Ik heb lang gedacht dat ik het niet was, dat ik evengoed dingen aankon als een man. Dat moest in zekere zin ook, want ik ben lang als single door het leven gegaan en was verplicht om helemaal voor mezelf te zorgen. In noodgevallen kon ik altijd mijn oudere broer bellen maar verder zorgde ik ervoor dat ik alles netjes alleen kon. Ik heb nooit gedacht dat iets te zwaar om tillen was, of dat het geen vrouwenwerk was. Het was MIJN werk, dus moest ik er voor zorgen. Wie anders zou het doen ?
Sedert het echtgenootje in mijn leven kwam is dat toch veranderd. (Shame on me !) Zo vindt hij dat vloeren schuren zijn werk is. Laat hem maar proberen, dacht ik, dat houdt-ie toch niet vol. Maar hij hield vol en nu eu... vind ik het normaal dat hij het doet.
De bouwwerken brengen veel sloopafval met zich mee en dat moet allemaal worden opgeruimd. Vroeger zou ik zonder nadenken mij in het werk gestort hebben. Nu ook trouwens, maar hij beweert dat het zware fysieke arbeid is. Hij beweert dat zijn spieren groeien (???) van al dat werk. Hij geniet (???) van het zweet dat zijn noeste arbeid bewijst.
Zal ik je komen helpen, vraag ik hem, niet al te enthousiast.
Wil je ? zegt hij.
Eu ja, natuurlijk.
Maar heb jij dan geen dingetjes te doen, jouw dingetjes ?
Met 'jouw dingetjes' bedoelt hij alles van tijdschriftjes lezen tot de strijk, tot opruimen, tot boodschappen doen, tot en met zelfs flaneren in de stad. Zo'n goeie man heb ik dat hij dat allemaal als 'mijn dingetjes ziet'.
Ik voel mij schuldig want nu ben ik echt wel 'het vrouwtje' en hij 'dé man'.
Als ik niet ga helpen moet ik echt wel 'onderdoen'.
Dus ik hou het midden.
Ik heb nog heel veel te strijken, zeg ik.
Wetend dat hij daar een hekel aan heeft.
Mijn dingetjes.
1 opmerking:
Ik wil ook een vrouwtje! :-)
Een reactie posten