Weerom geven wij ons over aan het ritme dat het weer ons oplegt. Plannen als fietstochten van 30 km worden uitgesteld en ook van onze wandelhobby komt niet veel terecht. We vrezen zelfs voor de Vierdaagse, waar we een heel jaar naar uitzien. De berichten van de Vierdaagse van Nijmegen, met 2 doden, maken ons niet echt enthousiast, al hadden we al besloten om de 4x 16 km te doen in plaats van de 4 x 32. Dus gebeurt er niet veel. We verblijven in ons Leuvense huis al waar we deze morgen al sterke gesprekken hadden over leven en levenszin. Waar willen we naar toe ? Ook weerom over het vrijgezellen leven. Met meer dan tien jaar ervaring in het singleleven wil ik niet horen dat het zo simpel is om een lief te vinden. En adverteren dan, zegt mijn echtgenoot-die-nooit-om-een-lief-verlegen-zat. Dan zit je meteen in het goede milieu. Mannen genoeg, zeker weten ?
Maar ik verdedig vriendin B. Dat wij vrouwen complexer in elkaar zitten. Dat we het misschien wel besterven. Dat wij niet zo overlopen van zelfvertrouwen. Dat we wel heel graag een man willen (wilden) maar niet zo wanhopig wilden zijn om te 'adverteren'. Want zo klinkt het ons nog altijd een beetje (onterecht trouwens) in de oren : onszelf aanbieden. We vergeten daarbij natuurlijk dat het van beide kanten komt, het aanbieden én de mogelijke risico's.
B. en ik, we zijn beiden opgegroeid met de idee dat de prins op het witte paard wel komt. Ouder geworden beseften we dat het wel eens een onknappe knecht op een ezel kon zijn, maar soit, hij zou sowieso komen. We zouden hem tegenkomen. Wij moesten niet op zoek, we zouden hem wel herkennen als het zover was.
Maar soms komt hij niet. Ik heb jaren met die prins onder mijn ogen geleefd en pas na uitvoerige liefdesverklaringen van zijn kant gemerkt dat hij er was. Hoe blind kan een mens zijn ? En hoe slaagde ik er toch maar in enerzijds een liefje te willen en er anderzijds als de dood voor te zijn ?
Soit. Voor mij liep het goed af. De Witte Prins is ondertussen mijn echtgenootje die in de keuken een maaltijd maakt voor ons.
Maar nog niet iedereen heeft zijn prinsje gewonden. Ik heb meer vrienden en vriendinnen die niet liever willen dan voor hun prinsje of prinsesje te zorgen en lief te hebben.
Waarom is het zo moeilijk ?
2 opmerkingen:
Antwoord:offer. Jezelf in de hitte plaatsen om de ander koelte en schaduw te geven. Soms en vaak met tegenzin. Soms dagen of weken na elkaar.
Het (flauwe) mengsel van wijn en water aanvaarden.
Respecteren.
Begrijpen dat "samen zijn" en "blijven" een intensief werkwoord is, die lak heeft heeft aan gemakzucht.
Scheiden is even aanvaard als trouwen.
Met jengelende kinderen of godalmachtige pubers onder het dak, is het offer alleen maar groter.
Pas wanneer je het zoeken laat, loopt hij toevallig langs... :-)
Een reactie posten