Echt gebeurd

Er was eens een land waar alle bewoners hard werkten. Ze hadden het idee in het mooiste land te wonen en de beste koning te hebben. De koning knikte vriendelijk goeie dag en de bewoners dachten : we boffen toch maar met zo'n koning.
De koning werd echter oud en er kwam een nieuwe koning. Vol goede hoop keken de bewoners naar de koning. Maar al vlug bleek dat ze nog altijd in het goede landje woonden. Alles bleef zijn gangetje gaan en iedereen deed zijn best om zo goed mogelijk voor het land te zorgen.

Tot een man ruzie had met de koning. Niemand begreep waarover het ging en iedereen dacht dat het wel over zou waaien, maar dat deed het niet. Veel mensen probeerden de man te kalmeren : je zegt toch niet zo'n dingen over de koning !, riepen ze verontwaardigd.
Maar de man bleef roepen dat de koning oneerlijk was en de vroegere koning ook.

Het volk was verbaasd en ging naar de koning. "Is daar iets van waar ?" vroegen ze, maar ze werden met een kluitje in het riet gestuurd. Hier en daar begonnen mensen onrustig te worden. Er kwam meer en meer kritiek op de koning en de vroegere koning. En hoe meer kritiek er kwam, hoe minder de koning nog wou spreken met zijn volk.

"Hier klopt iets niet", zeiden de onderdanen en ze gingen op onderzoek.
Ze merkten dat ze al jàren bedrogen waren. Dat de oude koning zich had verrijkt, dat zijn paleis vol mooie dingen stond waar ze niets van af wisten en dat de jonge koning loog voor de oude koning.

De oude koning zei : ik ben jullie koning niet meer, jullie kunnen mij niets doen !
De jonge koning plooide zich in allerlei richtingen maar er kwam geen zinnig woord meer uit.
Het dreigde : 'als jullie zo doorgaan is er straks geen koninkrijk meer, en zullen wij worden overgenomen door een ander land !'

Toen was het even stil. Want de onderdanen hielden van hun land. En zelfs een beetje nog van hun jonge koning. Tot iemand fluisterde : zien jullie niet hoe hij jullie opnieuw in jullie macht wil krijgen ? Hoe hij wil dat iedereen zwijgt ?

Het volk was onrustig. Ze werkten minder goed en vonden hun landje niet meer zo goed. Ze vroegen zich af wie ze nu waren. Niet langer de mensen van dat mooie koninkrijk waar iedereen jaloers op was ! Ze waren onderdanen van een ontrouwe koning !

Maar ze wisten niet wat gedaan, ze zaten gevangen tussen hun ongeloof en hun verdriet. Wat hebben de koningen met ons gedaan ? Waarom hebben ze dat gedaan ?
Niemand glimlachte nog en niemand had nog zin om hard te werken.
Ze gingen slapen en ze stonden op.
Ze keken elkaar aan vol onmacht.
"Hoe is dit toch kunnen gebeuren ?"

(wordt vervolgd)

Boeken

Soms heb ik boeken nodig om uit deze wereld weg te trekken. Boeken om nieuwe mensen te ontmoeten. Boeken om de eigen werkelijkheid los te laten en binnen te treden in die van een ander.

Soms heb ik boeken nodig zoals een ander vakantie nodig heeft. Om weg te zijn. Om in een andere wereld te zijn. Om deze wereld te vergeten.

Boeken zijn voor mij soms reddingsplanken. Omdat ze zoveel meer mogelijkheden en werkelijkheden tonen dan ik ken. Omdat ze nabij zijn en ik hen nabij kan zijn zonder dat ik kwetsbaar hoef te zijn. Omdat ze mij dingen leren zonder belerend te zijn. Omdat ik ze op mijn ritme proeven mag.

Soms geven boeken mijn hoop. Omdat ze vol fantasie zijn. Omdat er dingen gebeuren die ik voor onmogelijk acht. Omdat ze simpelweg goed zijn.

Ik hou van boeken.

geld is duur

Dat zei mijn vader vroeger altijd. Ik heb geen idee wat hij er exact mee bedoelde, want ik zat in mijn hoofd alleen maar met taalproblemen. Hoe kan geld nu duur zijn ? Wat je koopt is misschien duur, maar hoe kan je geld kopen ? En over levenskwaliteit lag mijn vader niet wakker. Het woord bestond niet eens in zijn tijd.

Eenmaal volwassen ben ik de uitdrukking ook gaan gebruiken. Geld is duur, want het is duur betaald.

We werken allemaal hard. In de geschiedenis is het een vrij nieuw fenomeen : beide ouders die werken, die beiden aan carrière denken. Onze welvaart is ongehoord, maar ook onze stress en tijdsgebrek. Dat wij als vrouwen een carrière kunnen uitbouwen en financieel afhankelijk zijn heeft zeker bijgedragen tot emancipatie, maar die hebben we ook duur betaald.

Overal rond mij zie ik stress, leeftijdsgenoten die zich continu vragen stellen over de balans werk, leven en gezin. Vrienden die doodmoe zijn en niet meer kunnen genieten van gewoonweg samenzijn omdat ze te weinig tijd hebben of te moe zijn. Ik zie agressie om mij heen die als enkele wortel stress heeft. Mensen onder druk worden agressief.

Ik zie ook veel geld. Want dat is er ook. Er wordt flink gebouwd, verbouwd, gereisd. Wij - het liefje en ik - zijn niet anders. Maar ook wij komen 's avonds moe thuis. Wij voelen hoe de werkdruk altijd maar verhoogt, hoe de lat hoger komt te liggen.

Wij merken ook hoe de arbeidsethiek wreed wordt : wie niet hard werkt, telt niet mee. Ik ken heel wat mensen die leven voor hun werk en ik merk soms dat aan ons hetzelfde wordt gevraagd. Het werk wordt zelden, of nooit in vraag gesteld, laat staan de zinvolheid* ervan ! Eerst werken en dan je gezin, je geliefde, je vrienden. Je moest maar eens durven zeggen dat je priorteiten anders liggen !


Geld is duur. Ik wou soms dat ik wist 'hoe' duur. Welke invloed dit heeft op mijn fysieke en mentale gezondheid, op de mensen om mij heen, op mijn levenskwaliteit. Misschien zou ik onbetaalbaar blijken !

Of omgekeerd : zou ik snel anders gaan leven...

* In Titaantjes had Sigrid Spruyt het over haar ergenis aan inefficiënt werk. Ze had er mooie woorden voor. Zolang er maar 'gewerkt' werd, druk gedaan werd. Nodeloos en inefficiënt werk staat momenteel ook in mijn top 3 van frustraties, hoger dan de hoeveelheid werk.

Extremely Loud and Incredibly Close

Lezen is voor de geest wat bewegen is voor het lichaam.
Richard Steele

Dit Pinksterweekend wou ik Foers 'Extreem luid en ongelooflijk dichtbij" uitgelezen hebben. Ik was het boek al een klein jaar eerder begonnen. Het overkomt me zelden dat ik een boek niet uitlees en ik heb zelfs geen idee meer hoe het komt dat ik het boek heb laten liggen. Toen ik het twee weken geleden opnieuw ter hand nam, begon ik dan ook aan de eerste bladzijde. Ik herinnerde mij blad na blad wat ik gelezen had, maar niet waar ik gestopt was, laat staan waarom.

Meestal heb ik meteen een oordeel klaar over een boek, maar bij dit boek weet ik nog niet goed waar het te plaatsen. Natuurlijk vat ik veel sympathie op voor Oskar die via een zoektocht zin wil geven aan de dood van zijn vader die bij de aanslagen op de WTC-torens is omgekomen. De onmacht is overal voelbaar. De verschillende schrijfstijlen, eigen aan de verschillende literaire genres van het boek (brieven, interview, roman) kan ik ook smaken... Toch had ik het nu en dan moeilijk om het boek echt helemaal uit te lezen.
Ik heb een tijdje gedacht dat het door mijn leesgeschiedenis kwam : wat fictie betreft heb ik mij het laatste jaar vooral overgegeven aan thrillers. Die hebben een heel andere vaart en het literaire is daar dikwijs ondergeschikt aan de opbouw van suspens en plot.
Of had ik het te moeilijk met de rijkelijke symboliek van Foer ? Dat hij teveel wou zeggen, teveel grote thema's van het leven in één boek stoppen : zoals vaderschap, verlatenheid, eenzaamheid, de moeilijkheid van communicatie, de angst zich in de liefde te verliezen (grootouders), het niet verwerken van een oorlogsverleden, de angst voor de dood.

Ik moet het dus nog laten 'zakken'. Voorlopig weet ik het nog niet...

Info: Extreem Luid & Ongelooflijk Dichtbij, Foer, J.Safran, Uitgeverij Manteau, 375 blz., € 19,95, ISBN 907 6341 559 ; in het Engels voor ongeveer de helft van de prijs.

Natuurtalent

"Jogging through the forest is pleasant,
as is relaxing by the fire with a glass of gentle Bordeaux
and discussing one's travels."

Kenny Moore, Oregon distance great

"Natuurtalent" zo klonk het tussen mijn oren toen ik bezig was aan de 15de les van Start To Run. Concreet is dat 2 min lopen, 3 min, 4 min, 5 min, 6 min, 7 min, met daartussen 2 minuten wandelen. Ik deed het zonder moeite, alsof ik na een paar weken eindelijk mijn (traag !) tempo gevonden heb en lichaam, geest en ademhaling in één zijn gevallen.

Ik vind het heerlijk om te lopen, het is voor mij de beste drugs, het beste kalmeermiddel, de meest efficiente ontstresser. Ik krijg er een ware energyboost van. Tussendoor gaan zelfs de wijzertjes van de weegschaal naar links, ook al mooi meegenomen.

Half april ben ik begonnen en toen lag ik 'plat' na de minuut opwarming. Ik moest het hebben van pure wilskracht en de dag training werd altijd gevolgd door een dag vermoeide benen en een ongewillige heup. Verbazend was dat niet, mijn conditie was dan ook nul en ik sleepte (en sleep) heel wat kilo's teveel mee.

De inspanning wordt iedere keer verhoogd, dus dacht ik dat ik altijd zo zou sukkelen. Ik weet ook (uit ervaring ?) dat je geen fysieke inspanningen volhoudt als het louter en alleen op wilskracht is. Op een gegeven moment moet je een return krijgen. Mijn drijfveer was : meer energie krijgen, minder snel uitgeput als ik een paar trappen moest doen.

En kijk : na iets meer dan een maand heb ik meer teruggekregen dan verwacht : ten eerste ben ik fier op mezelf. Verder heb ik er ongelooflijk veel plezier aan. Ik word er zelfs vrolijk van. En ja, ik voel mij ook energieker, stressbestendiger.

Dus dankjewel Mieke Boeckx voor het schema dat echt werkt, nog veel meer dankjewel aan Evy Gruyaert die zo enthousiasmeert met leuke muziek dat je de tijd vergeet.

En aan allen die twijfelen : gewoon doen !

Een school voor ieder kind

De laatste weken ben ik verschillende keren aangesproken in verband met schoolbeleid. Zo hoorde ik nu en dan de klacht dat bepaalde school zich heel sterk profileren. "Ze richten zich op een bepaald soort leerlingen". Door moeilijke examens te organiseren. Of enkel sterke richtingen aan te bieden.

Ik begrijp de klacht eerlijkgezegd niet. Het zou juist goed zijn als alle scholen zich duidelijk verschillend profileren. Dan wist je als ouder waar je aan toe was. Laat deze school maar zeggen dat ze sterk zijn in dit en andere in dat. Zo kan je als ouder zelf kiezen wat je belangrijk vindt en in functie van de uitgesproken punten van de school kiezen of je het er mee eens bent of niet. Dan kan je kiezen of deze school iets te bieden heeft voor je kind of juist niet.

De illusie leeft echter - en dat merk ik alle dagen - dat àlle leerlingen het beste af moeten zijn in alle scholen. Ongeacht het kind, ongeacht de school. De werkelijkheid leert dat dat onmogelijk is. Vooreerst heeft iedere school een eigen karakter. Voor de een sluit die school als een jasje, de andere dwaalt er verloren in rond. Verder kunnen leerkrachten niet alles. Zelfs niet als team. Het ene lerarenkorps is het andere niet, net zoals de ene school de andere niet is. Het aantal zorgleerlingen is zo sterk gestegen dat het onmogelijk is te verwachten dat iedere school een antwoord klaar heeft op ADHD, autisme, fysieke handicaps, hoogbegaafdheid, NLD, dyslexie en noem maar op. Ieder school roeit met de riemen die ze heeft. Maar soms zijn die riemen te kort.

Mogen er scholen zijn die zich specifiek tot sterke leerlingen richten ? De vraag wordt mij al jaren gesteld. Ik antwoord dan altijd : mogen er scholen zijn voor zwakbegaafden ? Mag het bijzonder onderwijs bestaan ?

Ik pleit niet voor scholen waarin alle leerlingen klonen zijn van elkaar, maar toch voor scholen waar leerlingen alle mogelijke aandacht krijgen, waar les gegeven wordt op hun niveau, waar ze uitgedaagd worden op hun niveau en zich niet hoeven te vervelen omdat het niveau te laag is of zich gefrustreerd moeten voelen omdat ze niet mee kunnen.

Maar zowel de verveelde als de gefrustreerde kinderen zijn er. Omdat de school zich op die diverse groep moét richten en dus maar een 'gemiddelde' aanbiedt.
Tel daarbij het groeiend aanbod zorgleerlingen met totaal verschillende behoeften.

Welke weg moet zo'n school gaan ?

Een hoopje ellende





De week is helemaal fout begonnen. Maar niets of het heeft zijn oorsprong in iets anders. Het weekend bijvoorbeeld. Dat liep ook al behoorlijk fout. Zo moesten wij dringend een aantal belangrijke afspraken maken. Wij hadden al een maand geleden voorstellen gedaan, die wij graag aanpasten aan de andere partij. Maar die liet niets van zich horen. Of liever : veranderde om de haverklap van gedacht. Zodat wij onze vakantie maar niet konden plannen (en er dus nog niets gepland is, we lopen een uitnodiging naar het buitenland mis).
Tja.

Maandag wou ik richting werk vertrekken en merkte ik een lege benzinetank. Geen probleem : vullen dan maar. Maar liefje was met mijn handtas en dus centen én bankkaarten al lang vertrokken. Dan maar bedelen bij de schoonfamilie. 50 euro gekregen, zonder probleem. Om te merken dat geen enkel benzinestation open is voor 9 uur en ik dus een gevaarlijk knipperend lichtje zag. Geen GMS om het werk te verwittigen. Ook in de handtas.

Thuisgekomen en darmen overhoop. Laveren tussen bed en badkamer. Niet kunnen slapen.

Deze morgen uit de veren. Werkdag tot 21.30, omdat het werk niet efficient georganiseerd is en we dus met 10 collega's met de vingers zullen draaien.
Collega vertelt mij dat er 'plots ' (?) een vergadering bijgekomen is deze middag.

Nietes dus. Ik heb mijn lunchpauze broodnodig.
Niet om te eten. Maar om te gaan lopen.
Om alles te vergeten. Om alleen maar te lopen, lopen, lopen lopen.
Want lopen werkt goed bij slechtgezinde Kaat.
Lopen doet vergeten.

Voilà !

Van een miskoop naar een juweeltje !

Vorige week - ik weet niet wat me bezielde - heb ik impulsief een nieuwe MP3-speler gekocht. Een mooi ding van 2 Gb, met prachtig kleurenscherm. Ik kon er ook mijn fotootjes op kwijt enzovoort. Een cardslot voor mini-SD-kaartjes maakte het geheel nog uitbreidbaarder. Maar het ding was te mooi en te fragiel. Vallen zou hij niet overleven en ... ik had hier al twee robuuste MP3 spelers liggen. Een onverslijtbare HP van de eerste generatie en een met SD-kaart uitbreidbare Pocki-MP3 die meer dan een Gig kan slikken. Dus ja, waarom had ik dit gekocht ? Verleid door het feit dat mijn zus weer 'de koop van haar leven' deed en ik anders met lege handen zou thuiskomen ?

Niet dus. Geen lege handen. Zus speelde met haar nieuwe fototoestel en ik trooste me wat met haar 'oude' spullen. Nou ja, een Multimediaspeler van Archos. Een toestelletje zo groot als een PDA waar ze naar hartelust MP3-tjes en hele DVD's op zette. Nog erger, ze verbond het ding met haar televisie en kon hem 'programmeren' zodat ze haar lievelingsprogramma's gewoon in haar sjakosj had. 30 GB. Prachtige resolutie voor foto's of films. En je kon 'm natuurlijk gewoon als een grote MP3 speler gebruiken.

Wisselen ? zei ik aarzelend, kijkend naar mijn miskoopje.

Met mij niet, maar in de winkel kan het wel. Je moet niets uitleggen.

De winkel was toen al dicht en vandaag trokken wij weer richting West-Vlaanderen in de hoop dat ik het miskoopje inderdaad mocht inruilen (mits fikse bijbetaling) voor het juweeltje van mijn zus. Meer dan honderd kilometer rijden...

En ja, het ruilen ging zonder enig probleem. Ik had mezelf de rit kunnen besparen want ik mocht ruilen in éénder welke winkel van de keten. Of gewoon geld terugkrijgen. Geen probleem.

Da's pas service ! En ondertussen zit ik hier met een juweeltje van een ding.

Beautiful freak

You're such a beautiful freak
I wish there were more just like you
You're not like all of the others

And that is why I love you

Deze morgen keek hij naar Metropolis, een film uit 1927.
Vervolgens fietste hij met zijn 'koersfiets', een model uit de jaren 70.

Hij heeft het talent om alles tot wok te herleiden.

En nu, rond de middag zie ik hem loeren in de tuin met zijn nieuwe aanwinst. Een oud fototoestel van mijn ouders, jaren 70. Rare model, volgens internet.
Op zijn kamer staan alleen meubels en zetels van generaties geleden.

Hij vindt een dekentje in de zetel net zo leuk.

Hij weet veel van computers. Van decoders en digitale dingen. Hij verstaat het allemaal.

Maar in zijn hart leeft hij nog altijd in het pre-digitale tijdperk.

Later wordt hij boer, zegt hij. Als ons pensioen er is.

Hij houdt van Beautifull Freak. Zijn lievelingsfilm 'The Graduate'.

Mijn liefje. Mijn echtgenootje.

crisis

Micro is onze geadopteerde poes. Klein van gestalte wegens werkongeval toen ze klein was, maar intelligent als geen ander. 'Onze' poes is overdreven. Want ik hou niet echt van poezen. Eigenlijk helemaal niet.

Maar met het liefje kwam de poes en ik kon hem moeilijk voor de keuze stellen. 'Poes of mij'. Liefje én poes werd het, maar de poes mocht wel niet meer in huis. Met alle bijgebouwen (grote en kleine schuur) van onze verbouwde boerderij kon dat geen groot probleem worden. Tel daar nog eens een grote tuin bij en Micro leeft in het Hilton van poezenland.

Vandaar dat ze ook nogal 'in trek' is. Het is hier een komen en gaan van katers maar tot nu toe is geen enkele gebloven. Te min, denk ik. Want Micro is slim en wil alleen slimme katers.
Nou ja, dat dacht ik. Want vorige week beviel Micro van 4 mini-microotjes. Ze had het zo slim weten te verbergen dat we het nauwelijks gezien hadden. Wellicht wou ze die geheimdoenerij zelfs volhouden, want ze verhuist haar jongelingen om de zoveel tijd. Nest ontdekt en ze gaat er weer mee op pad, op zoek naar een warme plek.

Nu had mijn liefje vandaag het venster van de auto opengelaten. Buiten regende het wel, maar door de relatieve warmte buiten was de auto toch een goed verwarmde kas. Dat moet Micro geweten hebben, want zonder ons medeweten had ze de 4 Mini's verhuisd naar de achterbank. Het moet enig acrobatenwerk gekost hebben om met zo'n welpje door het venster te springen, maar niets verrast ons nog wat poezendoorzetting betekent.

Hoe dan ook, we moesten ze verhuizen. Ze kon moeilijk in de auto blijven. Zelfs het liefje was het daar mee eens. Dus verhuisden we de vier Mini's naar hun oorspronkelijk nest. Dat was weerom buiten de doorzetting van Micro gerekend, want ze bleef de Mini's op en neer naar de auto brengen. Dat de vensters ondertussen dicht waren weigerde ze koppig te aanvaarden.

Wij zagen het aan een vroegen ons af hoe lang ze het zou volhouden.

Net lang genoeg, want toen het begon te regenen, koos ze toch maar wijselijk voor het Nest.

Mambo n° 5 !

Vrijdagavond heerlijk genoten van een Salsa-initiatie. Het zal wel aan de leraar gelegen hebben want deze kreeg in een mum van tijd het hele volkje aan het dansen. Sommigen met de leeftijd van grootouders, andere nog maar net schoolrijp. Plus alle leeftijden daartussen !
Geen looptraining vandaag maar toch zweten voor het goede doel, schudden die schouders, wiegen die heupen.
Deze Cubaanse dans bracht meteen de zomer terug.



Ik ben nog altijd aan het swingen !

Zelfkwelling (?)


Er moet worden gelopen ! Hop met de beentjes !


Maar hoe enthousiast ik het hier ook schrijf, door het raam zie ik alleen maar grijze lucht en miezerige regen. Prima excuus dus om niét te lopen. Ik zit in de vierde week, wat neerkomt op 2 minuten lopen, 1 minuut wandelen en dat vermenigvuldigd met 8. Een makkie zal u zeggen. Ik geef toe, het ziét er eenvoudig uit. Wie kan nu geen twee minuten lopen !?

Op Runnersworld vond ik 101 kicks in the butt oftewel 101 motivatieredenen om te lopen. Het kan mij niet overtuigen.
Zelf heb ik natuurlijk wel mijn eigen redenen. Zoals het feit op zich al dat ik het niet kan. Ik zou toch fit genoeg moeten zijn om een half uur na elkaar te kunnen lopen ? Als ik dat niet kan, dan heb ik toch een probleem ?
Tenminste, dat laat ik mij aanpraten. Want ik kan natuurlijk andere dingen. Het is niet al lopen wat de klok slaat.

Of toch ? Want zuslief loopt. (Ook zucht, puf, maar ze doet door.) Nichtjelief loopt al zeven minuten (hallo zeg !) aan een stuk terwijl ik haar al mijn hele leven ken als iemand die een hartsgrondige hekel heeft aan lopen.

Wij, de familie Kaat dus, lopen en vinden het niet leuk.
Ik herinner mij gelukkig een loopperiode uit een vroeger leven waar ik het héél erg leuk vond.
Dus met die herinnering trek ik straks weer de schoenen aan.
In de hoop dat het ooit leuk wordt.
En omdat het moet.

PS : voor wie een 102de motivatie nodig heeft : Morgen Begin Ik ! Je krijgt er gratis je personal coach die je emailt en motiveert. Alleen loopt hij nog niet voor jou !

Update : I did it ! YESSS !!! Lekker gelopen in de regen ! Inspanning ja, maar het gevoel achteraf en de zalige regendouche (alsof er nog geen regen genoeg was) waren heerlijk ! JOEHOE !

Best tevreden

Meer dan tien jaar geleden had ik twee sollicitatiegesprekken op één dag. De locaties op geen 700 meter voor elkaar. Het eerste gesprek eindigde als volgt : OK, je kan hier beginnen. Ga straks mee met mevrouw huppeldepup en die zal je het nodige werkmateriaal geven. Ze zal je ook wegwijs maken in de gebouwen hier.

Ik schrok van zo'n directe beslissing. Mag ik er nog even over nadenken ? vroeg ik. Dat vonden ze raar maar gezien mijn jonge leeftijd dachten ze dat ik sowieso wel ja zou zeggen. Ik vertelde hen niets over mijn volgende sollicitatie een paar uur later.

Het gesprek daar ging een beetje dezelfde richting uit, en eindigde al evenzo. "OK, je kan hier beginnen".

Financieel gezien was het eerste werk beter. Maar het was zo'n onderneming van gebouwen en mensen dat ik er mij al terstond voelde verdrinken. Het tweede gesprek liep inhoudelijk hetzelfde maar veel gemoedelijker. Omdat er veel minder personeelsleden waren deed de directeur het gesprek zelf en alles was er op een kleine leest geschoeid.

In al die jaren tijd heb ik nog geen minuut spijt gehad van mijn beslissing. Ik ken al mijn collega's en zij mij. Wij lopen binnen en buiten bij 'de grote' baas als we daar zin in hebben.

Maar bovenal prijs ik mij nog altijd gelukkig omdat ik in de allermooiste omgeving van Leuven mag werken. Met een prachtige binnentuin (zie foto) voor de werknemers. Met lekkere wijn bij gelegenheden als 'veel gewerkt hebben' of moeilijke tijden.

Iedere keer wanneer ik de lange dreef binnenrijd met rechts van mij de boomgaarden en de lammetjes denk ik : dik gelijk had ik !

rouw

De week van rouw is voorbij. Niet dat er ergens een officiële week werd aangekondigd, maar zo voelt het wel. We ademen weer wat dieper, maar nog steeds voorzichtig.

De grote stilte-ruimte is verhuisd naar een kleinere ruimte.

Vrijdag hebben we met z'n allen stenen op een klein (welliswaar artificieel) bronnetje gelegd. Keien met onze namen op. We hebben geluisterd naar een lied van Bram Vermeulen.

ik heb een steen verlegd

in een rivier op aarde

het water gaat er anders dan voorheen

de stroom van een rivier hou je niet tegen

het water vindt er altijd een weg omheen

De stenen hebben ondertussen al het water en de hitte overleefd. Ze blijven er liggen. Misschien vervagen onze namen, maar de stenen zullen blijven bestaan. Voor sommigen toevallige stenen, maar voor meer dan 600 mensen stenen met betekenis. Teken van bestaan.

ik leverde bewijs van mijn bestaan
omdat door het verleggen van die ene steen
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.

Het ga je goed T. !