Plechtige communie : afschaffen ?

Ik was vandaag - geheel in de geest van Pinksteren - op een plechtige communie. De viering althans. Nee, geen vormsel, dat zou later gebeuren, maar een hernieuwing van de doopbeloften.
Een kleine veertigtal kinderen van 12 jaar zaten er rond het altaar. Geen idee wat door hun hoofden en harten ging, maar toen ze als teken van 'hernieuwing van hun doopbeloften' één voor één het kruisteken met wat water uit het wijwatervat moesten maken, wist ik niet wat ik zag : maar liefst een klein tiental van deze kinderen kon geen correct kruisteken maken. Andere wisten zich totaal geen houding te geven want de fotograaf klikte ieder kind afzonderlijk op dit moment.
Toen de kinderen te communie gingen vond eentje niet beter dan de hostie mee te nemen en er mee te spelen.

Kijk, ik heb werkelijk niets tegen religie. Maar het moet een beetje serieus blijven.
Misschien moeten ze het gewoon afschaffen. Die dingen met kinderen. Dingen laten beloven die ze geeneens begrijpen. Laat ze later, als ze dan nog willen, kiezen. Als de cadeautjes er niet meer zijn en ze het doen om wat het is. En geef ze ondertussen een lentefeest of wat dan ook.
Dat lijkt mij voor het gros van de kinderen, ronduit eerlijker. Leren 'doen alsof' lijkt mij geen goede strategie.

work in progres

O, de zijnaden zitten nog niet ineen, er moet nog een rits in, de mouwen moeten nog worden afgewerkt, maar als je bedenkt dat ik in september nog nooit een naaimachine van dichtbij gezien had, dan ben ik best tevreden !

Hoe langer ik op de les zit, hoe sneller ieder project gaat.

Summertime, when the living is easy

op fototocht

Liefje wou op fototocht in ons dorp. Of ik niet mee wou ? Waarom niet, het weer was prachtig en ik zou 'm gewone fiets nog eens van stal halen. Zelf heb ik niet zoveel kaas gegeten van fotografie, maar ik vond het best leuk om de actie vast te leggen !

pubers

Ze zijn op de hoogte van alles en je maakt ze niets meer wijs.
Ze weten wat ze willen en vooral wat ze niet willen.
Met stellige overtuiging poneren ze de grootste stellingen, barstend van zelfvertrouwen.
De hele wereld ligt voor hen open via televisie en internet.
Ze willen veel, ze willen alles, gretig als ze zijn.
De buitenkant.

En dan de binnenkant. Vol twijfels. Vol onzekerheid.
'Doe ik het wel goed ?', 'Wat denken ze over mij' ? 'Ben ik mooi genoeg ?'.

Van sommige pubers ken ik alleen de buitenkant, lopen ze over mij heen met een zelfzekerheid, een president waardig, draait de hele wereld rond hen en geen ander.
Dan denk ik : hé, je leeft hier niet alleen ! Je bent niet het middelpunt !

Van andere pubers ken ik dan weer enkel hun binnenkant. Ze schrijven me brieven. Ze zijn stil en teruggetrokken, ik zou ze zo voorbijlopen.
Dan denk ik : hé, je bent echt niet alleen hier. Je mag best wel wat meer in het licht gaan staan !

En maar hopen dat het goed komt. Met beiden.

kuisen en schuldgevoelens (over het niet kuisen)

Ik heb een haat-liefde verhouding tot 'kuisen'. Het zal wel een beetje meer haat dan liefde zijn, maar goed.
Vooreerst ben ik geen precies beestje. Geen neuroses hier op vlak van schoonmaken.
Anderzijds heb ik een ingebouwde grens wat rommel betreft. "Een beetje" kan, en "even kan", maar dus niet 'veel rommel' of 'voor langere tijd'. Want dan begint het mijn ogen uit te steken en verspil ik meer tijd aan het mij ergeren erin dan in iets anders.
Geheel geïnspireerd door de bijbel (jaja !) : "als uw oog u ergert, ruk het dan uit", ga ik de strijd aan tegen de rommel.

Toch lukt dat opruimen en schoonmaken niet echt altijd. Volgende (bekende) problemen en obstakels zijn :

• er is altijd wel iets dat dringender is
• er is altijd wel iets dat leuker is
• er is gewoon te weinig tijd

OK, reden 2 is misschien niet zo echt valabel, maar als je fulltime werkt, voor kinderen zorgt, dan heb je toch ook wel recht (?) op een paar leuke dingen, niet ? Hoe zou je het anders volhouden ?

Daarom wend ik mij meer en meer tot Flylady, mijn opruimcoach. Behalve de routinezaken (tafel na eten opruimen, afwasser laden en uitladen), geeft zij mij iedere dag een opdracht van ... 1 kwartier en wel met een timer. Een kwartier en niet langer. Nu volg ik niet altijd het programma - het idee van de timer werkt bij mij ontzettend goed. Ik zet 'm op voor een kwartier en geef mezelf de opdracht dat ik één kwartier lang niets anders zal doen dan onze slaapkamer opruimen. Een kwartier is niet lang maar o wat doe je veel als je echt gericht één ding doet. Wat niet gedaan is, is niet gedaan. Dat is voor een ander kwartier. Doe wat het eerst (in de slaapkamer) het belangrijkst is. Blijf terplekke.
Ondertussen heb ik mijn timer bijna overal mee. Het lijkt een beetje manikaal (en dat zal wel zo zijn) maar het werkt voor mij. Want ik beloon mij ook wel met kwartiertjes.

Het werkt omdat zelfs de meest saaie werkjes maar een kwartier duren (daarna doe je iets anders) en bovenal helpt het mij omdat ik voor de rest veel te weinig gevoel voor tijd heb. Als ik 'naar mijn gevoel' luister, dan heb ik altijd alle tijd. Ik kan aan iets beginnen en mij daar uren in verdiepen (of het nu intellectueel werk is, in de tuin, opruimen of iets anders) en dan verbaasd zijn dat het 'al zo laat is' en 'ik nog zoveel wou (moest) doen'.

Dus voor wie zich herkent in dit alles, ga even een kijkje nemen bij Flylady . Er staat trouwens ook behoorlijke peptalk op, mocht je de wanhoop nabij zijn !

de film / het boek / de film

Ik zag de film en had deze week het boek uit. Vandaag 3 videotheken opgebeld, maar nergens verhuren ze nog de film. Het zal dus bij deze trailer blijven ...
Van het boek heb ik alvast echt genoten !

update : toch de film gevonden en goedgekeurd !

de wereld draait door

Dit weekend las ik een artikel van Annelies Rutten in het Magazine van Het Nieuwsblad. Haar dochtertje bleek 's morgens ziek en dat was het begin van veel paniek. Niet omdat het dochtertje ziek was, maar wel omdat beide ouders moesten gaan werken, afspraken en deadlines hadden en niet zo meteen wisten wat te doen. Paniek alom, waarbij ze nog eens onder de indruk was van haar paniek : had ze niet eerst moeten 'moederen' ?

Een collega van mij zuchtte onlangs omdat ze 'de zaterdag' niet voor elkaar kreeg. 3 kinderen die naar muziekles (3 verschillende klassen en 2 verschillende locaties) moesten. Ze moest de hele voormiddag rijden van hier naar daar. "En dan kan ik 's namiddags beginnen met de kuis, de boodschappen". Op zondagvoormiddag bereidde ze haar lessen voor. Want gelukkig wou manlief voor het ontbijt zorgen en het middagmaal. 's namiddags was het even rustig om - zoals wellicht vele vrouwen op zondag - aan de strijk te beginnen in de vooravond, want de meeste wasmachines draaien in het weekend.

Onlangs hoorde ik nog een jongen van een jaar of 13 in volle familiekring klagen over zijn mama die op zaterdag 'seminarie moest volgen'. 'Ik wil dat mijn mama thuis is in het weekend'. Een valabele wens van de jongen, maar ik denk dat de mama al net hetzelfde wou.
Later zag ik de moeder in kwestie die het gesprek had opgevangen. Ze voelde zich zo schuldig. Maar niet deelnemen aan het seminarie bracht haar job in het gedrang.

Soms vraag ik mij echt af waar we mee bezig zijn. We werken ons te pletter. Voor veel ouders is thuiskomen van het werk gewoon switchen van job : eten klaar maken, boodschappen doen, huis schoonmaken, zorgen dat iedereen nette kleren heeft, administratie afwerken, en ... voor velen toch ook nog echt werken voor 'het werk'.
Is het nog allemaal combineerbaar ?

Ik ken een mama met een prachtige carrière en die heeft resoluut voor een 'nanny' gekozen. Het was dat of mijn carrière op een lager pitje, zei ze. Ze konden het zich - echtgenoot ook een carrière - veroorloven. Tja, dat gaat goed daar. Maar krijg je daarvoor kinderen, om ze te laten opvoeden door een nanny en ze een kwartier of soms helemaal niet, op een dag te zien ?

Terug naar de haard dan ? In mijn jonge jaren bleven de meeste mama's thuis. Ik had geen enkele vriendin wiens moeder wel werkte. Voor alle kinderen gold dat ze thuiskwamen en warm konden eten, mama was thuis. Ik kende alle moeders van mijn vriendinnen. Ik ging er spelen en om 4 uur kregen we van die moeders allemaal boterhammen met choco.
Ik heb er best goede herinneringen aan, maar ik ken evengoed oma's - ondertussen in de 70 - die daar ook goede herinneringen aan hebben, maar heel veel spijt hebben dat hun leven zich beperkt heeft tot de thuiszorg.

Vermoeidheid. Ik hoor het bij al mijn vriendinnen met kinderen. Ze doen allemaal zo ontzettend hun best maar zijn doodop. "Later wordt het wel beter", zeggen ze me, "als ze wat ouder worden". Maar dat ouder worden laat dikwijls lang op zich wachten. Ik ken immers heel wat Mama Hotels. En dat ze hun kinderen graag zien.

Natuurlijk !
Ik denk dat wij de eerste generatie ouders zijn waarvan het merendeel beiden gaat werken. Wij zijn eveneens de generatie ouders die overladen worden met informatie over hoe je al dan niet je kinderen moet opvoeden. Door al die opvoedprogramma's en -boeken wordt bijna constant de boodschap gegeven dat er zoveel kan misgaan en je bijna een bachelor nodig hebt om kinderen op te voeden. Eenvoudiger is het er zeker niet op geworden.

Wanneer zullen we de resultaten van deze generatie zien ? Zowel bij de kinderen als bij de ouders ? Hoe zullen we de eindrekening evalueren ?
Ik vraag het mij dikwijls af.

boekske

Ho, een mens moet werken natuurlijk. Regel 1 : ruim je bureau op. Nu zijn dat maar kleine spulletjes en zijn die gauw opgeruimd, maar zo'n schoon boekske, daar kan ik dus niet van af blijven hé ?
Met andere woorden : er is hier nog niets gewerkt !!!

ik vraag mij af

... (en dit wordt meteen een nieuwe rubriek)

Hebben katten echt een karakter ? Er lopen er hier 2 rond in onze tuin. De ene (oudste) is superlief en aanhankelijk. Als je buitenkomt verwelkomt die je gewoon en wil gestreeld worden. Aaien onder haar kopje vindt ze heerlijk. Kat 2 ligt altijd op de loer, maar komt nooit dichterbij. Ze vecht met de oudste kat. Heel hard en gemeen, met krabben.
Volgens mijn echtgenoot komt dat omdat ze een 'slecht karakter' heeft.

Zou dat ?
Hebben katten ook verschillende karakters ?
En kunnen ze een slecht karakter hebben ?

The Virgin Suicides

Ik ken het verhaal al langer, maar toevallig is het boek me weer in handen gevallen. The Virgin Suicides, of in niet originele vertaling 'de zelfmoord van de meisjes'. Het klinkt zwaar, maar het is toch weer een en al genieten.

Na de wat zwaardere lectuur over Iran (hierover nog blogjes) mag dat wel even, hoewel de titel best zwaar lijkt.

Ongelooflijk hoe ik overdag al kan uitzien naar 's avonds, naar het moment dat ik weer helemaal in een boek kan 'kruipen':

Jeffrey Eugenides, De zelfmoord van de meisjes, uitgeverij Contact.

graag zien

Onze dag begon met een ritje naar oma en opa. Oftewel mijn schoonouders. 50 jaar huwelijk. Het feest was pas in de namiddag, maar wij hadden 's nachts het huis al versierd en de buren hadden er nog een behoorlijk stukje aan verder 'gebreid'.
Meer dan een jaar is oma al bezig met dit feest, groot als ware het een huwelijks feest.
50 jaar wel en wee, maar bovenal twee gelukkige en gewoonweg goede mensen. Met gezond verstand.

Toch begon onze dag niet in feeststemming. We moesten voor het 'feest' ook nog naar een begrafenis van de vader van een vriendin. Die behoorde tot dezelfde generatie als oma en opa, maar had z'n vrouw reeds vroeg verloren. Waar wij - de (schoon-)kinderen vandaag de ouders zouden vieren om 50 jaar huwelijk, werd hier door de kinderen afscheid genomen van de laatste ouder.

Manlief was sterk onder de indruk. Het was duidelijk dat de overleden papa heel erg gemist zou worden. Het was duidelijk dat er veel liefde was tussen de kinderen.
Op het eind van de dag - het feest van de ouders voorbij - zei mij niet zo spraakzame man : uiteindelijk gaat het om graag zien.

Zullen we op het eind van ons leven graag genoeg gezien hebben ?

De vraag blijft in mijn hoofd dolen. Niet : zullen we genoeg verwezenlijkt hebben, zullen we de juiste keuzes gemaakt hebben, maar gewoon : zullen we graag genoeg gezien hebben ?
Soms verrast mijn echtgenoot mij, zoveel filosofie in één zin.