de wereld van kaat 2.0

Blauwe plekken

Het is een fenomeen dat zich niet alleen in de jeugdbewegingen voordoet, maar ook op scholen. Terwijl vroeger een onvoldoende voldoende was op thuis ook nog eens een bijkomende verbale ouderlijke afstraffing te krijgen, moeten leraars zich nu minutieus verantwoorden wanneer ze zoon- of dochterlief met een buis naar huis durven sturen. Als er al niet met de Raad van State gedreigd wordt. Van de andere kant vinden diezelfde ouders het dan weer niet meer dan normaal om jeugdbeweging of school in te schakelen als veredelde kinderoppas waar moeder of vader ze dan wel komt oppikken als het hen enigszins uitkomt.

Yves Desmet in De Morgen, 3 april 2007

Jammer genoeg kan ik dat alleen maar bevestigen. Een vriend hoogleraar vertelde mij dat het zelfs aan de universiteit, zij het in beperkte mate, ook het geval is. Moeders en vaders die de hoogleraar in kwestie willen spreken en verantwoording willen om het zwakke resultaat (daarbij niet denkend dat de oorzaak misschien wel bij de student ligt).

Ooit zag ik in een schoolagenda de opmerking van een ouder : wij zijn niet akkoord, ons dochter komt niet naar de strafstudie. Zonder vraag om uitleg.

(Veel) Ouders verwachten veel van hun kinderen en gaan er van uit dat die kinderen aan die verwachtingen kunnen voldoen. Wanneer dit niet het geval is moet de oorzaak zeker buiten het kind of de ouders gezocht worden.

Yves Desmet spreekt in zijn artikel over een mentaliteit van 'wispelturige consument-aandeelhouder'. Ik vrees dat hij gelijk heeft.

Dikwijls opper ik de gedachte om ouders een 'contract' aan te bieden in de zin van : wij bieden dit en dat aan en verwachten dit en dat van de ouders. Zouden ouders dat 'nemen' ? Sommige zeker wel. Er is een grote groep ouders die wel achter duidelijke afspraken staan. Er zijn ouders die zelfs discipline toejuichen.

Alleen kan dit niet wanneer een (kleine ?) groep ouders dit steeds weer aanvecht. Als leerkracht word je moe.

Het erge is dat leerkrachten op termijn bureaucratische juristen worden : alles op papier. Want wanneer straks die ouder je aanvalt kan je het maar beter op papier hebben.

Ik las verder in de krant dat kinderen het recht hebben op blauwe plekken.

Ik vind dat een knappe symboliek. Kinderen hebben recht op blauwe plekken, op slechte toetsen, recht op deugnieterij, recht op straf. Ze moeten niet perfect zijn.

Ik heb schrik voor de-in-de-watten-gelegde-generatie die er aan komt. De 'mama-hotel'-generatie die in hun ouders de beste advocaten vinden.

Ooit staan ze in de 'grote wereld'. Zullen ze weerbaar genoeg zijn ?

Of simpelweg verschrompelen ?