Joepie, boekenbbbbbbbb !

Daarnet mijn lijstje hiernaast eens van een update voorzien. De gelezen boeken. De vakliteratuur staat er niet bij, al vind ik die best ook interessant, én ik zal wel boeken vergeten zijn. Het liefje en ik stimuleren elkaar 's avonds immers om veel, heel veel te lezen. Hij blijft bij zijn exacte-wetenschapper-ziel, veel romans komen er niet aan te pas, al heeft-ie vorig weekend in een ruk : The Day of the Triffids gelezen, kan tellen !

Maar goed, de boekenbeurs nadert en ik ben er heel blij om. Niet om de beurs zelf (veel te druk, te duur) maar wel omdat er eindelijk volop belangstelling is voor het Boek. De kranten durven al eens een artikeltje meer schrijven en Knack start een nieuwe traditie met Boek '05. Op de radio mag het al eens gaan over de meest ongelezen boeken of het favoriete boek van.... Ik smul ervan.

Ik vind het heerlijk om te lezen, om mij te verdiepen in de verhalen, mij te laten meeslepen en niet langer aan grenzen van plaats en tijd gebonden te zijn. Want dat doet een boek uiteindelijk : het neemt je overal mee naar toe, op alle mogelijke plaatsen op de wereld, in eender welke tijd, tot zelfs in de gedachten van een moordenaar....

Vanavond leg ik de laatste hand aan Gods ingewanden. Nothomb beschrijft in dit boek op meesterlijke manier haar eerste drie levensjaren in Japan. Verwacht geen bespiegelingen over Japan of pedagogische richtlijnen maar zie de wereld vanuit de ogen van een Afvoerbuis. (eten in, eten uit). Onwijs grappig en verhalend. Afvoerbuis en Larf (Dekkers), ze liggen niet ver van elkaar....

PS : Film en boeken... geen enkel boek dat hij leest, trekt mij aan... En omgekeerd is het al eender ! (Vorige week was het Einstein for Dummies'). En wat de films betreft heb ik het ook niet zo begrepen op The Exorcist, of de eerste versie van War of the Worlds... Ik zal het maar als mannensmaak catalogeren ?

Tenslotte deze tip nog : iedereen leest !

10 zaken die, naar verluidt, voor iedereen gelden

De grootste angst van mensen is te worden afgewezen

De grootste behoefte is te worden geaccepteerd

Effectief omgaan met mensen veronderstelt dat je hun eigenwaarde beschermt of vergroot

Iedereen houdt in meerdere of mindere mate rekening met 'wat brengt het voor mij op ?'

Iedereen praat graag over dingen die voor hem van persoonlijk belang zijn

Mensen nemen alleen op wat ze begrijpen

Mensen vinden mensen aardig, en vertrouwen en geloven mensen die hen aardig vinden

Mensen handelen vaak uit andere overwegingen dat je zou denken

Zelfs hoogstaande mensen kunnen kleinzerig en kleingeestig zijn

Iedereen draag een sociaal masker, daarachter bevindt zich de persoon

Ph. C. McGraw

Ik vind dit bijzonder interessant omdat je eigenlijk bij elke communicatie deze kenmerken in het achterhoofd moet hebben. Het zijn eigelijk basiselementen om een open ruimte te scheppen. Vergeet je die dan bereikt je communicatie mogelijk niet zijn doel.
Ik heb een aantal politici bekeken op hun score en het is gewoonweg verrassend. Twee politici zijn tegen de staking en voor het generatiepact.
De ene zegt : of ze staken of niet, het maakt niets uit, het blijft zoals het is.
De andere zegt : ik heb alle begrip, het is een moeilijke kwestie die pijn doet en van ons allen veel vraagt. Toch is het noodzakelijk.

Wedden dat de tweede op meer sympathie mag rekenen, al blijft hij evengoed bij zijn standpunt ?

Ik geloof ook dat veel onvrede in onderhandelingen komt uit onbegrip, vandaar ook dat politici zich zouden moeten oefenen in het goed communiceren. "Mensen nemen alleen op wat ze begrijpen". Ik denk dat dat heel juist is.

brugpensioen

Als zovele mensen betogen zal er wel iets aan de hand zijn. Hun aantal geeft hen niet per definitie gelijk, maar dat ze liever staken/betogen dan werken, dat is ook niet het geval. Dat zou te simpel zijn.

De sfeer "voor" en "tegen" is echter grimmig en dikwijls te simplistisch, althans naar mijn mening. En ja, toch deze bedenking : ik ben geen econoom, heb geen volledig overzicht noch briljant verstand, dus zijn het maar bedenkingen van een 'gewone werkmens'.
Ten eerste wil ik ingaan tegen het algemene misverstand alsof iedereen nu met brugpensioen zou gaan op 58. Het gaat de stakers om de keuze om dat te doen, en wel tegen een sterk verminderde uitkering. Binnen sommige sectoren zijn mensen echt 'op' op die leeftijd, wegens de aard van hun werk, geef die mensen tenminste de kans om te stoppen.
Ten tweede veronderstelt langer werken ook een groei aan werkvolume willen we de jongeren ook kansen op werk geven. Als een groep van de bevolking gemiddelde 3 tot 5 jaar langer werkt, zal een groep jongeren 3 tot 5 jaar langer op werk moeten wachten als het werkvolume gelijk blijft. Men kan deze kwestie dus niet bekijken zonder de jongerenwerkloosheid mee te betrekken.

De sociale zekerheid wordt momenteel betaald door de actieve bevolking en 'de patrons'. Het zijn dus de actieven die betalen voor de niet-actieven en de werkgevers. Een bijkomende mogelijkheid is om de TOBIN-tax in te voeren, in welke modaliteit ook. Deze week stond nog in de kranten te lezen hoe de rijken steeds rijker worden en de armen steeds armer. Waarom geen vermogensbelasting invoeren die mee de sociale zekerheid betaalt ? (Zie De Morgen 160 000 Belgen bezitten een roerend vermogen (dus zonder onroerend goed) van meer dan 300 000 euro. Samen is dat een vermogen van 130 miljard euro. Volgens hetzelfde artikel zal dit vermogen van de superrijken, in 2009 maar liefst 40 % hoger liggen dan in 2004)

Een andere manier om de sociale zekerheid leefbaarder te maken is de groep actieven te vergroten. Onlangs gelezen in de Knack : België is zowat het enige land waar men z'n hele leven uitkeringsgerechtigd werkloos KAN zijn. Je bent als werkloze niet verplicht om eender welk werk aan te nemen. Er zijn nog altijd sectoren waar vele vacatures niet ingevuld worden. Die sectoren vragen niet altijd een specifieke opleiding. (Andere wel !).

Tenslotte moet het ook aantrekkelijk gemaakt worden om te werken en zo bij te dragen tot de sociale zekerheid. Soms is het financieel interessanter om niet te gaan werken dan wel te gaan werken. Dat zou niet mogen.

Samengevat is het logisch dat de steeds kleiner wordende groep van actieven de druk van de betaalbare verzorgingsstaat niet meer kan dragen. Ik kan mij perfect scharen achter het idee dat we langer moeten werken. Alleen denk ik dat het niet correct is om enkel de reeds actieven zonder onderscheid langer te laten werken, ik denk dat het scheppen van werkgelegenheid op z'n minst zo belangrijk is én dat er aandacht moet geschonken worden aan de werkomstandigheden, zodat het werken nog kwaliteit heeft.

Wanneer we geen aandacht hebben voor dit alles - en dat is mijn bescheiden mening, commentaar is zeer welkom - dan vrees ik ook, dat er op termijn twee groepen mensen zullen zijn : zij die werken en het financieel goed hebben (onder welke werkomstandigheden ook) en een groep die niet aan werk geraakt en het financieel moeilijk heeft. Er zal frustratie, misschien zelfs vijandigheid, zijn langs beide zijden, want dergelijke tweedeling, als ze er zou komen, werkt de solidariteit zeker niet in de hand.

Enfin, een groot pleidooi dus om niet te snel voor of tegen te zijn...

Leeswoede

De voorbije dagen heel erg genoten van Statusangst van Alain de Botton. In dit vulgariserend filosofisch werk schetst hij het ontstaan van statusangst : het streven naar een bepaalde plaats op de sociale ladder en onze daarmee verbonden angst deze plaats te verliezen of nooit te bereiken.
Geschetst in een historisch kader lijkt statusangst een vrij recent gegeven, hoe groter de mogelijkheden tot zelfrealisatie, hoe groter natuurlijk ook de druk.
Zelf in een 30something crisis (waarom doen we het allemaal ?) geeft het boek mij te denken. Hoeveel hebben we over om die status te behouden ? Wat betekent die status voor mij ?
De Botton geeft ook antwoorden op die statusangst. Ze hebben alle één gemeenschappelijke noemer : lef. Lef om tegen de druk van de maatschappij in te gaan, het lef om te kiezen wat echt belangrijk is.

In mijn omgeving zijn er een klein aantal mensen die zo'n stuk lef beschikken : ze werken minder en leven soberder, in bijna al hun keuzes worden ze geleid door hun prioriteiten voor het leven.
Ik heb bewondering voor die mensen, omdat ze zich niet afzonderen van de maatschappij maar er blijven in werken en leven, alleen iets kritischer, iets voorzichtiger. Ze nemen deel aan het economisch proces en schrijven hun naam solidair achter de sociale zekerheid, maar ze werken om te leven en niet omgekeerd. Ze vallen niet eens op, zijn even competent, alleen rustiger, kunnen beter relativeren, kortom, they have their priorities straight.

inbrekers


Rond kwart over vier werd ik wakker omdat ik licht in mijn kamer zag. Bewegend licht. Toen ik (vanuit mijn donkere kamer) uit het venster keek, zag ik hoe een man met zaklamp de auto's controleerde op inhoud. Mijn venster (gelijkvloers !!!!) stond open en ik vreesde al dat hij zou binnenkomen. Ik bleef dus maar stilletjes in mijn bed zitten, hopend dat hij gewoon zou weg gaan, maar al even bang dat hij mijn nog maar pas aangekochte autootje zou ontdoen van muziek of ... helemaal meenemen. Na tien minuten vertwijfeling (wat moet ik doen ?) hoorde ik weer lawaai. Hij was naar de fietsenstalling gegaan, daar een fiets meegenomen en (o wee !) had zich voorzien van een ladder. Aangezien ze hier al drie maand grote verbouwingswerken doen staat het hier vol ladders.
Nu kon ik toch niet meer lijdzaam toekijken.
Ik belde de 101 en na - wellicht subjectief - lange tijd stond de politie hier. Ook zij liepen met zaklampen door de tuin.
Geen man meer te zien.
Dat was te denken.

De politie ging weg en met knikkende knieën probeerde ik opnieuw de slaap te vinden.
Hier is alvast niet ingebroken, maar het gebouw is groot...

Toen ik deze morgen naar mijn zus belde suggereerde ze me dat hij misschien nog maar 'op verkenning' was ...
En ik die dacht dat het nu wel gerust mocht slapen...

Mysterious Skin

Vroeger gingen Tom en ik vaak naar het CinemaZed. Zo vaak zelfs, dat we het bestaan van een Kinepolis compleet vergaten en alleen maar het programma van 't Stuk in huis hadden. Een tijdlang zijn we niet meer geweest. Tom had zijn dingetjes, ik de mijne en het kwam er niet meer van.
Gisteren zijn we terug gegaan, hopelijk niet de laatste keer dit jaar, om opnieuw verbaasd te zijn door de kwaliteit die CinemaZed aanbiedt.
We zagen er Mysterious Skin, en volgende het verhaal van twee jongens. Brian groeit op en leidt een promiscue leven, de ander groeit op in de overtuiging dat hij ooit is ontvoerd door aliens die hem hadden onderzocht. Hij weet immers van black-outs en heeft nare dromen.
Beide jongens ontmoeten elkaar als ze 19 zijn en ze herinneren zich elkaar. Beiden zaten ze in het baseballteam. Neil, als beste speler, was het lievelingetje van de coach. Deze coach gaf hem het gevoel bijzonder te zijn, geliefd, "een engel". Neil ging daarom ook mee op in de seksuele fantasieën van zijn coach. Hij was 8 en wilde de coach ook als vriend houden. Neil werd zelfs geleerd hoe hij andere kinderen moest meelokken, zo ook de Brian die er zich later niets meer van herinnert.

Beide levens zijn getekend.

Het is een bijzonder schokkend verhaal over de gevolgen van pedofilie. Het deed mij meteen ook begrijpen waarom het dikwijls ook niet aan het licht komt, uit de film werd duidelijk dat Brian zich 'heel bijzonder' voelde door deze coach en dat gevoel ook niet wilde verliezen, hij wilde met andere woorden zijn aanrander niet teleurstellen. Het psychologische spel van de coach was dan ook subtiel, het misbruik werd zogezegd liefde.
Wat kan een kind van 8 daar mee doen ? Niets. Tenslotte willen alle kinderen geliefd worden, staat er geen prijs op het gevoel je bijzonder te weten.

De film zit nog altijd in mijn lijf. Een harde confrontatie met een pijnlijke realiteit. Het misbruik ging zo gemakkelijk.
Ik mag het mij niet voorstellen dat het met mijn kinderen zou gebeuren...




Regie en scenario: Gregg Araki
Met: Brady Corbet, Joseph Gordon-Levitt, Elisabeth Shue, Mary Lynn Rajskub, Michelle Trachtenberg e.a.
99 min. / USA / 2004

bacterie met een missie

Een vriendin van mij is er van overtuigd dat alle fysieke kwalen een psychische oorzaak hebben. Wanneer ik iets voorheb durft ze al eens in 'het grote boek' gaan zien wat de oorzaak van mijn kwaal is. Nu geloof ik zelf ook wel dat een mens ondeelbaar geest en lichaam is, er zal dus wel iets van aan zijn, maar over het algemeen verdenk ik de bacteriën in mijn lijf er niet van dat ze mij - zoals zij zegt - 'iets willen duidelijk maken'. Daarvoor zijn ze net iets te weinig gesofistikeerd.

Hoe dan ook, maandag werd ik geveld door een infectie die mij alle fysieke inspanningen teveel maakte. Hop naar de dokter, pilletjes en een minimum aan fysieke inspanning wegens geen andere keuze.
Het derde en laatste ziektedagje vandaag en ik voel mij fysiek, maar vooral psychisch als herboren. In de voorbije twee dagen stond hier bijna nooit muziek op en genoot ik van de stilte. Ik heb genoten van de boeken die ik afwisselend in bed of in de zetel las. Genoten van het zelfgemaakte eten, iets waar ik anders weinig tijd voor heb.
Tijdens een vakantiedag geniet ik zelden zoveel, want dan moet er toch nog gewerkt worden, de uitgestelde klussen dringen. Nu had ik weinig andere keuze en had ik een 'Verklaring van de Arts'.
Gek dat ik een soort toelating moet krijgen om gewoonweg rustig te genieten van niets doen, dat het pas in dergelijke omstandigheden is dat ik het werk durf los te laten.
Laatste ziektedagje en fysiek ziet het er goed uit.
Psychisch ziet het er ronduit schitterend uit. Ik heb mijn plaats en rust weer gevonden.

Zouden die bacterietjes mij toch iets willen zeggen ?

Citaat van de dag

Soms lijkt het alsof zoeken toegestaan is tot de tijd dat je vast werk en een partner vindt. Het is mijn bewuste keuze de zoektocht te bestendigen. Niet omdat ik niet weet wie ik ben, maar omdat ik wil vinden wat het belangrijkste is in mijn leven. Ik wil ontdekken hoe ik zelf meer mens kan worden en mijn steentje kan bijdragen.

(...)


Hoe ik God moet begrijpen, weet ik niet goed. Ik vraag me af wat de ervaring van het transcendente voor mij kan zijn. Karen Armstrong zegt dat transcendentie betekent dat je jezelf niet in het centrum van de wereld zet, dat je erkent dat je overstegen wordt door een realiteit die groter en belangrijker is dan jou.

(...)

Zin ontstaat in de ervaring de moeite waard te zijn, maar ook in de mogelijkheid tot reflectie. Als we ons niet beperken tot de tastbare en verkoopbare werkelijkheid, dan opent er zich een wereld van menseljkheid die zelfs in situaties van armoede en uitsluiting de zinvolheid van het bestaan verdedigt.

Gie Goris (hoofdredacteur van MO*) in De Standaard vandaag.

een heel rustige zondag vandaag

... en veel filosofisch gepeins. Over mijn toekomst, over de aard van de liefde.
Waarom kies je om je leven met iemand te delen en daarmee ook je leven deels uit handen te geven ?
Het alternatief is dat je je leven helemaal alleen leidt en je alle controle zelf hebt. Dat je kan doen en laten wat je wil, dat je aan niemand verantwoording hoeft af te leggen. Je slaapt zolang je wil, je gaat uit wanneer en hoe lang je wil, je spendeert je geld en je tijd zoals je dat wil. De mogelijkheden zijn enorm, want iedere dag kan je alles beslissen wat je wil, je bent alleen voor jezelf verantwoordelijk en wanneer je beslissingen als gevolg hebben dat je het niet goed hebt, dan heb je ook alle vrijheid om het morgen over een andere boeg te gooien.

Het is een leven dat ik jaren gekend heb en waar ik zonder spijt naar terug kijk. Ik bezocht verschillende uithoeken van de wereld, ik ben veel uit geweest, had veel vrienden waarvoor nu minder tijd en deed inderdaad waar ik zin in had.

Nu deel ik mijn leven met een ander en is er het vooruitzicht een eigen huis (waar we dus nog een groot deel van ons leven moeten voor betalen), we hechten ons diep aan elkaar. In alles proberen we rekening te houden met elkaar, bedacht als we willen zijn voor elkaars geluk.

Plots realiseerde ik mij ook dat er tijden zullen komen dat we elkaar zullen kwetsen. Niet omdat we dat willen of dat we elkaar niet voldoende graag zien, maar gewoon omdat we mensen zijn met eigenheid, dat ik niet volmaakt ben, dat ik niet altijd het juiste woord, het juiste gebaar stel, omdat ik hem nooit tot in het diepste van zijn hart zal kennen. Hetzelfde wellicht met hem.

Toch zoeken mensen steeds opnieuw naar die ene liefde en leeft de droom sinds mensenheugenis om het leven geborgen met een ander ‘tot de dood’ te leven. Geen enkele cultuur stelt korte relaties als ideaal. Korte relaties zijn in sé mislukkingen. Het zijn de miskramen, pogingen tot, maar niet gerealiseerd. Wie veel korte relaties heeft verliest het geloof in die ene, maar verliest ook het geloof in zichzelf.

In de andere zoeken we diegene die ons bemint zoals we zijn, zoeken we de bevestiging dat we mogen zijn zoals we zijn, met al onze eigenaardigheden. En ja, nu en dan zal het botsen. In onze liefde voor de andere komt wellicht ook het mooiste in onszelf naar boven.

Ik denk dat we in een relatie met een ander de diepste zin van het leven raken. Zo lang we die ander niet vinden lopen we verloren, hoeveel vrijheid en mogelijkheden we ook hebben. Hoezeer we ook van de pijn van het gekwetst zijn gespaard blijven. Uiteindelijk zoeken we allemaal naar diegene die ons zijn bevestigt.

Dus dank, mijn liefje, dat jij mij tot de zin van mijn bestaan brengt, dat ik mag zijn. Met alles erop en eraan.

Pessimisme

Heb ik vandaag teveel kranten en tijdschriften gelezen, volg ik te nauwgezet het nieuws op radio, enig gevoel van moedeloosheid was mij vandaag niet vreemd. Al zie ik angst als een van de grootste bedreigingen van mijn geluk en meestal onnodig, vandaag viel ik er werkelijk ten prooi aan. Over het algemeen heb ik zoiets van 'ik val altijd wel op mijn pootjes' maar de laatste dagen lukt dat mij niet meer. Mijn geheugen werkte plots op volle toeren. Het eindeloopbaandebat. Dat we tot ons 65ste moeten werken. De logica zelve wellicht, zeker als je ziet hoe groot het aandeel in-actieven versus het aandeel actieven is. Op zich ben ik niet zo bang om langer te werken, maar ik vraag mij bangelijk af of ik dan nog met zo'n bende pubers overweg kan (en zij met mij), of mijn hersenbanen niet letterlijk op ontploffen gaan staan. Als ik merk hoeveel werkstress er nu al is, dan vraag ik mij echt af of ik dat nog kan dragen op mijn 60ste. In mijn buurt zie ik dan B. die al jarenlang werkloos is en geniet van de vele vrije tijd. Hij heeft het niet breed en moet echt wel goed zien wat hij met iedere euro doet, maar nu en dan vraag ik mij af of zijn kwaliteit van leven niet beter is. Werk delen dus : ik minder verdienen en minder werken, hij meer verdienen en meer werken. Wiskundig is het gemakkelijk, maar blijkbaar is dat in concreto niet zo. F. vertelde me onlangs dat ze al maandenlang adverteren om mensen te vinden die in hun call-center willen werken, middelbaar onderwijs is genoeg, 15 vacante banen, ze vinden niemand. Zelfde geval op mijn werk : daar werkt één team al met meer dan een maand 'achterstand van een fulltime', omdat ze niemand vinden.

Pessimisme bij Kaat dus. Beetje angst ook, en wetend dat die angst niet goed is.
Volgens Knack ben ik geheel en al normaal, want jongeren zijn "bang voor de toekomst". Ze geloven, volgens de schrijver, in drie verhalen : het eind van onze economie en noodzaak van competitiever en flexibelder werken (nog meer stress ?), de onoverbrugbaarheid van de kloof tusen politiek en burger (gevoel van machteloosheid, dat het er toch niets toe doet), en tenslotte het derde verhaal, het falen van de multi-culturele samenleving. De auteurs zeggen terecht dat politici deze verhalen au serieux moeten nemen en er een antwoord op moeten geven, maar zelf zwijgen ze als vermoord. Dus zit ik daar maar, als jongere tussen de jongeren. Snif snif. Geen sprankeltje hoop in dat artikel.

Geen Knack, geen Standaard, geen Morgen meer ? Ik weet het niet.
Maar vandaag leek het, alsof ik alleen maar pessimistische verhalen las.
Morgen lees ik fictie !


PS : tot overmaat van ramp las ik ook nog een dossier rond pensioenen én rond het rendement van spaarboekjes. Meer hoef ik niet te vertellen....

Het groene kwelboekje


In De Morgen las ik vandaag een oproep tot het boycotten van de nieuwe spellingsregels. Nu vind ik spelling best wel belangrijk, maar spelling is er voor de mens en de mens niet voor de spelling. Heb ik nauwelijks de vorige hervorming achter de kiezen en kan ik weer herbeginnen.
Verwarring alom. Lezen the kids boeken in 'oude spelling' en moeten ze wanneer uit datzelfde boek 'gedicteerd' wordt, de nieuwe spelling gebruiken.
Ik volg Johan Taeldeman in Knack : "Een consequent toepasbare spelling zou in principe eeuwenlang bruikbaar moeten blijven. De uitspraak verandert wel - en dat heeft gevolgen voor een speling die zo direct en eenduidig mogelijk moet weergegeven, maar zo snel gaat dat nu ook weer niet". (...) Als je de spelling niet zo fonetisch mogelijk durft te maken, blijf je er beter af.

Achtjarige Lien oefent vanavond anders wel weer druk op haar dictee van morgen.
Ze heeft er weinig moeite mee, gelukkig. Dan neemt ze haar boek en merkt zonder zin voor filosofie op dat "wraak" wel een heel moeilijk woord is, "want je hoort een vé en je moet een we schrijven", gaat ze verder.
Gelukkig vraagt ze me hiervan de spellingsregel niet ...

universele misverstanden

Thirty-something talk met vrienden daarnet. Volgende zaken vallen volgens ons onder de noemer 'universele' misverstanden

Wanneer je maar genoeg moeite doet, dan vind je wel een lief.
En hoe doe je dat eenmaal je in een stresserende en tijdrovende werksituatie zit en de meerderheid al een partner heeft ? Je kan moeilijk een bordje rond je nek hangen met 'Ik zoek een partner, ben jij hem ?"

Een Belg heeft een baksteen in z'n maag.
Voor alleenstaanden totaal niet evident. En zelfs voor tweeverdieners niet altijd gemakkelijk. Trouwens, er zijn ook mensen die zonder baksteen geboren zijn en zich perfect gelukkig voelen

Kinderen krijgen, dat mag je niet missen
Fijn voor de mensen met kinderen, een vaste relatie en een stabiele omgeving. Maar mag er aub ook eens gezegd worden dat dit niet zo evident is ? Dat er mensen sukkelen met vruchtbaarheid, dat ze zich niet zo zeker voelen om zwanger te worden, dat ze zeer valabele redenen hebben om te kiezen om niet zwanger te worden ?
Zo ging het gesprek vandaag. F. is verantwoordelijk voor een hele groep personeelsleden en had gemerkt dat sommige van zijn mensen zich niet zo goed voelden toen collega X voor de zoveelste keer de foto's van zijn verbouwing toonde en collega Y met de echografieën en de laatste geneacologische verslagen op de proppen kwam.
Ik begreep het perfect. Het kan pijnlijk zijn wanneer iemand je met zijn geluk in het gezicht slaat en doet alsof dat de meest evidente zaak is. Ik gun het iedereen van harte, en ik deel in heel wat van de zogenaamde evidenties die hierboven beschreven zijn, maar ik besef heel goed hoe gelukkig ik ben en dat ik dat daar heel dankbaar moet om blijven. Ik ben lang alleen geweest en weet dat het pijnlijk kan zijn om een hele avond aan tafel te zitten met een oververliefd koppel dat continu in elkaars ogen smelt. Ik heb mijn hele leven lang van een eigen huisje gedroomd maar tot niet zo lang geleden leek dat te hoog gegrepen.
Ik ben blij voor al mijn zwangere vriendinnen en collega's. Ik ben oprecht gelukkig met hun zwangerschap en het nieuwe leven dat in hen groeit. Ik wens hen gezonde en gelukkige kinderen toe.
Alleen heb ik ook weet van mensen in mijn omgeving voor wie de te veelvuldige confrontatie een diepe pijn betekent.

Ik hoop dat ik er mij altijd bewust zal van zijn dat ik geluk heb en dat dat geluk onverdiend is, dat het mij overvallen is en het niet door eigen verdienste is. (Het grote misverstand dat alles te bereiken is mits hard werken : een lief, een huis, een kind). Nee, met dat alles is een grote portie geluk gemoeid. Ik heb het niet gekregen omdat ik beter of specialer ben net zoals mensen die geen kinderen, lief of huis hebben ook niet minder goed of minder bijzonder zijn.

Het is het leven. Soms heb je doodweg geluk. De meesten van ons wellicht.
Maar er blijven mensen met verdriet, die nog altijd wachten.

Voor hen deze blog.