Ze waren weer met velen, de jongelui die al vroeg (het is pas de 17de) het nieuwe kot willen intrekken. De auto's volgeladen, net zoals ik ze in juli had zien vertrekken. Het zijn de eerstejaars, overduidelijk. Ze zien er nog jong en fris uit en wandelen in de namiddag met ma en pa over de Bondgenotenlaan om de laatste boodschappen te doen. Bij de inschrijvingen zag ik een tijd geleden tot mijn grote verwondering dat er nog wel degelijk ouders zijn die hun kinderen, die ondertussen wel kiesgerechtigd zijn, inschrijven voor eerste kan. Een overijverige moeder antwoordde netjes op alle vragen. Dochterlief wil die richting en zit daar op kot. Geen dochter te bekennen zelfs.
Ik heb dat nooit gekend. De hulp van mijn ouders tijdens mijn studentenleven bleef beperkt tot het financieel bijdragen (dank u wel !) en af en toe de auto eens lenen wanneer er 'grote stukken' moesten vervoerd werden. Ze voerden me voor de rest wel netjes naar het station. Of ik studeerde, wat ik hier deed, wat ik at of wie ik kende, ze hebben er zo goed als nooit naar gevraagd.
Nu zie ik hier al jaar na jaar hoe ouders week na week zoon- of dochterlief met de auto komen brengen, vergezeld van een frigobox met bereid eten. Niets beter dan moeders keuken. Soms wordt die frigobox wel eens verwisseld met allerlei schoonmaakproducten. Moeder kuist.
Beide zaken zouden een regelrechte afgang geweest zijn in mijn studententijd.
Maar tijden veranderen. De binding tussen de ouders en kinderen lijkt sterker, de gang naar zelfstandigheid bij de jongere minder. Ook Alma krijgt steeds minder volk over de vloer. Men eet liever gezellig thuis op kot, het vervangend nest.
Vandaag las ik in een krant hoe studenten het psychisch steeds moeilijker blijken te hebben.
Soms vrees ik dat we in een overbezorgde cultuur terecht gekomen zijn. Ouders zijn o zo bezorgd om hun kinderen (en ik zou wellicht niet anders zijn) en willen ze het liefst zo dicht mogelijk bij hen houden, hen beschermen voor alle mogelijke kwaad en ontgoochelingen. Wie zo grootgebracht wordt moet wel angst hebben voor de grote wereld en zal inderdaad weinig zin hebben om het nest te verlaten. Zie maar naar het grote aantal volwassen kinderen dat nog thuis blijft wonen.
Ik zie het ook bij mijn vrienden, hoe heel erg bezorgd ze zijn om hun kinderen. Je kind al dan niet naar school laten fietsen is voor vele ouders een vraag die hun hart vult met twijfel en schuldgevoel.
Toch moet je ze eens loslaten, denk ik dan. Anders krijg je bange en onzekere kinderen, of juist al te zekere kinderen omdat ze altijd zijn beschermd.
Zeer kwetsbaar zijn ze wanneer ze uiteindelijk toch op eigen benen moeten staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten