Open sollicitatie

Geachte Heer Paus,

naar aanleiding van uw ontgoocheling over het feit dat er tijdens de feestelijkheden van 50 jaar Europa niet verwezen werd naar de christelijke wortels, wil ik graag solliciteren om u te helpen bij uw communicatiestrategie.

Vooreerst deze troost, Mevr. Merkel heeft er wel naar verwezen. En dat is toch een dame van onverdacht allooi.

Wat mij echter bezorgt is niet zozeer uw inhoudelijke boodschap, maar wel de negatieve toon die eruit spreekt. Het lijkt een beetje op een immens prachtig feest en het enige wat er over gezegd wordt is dat de soep niet warm was.
Het viel mij ook op dat in uw spreken over uit de echtgescheidenen : deze mogen, indien ze opnieuw een seksuele relatie hebben, niet meer naar de communie.

Maar laat mij beginnen met het feest van de Europese Gemeenschap. U had kunnen zeggen dat u alle christenen dankt die meegewerkt hebben aan 50 jaar vrede en samenwerking. Die moeten er toch zeker geweest zijn. Geef die mensen een pluim en ze gaan groeien ! Ze gaan 'nog meer goesting' krijgen. Dat weet iedere ouder, leerkracht en marketinger : positiviteit verkoopt altijd ! En u liegt niet.
Ondertussen is het overschot van de christelijke waarden al niet meer uniek christelijk. Ze zijn door talloze groeperingen, gelovig of niet, overgenomen.
Dat moet u echt als een regelrecht compliment zien ! Ook hier geldt de regel van de economie : alleen succesvolle producten worden gekopieerd. Met andere woorden : dàt zoveel mensen oorspronkelijk christelijke waarden overnemen zou u als een groot succes voor het christendom moeten zien.
Maar goed, ik lijk nu wel een of andere predikant en dat is mijn ambitie niet.

Over de tweede zaak, over de echtgescheidenen, daar kan ik u niet goed volgen. Stel u Jezus voor (dat is toch de man waar het om draait in het christendom ?) en die zegt : jij mag niet aan tafel mee eten want jij bent een zondaar !
Ziet u hem dat al zeggen ?
Het staat haaks tegenover alles wat hij ooit gezegd heeft.
Misschien zouden mensen hem als hypocriet zien als hij dat plots zou zeggen.
En hypocrieten worden niet gevolgd.

Maar goed, hij heeft het bij mijn weten niet gezegd en ik denk ook niet dat hij het zou zeggen ook.

Ik denk dat Jezus de man van de feesten was. Van samen eten. Van 'kom er maar allemaal bij'. Van hem weten we toch dat hij zich niet in de eerste plaats ophield met grote theologen, schriftgeleerden of religieuzen. Zijn entourage was, vanuit moreel oogpunt niet onmiddellijk 'onbesproken'.
Ik denk dat dat trouwens zijn succes was. Iedereen voelde zich op zijn gemak.

Feesten zijn goeie communicatiestrategiën : er valt iets te vieren.
Feesten zijn goed voor networking : kom er maar bij.

Is dat geen suggestie ?

Waar is die tijd heen ?

Iedere keer wanneer ik op bezoek ben bij vrienden met jonge kinderen, sta ik bol van bewondering. Hoe ze het allemaal voor elkaar krijgen. Wat een management dit allemaal vraagt om ze op ze op tijd uit bed, in bad, aangekleed, en gevoed te hebben. Komt er weer wat eten uit dat mondje. Pasgewassen kleertjes vuil. Verse kleertjes. Tegen dat spruit 1 voorzien is van alles en nog wat mag spruit 2 een nieuwe luier. En ga zo maar door.

Nog meer bewondering heb ik voor die vrienden die dit alles nog eens combineren met voltijds werken. Nog meer management. Want na het hele lijstje van uit bed, in bad, aangekleed en gevoed komt ook nog naar de crèche, op tijd op het werk - werken daar ! - terug enzovoort.

Komt daar nog eens bij dat sommige van die koppels - eigen aan hun leeftijd - aan het (ver-)bouwen zijn. Nog meer management. Afspraken regelen, werken opvolgen.

En ... dan zijn zo'n koppels uiteraard met twee : wie zijn of haar relatie levend wil houden moet ook daar aandacht aan besteden.

Dus ook dat moet op de agenda.

Het klinkt niet romantisch maar het moet, want ik vrees dat het het eerste is dat er bij inschiet. Aandacht voor de grondenergie van dit alles : tijd voor jezelf en voor elkaar.

Het liefje en ik hebben wat kinderen betreft niet zo'n druk leven.

En toch vliegt ook hier de tijd voorbij en lijken er altijd zoveel praktische zaken die moeten geregeld worden. Het werk loert altijd. Immer en immer !

Toen we vandaag op een boogscheut van ons huis op wandel gingen in een natuurreservaat dachten we beiden : dit is veel te lang geleden, waar is die tijd gebleven ?

Bedreigingen

Zomaar mijermingen uit de lossen pols.

• Op twee dagen tijd twee chauffeurs gezien die de krant aan het lezen waren. Geen file (en dan zou ik nog mijn bedenkingen hebben !) maar vertraagd verkeer. Laat ons zeggen dat er ongeveer in druk verkeer gemiddeld 100 km per uur gereden werd.
  

• Vermoeidheid ondermijnt het goede leven. Oververmoeidheid maakt het ronduit gevaarlijk. Lange tenen, korte antwoorden. Ik heb het hier en daar gemerkt. Zelf ook heel moe. Dus hou ik mijn tenen maar wat bij mij en vermijd veel mensen.
  
  
• An Inconvenient Truth is ook hier de huiskamer binnengedrongen. Niet onmiddellijk een happy film. Bewustwording is belangrijk en - al beken ik mij niet tot groene dame - ik kan best ook wat meer inspanningen doen. Maar dat het een hype wordt en er belastingen komen om de plasticzakjes (die je nergens meer krijgt) en dat het problemen als (sociale) ongelijkheid en oorlog verdringt, maakt mij ook wel wat bang.
  En ondertussen doen die Amerikanen maar lekker Kyoto-loos verder.
  Bedenkingen ook bij de 90 kilometermaatregel van vorige week ook. Massale boetes terwijl men toegeeft dat de communicatie en signalisatie onvoldoende waren, Wallonië dat niet 'meedoet' maar rekent op 'goede wil'.
  Echt au serieux kan je dat toch niet meer nemen...
  
  

huisinrichting

Dit weekend was weerom een 'huisjesweekend'. Klussen in en buiten het huis. Langzaam maar zeker wordt het meer 'ons' en minder anoniem.

Het liefje en ik houden beiden van meubels met een verhaal. Zo kwamen we in de zomer als bij toeval een pater tegen die dringend van 'oude' meubelen af moest. Stoere grote houten kasten met planken, ideaal voor om al onze rommel aan het oog te ontrekken.
We kochten er maar liefst drie, want de man had dringend de plaats nodig en wou er van af.

Toen hij doorhad dat we écht van meubels met een verhaal hielden toonde hij ons ook nog een bureau. Er zaten nog oude dossiers in ! Het geld - als je dat vindt ! - mag je houden, zei hij.
En omwille van de grote verkoop van drie kasten en 1 bureau verlaagde hij zijn prijs nogmaals.
Deze man was duidelijk niet op geld belust !

Ondertussen hebben de kasten een half jaar in onze schuur gestaand. Een 'beetje' beschut maar toch blij dat ze binnen mochten vandaag.

Een flinke onderhoudsbeurt hebben we ze nog niet gegeven, maar een hartje als sleutelhanger kregen ze allemaal als dikke welkom !

Dorpsavonturen

Rond kwart over zes deze avond kreeg ik opeens een onweerstaanbare trek in pizza. Zou er nog een winkel open zijn in mijn nieuwe dorp ?
Mijn nieuwe stek mag dan wel een dorpje zijn, internet is hier wel alom aanwezig. Dus tikte ik snel de naam van de winkel 5 huizen van ons verwijderd in, en zag dat de winkel tot half zeven open was.
"Jij ook een pizza ?" vroeg ik in alle spoed aan het liefje. "Doe maar" zei hij.
Ik snelde de auto in en parkeerde mij 300 meter verderop.

Twee winkelmeisjes waren de afdeling vlees en brood aan het opruimen. Ik knikte goeiedag en liep op een drafje naar de diepvriesafdeling. Twee pizza's en nu richting kassa.
Ondertussen waren alle lichten gedoofd en moest ik het stellen met het daglicht dat via het buitenvenster naar binnen kwam.
Plots werd ik er mij van bewust dat het wel héél stil was.

Ik liep in de duisternis terug richting vleeswaren en zag dat de winkeldames weg waren.
Hier en daar brandde noodverlichting.

"Kan ik betalen alsjeblieft ?" riep ik met een beetje angst in de keel.
Ik zocht mijn mobieltje want plots had ik door dat ik gans alleen in de winkel was.
Geen GSM bij. Had ik ook niet nodig voor een blitzbezoekje aan de winkel 300 meter verderop.

Gestommel achterin de winkel.
Een man - de baas zelf - kwam me tegemoet.
"Ze vertelden me net dat er nog een auto op de parking stond en dat er waarschijnlijk nog een klant binnen was", zei hij.
"Eu, ja... Kan ik betalen ?
Hij glimlachte.

"Dat is dan 8 euro en iets."
Hij reikte me een gratis zak aan (anders te betalen) als troost. Of wou hij mij gewoon snel buiten krijgen ?
"Ik loop wel even met je mee" zei hij.
"Het gaat wel hoor," antwoordde ik snel.
"Straks gaat het alarm af, ik zal maar met je meegaan".

Liever geen alarm.
Ik stapte de auto in.

"Ik zal in de toekomst wat vroeger komen", wuifde ik hem nog toe.
"Niet nodig hoor, het alarm zou wel afgaan !"

The L-word

Liefde en Lente.

Beiden hier !

Niet lief

De voorbije week twee werkvergaderingen achter de rug en tweemaal spijt. Eentje was op vrijwillige basis. Ik laat mij nog altijd vangen door de bedenking dat ik misschien wat mis als ik er niet bij ben. (overschatting van mezelf ?). Tweede vergadering was van 'moeten'.
Ik heb niet zo'n goede ervaringen met vergaderingen. Laat staan deze op ons werk.
Personeelsvergaderingen zijn bijna altijd informatievergaderingen. Iedereen hoopt stilletjes dat er geen interactie komt. Met zo'n kleine 100 beginnen discussiëren en je weet wel waar je begon maar het einde is dikwijls zoek. Tot een slimmerik (???) het als onderwerp van een nieuwe (!!!) vergadering zet. Ik onderga - zoals de collega's - de vergadering en neem de informatie tot mij. Een noodzakelijk kwaad maar al bij al toch redelijk efficiënt. Sprekers krijgen maar een paar minuten toebedeeld. Er is een agenda op voorhand.
Als het efficiënt gebeurt kan ik mijn hekel aan vergaderingen nog net wegredeneren.

Alleen ging het deze week helemaal fout. De Kaat-alarmbel ging af. "Er zijn collega's die" ; "Er zijn collega's" die zus , "men zou toch moeten ....".
De vergadering werd langzaamaan een therapiemoment : uit je frustraties !
Nu heb ik zelf zo goed als geen frustraties over collega's. De ene is zus, de andere is zo. Iedereen doet wel z'n best denk ik.

Ik probeerde te verzoenen door te zeggen dat ik mijn collega's niet van slechte wil verdacht. En dat ik het een beetje jammer vond als men anoniem collega's beschuldigde in de zin van 'er zijn collega's die'. Dat ik vond dat je je ergernis tegen de persoon in kwestie moest uiten en niet in anonieme bewoordingen moest spreken.

Het werd mij niet in dank afgenomen.
Discipline ! Eensgezindheid ! Iedereen moet zich aan dezelfde (zelfuitgevonden) regels houden !
Ik zat er bij als een zachtgekookt ei.
Ik had net intens De Golf gelezen. Dat gaat over een school waar discipline en we-moeten-allemaal-hetzelfde-doen-en-zijn het motto was. De discipline werd onderdrukking van elke persoonlijke wil of alles wat boven- of ondergemiddeld was. Wie niet was zoals het reglement voorschreef, werd terecht gewezen.

Ik zat bijna bangetjes in de vergadering. Zou De Golf hier ook aanslaan ? Zonder twijfel.
Ik bedacht opeens dat al wie schreeuwt om discipline en soms redeloos volgen van reglementen dikwijls vol frustratie zat.

Je mag je daar allemaal niet zoveel van aantrekken, zei mijn liefste 's avonds.
En H., een goeie collega in dezelfde situatie zei : gewoon slapen tijdens die vergaderingen. Er is toch nog nooit iets veranderd.

Het is je opwinden voor niets.

Hij had gelijk.
Meer dan 15 jaar ouder is hij.
Dat is zeker de wijsheid van zijn leeftijd.

De Golf is gebaseerd op de gebeurtenissen op een secundaire school in de Verenigde Saten. Een leraar geschiedenis maande zijn leerlingen tot steeds meer discipline aan. Het was een experment om aan te tonen dat het nazisme altijd loert. Het project mondde inderdaad uit op blinde gehoorzaamheid en intolerantie ten aanzien van niet leden.
3 jaar lang heeft de school gezwegen over dit incident.

The life of a married woman

Ik snap het niet, zeg ik hem. Toen ik alleen was (lees single) had ik veel meer tijd.
Hij : ja, ik heb dat wel een beetje verwacht, dat je dat 'nieuwe leven' onderschatte.
- Hoezo onderschat ? Dat ik nu in een dorp woon in plaats van een stad, dat ik de status van een getrouwde vrouw heb en al die dingen meer, daar heb ik toch geen moeite mee ...
- Wat kost je dan zoveel meer tijd ?
- Dit huis, dit huishouden, zoveel strijk, zoveel afwas, continu rondlopen om alles op z'n plaats terug te leggen, altijd maar kuisen... continu plannen : of er nog genoeg voorraad is, of de was nog niet gedaan is, of er geen bijzondere vergaderingen op ons werk zijn...
- Nee ? Had je dat echt niet gedacht ?
- Waarom zou ik ? Als ik, net als vroeger, zorg voor mijn eigen spullen, mijn deel doe in het huishouden, dan moet dat toch zo'n beetje hetzelfde zijn...

(... en net op dat moment begreep ik dat vrouwen nog altijd het leeuwenaandeel in het huishouden doen, zo ook hier)

Hij keek mij een heel klein beetje schuldig aan.
Met zo'n bere-knuffel-lieve-blik zodat ik al niets meer durfde zeggen.

Ik ga echt mijn best doen, zei hij.

En ik smolt alweer voor die blik.
Terplekke.
Weerloos.

(Hoe doén die mannen dat toch ?)