De laatste twee boeken die ik gelezen heb waren ... vreemd. Zo vreemd zelfs dat ik - vooral bij
het eerste - begon te twijfelen aan mijn intellect. Ik had nu en dan moeite met volgen. "De voeten van Abdullah" (Hafid Houazza) is een reeks vertellingen/herinneringen over Marokko.Nu zijn die verhalen bij tijden zo sterk dat mijn ogen wel eens knipperden. Een moslimland en zoveel bizarre seksuele belevenissen in een strenge gemeenschap ?
Het lijkt alsof de verhalen kleine schilderijtjes zijn, in een tijdloze omgeving waar alles gebukt gaat onder de warmte en de leegte.
Een heel ander - maar ook vreemd - boek is dan weer "Vreemde Ogen" van Alissa York. Het is een historisch roman die vertelt over een familie en de beginjaren van het mormonisme. De herinnering aan een bloedbad is de rode draad door het verhaal. Het boek ademt leegte en kost-wat-kost vasthouden aan geloof. Geen van de vrouwen is gelukkig of heeft een eigen wil. Enkele dragen een diep geheim. Het einde is abrupt en onwaarschijnlijk.Nu en dan wordt het verhaal vanuit een letterlijk vogelperspectief verteld : vanuit de hoogte gezien door een rondvliegende zwarte vogel.
Een eigenaardig boek, maar het heeft mij wel het een en ander over de Mormonen en hun geschiedenis geleerd. En ook : meer dan 1 vrouw voor een man : dat moet mislukken !
1 opmerking:
Blij te zien dat ik niet alleen sta. Ik kon ergens wel merken dat hij niet zo maar een onbeduidend schrijver is, maar dat betekent niet automatisch dat het mij grijpt.
Een reactie posten