Liefste C.,

vandaag, zoveel jaren geleden, stierf je onverwacht. Het was even zo warm als nu, maar je lag koud naast mij. Niet dat ik er iets van merkte, de gedachte aan de dood kwam niet in mij op. Ik kon het niet bevatten.
Nu, zoveel jaren later, zou ik moeten weten wat dood is. Misschien weet ik dat wel, maar bevatten doe ik het nog altijd niet. Dat een jonge gezonde man van het ene moment op het andere kan sterven, dat gaat er nog altijd niet in. Zelfs niet na zovele jaren.

Ik ben ouder nu, - een pak ouder zelfs - dan toen jij. Je blijft een twintiger. Je blijft jong. In alle opzichten. Ik word ouder.

Soms fantaseer ik dat ik je één maal per jaar mag zien. Zelfs wuiven vanuit de verte zou mij genoeg zijn. Ik hoef niet eens met je te kunnen praten, maar even wuiven, dat zou mooi zijn. Dag lieve C. En je een kushand toewerpen. Zoiets.
Zodat je ook weet dat ik opgehouden ben met boos op je te zijn. Boos op je onverwachte afscheid.

Dan zou ik je zeggen dat alles goed gaat met mij. Dat S., die als dappere tiener voor je zong op je begrafenis, ondertussen moeder van een flinke dochter is. Dat de vrienden van het kot waar jij mij bezocht, nog altijd vrienden zijn. Sterke madammen en straffe heren.

Dat ik nu 'hertrouwd' ben. Klinkt niet goed hé ? Of toch ? Daar zit ik soms wel mee, al veroordeelt geen enkele maatschappij weduwen tot eeuwige rouw.

J., ons beider goeie 'oude' vriend, woont in Rome nu. Dicht bij de paus naar verluidt. Ik weet zeker dat zo'n nieuws jou doet glimlachen. En dat hij ook wel soms aan je denkt. Dat weet ik wel zeker.

Ik ben niet de ambitieuze weg ingeslagen die voor ons lag toen jij stierf. Heel wat plannen die we hadden zijn in één ruk van tafel weggeveegd. Ook dat vind ik jammer.

Hoe gaat het met jou ? Vroeger dacht ik al dat er zoiets als de hemel bestond, of eeuwige rust, en dat zou ik jou gegund hebben, want rust, daar had je zo'n nood aan. Maar nu weet ik het niet meer. Misschien leef jij enkel nog in mijn gedachten.

Ik weet dat er alle dagen mensen sterven, oud en jong, mannen en vrouwen, kinderen. Het zou niet eens zo 'abnormaal' moeten zijn, maar niemand praat er over. Ik ook niet. Eén grote leegte is het. En een al even grote stilte. Wat moet je er over zeggen, over de dood ?

Jij leeft nog in mij. Hoe sterk, kil en zwijgzaam de dood ook is, dat stukje leven krijgt hij niet.
Jij leeft in mij.

Dag lieve C., tot volgend jaar ?

rustig


Zomer is thrillerseizoen, althans dat willen de marketing ons laten geloven. Mij niet gelaten, want ik lees het genre graag. Dat De Standaard én Knack met een thrillerreeks uitkwamen was me even te veel, daarom als optie de eerste gekozen. Alle vrije momenten worden weer ingenomen met lezen. Vorig weekend genoten van 'de verloren dochter' en vandaag al begonnen aan 'het heksenmasker'van Minette Walters

De zomer én de vakantie lonken en we vergeten de zorgen om ons nieuwe huis. Dat ze niet op tijd komen, dat ze geen tijd hebben, dat ze overwerkt zijn, op den duur wennen dergelijke excuses zodanig dat we al blij zijn àls ze komen.
Ondertussen werkt het echtgenootje dubbel hard in de tuin, de enige biotoop waar we momenteel eigenaar van blijken te zijn, het huis lijkt immers onze eigendom niet meer. De kruiden ruiken weelderig en eindelijk zijn de aardbeien een feit geworden.

Dat is smullen tussen het lezen door. We waren de zomer bijna vergeten.

en nu eens optimistisch !

Ondertussen ken ik de buren van ons nieuwe toekomstige huis. 'Aanvaard bij de lokale bevolking' zei mijn echtgenootje nog. De gesprekken gaan over het weer en de tuin waarin ik graag werk en over de bouwwerken natuurlijk.
Een gesprekje met de linkerbuur is altijd een opsteker. Een oude man op pensioen maar heel allert. Zijn huidige hobby lijkt uit het opvolgen van onze bouwwerken te bestaan.
Zo zei hij vandaag 'Ze hebben dat weer heel goed gedaan, het zetten van de dorpels (jaja, ze zijn er !). Het zijn echt wel vakmensen allemaal.' 'Jaja, ik ga nu en dan kijken'.
Andere buren vertelden ons dat ze de indeling van onze slaapkamers zo goed vonden.
We keken met verdwaasde blik, maar blijkbaar is een open werf een attractie en voorrecht van bezoek voor buren. Erg vinden we het niet.

In Leuven heb ik de 'buren' nooit gekend, in ons nieuwe dorp begin ik al hier en daar mensen te kennen. Ze steken hun hand op, zeggen goeie dag. Ondanks de 'dorpsomvang' van mijn nieuwe omgeving heb ik niet de indruk dat een echte dorpsmentaliteit in de zin van roddelen echt bestaat. Mensen kennen mekaar, en ze weten wie wie is, maar er is toch ook hier een zekere afstand. Misschien is het een aftasten van wie ik ben.

Vandaag genoten van de 'geneugten' van ons nieuwe huis : zoveel kersen gegeten als mijn buikje aankon, gewoon geplukt van de boom. De aarbeien moeten nog even hun best doen, maar dat ziet er ook goed uit. De tuinkruiden geuren in grote getale en onze fruitbomen worden altijd maar sterker.
Zelfs de vijver kreeg een onderhoudsbeurt.

Het wordt een klein paradijs, zij het dat het nog heel wat geduld vraagt...

Het verhaal van iedere Belg met een baksteen

De dorpels (soort stenen balken vensterbanken) worden niet geleverd. Zo lang de dorpels niet geleverd worden kan de schrijnwerken niet komen meten voor de vensters. Tussen het meten van de vensters en het plaatsen van de vensters zit 6 weken (én 3 weken bouwverlof). Zo lang de vensters er niet in zitten kan de stukadoor niet komen. Zo lang de stukadoor niet gekomen is, kan de 'chapper' en de tegelaar niet komen.

Gelukkig werken de mannen van de electriciteit, het sanitair en de verwarming wel.
Die kunnen 'het eerste deel' van hun werk doen. Maar die stoppen ook omdat ze moeten wachten op de ... chapper !

Adembenemend knap !

Wie het nog wil zien, kan er morgen nog bij zijn !

Humanity



... a celebration of life van M.I.L.K. is er eindelijk als verzamelboek. Al jarenlang kijk ik met verliefde ogen naar de schitterende fotoboeken die je een andere, zonnige blik op het leven geven. Het boek is bijna een lofrede op de mens.
Alle voorgaande boeken zijn verenigd in dit boek : Love, Family, Friendschip,...

Het krijgt een ereplek in het huis !