Het is bangelijk warm maar het went. Ik ben een zomerkind. Zeker weten. Liever deze warmte dan winterse kou, zelfs al zijn het tropische temperaturen. Tenslotte leven we in een land waar airco en ventillatoren bestaan en zorgt onze goeie Belgische banksteen voor enige afkoeling en dan spreek ik nog niet van het zalige zwembad in de tuin. De voorbije dagen heb ik weer doorgebracht in het goede gezelschap van een boek. De voorbije weken had ik de Standaardthrillerreeks gevolgd en Verloren Dochter (D. Lehane), Het Heksenmasker (M. Walters) en De Toevalsfactor (L. LaRosa) gelezen. Knappe boeken maar ze kunnen niet tillen an de spanning van John Connolly's "Engelen der Duisternis". Een kleine 400 bladzijden dik, niet simpel, maar meer dan de moeite waard. Het verhaal speelt zich af in de VS waar de lijken van een uitgestorven religieuze gemeenschap gevonden zijn. Ze blijven jaren terug allemaal vermoord. Van de leider is geen spoor.
Een dokter van een abortuskliniek sterft, een jonge vrouw die een studie deed naar religieuze gemeenschappen wordt dood in haar auto aangetroffen. Het wemelt in haar auto van dodelijke spinnen.
Geen boek voor arachnafoben, al is het geen horror.
Het boek ligt nog even op tafel. Iedere keer ik een boek uit heb wil ik het even 'bijhouden', alsof ik het leven van die mensen heb gedeeld en nog een tijdlang hun foto's als herinnering wil bijhouden.
1 opmerking:
Gek, ik dacht dat ik de enige was die het laatste deed. Blij te weten dat er nog zo'n mensen zijn ;-)
Een reactie posten