Voor H.,
zij die met 4 kids het mysterie eert
en begrijpt
zij die met 4 kids het mysterie eert
en begrijpt
Al een kleine twee jaar probeer ik het mysterie 'kind' te begrijpen. Het eerste wat ik mij afvraag is het mysterie van de biologische klok. Waarom willen mensen kinderen ? In een wereld waarin iedereen het druk heeft, waarin alles zo efficient mogelijk moet zijn, waar niemand nog tijd heeft klinkt - meestal in de drukste jaren van een mens - een stemmetje in de buik of ergens anders. Deze paragraaf lijkt alsof ik kindonvriendelijk ben, helemaal niet, ik probeer gewoon de dingen te begrijpen. Dingen die wellicht niet te begrijpen zijn.
Want plots zie ik hoe vrienden die papa en mama werden helemaal veranderen. Alle aandacht naar dat kleine wezen. Het kleine wezen dat al hun aandacht vraagt en schreeuwt als het niet krijgt wat het wil. Het kleine wezen ook dat hun leven betekenis geeft. Hun diepste geluk. Lees of vraag het eender waar en je zal zien : de meeste mensen zetten hun kinderen op nummer 1.
Zelf ben ik ook veranderd door mijn omgang met kinderen. Doe ik rare dingen, zoals hen een groot deel van mijn leven laten bepalen. Zoals het laten van zaken die ik vroeger als heilig ervaarde maar nu maar laat, voor hen. Ik heb gemerkt dat kinderen op een niet te weerstane manier zich aan je kunnen binden en dat ze met volle teugen liefhebben, iets waar ik als volwassene sta van te kijken. Hun liefde is niet gecompliceerd. Ik merk ook dat ze bijzonder sterk en wijs zijn.
Ze zijn zo goed dat al het andere geruisloos op de tweede, derde, vierde plaats komt te staan. Daarom ook zie ik koppels vervreemden van elkaar en doodmoe worden. De kinderen die ik het beste ken, bepalen wat er op tafel komt, wat er gekocht wordt (ik wil alleen yoghurt van Danone !), en zelfs hoe de vrije tijd wordt opgevuld. ("Wat gaan we vandaag doen, papa ?") Het zijn kleine goden zonder dat ze het weten. Want ze zijn onweerstaanbaar en hun ongelukkig weten treft meteen ook de ouder.
Er moet een middenweg zijn, denk ik dan.
Maar ze zijn zo lief... dat ik alles zou geven.
"Het zijn kinderen", zegt hij dan.
En weer buig ik mij over het mysterie wat dat is.
Want hij heeft gelijk.
2 opmerkingen:
Het verlangen naar kinderen kan zo groot zijn, dat je niet kan uitleggen waarom. Het is iets fysiek, iets lijfelijk, dat er op een bepaald moment in je leven gewoon IS. Vijftien jaar geleden had ik nooit gedacht dat dat gevoel bestond. En nu zit ik ermee ... ;-)
@ en een pracht van een zoon !
Een reactie posten