doodmoe

Ik ben doodmoe. Of ziek. Of er zit iets in mijn lijf. De grens tussen mentale en fysieke vermoeidheid is moeilijk te zien. Nog één dagje naar het werk en dan : uitslapen. Niet dat daar ooit veel van in huis komt, het lichaam is immers zo gebiologeerd door de klok dat het pas went aan het late uur als het maandag is, niet praktisch dus. Lang slapen : tot 8 uur, heerlijk.

Nu de loopkleren aan. Een kort loopje van 5 km.

Omdat ik weet dat het anders allemaal nog veel erger wordt.

Lopen als afschudden, als het optimaliseren van het lichaam. Het bestaat.

Overtraining ook. Dat zeggen* ze hier toch.

* Dat ik teveel zou lopen, zeggen de criticasters. Dat ik daarom zo moe ben. Dat kan natuurlijk meespelen. Maar als ik niet loop, lijkt het alsof het alleen maar nog donkerder wordt, het lichaam nog meer inslaapt. Is dit logica die alleen lopers begrijpen ?