Het vriendje en ik gaan volgende zomer samenwonen. Momenteel wonen we allebei op onze eigen stek, ik in het bruisende Leuven, hij op het platteland (waar iedereen iedereen kent).
Op zich is dat allemaal niet veel bijzonders, tenminste dat vind ik, maar de mensen in onze omgeving denken er wel heel anders over.
Zo keken ze bij de bank op toen we zeiden dat we niet samenwoonden. Alsof je moet samenwonen alvorens je een huis koopt.
Van vrienden en vriendinnen krijg ik dikwijls de commentaar of ik mijn 'stadse vrijgezellenleven' niet heel erg ga missen. Ik reis graag, nodig graag vrienden uit, ga graag uit, doe gewoon graag mijn ding.
En je gezellige woonst ? Dat ga je toch missen ? En kunnen we dan nog komen ?
Mijn vriend moet er wel schrikwekkend uitzien.
Alsof samenwonen zou betekenen dat ik plots alles moet opgeven. Het vriendje en ik zijn oud en wijs genoeg om te weten dat je elkaar kan verstikken, dus ja : als ik op reis wil (met of zonder hem) dan kan dat natuurlijk nog en jawel zeker zullen er nog veel vrienden en vriendinnen uitgenodigd worden om te komen eten, zal ik nog altijd uitgaan, soms met hem, soms zonder hem.
Deze morgen - we zitten in een ware zwangersschapsepidemie op het werk - zei een collega me : tja, de roddel gaat dat je zwanger bent.
De zoveelste keer.
Ben ik zo verdikt ?
Ik denk van niet, maar blijkbaar volg ik niet helemaal het pad zoals andere mensen dat voor ogen hebben.
Als we eenmaal in het huis wonen komt zeker de vraag "En wanneer trouwen jullie ?". Of is dat niet meer in ?
Soms kan ik het allemaal niet meer volgen.
Gelukkig doe ik gewoon mijn ding. Hij het zijne, en veel gelukkig samen !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten