Liefste C.,
vandaag, zoveel jaren geleden, stierf je onverwacht. Het was even zo warm als nu, maar je lag koud naast mij. Niet dat ik er iets van merkte, de gedachte aan de dood kwam niet in mij op. Ik kon het niet bevatten.
Nu, zoveel jaren later, zou ik moeten weten wat dood is. Misschien weet ik dat wel, maar bevatten doe ik het nog altijd niet. Dat een jonge gezonde man van het ene moment op het andere kan sterven, dat gaat er nog altijd niet in. Zelfs niet na zovele jaren.
Ik ben ouder nu, - een pak ouder zelfs - dan toen jij. Je blijft een twintiger. Je blijft jong. In alle opzichten. Ik word ouder.
Soms fantaseer ik dat ik je één maal per jaar mag zien. Zelfs wuiven vanuit de verte zou mij genoeg zijn. Ik hoef niet eens met je te kunnen praten, maar even wuiven, dat zou mooi zijn. Dag lieve C. En je een kushand toewerpen. Zoiets.
Zodat je ook weet dat ik opgehouden ben met boos op je te zijn. Boos op je onverwachte afscheid.
Dan zou ik je zeggen dat alles goed gaat met mij. Dat S., die als dappere tiener voor je zong op je begrafenis, ondertussen moeder van een flinke dochter is. Dat de vrienden van het kot waar jij mij bezocht, nog altijd vrienden zijn. Sterke madammen en straffe heren.
Dat ik nu 'hertrouwd' ben. Klinkt niet goed hé ? Of toch ? Daar zit ik soms wel mee, al veroordeelt geen enkele maatschappij weduwen tot eeuwige rouw.
J., ons beider goeie 'oude' vriend, woont in Rome nu. Dicht bij de paus naar verluidt. Ik weet zeker dat zo'n nieuws jou doet glimlachen. En dat hij ook wel soms aan je denkt. Dat weet ik wel zeker.
Ik ben niet de ambitieuze weg ingeslagen die voor ons lag toen jij stierf. Heel wat plannen die we hadden zijn in één ruk van tafel weggeveegd. Ook dat vind ik jammer.
Hoe gaat het met jou ? Vroeger dacht ik al dat er zoiets als de hemel bestond, of eeuwige rust, en dat zou ik jou gegund hebben, want rust, daar had je zo'n nood aan. Maar nu weet ik het niet meer. Misschien leef jij enkel nog in mijn gedachten.
Ik weet dat er alle dagen mensen sterven, oud en jong, mannen en vrouwen, kinderen. Het zou niet eens zo 'abnormaal' moeten zijn, maar niemand praat er over. Ik ook niet. Eén grote leegte is het. En een al even grote stilte. Wat moet je er over zeggen, over de dood ?
Jij leeft nog in mij. Hoe sterk, kil en zwijgzaam de dood ook is, dat stukje leven krijgt hij niet.
Jij leeft in mij.
Dag lieve C., tot volgend jaar ?
6 opmerkingen:
Verdriet gaat nooit over, het wordt alleen anders. Fijn dat jij terug gelukkig bent, en zelfs 'hertrouwd' met iemand die je graag ziet.
Fijn ook dat de liefde voor C. altijd blijft bestaan, misschien wat anders, maar altijd ...
Hier wordt ik heel erg stil van. Krijg kippevel en tranen in de ogen.
Moedig, vind ik je, echt waar. En heel eerlijk in al je (verleden) verdriet.
Ook ik werd weer stil met het terugdeinen naar C. Gelukkig is H. er nu om je ( en een beetje ons ) leven weer in te kleuren.
Ik hoop dat je deze boodschap een riem onder het hart moge zijn voor diegen die een verlies aan het verwerken zijn.Tenslotte hoe zwaar de hemel ook bewolkt is er schuilt achter de donkere wolken altijd een zon
Je zus C.
je hebt ook mijn groot respect voor hoe je dat zo intieme verleden met je meedraagt en het met al je lezers deelt zonder ook maar iets in te boeten van de rijkdom (de complexiteit soms, misschien af en toe de chaos en de tegenstrijdigheid) van gevoelens en gedachten
het heeft me opnieuw, net zoals vorig jaar, en net zoals enkele maanden geleden (al lezend in een bundel bezinningsteksten voor 'jongeren') tot tranen en veel stilte bewogen
liefs
tdr
De gedachte is de meester van het zijn. Ik wens je de kracht en de wijsheid om het 'leven' te behagen, en het verleden te koesteren.
Knap verwoord...
Ben er stil van,
doet me mijmeren.
Sterkte!
In het nu en de toekomst.
Maar degenen die er niet meer zijn, leven mee in ons hart!
Een reactie posten