Bij De Standaard zat vandaag een interessante bijlage (Te Gek) over geestelijke gezondheidszorg. Het initiatief van de vzw Sint-Annendael Grauwzusters Diest wil met deze campagne bouwen aan een positieve beeldvorming rond psychiatrie en geestelijke gezondheidszorg. Ik denk dat het de hoogste tijd is om dat te doen. Ik geloof dat iedereen in zijn omgeving wel mensen kent met wie het echt niet goed gaat. Sommige mensen raken niet uit hun verdriet of voor anderen slibt het leven gewoon dicht. Er heerst een groot taboe op. Je moet immers altijd presteren en je down (het woord depressief is pas een taboewoord !) voelen wordt zelden getolereerd.
Vrouwen zitten hier dan nog in het voordeel.
Ik ken heel wat mensen die een of andere vorm van begeleiding gevolgd hebben, van maandenlange opname tot jarenlang wekelijkse gesprekken. Tegendraads wil ik zeggen dat ik dat moedig vind. Het is moedig om je hand uit te steken naar ander wanneer de hele wereld signalen geeft dat je je plan moet trekken.
Moedig is het als je durft te zeggen dat sommige dingen zwaar vallen, dat je het niet voor elkaar krijgt.
Depressie rukt steeds verder op naar een hogere plaats in de rangschikking van de meest voorkomende aandoeningen.
Ik droom van een arbeidsmilieu waarin preventie zich niet enkel beperkt tot fysieke veiligheid maar ook vertaling kent in een preventief beleid aangaande geestelijke gezondheidszorg. Ik droom van een werk waarin het werken aan teambuilding, een positieve sfeer, een emotioneel veilig kader, werkpunten zijn, iets wat de werkgever elke dag op zijn agenda staan heeft. Het zal sowieso een winstsituatie zijn.
Wanneer er geen plaats is voor gesprek, waar mensen altijd meer belast worden en er nooit of nauwelijks naar hen geluisterd wordt, haken mensen af. Ze gaan op hun eiland wonen en worden nog kwetsbaarder. Hetzelfde geldt trouwens voor families en oppervlakkige vrienden. Je mag precies niet zeggen dat sommige zaken moeilijk gaan, terwijl dat nog niet eens betekent dat je plots niets meer kan.
Ik zie het dikwijls.
Ik vind het zo jammer.
Daarom : niks te gek !
3 opmerkingen:
Taboe...jazeker. Vandaar even anoniem.
Ik neem dagelijks medicijnen tegen een zware depressie. Er is beterschap. Moeizaam.
Soortgenoten die willen praten...kunnen via pieter.bremst@gmail.com
Je hebt gelijk… En dan is depressie nog een van de meest bespreekbare psychische ziekten. Wat met psychosen, persoonlijkheidsstoornissen, borderline? Zoveel muren, zoveel onbegrip…
Dikwijls durven mensen geen hulp vragen omdat ze, evenals de anderen, zichzelf enorm ver-oordelen. En dat is nog het ergste verwijt ... jezelf de hulp niet (kunnen) gunnen. Verdriet is taboe en taboes worden, in deze schijnbaar taboeloze tijden, nog steeds niet doorbroken. En al wat we nodig hebben is liefde. (Zeiden ooit een stelletje nozems uit de UK)
Een reactie posten