Solo boter

Nu en dan begon mijn moeder met een dieet. Ik was de jongste en wist nauwelijks waarover het ging, want 'overgewicht' was thuis een niet te begrijpen zaak. Toch niet als je kind was. Mijn vader bijvoorbeeld, die had meer dan een paar porties overgewicht. Na de maaltijd keek hij verlekkerd de rest botersaus en at die zonder schuldgevoel op.

Hij was ook de man die vond dat er na het eten iets 'zoets' moest zijn. Als het nodig was, stapte hij daarvoor in z'n auto en reed naar verre - de beste ! - banketbakkerijen en kwam thuis met taart of marsepein. "Zoet" was bij ons een familiewaarde.

Mijn verste herinneringen betreffen trouwens de sneukelman*. 1 keer per week kwam bij ons een man op bezoek en die stalde allerlei lekkers uit op de salontafel. Wij kozen een voor een iets (of waren het onze ouders ?) en het snoep werd op verrekend en in de 'snoepkast' gestopt.

Ja, wij hadden een snoepkast. Sommige mensen hadden misschien wel een broodkast of een drankkast, wij hadden een snoepkast.

Met sleutel trouwens, "om de kinderen tegen zichzelf te beschermen", maar dat was maar een 'foefje', want het lag in de traditie van de kinderen dat het omzeilen van het slot van oudere op jongere werd aangeleerd.

Maar goed, mijn moeder ging nu en dan wel eens op dieet en wel om onverklaarbare redenen. In mijn kinderogen was ze immers nooit dik en naar normen van toen ook al niet. Ik ben immers opgegroeid in een tijd dat het woord anorexia niet bestond en men ervan uitging dat maat 38 de maat van modellen was, wat trouwens niet slecht zou zijn.

In tijden van dieet sloeg mijn moeder massa's sla en wortels en tomaten in. Ze maakte de - nog niet de mode - beste broodjes en at massa's rauwe groenten. Omdat ik echt te klein was om te snappen hoe dat nu in zijn werk zat, legde ze een pak Solo op tafel en zei : dit is eraf. Moeder kocht toen nog grote pakken Solo, van 1 kg.

Zelfs toen begreep ik het niet echt, want waar was die kilogram dan naar toe ?

Laatst was ik in de supermarkt en zag pakken Solo liggen. Ik moest denken aan mijn moeder én aan het dieetregime bij ons thuis. En opnieuw dacht ik : waar zijn die kilo's eigenlijk naartoe ?

Ik bedoel, als je zoveel kilogram vermagert, waar zijn die dan ? En bestaat er niet zoiets als een wet van behoud van massa (of is het materie) ?

Omdat mijn liefje een goede exacte wetenschapper is, vroeg ik hem wijzend naar de kilo's Solo : waar zijn onze kilo's naartoe ? Verbrand, zei hij. En het zit het met behoud van .... vroeg ik door. Die kilo's zitten in de lucht. Koolstof.

Nog altijd snap ik er niets van. Had ik maar beter opgelet in de les fyscia !
In mijn fantasie zie ik nu overal pakjes Solo in de lucht vliegen.

* sneukelen is het zuidwestvlaams voor snoepen. Ik heb het woord echter al lang niet meer gehoord, maar ik woon dan ook niet meer in West-Vlaanderen... In West-Vlaanderen kunnen bepaalde woorden 30 km verder al helemaal anders of niet gebruikt zijn...