Dwars door Mechelen

... en het was leuk !

Met reuze leuk gezelschap en mijn persoonlijke record 'tetteren tijdens een wedstrijd' verbroken !

De naailes

De naailes is toch iets heel bijzonders. Na mijn 'echte' studententijd heb ik nog jaren de banken versleten voor allerlei lessen ICT, bibliotheekkunde, talen en wat dan nog, maar naaien is echt wel iets anders. Ten eerste : er zijn alleen vrouwen. OK, voor informatica was ik de enige vrouw, maar toch. Ten tweede, het gaat er o zo gezellig aan toe ! Iedereen helpt elkaar en iedereen is ook met iets anders bezig. Ons klasje bestaat amper uit 5 mensen, waarvan sommige in het eerste zitten, andere in het tweede en nog andere in het vierde jaar. Onderwijs op maat ook, want Carine komt gewoon langs en geeft je uitleg.

EN we heben een echte koffie- en theepauze met veel gebabbel !

Ondertussen - ik heb nog geen naaimachine van dichtbij gezien - droom ik al van de vele projecten die ik wil realiseren ! Vintage ! Ik wou al meteen een ouderwets schort, maar dat is wellicht nog boven m'n petje.

Of het moeilijk is ? Ik zou het echt niet weten, want ik ben nog altijd in de patroonfase.

Volgende les mag ik voor het eerst 'aan het machien'. Joewie !

wandelzondag

Geen lazy sundayafternoon maar een fikse wandeling bij ons in de buurt. De wijngaardenwandeling. Het was echt genieten, vooral ook om gewoon es met ons tweeën op stap te zijn. Toen we thuis kwamen trakteerde 'oma' ons met frietjes !

Meer moet dat niet zijn, ... ?

*Voor manlief ook even pauzeren. Want het virus zit op ons hele netwerk....

Hack by the bugger

Ik heb ronduit 'compassie' met mijn liefje. Het begon zo : ik stuurde een verslag (in WORD) naar mijn baas en die melde dat er 'iets mis mee was'. Ik keek het na in de veronderstelling dat ik misschien een verkeerd verslag had gestuurd maar nee, ik opende het document en daar stond op 'Hack by The Bugger'. Heel het verslag weg. Al mijn WORDdocumenten weg. Nergens een waarschuwing over een virus.
Het internet leerde ons zo goed als niets, blijkbaar is het dus geen bekend fenomeen. MacAffee, Avast, alle schoonmaakploegen werden er op af gestuurd, maar niets mocht baten.

Dan maar de grove middelen : het hele ding resetten. Blijkt dat nog niet eenvoudig te zijn. Er mag dan wel een recovery CD bijzitten, in de ASUS zit geen CDromDrive. Via het netwerk kon het ook niet zo gemakkelijk. Hoe dan ook, mijn lief zit al twee avonden, twee nachten en van deze morgen vroeg met laptoppen, netwerken enzovoort de trap op en neer te gaan om mijn laptopje te herstellen.

Nou, dat vind ik vreselijk lief. Heel erg lief. Ik had het ding al lang naar de herstellingsdienst gedaan, maar koppig (en doorzettend) als hij is, wil hij het zelf vinden.
And he will ! Ik heb er alle vertrouwen in ! *

* maar toch maar gezegd dat ik er geen problemen mee heb als het toch in herstelling moet !

Helemaal mee eens

Dit las ik in de weekendeditie van De Morgen. Tom Nagels' definitie over liefde

"Het totale en natuurlijke aanvaarden
dat de tijd van zoeken voorbij is.
Dat je een levenstoestand hebt bereikt waarnaar je
hebt verlangd en waar je naartoe hebt gewerkt".

Voilà. Moet ik mijn lief vertellen. Krijgt hij meteen een kus !

lazy sunday afternoon

Tja, zoveel 'natte' dagen in de 9 weken vakantie en nu zijn ze daar : de zonnige dagen ! Of toch een paar. Omdat ik een grote fan ben van goed weer en bovenal van het licht, ben ik manlief al een weeklang aan het overtuigen om buiten te eten. Met tafels buiten moet dat lukken, want er is er altijd wel een in vol licht of in de schaduw. En er is een grote voor wel acht man, maar ook een bistro-tafeltje voor een kop koffie. Deze namiddag nestelde ik me lekker in een ligzetel in de tuin. Ja, in september ! Kouwelijk als ik ben, met een dekentje én zonnebril. Naast mij een hele zak vol 'boekskes', en nee Lies, ik ben niet zo enthousiast over 'Goedele' ! (alsof het iets uitmaakt natuurlijk, les goûts et les couleurs... n'est pas ?)
Omdat ik dit zo blij was met deze zonnige dag bezocht ik manlief op z'n kamer en vroeg heel liefjes of ik z'n EOS mocht lenen. Kwestie van deze dag zonnige vast te leggen.

Lang leve het licht ! Lang leve de zon ! Lang leve de natuur !

op de operatietafel

Vandaag moest ik voor een kleine 'heelkundige ingreep' naar wat ze hier 'het kliniekske' noemen. Het is een soort dagziekenhuis. De ingreep stelde twee keer niets voor, wat gesnij en dichtnaaien en dat was het. Toch was ik onder de indruk van de manier waarop dit gebeurde.

Vooreerst moest ik een afspraak maken voor de operatiekamer. Ik mocht er zelf op het bed gaan liggen en werd al onmiddellijk verblind door de traditionele ufo die boven 'het chirurgisch gebied' lag. Om blijvend in de aliensfeer te blijven werd een sticker op mijn been (waar echt niets aan mankeert !) geplakt, 'voor de aarding'. 'Want ze gingen branden'. Meer uitleg kreeg ik niet want 'de operatie' werd ingezet. Ik werd plaatselijk verdoofd en, lieve dokters en verplegers : een plaatselijke verdoving is plaatselijk. Het is maar dat u het nog eens weet.

Wat toen gebeurde vond ik buitenmaats. Ik lag er in het middelpunt van de zaal (uiteraard) en boven mijn hoofden hoorde ik hoe de secretaresse haar ontslag had aangeboden, dat het enkel de goeien waren die weggingen, dat x nu weer 80 procent ging werken, want hup dit hup dat. Laat ik maar zeggen dat het erger was dan op een markt. Met naam en toenaam. Die zus, die dat, 'en het is toch erg dat'...

Ik ga warempel denken dat chirurgie een makkie is.

Nu was het echt maar voor 'een sneetje', maar zouden chirurgen bij ernstige operaties ook gewoon maar doorkletsen over alles en nog wat ? Boven de hoofden van hun (wellicht volledig verdoofde) patiënt.

nieuw werkjaar, bis

In september beginnen er op z'n minst 3 nieuwe jaren. Genoeg eigenlijk om te feesten. Om nieuwjaar 4 maand vroeger te zetten. Nieuwjaar op 1 september en voor het licht in 't donker houden we wel Kerstmis. Is het meteen minder druk in december.

Goed, 3 nieuwe jaren in één dus.

Het eerste is het brood-op-de-tafel-werkjaar. Daarover heb ik de vorige keer al geblogd. Gelukkig krijg ik bij het brood ook nog ander lekkers en is het werken dikwijls plezant.

Dan komt het nieuwe fit-to-be-hip-jaar. Oftewel sportjaar. Die planning zit nog niet helemaal goed. Op welke dagen fitness ? Op welke dagen looptraining ? Op welke dagen zwemmen en aquarobics ? Voorlopig doe ik iedere dag maar wat, maar de puzzel zit nog niet helemaal in elkaar.

Tenslotte is er het nooit-te-oud-om-te-lerenjaar. Ik ben zo onder de indruk van Mme ZsaZsa dat ik ook wel eens wil leren naaien. Klinkt o zo ouderwets maar lees Mme ZsaZsa en naaien is hip.

Schoonmama ingeschakeld in de zoektocht naar 'naailessen' en meteen 'bingo', schuin tegenover ons huis, in de lagere school, wordt op maandag en woensdagavond naailes gegeven. Door de socialistische vrouwen. Geen idee wat ik mij daarbij moest voorstellen. Zou een lidkaart verplicht zijn ?

Daarnet ben ik gaan 'piepen'. 'Wat kan je al ?' vroeg de lesgeefster. Ik durfde net niet te vertellen dat ik tot voor kort niet eens wist dat er twee draden in een naaimachine gaan (een wonderlijk gegeven vind ik nog altijd !). Het was geen probleem. Er waren maar een vijftal 'studenten' en iedereen kon op haar (nee, er waren geen mannen) tempo en vaardigheid doen wat hij wou. Bijna individueel onderwijs dus. 'Wat wil je graag kunnen ?'. Ik kon moeilijk zeggen dat ik gewoon alle leuke spullen van Mme ZsaZsa wou maken. 'The Basics' zei ik maar.

Het gesprek ging verder over de 'basisuitrusting'. Ik hoorde het woord 'krijt' en veronderstel dat ze geen bordkrijt bedoelt. Naast haar lag een stapel tijdschriften met patronen en de 'studenten' bladerden er in op zoek naar inspiratie. "Je doet wat je wil hier", "je maakt wat je wil, het heeft geen zin dingen te maken die je niet mooi vindt'.

Wauw, dat belooft. Nu nog hopen dat ik enige handigheid heb !

weer begonnen

Deze avond troffen we - de collega's - elkaar weer voor een weekenddrank. Hé, zeiden we tegen elkaar, hadden we vorige week echt nog vakantie ? Het voelt alsof we al weken bezig zijn !

Mijn hoofd staat al helemaal op werken en het werkritme, maar het lichaam wil niet echt mee. Zo drong het deze morgen helemaal niet tot mij door dat het vandaag 'een werkdag' was, ik leefde in de overtuiging dat ik 'kon kiezen', opstaan of niet, zoals ik dat twee maanden heb gedaan, geleefd in de luxe van zelf te kiezen wanneer ik op stond. Gelukkig schoot één of andere hersencel bij het zien van 6:40 uur op de klok in paniek en zat ik al tegen 7:00 in de auto. Het ontbijt zou op het werk wel volgen. Een verlaat ontbijt want ook hier leeft het lichaam nog helemaal op vakantieritme, nog helemaal geen honger voor 9 uur !

We zijn dus weer begonnen. Voorlopig nog zonder stress (maar wel hard werken) en nog helemaal niet bezig met vakantie of vakantieplanning. Bij de openingsspeech zei onze nieuwe 'baas' dat we fier mochten zijn op ons werk. Het kan tellen als positieve coaching. Ik weet niet of fier het juiste woord is, maar best tevreden met mijn werk en collega's ben ik zeker.

Dus hup : we zijn weer begonnen !