zoek, voor het slapengaan nog wat verse kleren bij elkaar.

Net afscheid genomen van vrienden B., D. & T. De groententaart met reepjes kip en geitenkaas ligt me nog wat op de maag. Het hele lichaam schreeuwt om dieet na al die feestelijke maaltijden.

Raar, enerzijds heb ik het te druk voor het werk, mocht het altijd vakantie zijn... ik zou ze zonder problemen vullen. Anderzijds ook toch lichtjesaan uitzien naar het werk, de regelmaat. Het niet oeverloos kunnen leven omdat dat werk beperkingen oplegt aangaande uren slaap, wanneer waar te zijn en mij verplicht aan goede energie-huishouding te doen.

Ik heb duidelijk teveel paaseieren gegeten...

De fun, de hits, de wereld van Kaat !

De hele week was eigenlijk al fun fun fun. Lang leve de vakantie !

Het heerlijke is dat ik zowat elke dag bij mensen was die ik warm in het hart draag. De lieve vriendjes, vriendinnetjes, familie. Met vrienden naar Six Flags
al waar het kind in mij - zij het schuchter, ik ben toch een beetje te geremd vrees ik - nu en dan de kop bovenstak. Eigenlijk moet je je gewoon laten gaan op die dingen. Durven zeggen van 'Ik wil noggggggg een keer' !

Partner in crime S. bleek een "freaky themepark guest" te zijn en wist ons alles te vertellen over eender welke attractie. T. verraste mij : nooit gedacht dat dit iets was voor hem. Spannend leuk !
Ondanks de regen, de regen, de regen en nu en dan een zeldzame zonnestraal.

De dagen in West-Vlaanderen helemaal gevuld met de aanschaf van de nieuwe auto (nu maar niet denken dat ik nog in Six Flags ben, of dat worden brokken) en de looptraining van zus waar ik iedere dag aan deelnam. Een heel andere training dan diegene die ik zelf volg, maar toch leuk. Lopen langs de Leie, alleen maar koeien en passerende boten als toeschouwers.

Lang leve de vrienden !
Lang leve de vakantie !

het stokje

Ik kreeg het stokje van jwl die op het op zijn beurt weer kreeg van Leez. De vraag kan bijna niet simpelder : een foto van je liefste bezit.
Zowel Leez als jwl kozen voor iets unieks, onvervangbaars wat hen eigenaardig genoeg ongeveer tot dezelfde conclusie bracht.

Jwl vertelde me dat ik er gerust de tijd mocht voor nemen. Zo kwam ik meteen tot een paar vaststellingen waarvan ik mij afvraag of dit mij tot een abnormaal mens maakt of niet. Behalve bijvoorbeeld bestanden op mijn pc of handgeschreven dagboeken en een paar juwelen heb ik eigenlijk niets dat niet vervangbaar is. Meteen kom ik tot de conclusie dat wat niet vervangbaar is per definitie je niet het liefst moet zijn. Iets kan heel vervangbaar zijn en je toch bijzonder dierbaar zijn.

Er is één bezit waar ik inderdaad aan hecht en het liefst niet zonder de deur uitga. Ik geloof niet dat er al veel dagen geweest zijn dat ik het niet aangeraakt heb. Ik heb het in alle geuren, kleuren en formaten, maar het belangrijkste is toch nog dat hij werkt. Soms krijg ik hem gratis, soms ben ik bereid om er flink wat geld voor neer te leggen. Ik heb er uit alle landen en continenten en je kan er mij altijd een plezier mee doen. Mijn liefste bezit. Klikken maar als je 't weten wil !

Ik geef hierbij het stokje door aan alog.

Elephant

De films die wij tegenwoordig in CinemaZed zien zijn zwaar op de hand. Natuurlijk, we kiezen ze zelf, maar op de een of andere manier missen we de variatie van vorig jaar. Stukfilms zijn nooit gewone commerciele films, maar vorig jaar konden ze ons ontroeren door hun verrassend verhaal, hun creatieve montage of schitterende fotografie.

Vandaag zagen we Elephant, waarin het alledaagse leven van een paar scholieren gevolgd wordt tot de school opgeschrikt wordt door twee leerlingen die er zomaar op los schieten. Zeg maar Columbine 1999. Of Terra College 2004. Jammer genoeg.

Je kan maar één ding besluiten na het zien van zo'n film : het kan overal gebeuren, wat ondertussen bewezen is.
In één ding moet ik Michael Moore (die over het drama de prachtige documentaire Bowling for Columbine maakte) gelijk geven : een maatschappij waarin jongeren wapens kunnen bestellen via postorder, daar klopt iets niet. Moore besluit in zijn documentaire dat de VS een staat is die constant gevoed wordt door angst zodat de machtigen hun macht kunnen behouden.

Van Sant houdt zich verre weg van conclusies maar portreteert enkele jongeren met problemen. Geen bijzondere problemen als criminaliteit of drugs, maar problemen rond het niet aanvaard worden in groep, het vechten met het eigen lichaam dat niet voldoet aan het schoonheidsideaal, pesten.
Jongeren die je overal vindt dus.

lange leve het virtuele leven !


Er wordt Vlaamse blogmeeting georganiseerd. Jolijt alom en toch kan het mij niet overtuigen. Mijn blogcontacten laten zich gemakkelijk tot volgende twee groepen verdelen : zij die mij al sowieso kenden en ook de blog, zij die mij enkel vanuit het virutele leven kennen, met incluis email en eventueel een chat.

Vroeger heb ik meermaals een crossover gemaakt : de persoon in kwestie uitgenodigd en IRL contacten mee opgebouwd. Het heeft mij nog nooit teleurgesteld, maar toch ga ik het niet zo gauw meer doen, tenzij ik iemand vb. praktisch met iets kan helpen.

Onderzoek heeft uitgewezen dat bij virtueel contact een aantal drempels verdwijnen waardoor het contact gemakkelijker intenser en dieper wordt. Ik heb daar goede ervaringen mee, ik kan op de virtuele contacten wel rekenen, zij het op virtuele wijze. Menig blogger heeft mij al informatie doorgestuurd of iets uitgeklaard waar ik niet aan uitraakte.

Bij het échte contact had ik iedere keer de ervaring dat er herbegonnen moest worden. Virtueel worden aspecten van een persoonlijkheid heel erg uitgediept en vergroot. Je leert de andere kennen op die manier waarop hij zichzelf laat kennen. Je leest dingen van elkaar die je aan een wildvreemde wellicht niet zou zeggen.

Zo kwam ik gisteren een weblogger tegen die ik herkende van z'n webcam. Het was al de tweede keer. Een zalige gast barstensvol talent. Ik heb er ook al enkele keren mee gemaild en geen twijfel aan zijn waarachtigheid.

Maar toen ik hem gisteren zag zitten met zijn vriendin en ik ook al in gezelschap dacht ik : hij heeft recht op zijn leven IRL. Recht te zetten op die blog wat hij wil. Zich te laten kennen hoe hij dat wil.

Ik heb geknipoogd, maar hij heeft het niet gezien.
Dag weblogger !

start to run


Ik ben begonnen met lopen, met dat loopschema van in De Standaard, zei ze, maar nu moet ik gaan, er staat iemand aan de deur.

Ik had de telefoon nog maar net terug afgedrukt en belde al naar andere familie : klopt dat, mijn zus die loopt ? Mijn zus die zo'n hekel heeft aan lopen ?

Ja, het bleek te kloppen. Nog wat telefoons later blijkt ook zus numero 2 zich aan het schema te houden. Met echtgenoot en al.

Start To Run heeft zijn effect dus niet verloren. De vrouwelijke helft van onze familie zet het op een lopen.

Zelf hoef ik niet meer overtuigd van de effecten van het lopen. Het is heerlijk, je voelt je high, psychologisch kan je geen betere energiestoot bedenken.

Alleen het beginnen is weer moeilijk. De aangekomen kilo's die niet mee willen. Het zweet dat weelderig druppelt, elke stap waarvan ik de indruk heb dat de hele straat het ziet.

Maar ik voeg mij dus bij het lopend gezelschap en nodig iedereen uit mee te doen !

mijn blog is aan lente toe !

Bezig aan een nieuw fris lentekleedje voor deze blog. De lay-out is in orde, maar of die transfer van alle bloggegevens goed zal lukken (lees : integratie blogger) is maar de grote vraag. Ik vrees dat iemand nog over mijn schouder zal moeten meekijken.
Kan ik het eenmaal, dan vrees ik dat dit een nieuw speeltje wordt : de blog voorzien van een seizoenskleedje en volop experimenteren !

Opzet is : eenvoud en lente. We zien wel hoever we geraken.
Ik hoop dat het lukt !

PS : als hier binnen een week of zo niets te zien is betekent dit dat het ofwel niet lukt, ofwel dat niemand bereid is (snik snik) om zijn ervaring betreffende de integratie even te delen. Maar ik heb goede hoop !

bijna verleid !


Ik heb me daarnet bijna laten verleiden tot de aankoop van een Palm Tungsten E. De verleiding was groot, echt heel erg groot.

Van het nut van een PDA hoef ik niet meer overtuigd, ik heb al enkele jaren een Revo, mét toetsenbord, wat ik al net zo praktisch vind. Maar het dingetje is al verouderd ook al importeert het nog office-documenten dat het een lieve lust is. Wat ik er vooral aan mis is een oplichtend (kleuren-)scherm. Voor de rest ben ik er heel tevreden over.

Net dat laatste zorgde ervoor dat ik de Tungsten net niét gekocht heb, al zijn die dingen ondertussen de helft goedkoper als mijn Psion Revo van indertijd.
Ik dacht aan dat kleine werkinstrument dat mij al zoveel goede dagen heeft bezorgd en toen dacht ik : een goeie vriend zet je niet opzij !
Mocht hij niet meer werken, ware het gemakkelijk.

Maar het beestje is mij zo hondstrouw dat een nieuwe aankoop aartsmoeilijk wordt.