Het liefje wou mij gisteren het huis uit. Wegens 'hoogdag'. Lees : De Ronde van Vlaanderen. Voor hem zowat het (sportief ?) hoogtepunt van het jaar, al zegt hij dat ook bij een heel aantal andere koersen.
Soit. Hij geloofde niet dat ik de hele tijd stil zou kunnen zijn (gelijk heeft hij) en hij vreesde dat ik op de spannendste momenten plots een inval zou hebben aangaande de inrichting van onze tuin. Goed. Hij gewonnen. Geen zin hier om naar al die tweewielers te kijken.
Het werd, in voorbereiding van de volgende week te beginnen start to run, een wandeling in Tongeren. Ik zette er flink de pas in zodat de hartslag naar omhoog ging, het lichaam gezond ging zweten en ik al mijn spieren in werking zette ! Het was weerom een heel mooie wandeling : langsheen de Romeinse muren, maar ook door bosachtig gebied.
Rond drie uur had ik de wandeling er al op zitten. Veel te vroeg om al huiswaarts te keren. Want thuiskomen midden in de 'finale' zou zeker niet gepast zijn.
Dus stapte ik verder naar de Gevangenis van Tongeren. Nog geen twee jaar gesloten en nu tijdelijk opgesteld voor het publiek. Van het zonnige buiten en genieten van het wandelen naar de duisternis van kleine cellen en elk gebrek aan een glimpje 'buiten'. Ik kreeg het er echt benauwd. Verrast was ik door de beperkte ruimte van de cellen, 2,8 x 2,5 m, maar daar moesten dan ook twee bedden in (zie foto), een tafel, een lavabo, een televisie en moesten de weinige bezittingen van de gevangenen worden gestockeerd. Tot overmaat van ramp 'woonden' ze daar met z'n drieën, zodat er altijd iemand op de grond moest slapen. Nog altijd hing er een soort gebakken lucht van teveel mensen op elkaar zonder frisse lucht.
Overal getuigenissen van gevangenen. Rustige getuigenissen. Over het leven. Weinig tot geen excuses gezien of gevoelens van boosheid. Veel gelatenheid.
Voor het eerst vraag ik mij af of zo'n straf werkelijk helpt. Je berooft iemand van zijn vrijheid, dat is één. Maar je dwingt hem ook om omstandigheden te leven die een mens niet echt menselijker of rustiger maken. Als afschrikmiddel kan het zeker tellen.
Na een uurtje stond ik weer buiten. Onder de stralende zon.
"Zou ik nog ergens heen gaan ?" vroeg ik mezelf af. Met de luxe van iemand die over vrijheid beschikt.
1 opmerking:
En, ben je nog ergens heengegaan? Een terrasje misschien ;-) Ik kan ook geen uren nr de koers kijken, hoogstens de laatste 10 (spannende) minuten.
Een reactie posten