Kom Dichterbij

Soms kies ik een boek louter omwille van de kaft. Ik weet dat dat geen garantie is, maar omdat ik nogal wat boeken in De Slegte koop, riskeer ik ook niet echt veel. "Kom dichterbij" vind ik heel mooi uitgegeven. De kaft is knap, het boek is 'ingebonden" en de kaft zelfs is van een soort velours. Tactiel als ik ben, heeft zo'n boek weeral een pluspunt.

Volgens The Times (doorscrollen voor de recensie) is het echter geen boek om 's avonds alleen te lezen. Nu ben ik 's avonds zo goed als nooit alleen, maar ik draag wel veel indrukken mee in mijn dromen. Zo bleef het een weekje liggen. Tot ik eergisteren aan het boek begon. In bed. Naast het liefje. Ik dacht 'veiliger' kan ik toch niet zijn, met zo'n koene ridder naast me !

Omdat ik niets wil verklappen (en daar naar verluidt heel goed in ben om plots weg te geven !) citeer ik gewoon de achterflap :

"Een huiverwekkende, prachtig geschreven thriller over liefde, verlangen en het kwaad dat altijd op de loer ligt. (...) Amanda is begin dertig, ze heeft een goede baan als architecte en en stabiel huwelijk. Op een avond horen Amada en haar man Ed een vreemd, kloppend geluid in huis. (...) Tot het kloppend geluid is verdwenen. Maar daarmee is geen eide gekmoen aan de onverklaarbare dingen die gebeuren. Amanda begint de grip op haar leven en haar eigen gedrag steeds meer te verliezen. (...) Dreigt Amanda ten onder te gaan aan haar eigen onderdrukte verlangens ?"

Voila, nu heb ik nog niets weggegeven ! Ik heb het in 2 avonden uitgelezen. Gisterenavond kon ik het boek niet meer loslaten : ik zou het lezen tot het uit was !
Het is spannend en goed geschreven, geen boek dat in mijn top 10 zou terecht komen maar een heerlijk 'zomerboek' om mee te nemen op vakantie of gewoon buiten in je luide stoel te lezen. Ik kan mij wel voorstellen dat naargelang je eigen aard, je niet meer zo gemakkelijk in je stoel gaat zitten als je 't leest. Laat staan dat je een krachtige dromer bent, .... !

Sara Gran, Kom Dichterbij, literaire Thriller, Anthos 2004.
Momenteel in de Slegte voor iets minder dan 6 euro.

nieuw (sport-)speelgoed

Ik wil bewegen, bewegen, maar iedere dag lopen zit er nog niet in. Dat is echt gene zever, na bv. zo' intervaltraining voel ik het nog overal. Pijnlijk is dat zeker niet, maar als beginnend loper (toch nog maar een jaar) zweer ik bij hoog en laag bij de theorie van het herstel. Het lichaam dat zich na een zware inspanning herstelt tot het op een hoger niveau uitkomt. Verder heb ik een heilige schrik van blessures. Niet voor de blessure zelf, maar stel je voor dat je dan een tijd niet mag lopen. Met de energie die door mijn lijf gaat is geen enkel huis nog groot genoeg.

Ik ben dus voorzichtig en probeer dezelfde spieren geen twee dagen na elkaar te belasten. En ik hou van afwisseling. En van duursporten. Het liefst lekker hard werken. Vandaag heb ik voor het eerst mijn nieuwe rollerblades aangetrokken. Ik had er 'in de begintijd' ook, hele dure van Bauer zelfs, maar die klemden zo hard dat mijn voeten gewoon blauw zaten wegens gebrek aan bloedtoevoer. Deze keer heb ik mij maar een maatje meer gekocht en ervoor gezorgd dat het een model is waarbij de 'harde' materialen mijn voeten niet helemaal omklemmen.
Natuurlijk heb ik ook meteen alle beschermingsmateriaal gekocht (a ja, de blessures) zodat mijn lief denkt dat hij met Tomb Raider alias Lara Croft samenleeft. Laat hij maar fantaseren !

Ik heb er nog niet echt 'kilometers' mee geskated, maar ik merkte wel dat de beweging er nog helemaal is. Alsof je sommige technieken in je lichaam opgeslagen hebt.
Yoewie ! Beweeg met dat lijf !

waar ik zo naar verlang

is gewoon : rust.
Niet meer dan 4 mensen om mij heen tegelijk

Voor mijn part rustig werken aan mijn bureau

het hoeft zelfs geen vakantie te zijn

bovenal graag stilte

even geen vragen

even geen 'nog dit' en 'nog dat'.

gewoon stilte en rust.

Mooi zou dat zijn !

(kaat is niet moe; het hoofd zit gewoon vol)

ik wil nieuwe kleren !

De aandachtige lezer zal het gemerkt hebben, deze blog 'was' voornamelijk wit, heeft even in flashy groen gestaan, dàn werd het wit met allerlei dots, en nu is het terug naar het oude.
Maar ik ben niet tevreden. Ik ben uitgebloggerd en wil naar Wordpress, dat ik al gebruik voor mijn loopblog.

Alleen zie ik er tegenop om alles te versjacheren naar Wordpress, of liever : om uit te zoeken hoe dat moet.
Ik hoop dus dat iemand zo vriendelijk wil zijn om mij daar wat bij te helpen. Alsof hij tijd heeft, natuurlijk, zijn eigen blog ligt er zelfs naakt bij !

Hoe dan ook, ik wil nieuwe kleren !

jaloers

Soms ben ik wel een beetje jaloers. Of liever : ik benijd soms andere mensen. Soms is het gewoon een kwestie van een verkeerd zelfbeeld. Dat anderen het beter hebben bijvoorbeeld, of meer talent. Die jaloerse kant heeft ook zo zijn voordelen. Soms kan ik zo erg opkijken naar iemand dat ik dat wil evenaren, meestal gebeurt dit pas na een innerlijke tweestrijd van 'ik kan dat toch niet' (duiveltje) en 'waarom zou jij dat niet kunnen ?' (engeltje).
Hip hip hoera voor mijn zelfbeeld want de laatste tijd overwint het engeltje altijd. Wanneer ik weer eens een beetje gefrustreerd ben (waarom zij wel en ik niet) denk ik nu onmiddellijk : 'waarom zou ik dat niet kunnen ?'
Het sterke is, dat het een vicieuze cirkel is. Zo ben ik begonnen met lopen en het loopt goed. Natuurlijk zijn er velen die beter lopen, maar wanneer ik hun blogs lees dan zegt het engeltje mij : "je bent goed bezig, jouw tijd komt wel". Zo ben ik ook met tuinieren begonnen en komt mijn kookkunst heel langzaamaan op niveau.

Sedert enkele dagen bezoek ik een site van vrouw van wie ik denk : wauw ! Dat wil ik ook kunnen. Maar voorlopig is het duiveltje aan de winnende hand. Dit is toch 'ferm' wat die doet. En ik vind het nog allemaal zo mooi ook. Excuses heb ik niet, want echt super moeilijk lijkt het alvast niet, maar ja ... wie ben ik ?

vrouwenpraat

Er is een hoge functie bij ons vacant. Natuurlijk zorgt dat voor veel gespeculeer. Wie wordt het ? Wie zouden we graag hebben enzovoort ... De meningen zijn redelijk gelijk, maar waar iederéén het stilzwijgend over eens is : het wordt geen vrouw.

Want vrouwen moeten voor hun kinderen zorgen. Niet dat mijn collega's zo seksistisch zijn en vinden dat vrouwen niet voor een topfunctie zouden mogen gaan, maar ze (de vrouwen) voelen zich bovenal verantwoordelijk voor hun kinderen en gezin. En huishouden. Het maakt niet uit dat deze vrouwelijke collega's allemaal over voldoende kwalificaties beschikken. Ze zeggen : 'we willen niet zo vaak uithuizig zijn'. Of 'wie moet dan voor de kinderen zorgen ?'.

Soms is er al eens een mannelijke collega die moedig zegt : ik kan dat mijn vrouw niet aandoen, zo'n functie zou betekenen dat ze er helemaal alleen voor staat. Mooi is dat, overleg.

Dus het wordt geen vrouw. Tenminste, volgens de speculaties, want we weten het natuurlijk niet. Zouden mannen ook zo'n overwegingen maken ? Zouden ze ook denken aan de consequenties voor hun gezin en hun vrouw ?

Later gingen we nog even door over dat lastige kuiswerk. Ook hier waren de collega's zeer tevreden over hun echtgenoten. Alleen : hij ziet het niet. Hij wil helpen, ja, maar hij ziet het niet. En dan geef ik het maar op om het te vragen. Het klinkt alsof ik hem beveel. Dus ja, doe ik het niet.

Terwijl ik dit schrijf staat het eten klaar. Straks komt mijn echtgenootje*. Hij zal honger hebben. Ik heb het eten maar klaargemaakt.

* mijn echtgenootje is een schat. Hij helpt waar hij kan. Over zijn zien durf ik niets te schrijven ;-)

de vernietiging van de vrouw

We weten niet hoe goed we het hebben. Het is natuurlijk een cliché. Maar zoals vele cliché's is het de waarheid.
Nu en dan schiet mij dat cliché te binnen. Hoe graag ik ook reis, ik vind België nog atlijd een opperbest, luxueus landje. Luxueus in alle opzichten. We zijn niet alleen materieel heel erg rijk, we hebben ook enorme vrijheden. We zeggen wat we willen. We kunnen herbeginnen door ons leven, onze carrière een nieuwe wending te geven. We doen wat we willen. We zijn wie we willen. Natuurlijk, bij alles wat we doen zal er altijd wel een iemand kritiek geven, maar toch.

Ik las de voorbije dagen het verhaal van Latifa, een meisje dat in Kabul opgroeide en net aan haar universitaire studies wou beginnen toen de Tabliban de macht overnam. Haar hele leven kende ze al oorlog en verzet. Van de Sovjets, van de Moedjahedin... en nu van de Taliban.

Met de Taliban begint, door haar beschreven, de destructie van de vrouw. Vrouwen mogen niet meer werken, mogen enkel in het gezelschap van hun vader of echtgenoot (of in het ergste geval neef) buitenshuis. Studeren is er ook niet bij.

In naam van godsdienst vinden de wreedse wandaden plaats : verkrachting, executie, stenigingen, noem maar op. De bevolking leeft in constante vrees. De moeder van Latifa, arts, zinkt weg in een depressie.
Langzaam groeit het verzet echter wel : clandestiene dokterspraktijken worden door vrouwen opgezet. Vrouwen mogen immers niet door mannelijke dokters worden onderzocht en vrouwelijke dokters mogen hun ambt niet meer uitoefenen. Latifa begint met een schooltje voor kinderen uit haar apartementsgebouw.

Uiteindelijk wordt Latifa en haar gezin uitgenodigd in Parijs om getuigenis te geven van haar leven. Stiekem ontvlucht ze Afghanistan - het is Afghanen verboden het grondgebied te verlaten - om voor korte tijd in Frankrijk te blijven. Niet meer terugkeren zit er aanvankelijk niet in. Tot ze horen dat er een fatwa over hen is uitgesproken.

Weeral een cliché : iedereen zou dit boek moeten lezen. Net zoals trouwens de geschiedenis van WO II nooit vergeten mag worden. Opdat dit, cliché, cliché, zich nooit zou herhalen en we de tekens aan de wand op tijd zien.

bedrog

Twee mannen ontmoeten elkaar na 41 jaar opnieuw. Ze zaten samen op school, werkten samen hun opleiding af en bleven nadien vrienden. Tot de één onverwacht vertrok.

41 jaar wacht de generaal op zijn vriend. Dit wachten is zijn doel geworden.

Het hele boek is vervolgens een monoloog van de generaal tegenover zijn vriend. Via deze monoloog komen we langzaam te weten wat er is gebeurd en waarom deze vriendschap zo'n wending nam.

Spannend !

Sándor Márai, Gloed, Wereldbibliotheek

Meer info

Het was warm in Gent

... om de stadsloop te lopen ! Zijn we nu gek of gewoon té gek ?

De tuinkamer (2)

Eindelijk fotootjes van de tuinkamer, zelfs op vraag ! De zon schijnt er enkel binnen tot 11 uur 's morgens, wat meteen verklaart waarom er nog geen fotootjes waren. Tegen het middaguur is de zon al ergens anders, wat maakt dat het daar nooit 'heet' wordt.

Zoals al geschreven is de tuinkamer gemaakt uit allerlei materiaal dat we gevonden hebben, er is werkelijk niets nieuws. Alleen de stoeltjes hebben we op Ebay gekocht. Voor geen geld trouwens !

De foto van de soldaat uit WO I is mijn grootvader, die ik spijtig genoeg nooit heb gekend.

De 'tuinkamer' is een experimentje zonder geld. Hadden we geld - dat we voorlopig liever aan het huis zelf uitgeven - dan kwam er een mooie houten vloer en dan werd de héle schuur in gebruik genomen, al is dat laatste ook een kwestie van gebrek aan tijd. De houtkachel komt er wel (nog). Simpelweg omdat we die nog staan hebben. Ook al !

Lampionnen hebben we ook en voor romantische buitenverlichting is ook gezorgd.

Dat is voor als ... we weer eens tijd hebben !

eten, slapen, werken

Mijn agenda stond deze week boordevol. Ik hoor het je al zeggen : die heb je zelf volgeschreven. Nee, dat heb ik niet. Lange vergaderingen deze week. Twee keer dagen rond 21 uur thuisgekomen terwijl dat anders rond 17 uur is. Zinloos werk. Verplicht werk. Vergaderingen waar ik eigenlijk gewoon in lichaam aanwezig moet zijn. Het maakt niet uit wat ik zeg of doe, er wordt totaal niets van mij verwacht, maar volgens een of andere afspraak moet ik er nu eenmaal zijn.

Ook nog sociale verplichtingen. Aan sommige zijn niet te ontsnappen. Omdat die mensen het verdiend hebben, omdat ze zo lief, zo aardig zijn en het alles behalve hun fout is dat hun agenda helemaal niet strookt met die van mij.

Maar ik ben moe, veel te moe. Eerst was er het lichaam dat moe was, maar nu zegt ook de geest : ik wil niet meer.

Gevaarlijke gedachte is dat, want als de geest en lichaam beiden niet meer mee willen, hoe raak je er dan bovenop ? Want er bovenop geraken vraagt energie : energie investeren om nog meer energie te krijgen. Energie om leuke ontspannen dingen te doen, om helemaal op te gaan in iets.

Maar momenteel lijken zelfs de leukste dingen te moeilijk, te zwaar, te lastig.

En dit weer op een moment dat er drie vrije dagen op rij zijn. Juist omdat de druk van het werk minder is, dreig ik te verzakken in energieloze dagen. Om dan dinsdag vast te stellen dat ik zoveel had kunnen doen ! Maar ook het weekend is al weer bezet. Naar hier, naar daar...

Is er geen ontsnappen aan ?

Bij Tijdtussendoor las ik volgend citaat, het stemt tot nadenken, en wie weet geeft het mijn weekend nog wending :

Niemand buiten onszelf kan over ons innerlijk heersten.
Wanneer we dit weten, worden we vrij.

Het zou boeddhistische wijsheid zijn.

Laat maar komen, die wijsheid !

bouwperikelen

Gelukkig kan ik er vrede mee nemen : onze boerderijtje wordt een project van jaren. Alle structurele werken zijn al achter de rug. Maar de afwerking laat nog even op zich wachten. Zo zijn de muren nog altijd pleisterwit. Ach, wat geeft het ? Met zo'n weer moet je buiten zijn !

Gisteren trok ik aan de mouw van manlief. Ik wou de helft van de schuur afschermen. Die staat nog vol (bouw-)rommel en ik vond het geen zicht. Alles in één keer opruimen heeft geen zin, want we hebben nog materiaal nodig en ander materiaal is zeer gegeerd : zoals volle zakken kolen bijvoorbeeld, toen het huis in vervlogen tijden nog op steenkool verwarmd werd.

Maar hoe scherm je nu een half-op halve schuur af ?

Ik reed naar één van de vele tuincentra hier in de buurt en kwam met verschillende oplossingen : een houten rastering, een wilgenrastering enzovoort. Manlief was totaal niet enthousiast. Erg warm liep ik ook niet voor deze oplossing, omdat onze schuur heel hoog is en de 'camoufleer-actie' maar van tijdelijke aard is. Dus we gaan niet boren of metsen.

Dan maar een groene oplossing : we zetten grote bakken met bamboe. Gelukkig ging manlief nu wel mee. Een grote bloembak kostte rond de 50 euro en we hadden er minstens 6 nodig. Bamboe, iets groter dan een meter koste rond de 45 euro. Ik hoefde geen rekenmachientje om te zien dat dit - voor een voorlopige oplossing - veel te duur (€ 570) zou worden.

Gelukkig kwam het liefje met een grappig maar zeer goed idee : als we nu eens 'metserskuipen' kochten. Geen idee wat dat was, maar hij toonde mij grote zwarte kuipen waar naar verluidt metsers hun mortel in maken. 8 euro het stuk. "En ik bezorg je wel de bamboe".

Thuis gekomen verdween hij in de languitgerekte tuin en kwam er een uurtje later weer uit met een immense bamboe. Die deelde hij netjes in 5 en plantte die vervolgens in de metserskuipen.

De bamboe's zijn alle groter dan wijzelf. Goed gedaan liefje !

Ondertussen werkte ik verder aan de tuinkamer. De stoelen waren ondertussen gearriveerd. Ik had nog een grote oude kleerkast met ovalen spiegel die daar best zou passen. We zouden ons tuingerief er kunnen inzetten en de spiegel zou het licht reflecteren. Het werd een ware spieroefening, want die stukken wogen ! De kast was ooit met de hand gemaakt, want de binnenkant kon je de potloodlijnen van de schrijnwerker zien. Oef ! Die stond vast.

In één van de stalingen vond ik nog een oud mariabeeldje/kapelletje. Wat moest ik daarmee ? In de verte hoorde ik de 'Grote Trek' passeren (we wonen dicht bij Scherpenheuvel !) en dacht : we zullen dit maar aan één van de stallingen hangen, dan houden we de lokale traditie in ere !

Nog niet genoeg gewerkt dacht ik, en nam nog eens de voortuin onder handen. Voor het eerst heb ik onkruidverdelger gebruikt. Niet voor ons tuintje zelf, maar wel voor de strook weg tussen ons voortuintje en het fietspad. Daar groeien de paardenbloemen weelderig en durft er al eens een distel de kop op steken. Ik geef toe dat ik mij wat schuldig voelde : aan de ene kant de door mij geplante plantjes die mochten blijven 'leven' en aan de andere kant de dood voor wie ongewenst het pad bevolkte.

En dat voor een dame zonder groene vingers !

Hieronder een foto van hoe de schuur er uitzag bij de boer. Ik hoop gauw foto's van 'nu' te kunnen plaatsen. (Maar nu is het te donker ! half elf !)

Liefjes commentaar op deze foto : "straks denken de mensen dat we in de Borinage wonen".

Eu ?

Expo '58

Dat ik er al lang werk heb, is geweten. Dat ik nog altijd niet alle kelders en ondergrondse hangen heb bezocht laat staan mij aan de torens gewaagd, weet ik zelf. Er zijn nog vele geheimen.

Maar dat misschien wel een derde van onze gebouwen 'geplukt' is uit Expo '58 en vervolgens op mijn werk opnieuw is verrezen, dàt wist ik niet !

Ik vond het wel behoorlijk kunstzinnig, die brandglazen, dat bijna minimalisme avant-la-lettre. Tot mijn baas tussen pint en cola vertelde vanwaar die kwamen. Collega historicus G. wist me meteen te vertellen dat de brandglazen geïnspireerd waren op Mondriaans schilderijen.

Tja, zelfs dàt had ik nog niet gezien.

Ik werk dus dagelijks in een stuk Nederlands paviljoen ! Ik hoop er wat foto's van te nemen en wie weet is er nog een (oudere) lezer die iets herkent ?

De abdijentocht : Averbode - Tongerlo 15 km

Heel gemengde gevoelens over deze tocht. Meer weten ? Klik hier.