gevloerd

Het gaat al een tijdje niet zo goed met mijn rug. Bij sommige bewegingen ga ik ronduit onderuit. Alsof mijn rug breekt en dan is het zoeken naar steun om niet voluit de grond te raken.
Vervelend maar na iedere val komt het opstaan. Ik had trouwens geen tijd om een dokter te raadplegen.
Komt de trouwdatum dichterbij en bieden zich allerlei scenario's zich aan.
Nachtmerrie 1 : ik moet het trouwregister tekenen (dus buigen) en 'knap' ik lig voluit op de vloer. Hmmm....
Nachtmerrie 2 : er wordt een toost uitgebracht, ik sta recht en 'knap', lig ik onder de feesttafel.

Dus toch dokterwaarts. De knappe man wist mij alvast te vertellen dat het géén hernia was. De vorige had mij hotel Gasthuisberg opgeleverd. Liever niet nu. Geen hernia, wel een geblokkeerde wervel.

Kinesitherapie zou zeker helpen, zei dan man tussen 2 proficiats door, maar heb je daar nog tijd voor ?
Waarom zou ik geen tijd hebben, dacht ik ? Wat ben ik allemaal aan het vergeten ?

Mailtje van maatje : "Het is spannend aftellen". Hij ook al. Ik weet dat het over een kleine drie weken is.

En nee, ik ben niet zenuwachtig. Wat kan er gebeuren ? Dat mijn lief nog geen kleren heeft, dat de wijn nog niet besteld is ? Moet ik mij daar zenuwachtig in maken ? Dat we beiden nog geen schoenen hebben ? Dat ons hotel rare mails begint te sturen dat onze kamers toch niet meer beschikbaar zijn ? (ééééééékkkkk !)

Vandaag presentje van Colruyt : dat ik een gratis kookboek mag halen. Fijne attentie. En Livios schenkt ons zowaar een boek om onze bouwplannen tot een goed einde te brengen.

Kijk, als ik al niet zenuwachtig ben, dan weten anderen mij daar wel aan te herinneren !

Gelukkig is er mijn liefje, mijn liefje is de rust zelve. Hij glimlacht bij ieder paniekje van mij....

Puberteit


Er is geen spreken meer aan. Hij wil niet. Of hij wil wel en verliest de moed na een half uur. Examentijd. Hij zit er helemaal door. Geen gebrek aan intelligentie, maar drie maanden niet studeren eist zo z'n tol. En nu vragen ze plots zoveel ! Dat moet allemaal in dat hoofd. En waarom ?
Hij kijkt mij met ogen vol teleurstelling aan.
Ik kan het niet, zegt hij.
Ik vraag mij af wat hij bedoelt : ik kan het studeren voor deze proefwerken niet aan, of ik kan het überhaupt niet, die hele rimram van het secundair onderwijs.

We hebben het allemaal zien aankomen. Geen drie maand geleden, maar al veel langer. We maakten er hem op attent. Maar het drong niet door. Ontkenning, de illusie van zo erg kan dat toch niet zijn.

Ik zit met de handen in het hoofd. Je kan er toch geen revolver naast houden ? Medeleven ook, want zo'n nederlaag valt hem zwaar, zijn zelfvertrouwen is nihil, hij wil al niet meer met zijn vrienden omgaan uit schaamte. Wat voor excuus moet hij aanhalen ? Want zij zijn wel cool maar studeren als het er op aan komt.
Ik wou dat ik hem beschermen kon, maar weet niet eens tegen wat. Het zou onredelijk zijn van mij te beweren dat de last van studeren inderdaad te zwaar is, dat we een 'oplossing' moeten zoeken.

Hij is de oplossing. Alleen weet hij het niet, weet hij niet hoe.

Jobes woorden zijn een schrale troost.

trouwcadeau

Vandaag een mailtje gekregen van een vriend uit een ver verleden. Hij had gehoord van onze trouwplannen en bood ons meteen een trouwtripje naar Rome aan !
Joehoe ! Super natuurlijk !
Maar dat oude vrienden - hij is niet de enige - plots weer contact opnemen naar aanleiding van het 'grote nieuws' is gewoon geweldig !
Ik vind het fantastisch dat mensen mee blij zijn voor mij (mijn liefje komt niet uit mijn vriendenkring) en dat ze superenthousiast zijn over onze trouwplannen.
In tijden van scheiding en trouwvrees vind ik het g e w e l d i g !

Vingervlug


Een tijd geleden vroeg ik via deze blog of mensen mij goeie boeken konden aanraden. Toen ik ze ging opzoeken in de bib waren ze op dat moment allemaal uitgeleend, maar ik ben eindelijk aan het lijstje kunnen beginnen.
Ik ben razend nieuwsgierig wie de Anonymus is die me Vingervlug van Sarah Waters aanraadde omdat ik het een heel verrassend en origineel boek vind.
Ik zit ongeveer tweederden ver en kan niet wachten tot het uit is. Bij het eerste derde dacht ik alles te weten en het gewoon als een 'middelmatig verhaal' te lezen. Het leek immers alsof de schrijfster het plot al weggaf na een paar tientallen bladzijden en dat de rest het verhaal van dat plot zou zijn.
Tot op het eind van het eerste deel het boek een totaal andere wending krijgt ! Het boek draait letterlijk het perspectief (er is een andere verteller) en wanneer je deze nieuwe verteller aan het woord hoort blijkt niets te zijn zoals het leek, meteen ook een duidelijk staaltje over hoe snel je 'interpreaties' aanneemt als waar, terwijl de feiten twee keer dezelfde zijn.

Het is weerom zo erg geworden dat mijn liefje mij niet meer kan lokken met zijn hobby : films. Ik mag dan wel samenwonen met een verzamelaar van de beste films, iemand met kennis en achtergrond, ik mag dan al weten dat wat hij mij zal voorschotelen geen commerciële troep is, gisterenavond bleef ik hondstrouw in de leeshoek zitten.
Het intrigeerde hem zo erg dat hij het boek ook wil lezen. (Hmmm !)

Hoe dan ook, dikke aanrader, Vingervlug.... en nog altijd benieuwd naar wie het mij aangeraden heeft...

prioriteiten



Ik vrees en zie soms, dat er ouders zijn die eigenlijk de tijd niet hebben om ouder te zijn. Wanneer ik hen aanhoor dan hoor ik de klassieke argumenten als teveel werk, nood aan eigen vrije tijd en het allemaal niet meer kunnen bolwerken. Allemaal legitieme redenen trouwens, de wereld draait zo dol dat je gemakkelijk niet meer weet waar je mee bezig bent.

Soms heb ik zin om hen die vraag te stellen.
"Heb je nog tijd over om ouder te zijn ?".
Maar dat durf ik niet.
Het zou nochtans een goede vraag zijn, tenminste als ze niet verwijtend wordt gesteld. Het zou een even 'nuchtere' vraag moeten zijn als "Heb je tijd om te sporten ?", " Heb je tijd om gezond te leven ?".
Wellicht zouden de meeste mensen antwoorden dat je dat niet in vraag moet stellen, of je tijd hebt om ouder te zijn. Je moét er immers tijd voor hebben.
Maar mocht de vraag 'nuchter' gesteld worden, dan zou misschien wel blijken dat er concreet niet zoveel tijd is.
Omdat alle ouders het beste voor hun kinderen willen, zouden vanuit die vaststelling wellicht besluiten dat ze meer tijd moeten vrijmaken. Als tijd prioriteit is (en dat dat is zo) dan is het misschien goed om zo nu en dan die prioriteiten onder de loupe te houden.

In heel wat afslankprogramma's krijgen mensen het verdict te horen wat er zal gebeuren met hun lichaam als ze zo verder blijven leven. Het is verschrikkelijk hard en confronterend te horen dat je niet zo lang zal leven, nierstenen of suikerziekte zal krijgen.

Misschien zou er zoiets moeten bestaan voor het hele leven. Een soort projectie in de toekomst wat er gebeurt als je zo verder leeft zoals je bezig bent.

Ik denk dat we na de confrontatie, ons leven allemaal zouden veranderen.

De paranoia van de ophokplicht

Voor H.

Onlangs kreeg mijn liefje een brief van de stad waarin hij verzocht werd te melden over hoeveel gevogelte hij beschikte en het ging niet over het aantal kippenfiletjes in onze diepvries. Het was een brief zonder bestemmeling, dus wellicht gewoon 'aan alle inwoners'.

Omdat we ooit dreigden overbevolkt te worden door een al te grote voortplantingsdrift van onze haan met harem, hebben we er een paar maanden geleden perk en paal aan gezet. Allemaal de pot in. Niet de onze pot, daar hadden we het hart niet voor.

Allemaal, behalve oma-depri-kip. Oma-depri-kip is onze oudste kip. Ze stamt 'uit den beginne', toen we maar twee kippen hadden. Vriendlief bracht nieuwe kippen mee en sedertdien is het begonnen : de haan keurde haar geen blik meer waardig en het vrouwelijk gezelschap kieperde haar zowaar uit het kippenhok. Fier als ze toen nog was is ze het afgestapt en is ze - raar maar waar - bij ons nog resterend konijn gaan wonen. Ze bouwde er uit pure ellende een nestje en doet niet anders meer dan broeden. Schijnbare zwangerschap (nou ja) en depressie. Ze kwam het konijnenhok niet meer uit. Zichzelf opgehokt dus. Zelfgekozen isolement.

Niemand weet van haar bestaan af behalve Konijn en we denken er niet aan om de gemeente in te lichten. De ophokplicht zorgde immers al voor de meest bizarre praktijken.
In ons landelijk dorpje waar we zo goed als van criminaliteit zijn verstoken, patrouilleert nu politie om te zien of de slechterikken wel opgesloten zitten . De kippen dus. Nalatige buren gaan over de tong ("hij heeft z'n kippen nu nog niet achter slot") en de weelderige tuincentra ons dorp rijk, verkopen massaal veel zeilen en afspanningen. Sociale controle alom. Om de kippen dus.

Gisteren wandelden we in het park alwaar de eenden, zwanen en allerlei gevogelte, zich van geen kwaad bewust was. Het stadsparkje (ons dorp is een park op zich, dus we waren 'op den buiten') had voor de stedelingen zelfs een plekje vrij voor kippen. Voor stadsmensen exotisch natuurlijk. Geen ophokplicht daar. Geen eenden die werden gevangen, geen patrouillerende mannen in uniform. Een stadspark met vijver zonder zwanen, dat kan toch niet ? Andere plaatsen andere regels.

Ondertussen hoor ik onze buurman fluiten naar zijn duiven. Ze hebben er hun kilometers weer opzitten. Het is hun job, een soort handelsreizigers die de ene na de andere stad aandoen, of truckers, die hun waar van de ene plaats naar de andere brengen.
Zoals bijvoorbeeld een mogelijke vogelgriep.

Andere beesten, andere regels. Deze diertjes zijn immers menig mans best friend. Van alle vogels komen zij het meeste in contact met andere dieren overal, én met de mens. Maar vrijgeleide voor deze dieren, geen douanecontrole en geen ophokplicht.

Vreemde logica, die ophokplicht.

Feel Good Muffins

Do you ever find yourself sitting on the sofa with a bar of chocolate when you're feeling stressed, bored, or just lonely? Or find that you get cravings for certain foods—such as cookies, bread or pastries—even when you're not hungry? (*)

All the time ! Dus probeerde ik onderstaande goodie !

Ik vond dit recept in het boek Feel Good Food, en het werd er als alternatief voor allerlei 'snabbels' gezien die gezondheid noch gewicht goed doen. Het ziet er wel lekker uit (nog niet geproefd) maar de combinatie van wortel, sinaas en suiker... Ik weet het nog zo net niet.
Zou ik in plaats van snoepgoed naar dit feelgood kunnen overstappen ?

Of toch maar verder lezen ?

"Er was eens..."

een vriendin. Zij had blonde rollende krullen en kon heerlijk lachen. Ze was uitermate creatief, was gek op kinderen en woonde in een prachtig huis. We belden elkaar iedere avond met het 'nieuws van de dag' en dat in tijden dat er geen formules als 'gratis bellen' waren. Haar familie werd mijn familie en omgekeerd. We roddelden over wie-met-wie en fantaseerden onszelf liefjes toe.
We waren ongelooflijke koffiedames, al ruilden we de koffie voor fris en aten maar al te gretig van de taart.

In onze favoriete winkels zagen ze ons graag komen. De verleiding van twee vriendinnen was immers immens : kocht de ene iets, dan ook de andere. Ging de ene al wat over het budget, dan deed de andere het voor geen cent minder.
Jaar na jaar gingen we op reis, bezochten vreemde continenten en showden 's avonds op de hotelkamer eerst de aankopen om vervolgens de overgebleven centen en onderlinge rekeningen te vereffenen.
Dat duurde jaren. Onze namen werden dikwijls in één adem genoemd.

En toen gebeurde iets waarvan ik mij niet eens kan herinneren wat het was. De ene zat in een dip en kon geen begrip meer opbrengen voor de andere. Of het was omgekeerd. We spraken minder af en aanvankelijk zochten We nog een terrasje als we elkaar tegenkwamen.

Maar de tijd van zorgeloos babbelen en onbegrensd vertrouwen was weg. Zonder ooit te weten waarom.

Ik ben altijd aan haar blijven denken, maar ik zag ze nooit meer, al leefden we in dezelfde stad. Nog altijd stuur ik kaartjes : vanop reis, met nieuwjaar, soms met haar verjaardag die ik nooit vergeet.
Maar er komt geen antwoord.

Nu trouw ik en vraag ik mij af : stuur ik haar een kaart ?
En nog meer denk ik : hoe kan dat toch allemaal, wat is er toch allemaal gebeurd ?
Dat mensen uit elkaar gaan begrijp ik best, dat er tijden zijn waar het heel goed klikt en vervolgens niet meer - omdat je leefwereld verandert, omdat je zelf verandert - dat begrijp ik allemaal heel erg goed. Niet alle vrienden zijn voor het leven.

Maar niet weten waarom, dat blijft mij intrigeren, en soms denk ik : dit had niet moeten gebeuren. Het afscheid misschien wel, maar zomaar uiteengaan na zoveel leuke jaren vriendschap, zonder reden, zonder goed gevoel, dat is jammer.

werkplek

 

Een mens zou het niet meer zien, maar hier werk ik dus. Niet tussen de schapen, maar wel in de 'wijdse' natuur. Ik rij de (private) laan in : links een klein bosje, rechts een grote wei vol schapen...
Straks mekkeren de pasgeboren lammeren en wordt het een karwei de kikkers uit de vijver te overstemmen.
Zouden er deze zomer opnieuw helgele salamanders zijn ?

Soms is een blij moment dichtbij. 

Allemaal samen !


Buffie gaat trouwen. Katrien gaat trouwen. Lien is onlangs getrouwd.
We kunnen een nieuwe blogosfeer opstarten : bloggende trouwers. Of trouwende bloggers !

Waar het hart van vol is loopt de mond van over...
Maar voorlopig duik ik weer in mijn boeken en wordt het weer een gewone blog.
Van een heel happy-e Kaat trouwens.
Wat wil je, ik loop n a t u u r l i j k op wolkjes !
Morgen lopen we trouwens bij 'de baas' langs. Kwestie van onze vrije dag. (Wij één dag vrij, ouders 3 dagen, waar zit de logica !).
Toch een beetje raar dat je dat als volwassenen moet melden.
Alsof je naar je pa gaat.

Feestvoorbereiding

Daarnet op een site gelezen :"Het plannen en organiseren van een bruiloft is voor de aanstaande bruid en bruidegom een fantastische maar zeer tijdrovende aangelegenheid." Inderdaad !

Bijna een kramp in de hand en nog niet eens aan de helft van de trouwannonces (zoals ze dat in West-Vlaanderen zeggen) geschreven. Allemaal met de hand, met de kalligrafiepen, ik besef meteen de handigheid van een pc !

Grote schrik ook iemand te vergeten, kan je huwelijk meteen met een familierel beginnen. Tussendoor maar bellen naar schoonmoeder in de hoop dat zij een feilloos geheugen heeft over wie er nu tot de (nieuwe !) familie behoort.

Meteen ook het menu gekozen. Ik ben geen goede eter. Het menu zal mij 'worst' wezen, maar ja, de magen moeten worden gevuld. Food is voor het liefje trouwens een issue ! No food, no fun !

Het moet een beetje vooruit gaan, straks begint weer de drukte van het werk.
Gelukkig zijn we geen adepten van de Noordamerikaanse cultuur waar ze met weddingplanners werken en een half huis voor hun feest over hebben.
Wij zijn bovenal blij met de mensen !

luistervinken

Gisteren zat ik op de trein. Niets bijzonders aan natuurlijk. Ik zat in het kleine afgesloten deel waar net 7 plaatsen zijn. Een man en een oudere vrouw met kind gingen links van me zitten. Verder niemand. Het kind praatte vol bewondering over de treinen die op en neer reden. De volwassenen luisterden met half oor.

Zij was vol belangstelling naar wat hij te vertellen had. De bewondering liep over haar gezicht. (Adoratie ? Verliefdheid ?) Hij bleek een artiest te zijn. Namen als "Gabriel" (het ging wel degelijk over Gabriel Rios) en Arno vlogen voorbij als zijnde bekenden van deze man.

Ik mag niet luistervinken natuurlijk. Maar daar zat ik dan, helemaal alleen met die mensen. Ze konden niet naast mij kijken.
Het gesprek vorderde en ik hoorde dingen die ik helemaal niet wou weten. (Dat hij oorstopjes in z'n oren doet 's nachts en de rest laat ik uit fatsoensredenen weg). Hoe dan ook, uit het gesprek - hij werd deze namiddag verwacht bij de radio - kon ik niets anders dan opmaken dat hij een Bekende Vlaming moest zijn. En z'n voornaam wist ik ook al.
Hoe pijnlijk om niet nieuwsgierig te zijn.

Hoe langer ik zijn verhalen hoorde, hoe meer ik mij cultureel ongeletterd voelde. Hoe kon ik die man nu NIET kennen ? Want aan hem te horen was hij toch héél wat !
Ondertussen weet ik wie de bekende vlaming is.

Ik voelde mij vreselijk verveeld. Ik wou het allemaal niet horen en ik dacht : zo'n man moet toch beter weten. Of niet ?

feestdag

Het was om allerlei (goede !) redenen een feestdag vandaag. Maar vooral grote vreugde hier dat ik eindelijk (!!!) trouwkleren heb gevonden. Het zal voor de mannelijke lezers waarschijnlijk belachelijk idioot klinken, maar het vinden van trouwkleren die je goed staan, bij je karakter en aard passen (ooit al aan gedacht, mannen ?), die feestelijk zijn zonder te overdrijven, de je laten stralen, waar je ook nog een bijpassende jas of vest bij vindt (Het kan echt wel regenen !) is geen sinecure.

Vandaag kwam ik dus eindelijk met een gerustgesteld hart thuis. Mijn favoriete ontwerpster bleek weerom haar degelijkheid te bewijzen.

Zaterdag 15 april (jaja, het begon dus vreselijk dringend te worden !!!) zal ik er als een stralende bruid bijstaan.
Nu nog hopen op een stralende bruidegom.
Hij weigert vooralsnog mijn kleren te zien of er iets van te horen.
Bijgeloof of romantische traditie ?

Vrijheid als bedreiging


Ik las ergens dat je bij het boek "Elementaire Deeltjes" best een doos prozac bij de hand had. Zo erg is het niet geweest, maar de leegte droop van de bladzijden. Haalde ik er de bladzijden expliciete seks uit, dan hield ik nog een kwart van het boek over. Seks gelinkt aan de zoektocht naar een zo groot mogelijk genot. (Het woord liefde wordt nergens gebruikt).

Het boek vertelt - niet chronologisch - het verhaal van twee halfbroers, beiden geboren in de jaren zestig. Hun ouders hielden de vrijheidsidealen van dit decennium hoog en vonden een kind al gauw een streep door hun rekening. Besluit : ze werden opgevoed door hun grootouders.

Terwijl de moeder zich ophield met hippies, vrije seks en allerlei cursussen "zelfontwikkeling", "intuief schilderen" en voortdurend op zoek ging naar zichzelf via psychologen en New Age, wint de vader - met wie ze al lang niet meer leeft - zijn brood met plastische chirurgie.

Beide broers zijn ontvreemd. Michel is een hoogstaand moleculair bioloog geworden en toont weinig gevoel. Wetenschap is zijn ding, maar zelfs dat geeft hem weinig voldoening. Bruno zwalpt van het ene bed in het andere, zijn enige interesse zijn vrouwenlichamen.

Houellebecq schetst een samenleving die ten onder gaat aan haar vrijheid, die het begrip solidariteit niet kent en hopeloos op zoek is naar zo veel mogelijk genot. Het is een maatschappij die baadt in het narcisme en de zinloosheid. In datzelde schrijven klaagt hij ook alle vormen van New Age aan, het circuit van het 'alternatieve' dat enkel aandacht heeft voor zichzelf. Vrijheid staat hier gelijk aan narcisme : de vrijheid om altijd voor zichzelf te kiezen.
De ander is onbestaand.

Nu en dan was het boek bangelijk, omdat zijn stellingen niet uit de lucht gegrepen zijn. Ik zie immers mensen in mijn omgeving die in dat circuit langzaam maar zeker verglijden en enkel nog contact hebben met de "gelijkgezinden". In naam van vrijheid gebruiken ze elkaar, hebben ze relaties die ze weigeren relatie te noemen. Alles moet kunnen.
Als er maar geen engagement bij komt.
Want dat zou een beperking van de vrijheid zijn.

Bangelijk.