Gisteren naar Trainspotting gekeken. Ik had the Definitive Version voor een prikje op de kop kunnen tikken. Ik heb de film lang gemeden omdat ik vreesde dat ik er geen antwoord kon op verzinnen.
"Choose life. Choose a job. Choose a career. Choose a family. Choose a fucking big television. Choose washing machines, cars, compact disc players and electric tin openers. (...) Choose rotting away at the end of it all, pishing your last in a miserable home, nothing more than a embarrassment to the selfish, fucked up brats you spawned to replace yourself. Choose your future. Choose life... But why do I want to do a thing like that ?"
Ik doe mijn job graag. Ik geniet van mijn collega's en de mensen met wie ik werk. Soms haat ik mijn job, maar meestal niet. Ik ben blij dat ik niet naar de wasserette moet, dat ik nette kleren kan dragen, die ik overigens dankzij mijn job kan betalen. Ik geniet van de muziek hier, in alle soorten.
Ik zie uit naar het nieuwe huis waar ik inderdaad nog jarenlang moet voor betalen. Ik kies voor een partner met wie ik mijn leven lang wil delen.
Ben ik gesetteld ? Bourgeois ? Heb ik de oude idealen verraden ?
Ik ben alvast gelukkig.
'Vast' betekent ook : altijd thuis kunnen komen, zekerheid, weten waar je aan toe bent, twee armen om je heen, rust en geborgenheid.
Waarom zou ik daar niet voor kiezen ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten