dip

Het weer valt niet mee. Alles wat ik in mijn gedachten had over deze vakantie had bijna te maken met het weer. Fietsen bijvoorbeeld. Lange wandelingen maken. In de tuin werken. Buiten werken. Veel lopen.
Enkel dat laatste heb ik gedaan. 'Redelijk' dan toch. Meer dan vroeger, meer dan een maand geleden, dus binnen het kader van 'relativiteit' heb ik veel gelopen.

Op mijn loopblogje heb ik al mijn beklag gedaan, het wil niet lukken met dat zelfvertrouwen voor de tien mijl. Ik weet geenzins of ik aan de start zal staan of niet en ik weet nog minder wat de beste beslissing is. Meelopen of niet.
De stemmen in mijn hoofd zijn tegenstrijdig : je hebt het een maand geleden gedaan en meer getraind, waarom zou je het nu niet meer kunnen ? Maar anderzijds ook het zware trainingsschema van de coach waar ik de (zwaarste) intervaltrainingen nooit kan volhouden (maar de duurtrainingen wel). Op den duur worden het zoveel stemmen in mijn hoofd dat ik het niet meer weet en, wat erger is, lopen begin te associëren met stress en falen, wat zo ongeveer het omgekeerde is van waarom ik het zo fijn vond : ik werd er ontspannen door én het sterkte mijn zelfvertrouwen.

Ik weet dat het allemaal zeer relatief is en dat vergelijken nooit goed is. Toen ik in april 2007 met moeite 3 minuten liep, waren 5 km een 'verre droom'. "Als ik dat ooit haal" ... dacht ik, en ik zag mezelf langs weiden lopen, zonder wandelen. Ondertussen zijn die 5 km een makkie geworden. Ik train bijna nooit 'onder' de 5 km. Soms ontmoet ik mensen die dan vol bewondering kijken. 'Je loopt goed', zeggen ze me dan, 'wauw', en dan kijk ik natuurlijk naar die mensen die een twintiger, een tienmijler enzovoort achter de kiezen hebben. Dié mensen kunnen lopen ! Dàt zijn goede lopers !
Om maar niet te spreken van de marathonlopers, want ondertussen ken ik er zo ook al een paar. Vreemd genoeg frustreren die mij minder. Want de afstand van een marathonloper is niet op mensenmaat. Of anders gezegd : dat is voor de 'straffe mannen en madammen', en zo'n madam ben ik niet. Ook geen ambitie toe.

Ondertussen 'sukkel' ik hier maar wat. Is die Tien Mijl teveel of niet ? Is het gebrek aan zelfvertrouwen of gebrek aan conditie ? Is het een kwestie van te veel op te weinig tijd te willen ? Is mijn lichaam er nog niet aan toe ?

Ik zal blij zijn als 20 april achter de rug is. Wat er die dag ook gebeurt, als het maar achter de rug is. Ik wens alvast de vele lopers die er zullen zijn veel succes toe.

verlangen

Een collega van mij is op 'wereldreis'. Bijna een jaar zal ze weg zijn, samen met haar kersverse echtgenoot.
Wij kunnen alleen maar verlangend zien hoe ze de ene dag na de andere de wereld verkent en geniet.
Wauw, was ik maar in haar plaats ! En het liefst met mijn liefje !
Deze collega leert mij alvast dat dromen niet altijd zo onwerkelijk zijn, dat het dikwijls een kwestie van prioriteiten en moed is, een kwestie van lef ook, het alledaagse 'we gaan er voor'.

En ... de wereld wordt ook steeds kleiner. Toen ik nog een kind was spraken mijn ouders over vliegtuigreizen als iets 'voor rijke mensen'. Mijn vaders vliegangst zal er zeker voor iets tussen gezeten hebben maar toch. Behalve een repartriëring heb ik nooit met mijn ouders samen in een vliegtuig gezeten.

Mijn eerste vliegtuigreis was naar Israël. Ik had een ontzettend slecht jaar achter de rug en dit zou even rust brengen. Het werd het begin van een lange reeks reizen, want het jaar nadien schreef ik mij als vrijwilliger al in om te werken in Harlem, The Bronx.

Uiteindelijk is heel het verhaal dit geworden :




Dit zijn alle landen die ik tot nu toe bezocht heb. Straks komt daar ook Nepal en India bij en wordt het plaatje een beetje anders :





Manman, wat heb ik er zin in !

Ook zin om eens na te gaan waar je al geweest bent ? Klik hier.

bewusteloos

be·wus·te·loos
bijv. naamw.

1
zonder bewustzijn, buiten kennis
bewusteloos viel hij neer
2
(literaire taal) geen bewustzijn hebbend

Het is mij nog niet veel overkomen. Wel al eens 'de neiging tot', maar met tijdig zitten of een frisse hap lucht kon ik het overweldigende van bewusteloosheid vermijden.

Maar vandaag overkwam het mij dus. De hele week al last van duizeligheid, maar vandaag 'pats boem' overvliel mij dat donker gebied van uitglijden in de werkelijkheid.

Dat uitglijden was nogal letterlijk, want mijn geest gaf het op tijdens het stappen van mijn bureau naar de keuken. Ik wist de muur niet meer te ontwijken en lag enige momenten zonder bewustzijn op de tegelvloer.
Liefje had een knal gehoord, het zakken van mijn lichaam tegen de grond en was komen zien.

"Je lag er bij als een gekruisigde" zei hij later, "met de armen open". Het zal maar Paasdag wezen vandaag. Tijdens de minuten die volgden was het een kwestie van bij de les te blijven, mijn ogen rolden zo weer weg.

Het liefje stopte me onder veel dekentjes en bracht met de zapmachine. Ik was te verdwaasd om te zappen maar deed vermoede pogingen om geconcentreerd te blijven, bang als ik was om terug 'weg te gaan'.

Weg naar waar ? Waar is je bewustzijn als je even 'out' bent ? Is het hetzelfde als slapen ? Ik kan er mij alvast niets van herinneren. Zelfs niet van de klap of de val.

Ik hou er een enge herinnering aan over, een gekneusde knie en neus, een buil op mijn voorhoofd. De muur mankeert niets. (tja !)

In de vooravond wou ik persé nog een fikse wandeling maken om mezelf toch te verzekeren dat ik nog op dat lichaam kan rekenen. Omdat het lichaam steeds meer protesteert (zie vorig blogje op 'kaat loopt', heb ik een hele week niet gelopen. Morgen zou ik opnieuw beginnen. Ik hoop dat het goed loopt. Voor alle zekerheid zal het liefje meelopen. Kwestie van.

Het blijft een beetje triestig : zo hard gewerkt naar de tien mijl (die ik nog altijd wil halen) en plots zo'n streken van het lichaam. Laat ik hopen dat het voorbij gaat.

nieuwe reisbestemming

voor juli komende.
Ik trek ook nog het noorden in richting Nepal...

... wordt vervolgd ...

verjaardag

Het is onlangs mijn verjaardag geweest. Tijden van Grote Frustratie voor het liefje. Want feest betekent cadeautjes, en hij vindt zichzelf niet zo goed daarin. Vooreerst mag hij het niet vergeten. Ooit is dat eens bij een belangrijk feest gebeurd. In aanwezigheid van familie overhandigde ik een cadeautje waarna de familie hem aankeek met nieuwsgierige ogen naar zijn pakje voor mij.
Eu ?
Dat maakte zo'n indruk op hem dat ik vrees dat hij er bijna een complex aan overgehouden heeft. Het zegt werkelijk niets over zijn liefde of attentie voor mij, want om in cliché's te spreken : hij zorgt wel alle dagen voor een kleine of grote attentie. Misschien is dat laatste zelfs de reden waarom hij het bij zoiets als het scheuren van een nieuw kalenderblaadje vergeet. Iedere dag feest, niet ?

Net twee weekends geleden lag hier echter op tafel een onhandig ingepakt cadeau. Blauw papier. Geen labeltje van waar het kwam. Zelf ingepakt. Duidelijk. Beetje onhandig maar daardoor ook des te mysterieus.
Hij had niets laten vallen. Geen hint gegeven en ... zelfs geen hint gevraagd. Want daar is - ie ook te fier voor : om domweg te vragen 'wat wil je ?'. Samengevat : frustratie voor hem maar grote spanning voor mij. Het kan immers alles en niets worden.

Maar nu dus niet. Hij had erop gedacht en het overtrof al mijn verwachtingen. Ik had 'het ding' immers al eens gezien en er verliefd naar gekeken maar had hem dat niet eens verteld. Omdat ik het duur en luxueus vond.
Voor mijn verjaardag kreeg ik dit jaar een Wake-Up lamp. Het lijkt niet bijzonder, maar na 2 weken intens gebruik kan ik zeggen dat ik ze nooit meer wil missen. Het principe achter de lamp is eenvoudig : een mens wil niet wakker geschrokken worden door een plots geluid, maar wil wakker worden alsof hij vanuit zichzelf wakker geworden is. Geen schok, maar wakker met het zonlicht en de vogeltjes. De Wake Up lamp begint dus (een half uur ? Ik zou het niet weten) voor de eigenlijke wektijd, heel zachtjes, bijna onmerkbaar te schijnen. Het licht wordt langzaam sterker tot het op de wektijd op z'n sterkst is en er gewekt wordt door zachte vogelgeluiden.
Door het proces van zacht naar sterker licht word je heel zachtjes gewekt en is er nooit een schok. Niet middenin een droom of met een schok.

De meeste wekkers roepen irritatie tot zelfs agressie op. Hoeveel mensen hebben geen zin om de wekker de andere kant te gooien, of 'm onder bed te verstoppen ? Hoeveel mensen geven er geen 'klop' op ?

Ik dus niet. Ik word sedert een paar weken iedere dag gewekt.
Dankzij mijn liefje.

Met enige fantasie voel ik mij als Doornroosje in het bos, gekust door haar koene ridder, midden in het vredige bos van de vogels en koekoeks.

Wat een verjaardagsgeschenk !


Met de Wakeup Light wordt u natuurlijk wakker. U voelt zich wakkerder en u begint energiek aan de dag. Uit klinisch onderzoek blijkt dat het nabootsen van de zonsopgang een gunstig effect heeft op de gezondheid en het welzijn kan verbeteren. De Philips Wake-up Light is de nieuwe manier van natuurlijk ontwaken. Lees verder

dag- en nachttarief ?

Bij onze bouwplannen hoorde ook de keuze voor elektriciteitsleverancier. We hebben er niet echt over na gedacht, en kozen voor Electrabel. Tweede keuze : soorten meters. Tweevoudig natuurlijk, met dag- en nachttarief. Van die tweede keuze waren we redelijk zeker. Dit zou ons goedkoper uitkomen.

Na een jaartje krijgen we een afrekening. Geen opdeling in dag- en nachttarief, dus een fikse factuur. We bellen naar Electrabel, ze noteren het probleem. We blijven aanmaningen krijgen.

Dan een half jaar stilte. Met in kleine lettertjes 'nog te betalen'. Maar omdat de berekening verkeerd is (alles aan dagtarief) melden we dat we zullen betalen bij de correcte berekening.

Na een half jaar krijgen we die.

Nog geen 50 euro verschil op een jaar. U zal zeggen : 50 euro is beter dan niets. Natuurlijk ! Al mijn verwoed uitstellen van de afwasmachine tot 's avonds laat, het niet gebruiken van de wasmachine en de droogkast tijdens het dagtarief, tot zelfs het bakken van het brood, het heeft ons dus 50 euro opgebracht.

Klopt de factuur wel ? Excel draait goed tegenwoordig. Ik krijg er een punthoofd van.

Triest is de wereld soms

Dit weekend zijn het liefje en ik naar The Kite Runner gaan zien. Iedere keer ik een goed boek lees, antwoordt hij op mijn aanmoediging om het ook te lezen "dat hij wel naar de film zal zien als die (ooit) uitkomt". Nu kon hij dus niet anders.

Ook al kende ik het hele verhaal, toch werd ik er weer triest van.

Ik kijk ook steeds minder televisie.
Hoe ouder ik word hoe minder goed ik tegen allerlei geweld op televisie kan. Zinloos geweld. (Alsof er zinvol geweld bestaat). Gratuit geweld.

De Kiterunner gaat ook over geweld, maar bovenal trof mij het bestaan van de Taliban. Dat zoiets mogelijk is. Ik besef dat er een hele wereld bestaat waarin vrije meningsuiting niet evident is, waar mensen in angst moeten leven en niet weten wie ze kunnen vertrouwen.

Ik heb het ook gevoeld in China. Niet te vergelijken met Afghanistan natuurlijk, maar de 'oplettendheid' waarmee over dingen gepraat wordt. Of juist niet gepraat wordt. Dat schuchtere ontwijkende antwoorden, terwijl wij - in het westen - niets liever doen dan luidop onze mening verkondigen.

Dat vrouwen als minderwaardig behandeld worden. Dat zoiets als een steniging goedgepraat wordt 'in naam van god'.

Daar word ik soms droef van. En ook een beetje bang. Want de geschiedenis leert dat nog geen eeuw geleden een man opstond in Duitsland en ook hier 'in naam van' mensen het zwijgen werden opgelegd, vrije meningsuiting gedood.

Afghanistan is ver weg. Duitsland niet. Niet in afstand en niet in tijd. Moge het nooit meer gebeuren. Hier niet. Nergens meer.

les in nederigheid

Voor mijn nieuwe loopblog gebruik ik Wordpress. Ik denk dat het meer mogelijkheden heeft en dacht dat dit een goede gelegenheid was om het eens uit te proberen. Maar wat een gesukkel nog. Ik werk al jaren met Blogger en kan het blindelings. Toen ik 'begon' moest je zelf nog HTML-code schrijven, iets wat nu al volledig achterhaald is omdat ook blogger met WYSIWYG werkt.

Vol hoogmoed dacht ik dat dit dus een fluitje van een cent zou zijn. De hoogmoed dat logica altijd dezelfde wegen volgt. Maar ik krijg er nog niet eens een afbeelding juist op ! Hij 'kapt' er altijd een stuk van af. Van pure ellende heb ik het maar zo gelaten.

Hoe zit dat ook al weer met dat spreekwoord ... 'hoogmoed....'

Uiteindelijk mag ik hopen dat mijn oude HTML-kennis mij zal redden. Want je kan nog in code schrijven. Maar dat wordt vakantiewerk.
Volgens Wordpress zou ik de hele inhoud van Blogger moeten kunnen importeren. Ook dat is een vakantieplan, alleen staat mijn inhoud op mijn eigen stek, en niet op die van Blogger.

Iemand ervaring mee ?

hoe gaat het met jullie ?

's morgens - als ik laat moet beginnen met werk - durf ik wel eens blogjes lezen. Kwestie van te zien of het nog met iedereen goed gaat en de weekends OK waren.

Niet deze morgen echter, want dit las ik op heel wat favoriete blogs :

Les Skynet Blogs sont actuellement indisponibles. Nous nous en excusons.Cliquez ici pour contacter notre service clientèle.
De Skynet Blogs zijn tijdelijk niet bereikbaar. We excuseren ons voor dit ongemak.Klik hier om onze klantendienst te contacteren.
The blog service is temporarily down. We apologize for the inconvenience.Click here to contact our customer service department.

Ik hoop dat het gauw opgelost is, kwestie van ze niet te lang te missen !

Eindelijk een nieuwe fatsoenlijke loopblog !

Omdat lopen hier de big issue is heb ik nu eens werk gemaakt van een ietwat betere looplog.
Het kind heet Kaatloopt en je hoeft alleen maar hier te klikken !

adoptie

En plots, tussen twee happen cornflakes door zei onze tienjarige : als ik later geen kinderen kan krijgen, dan adopteer ik er één.

Hmmm ? Men zegt wel eens dat kinderen veel sneller volwassen zijn, maar dit onderwerp hadden we niet verwacht.

"Dat kost keiveel", zei de broer. "Veel meer dan gewoon zwanger worden".

Het gesprek was op gang. Of een draagmoeder vragen, die zijn gratis.

"Ho, het is maar dat je maar tien jaar bent of ik zou mij nu al ernstig zorgen maken, zei ik haar.

Ze lachte en lepelde gezwind verder.

Ze worden groot en weten ontzettend veel. De oudste organiseert nu al een (school !)fuif maar straks wil hij misschien naar een echte. Dan vraagt hij misschien - net als dochterlief van Mario - of hij op café mag. Voor de dorst natuurlijk.

Nu nog even niet. Hij vraagt het nog even niet.

Moge het alsjeblieft nog een beetje zo blijven.

Het herinnerde me aan een prachtig gedicht van Annie G.M. Schmidt :

Op een mooie Pinksterdag
Als het even kon
Liep ik met mijn dochter aan het handje in het parrekie te kuieren in de zon
Gingen madeliefjes plukken
Eendjes voeren
Eindeloos
Kijk nou toch, je jurk wordt nat
Je handjes vuil
En papa boos

Vader was een mooie held
Vader was de baas
Vader was een duidelijke mengeling van Onze Lieve Heer en Sinterklaas
Ben je bang voor 't hondje
Hondje bijt niet
Papa zegt dat ie niet bijt
Op een mooie Pinksterdag
Met de kleine meid

Als het kindje groter wordt
Roossie in de knop
Zou je tegen alle jongens willen zeggen: handen thuis en lazer op
Hebbu dat nou ook meneer?
Jawel, meneer
Precies als iedereen
Op een mooie Pinksterdag
Laat ze je alleen

Morgen kan ze zwanger zijn
't Kan ook nog vandaag
't Kan van de behanger zijn of van een Franse zanger zijn
of iemand uit Den Haag
Vader kan gaan smeken
En gaan preken
Tot hij purper ziet
Vader zegt: pas op, m'n kind
Dat hondje bijt
Ze luistert niet

(...)