Bert Claerhout, ex-journalist bij De Standaard en hoofdredacteur van Tertio vertrekt naar Marokko. Op zich niets bijzonders, ware het niet dat hij daar 3 maanden lang wil samenleven met Trappisten, geheel in armoede. Marokko, Trappisten en een omgeving van armoede. Het is een sterk trio. Voor Trappisten hoef je immers niet eens zo ver te gaan. Een paar uurtjes rijden en je bent in het overdonderend mooie Orval waar de paters je gastvrij ontvangen en waar je zonder problemen kan logeren in het gastenkwartier. Letterlijke lijnen over de grond scheiden het gebied van de gasten en de bezoekers. Hoe gastvrij ze ook zijn, ze willen hun leven van gebed en rust ook beschermen, net zoals ze omgekeerd het strenge regime van zwijgen niet voortdurend willen opleggen aan hun gasten. Maar in Orval blijf je in België en blijf je in een rijke cultuur, hoe sober de paters er ook leven.
Waarom helemaal naar Marokko ? Blijkbaar zoekt de uitdaging en bovenal de confrontatie.
Rust en stilte zoekt hij, en volgens het interview in De Morgen is hij niet de enige. "Wat mij verrast, is dat heel wat mensen zeggen dat ze ook zoiets willen doen, maar dat ze nog te veel gebonden zijn aan hun gezin en werk."
Kloosters zijn vrij open dezer dagen. Wie echt een maand wil meeleven en gemotiveerd is kan dat zonder veel problemen. Bij de Jezuieten - die niet bepaald gekend zijn om hun zwijgen - kan ieder die het wil, een maand in stilte én begeleiding leven. Zoeken naar wat leeft diep in het hart, mogelijk het leven opnieuw oriënteren of verdiepen.
In boeddhistische landen is het heel gewoon. Mannen gaan er voor een jaar - of ze getrouwd zijn of niet - naar het klooster. Niet de paar uitzonderingen, gewoon 'de meeste mannen', als logische stap in hun leven. SOmmigen blijven, de meesten gaan.
Ik denk dat het iedereen goed zou doen. In rust en stilte de dingen op een rijtje zetten. Leven in stilte. Niet afgeleid door televisie en radio, nieuwsberichten en internet. Geen emailverkeer, geen bazen boven je hoofd, geen verwachtingen maar gewoon diep in je hart gaan leven.
Ik zou het willen maar word vast al nerveus na drie dagen zonder digitaal confort. Misschien krijg ik wel regelrechte heimwee.
In de verre reizen die ik alleen gedaan heb (maar nooit langer dan een kleine maand duurden) heb ik geleerd dat het echt goed is om soms 'helemaal alleen' te zijn. Alles krijgt een ander perspectief. Omdat je niet denkt in termen van werk of mogelijke werkrelaties kan je de andere meer onbevangen tegemoet treden. Omdat je niet alles alleen kan oplossen (zeker op een ander continent) met je wel contact leggen met mensen die heel anders zijn dan je gewoon bent.
Dus ja, ik wil ook wel "zoiets".
Beste Bert, ik wens je alle goeds toe, daar in Marokko !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten