Het zondagsritueel dat anders zo traag - doucement - gebeurt, kreeg vandaag een vaart. Zowel het echtgenootje als ik wilden onze portie sport en met de voorspelde 30 graden zou dat bijzonder zwaar worden. Uiteindelijk werd het toch bijna elf uur voor we in ons sportplunje konden vertrekken. Hij op de fiets voor zo'n 30 km, ik met de loopschoenen aan om een onderhoudsloopje van 5 km te trekken. Ik liep het zonder problemen, maar toen ik het dorp terug inliep zag ik op de lichtkrant van de plaatselijke kapper 27 graden staan. De spieren hadden er niet echt last van, maar het hoofd leek zo langzamerhand te overhitten, ook al liep ik beschermingsgewijs en voor het eerst met een pet op.
Toch waren we beiden tevreden met het traject. We did it again ! Blijft het echter zo warm, dan zullen we onze trainingen echt naar de vroege ochtend moeten verhuizen. Dat wordt vroeg opstaan !
Langzamerhand worden wij hier echt sportief. Onze gesprekken gaan over onderwerpen die we 3 maand geleden voor onmogelijk gehouden hadden, zoals het deelnemen aan een stratenloop, het verhogen van het aantal kilometers per training en het uitdenken van nieuwe routes.
We merken ook dat we alletwee door de sportmicrobe gebeten zijn. Het is bijna verslavend aan het worden ! Doordat we beiden de voorkeur aan een andere sport geven (hij fietsen, ik lopen) maar toch beiden sporten beoefenen wordt het hier allemaal ook keurig én gezond afgewisseld.
1 opmerking:
Moedig hoor!
Normaal stond het gisteren ook op mijn programma... maar ik ben niet uit de hangmat geraakt
Een reactie posten