Hemels !

De voorbije week stonden vele mensen buiten, midden op straat. Er was dan ook iets te zien. In het westen zag het helemaal geel, alsof in de verte een grote brand bezig was. In het oosten was het ontzettend donker en stond de ene regenboog gekruld over de andere. Een echt spectakel.

Prachtig !
"Er hing iets in de lucht", en even waren we daar allemaal van onder de indruk !

ze gaat naar het 1e middelbaar

Vroeger kon ik nooit begrijpen dat ouders zo zenuwachtig konden zijn wanneer hun kind voor het eerst naar de middelbare school ging. Komaan dacht ik : hebben ze al drie kwart van hun leven op school doorgebracht, zo erg kan het toch niet wezen ? Beroepshalve weet ik ook nog eens dat scholen alle mogelijke moeite doen om de overstap te verzachten. Zelfs als dat betekent dat onze leergierige dochter de eerste week gewoonweg geen les krijgt (en dat écht wel wil, want wanneer begint het anders ?).
Maar goed, ze vertrekt dinsdag dus, en haar broer is al te groot om haar bij het handje te houden. 'Ik kon het, dus zij ook', lijkt hij wel stilzwijgend te zeggen. En gelijk heeft hij. Waarom niet ? Ze heeft het voordeel van een oudere broer en al vele verhalen (lees : die leerkracht wil je echt niet hebben !) en onderwijservaring in de familie. Wat kan er nog fout lopen ?

De papa vond echter dan 'een gesprek met de dochter' op z'n plaats was. Och arme, ik zag het al gebeuren. Dat ze voorzichtig moest zijn en van die dingen. Heeft hij dat ooit aan de zoon gezegd ? Voorzichtig ? In welk opzicht ? Hmmm...

Ze lijkt er zich niet veel van aan te trekken, chiromeid in hart en nieren heeft ze al ergere uitdagingen doorstaan (die we overigens niet willen weten).

Nergens zorgen in dus. Behalve in de badkamer regeling. De file wordt groter en er moet 'een meisje' tussengeschoven worden. We hebben er alvast een schemaatje gemaakt. Nu nog hopen dat iedereen op tijd uit zijn/haar bed raakt !

het Spook van Mexico

Ik heb ongeveer 3 dagen in bed vertoefd. Met de griep. O wee. Dit is de eerste dag dat ik opgestaan ben en alle moed verzameld heb om van bed tot de keuken te wandelen. Dat lukte !

Ik ben een slechte zieke. Ik verveel mij te pletter. Een beetje ziek-zijn valt mee : dan kan ik zonder schuldgevoel uren lezen en naar televisie kijken en tussendoor rusten. Maar dit was een Griep van zo'n gehalte dat ik als een vodje bleef liggen. Waterige ogen. Een neus waar eerst van alles uitkwam en toen alles verdween in de longen. Ik zal je maar niet vertellen wat voor vieze dingen zich daar allemaal nestelden.

Een griep ! Midden zomer dan nog wel ! Op het eind van de vakantie ! En dat terwijl ik - omdat het eind vakantie was - weer net zo'n mentale energiekick had gekregen : dit en dat wil ik nog doen voor de vakantie voorbij is !

Maar het is dag 4 en het tij lijkt te keren. Was het de Mexicaanse ? Ik weet het niet. Ik denk het niet, maar hoe zou ik het ook weten ? De mededeling 'kaat en griep' was genoeg om iedereen hier uit de buurt te houden. Ik moest es die Mexicaanse hebben. Wat natuurlijk mogelijk is. Ik ben een sociaal beest, ben op reis geweest en nog van dat.

Sterk dat ik door zo'n kleine dingen weer o zo dankbaar kan zijn dat ik door de band genomen meer dan gewoon gezond ben, dat ik kan lopen, fietsen, dansen, zumba doen en nog van dat meer. Dat ik in ons zwembad kan liggen luieren en o zo genieten.

Vandaag aan alle mensen die ziek zijn en niet van het zonnetje kunnen genieten, en in het bijzonder voor de mensen die meer dan gewoon een griep hebben : ik bewonder jullie moed en als die ontbreekt, dan wens ik die jullie toe. Dan wens ik jullie toch zomer en zon toe, dat jullie er toch een beetje kunnen van genieten. En natuurlijk beterschap. Uiteraard.

herinneringen

Niet de klassieke foto's uit Barcelona, maar de meeste net op de rand van de stad genomen. Great city !

vakantie, ieder z'n ding

In sommige dingen hebben 'het liefje' en ik elkaar echt gevonden. In boeken bijvoorbeeld. We hebben er veel, heel veel. Op vakantiedagen of in het weekend is het dan absoluut niet abnormaal dat we beiden met onze neus in boeken zitten, en wel achter ons bureau. Zo doorworstel ik mijn tweede boek 'wereldgeschiedenis van de 20ste eeuw' deze vakantie. Ik zit nu aan de vooravond van de tweede wereldoorlog. Manlief is zich aan het verdiepen in het kweken van guppies. Links de boeken en rechts de verschillende aquaria.

Zo blijft een mens bezig natuurlijk. We kunnen nooit vakantie genoeg hebben.

hotelkamers

Als ik hier van kamer naar kamer ga, zie ik hoe de bedden verschoond zijn en weer klaar voor de lichamen die erin zullen schuiven, kraakheldere lakens omgeslagen, bedden met open monden die zeggen : welkom, schiet op, kom erin, de slaap komt. De bedden zijn uitnodigend. Door het hele hotel openen ze iedere avond hun monden voor de lichamen die er met elkaar of alleen zullen inschuiven, al die mensen met hun kloppende harten die erin zullen schuiven ; er is plaats voor hen gemaakt door andere mensen ; die nu god weet waar naar toe zijn en diezelfde plekken nog maar enkele uren tevoren verwarmden.

Ali Smith, Hotel Wereld, p. 14

Deze paperback is een aanrader voor iedereen die op hotel is. Een goed verhaal en je ziet eens achter de schermen van een hotel, want je meteen heel anders naar het personeel doet kijken ! Een dun en licht boekje ook, neem je gewoon overal zo mee ! (De Slegte, € 2,99)

terug

Ik denk dat ze me hier echt weg willen en als 'zij' het hotel**** niet is, dan zijn het hogere machten ! De voorbije nacht leek ik wel in een ritmische oorlogszone te slapen. Tegenover het hotel is een grote discotheek en donderdagnacht is voor het jonge Barcelonavolkje zeker de nacht om stilaan het weekend in te dansen. Van de muziek hoorde ik niets, gelukkig, van de beats des te meer, alsof het hotel met bommen bestookt werd en nu en dan lichtjes op zijn voegen beefde. De laatste keer dat ik naar mijn uurwerk keek was het half vier, geen Leuvense reglementen hier die een limiet op de feestvreugde zetten !
Goed. Ontbijt dan. Ik meld mij aan "2117" en de dame zegt doodsimpel : u hebt al ontbeten. Ik twijfel even aan het juiste nummer, denk nog eens goed na en zeg opnieuw "2117" en in één keer mijn naam die ze hier toch niet kunnen uitspreken. Ze kijkt me recht in de ogen en schudt opnieuw het hoofd als ze naar haar lijstje kijkt. "Dat ben ik", zei ik, en wijs haar mijn naam aan. Ze laat me binnen. Geen dubbelgangster te zien daar aan het ontbijt.

Koffie gaan halen (ze serveren hier geen koffie, wat resulteert in lange rijen voor de 2 machines) en een tafeltje veroverd. Geloof het of niet : soms is het wachten, al is mij dat nog nooit overkomen, het voordeel van een vroege vogel te zijn ! Ik zet de koffie op tafel en zet ook nog eens ostentatief mijn tas op de stoel, want soms is het personeel hier zo ijverig dat ze al afruimen voor je echt ontbeten hebt. Dat is mij gisteren overkomen !

Goed. Ik neem een bordje en steek 2 sneetjes brood in de toaster. Het is er zo eentje met een rollende band. Ik wacht en wacht : geen sneetjes meer te zien. Ik kijk het gapende ding aan en zie dat mijn sneetjes brood ergens achteraan zijn blijven steken. Ik probeer het nog es met andere broodjes en weer van hetzelfde. Ik ben ook niet zo gek om mijn vingers in een broodrooster te steken, honger of niet. Dan maar op naar de zoetigheden. Omdat het de laatste dag is trakteer ik mezelf met een gevulde koek, helemaal in de suiker gerold en gevuld met vanillepudding. Eigenlijk wil ik toast, denk ik nog, maar goed. Eindelijk arriveer ik aan mijn tafeltje. Laat de koffie aub nog warm zijn. Gelukkig : de koffie smaakt ! Een hap in de koek leert me dat ze hier ook weten wat een diepvries is : de vulling is nog bevroren. De temperatuur mag buiten dan wel oplopen, ik ga geen bevroren koek opeten ! Maar mijn geringe honger is ondertussen gestild. Laat ons zeggen : de goesting is over.

Terug naar mijn kamer alwaar ik tot 12 uur mag blijven. Een van de liften doet het niet wat resulteert in wachtrijen. Geweldig ! Alsof we voor een of andere kermisattractie wachten ! Nergens staat een aanduiding 'trap', tot ik denk dat de nooduitgang wellicht de trappenhal verbergt. Bingo ! Ik loop de trappen op naar mijn kamer, meteen goed voor een sportieve uitdaging. Laat ik maar mijn koffer maken om straks naar het vliegveld te gaan.
Ik glijd de kaart (sleutel) door het aparaatje en krijg iedere keer een rood lichtje te zien. No acces. Oef, naast mij is het kamermeisje bezig. Heb ik iets fout gedaan ? "Reception" zegt ze. "kan jij me dan niet helpen ?", vraag ik, totaal geen zin hebbend in een tweede fitnessoefening, want de lift doet het nog altijd niet. "Reception", antwoordt ze, het lijkt wel een automaat. Had ik gevraagd 'vind je het hier fijn', had ze wellicht ook 'Reception' geantwoord.

Dus hop : trappen af naar de receptie. Laat ze daar aub niet zeggen dat ik volgens de computer al uitgecheckt ben, want HIER staat het levende bewijs dat dat NIET zo is ! Oef, geen probleem. Trappen weer op en weer voor de kamerdeur het gestuntel met de kaart. Weer het kamermeisje met brede glimlach naar mij : " Reception", zegt ze, en steekt haar duim omhoog. Het werkt. Oef ! Ik ben in mijn kamer !
Zie je wel, alles schreeuwt dat ik naar huis moet.

Alleen reizen

Vele van mijn reizen heb ik alleen gemaakt. Ook de grote in Azie. En dus ook dit kleintje. Vorig jaar in India en Nepal was ik bij een groep. Een vrij losse evenwel, want het principe van Koning Aap is enkel vervoer en logies, de rest moet je zelf weten. Maar het was al genoeg om te weten dat ik liever alleen reis.

Soms vraag ik mij af of het een afwijking is : de behoefte om alleen te reizen. Maar goed, ook dezer dagen geniet ik van het alleen zijn. Misschien omdat ik het anders zelden ben en is dat op z'n tijd wel es luxe.

Alleen op reis - waar ook - voel ik mij zo licht als een veertje. Het lukt mij zonder problemen om te versmelten in het land en alles wat er rond mij gebeurt. Mindfullness of zo noemen ze dat zeker, en dat zou wel kunnen, want ik heb immers geen zorgen of bekommernissen, ik moet alleen maar 'zijn' en aangezien - even filosoferen - ik niet niet kan zijn, resulteert dit in het gevoel zo licht als een veertje te zijn en totaal zorgeloos ook.

Zo heb ik van slenteren en zwerven een tweede natuur gemaakt. Ik kom buiten in het hotel, neem al dan niet een metro en stap lukraak ergens uit. We zien wel waar we uitkomen. Soms speel ik spelletjes met de huizenblokken : 2 naar het noorden, 2 naar het westen, 2 naar het noorden, eentje oostwaarts. Dan maak ik door mijn wandelgangen tekeningetjes in de stad. Ik kom daardoor op onvermoede plaatsen en wijd ik mij meteen aan mijn geliefde hobby : bankjes zitten. Soms ga ik al eens een gesprek aan met iemand of iemand anders doet dat met mij. Een alleenzaat die een half uur op een bank zit roept blijkbaar vragen op, of boezemt vertrouwen in. Kinderen bijvoorbeeld. Die spelen en blijven plots voor je staan en kijken je aan alsof ze iets nieuws ontdekt hebben. Dan trek ik een gekke snoet. Het voordeel van vrouw te zijn natuurlijk, want de moeders kijken me vriendelijk aan en beginnen soms een praatje.

Eergisteren werd er gedanst op straat. Het waren oudere mensen en een paar muzikanten. Ze walsten. Ze hadden meteen een respectvol publiek. Ik stond ook te kijken, tot een man, die wel de tweelingsbroer van Toots Tielemans kon zijn, me bij de arm nam en uitnodigde om mee te walsen. Een prachtige trage stijlvolle dans. Alleen heb ik er niet veel van gebakken, op uitzondering van veel glimlachen om zoveel gebrek aan stijl van mijn kant natuurlijk.

Vandaag is het echter al mijn laatste dag in Barcelona. Dit reisje was een soort troostreisje omdat ik uiteindelijk niet naar Iran vertrokken ben. Manlief is thuis en amuseert zich kostelijk. De berichten die ik van hem hoor zijn allemaal o zo boyish dat het aandoenlijk is : dat hij vissen gekocht heeft ! En een aquarium ! En dat hij buiten aan het boren en kloppen is (wat breekt hij af ?). En dat hij nieuwe gerechten uitprobeert. Dat hij bij La Mama is blijven kletsen. En dat de vakantiedagen allemaal te kort zijn !

Liefje en reizen gaan niet zo goed samen. Zo zijn we deze vakantie een paar daagjes op citytrip geweest en hield hij het na een overigens schitterende dag, al voor gezien. Figuurlijk. Want hij bleef nog de overige dagen voor mij. 'Ik kijk wel naar de Tour hier, ga jij maar lekker in de stad'. Het bed was te klein, de kamer te horig, het eten te saai. Het was kortom : niet thuis. Want mijn lief is een huisduifje.

"Maar ik mis je wel hoor", zegt hij aan het eind van het gesprek. "Ik ook", zeg ik, en ben blij dat hij zo goed klinkt.

in de schaduw en de stilte

Ook in Barcelona is het heel heet en enige koelte en rust zijn bij mij altijd zeer welkom. Daarom zoek ik deze dagen de parken en rustige plaatsen op. Gewapend met een fles koel water en een goed boek, ga ik op zoek naar de beste plaatsen om gewoon te zitten en te genieten.
Barcelona staat vol banken, of het nu op de Ramblas is ofwel aan de haven, Barcelona is op iedere rustende mens voorzien, iets waar menig Vlaamse stad echt een voorbeeld mag aan nemen ! Banken staan ook dikwijls in groepjes naar elkaar gericht, zodat een gesprek gemakkelijk ontstaat. En behalve de 3 tot 4 persoonsbanken hebben ze in Spanje ook 'de solobanken' : één stoel dus. Helemaal solo. Al dan niet behorend tot een groepje solo's oftewel om gewoon alleen te genieten.

Vandaag heb ik een tijdje doorgebracht in Parc de Pedrables in de rijke wijk Les Corts de Sarria in het westen van de stad. Meteen was ik weg uit alle toeristengewoel en zat er met andere Spanjaarden te picnicken op het gras. De bewaker kwam langs en glimlachte zachtjes. Geen probleem ! Na de pic nic ging ik richting Monastir de Pedrablbes, het voormalig klooster van de Clarissen. Het werd in de 14de eeuw gesticht en heeft alle kenmerken van een typisch klooster, zo ook de prachtige binnentuin. (zie foto). Na een bezoek aan de aangrenzende musea vond ik opnieuw een bankje in de binnentuin alwaar ik meer dan een uur doorbracht met (weinig) mensen kijken en boekje lezen. Een gezin Britten volgde mijn voorbeeld. De echtgenoot las Ruth Rendel en de dochter het boek Chocolat. De vrouw had alle tijd nodig om haar handtas op orde te krijgen. Het was er muisstil op het het gekledder van een fontein na. Koel was het er ook, we zaten in de schaduw en kloostermuren houden niet alleen het lawaai buiten maar ook de warmte.

O, what a wonderfull world ... Ik liep terug langs het park en passeerde er nog maar es werk van Gaudi. Er werd mij verteld dat deze draak wel degelijk de muil kon opensperren, maar dat het mechanisme niet meer werkte. Zie hier de poort van een van Gaudi's paviljoenen.

Ik nam de metro richting Placa de la Universitad waar ik weer op een bankje ging zitten naast een wat oudere man. We keken samen naar de kunsten van de skateboarders en de rollerbladers. Wat een moed hebben die jongens, altijd opnieuw vallen en weer opstaan en toch verbeten opnieuw proberen.

Na dit spektakel ging ik richting Ramblas op inkopen te doen op de grote markt oftewel de alom bekende Mercat de Sant Antoni. Ook die markt ken ik via mijn ouders - al staat hij wellicht al in iedere toeristengids ook. Mijn ouders kochten er vers fruit en ook ik ga er vers fruit halen, al bestaat dat nu uit smoothies en lekkere klaargemaakte fruitsalade. Vervolgens liep ik de Ramblas af al waar ik even een groet bracht aan Colombus om dan richting 'voorlopige' thuis in de villa Olympica te gaan.

Het was weer een mooie, rustige dag.

Barcelona

Vierde dag in Barcelona. Voor de zoveelste keer. Ik kan het wellicht niet eens op vier handen tellen hoe vaak ik hier al geweest ben. Bijna ieder jaar. Vanaf de tijd dat ik amper op 2 benen kon staan. Niet dat ik mij veel van Barcelona herinner uit die peutertijd, ik herinner mij vooral mijn ouders refrein over ons, kinderen in Barcelona : "als ze maar water en zand hebben", en dan doelde ze op de zwembaden en het strand. En waar was dat. Of het nu Barcelona of de Belgische kust was - waar we overigens in de zomer nooit heen gingen - water en zand was genoeg. Vooral water. Want wij zwommen veel en graag. Wij : de kinderen van een bevriend koppel van mijn ouders (2 jongens, joewie) en ik. Leeftijdsgewijs zat ik net tussen hen in. Kon niet beter zijn.

Maar goed, de obligate uitstappen naar de stad waren er toch en hardnekkigheid wint : ik begon van Barcelona te houden. Van de muziek die toen overal Spaans was. Van de tapas die overal te krijgen waren. Barcelona is veel veranderd. In mijn kindertijd was alles Spaans en dat ligt niet aan mijn kinderlijk geheugen. Globalisatie kon je toen nog niet zien in de straten. Er waren geen grote winkelketens die heel Europa, of liever het westelijk halfrond bezaten. Het was een ontdekking van anders eten (veel zoet 's morgens) en drinken (cola hadden ze wel).

En toen begon het. Op de Placa Catalunya. Een gedrocht van een gebouw : El Corte Inglés. Modernistisch, jawel, maar totaal niet in harmonie met de rest van de gebouwen. Maar goed, El Corte is dan nog tenminste Spaans. Het kon natuurlijk niet lang duren of aan de overkant van het beroemde plein rees een nieuw gebouw al waar in grote letters Fnac en Habitat stond. Er kwam een Hard Rock café - kon ik nog even smaken als herkenningspunt in wereldsteden. En voor ik het goed wist was alles eender als overal in Europa : H&M, C&A, The Bodyshop, Starbucks, tot Mediamarkt toe. Barcelona verloor een beetje haar ziel.

Een beetje. Want het kan mijn liefde voor deze stad niet temperen. De stad die o zo vernieuwd is sedert ik er in de 70er jaren kwam. De uitbreiding naar het strand, (90er jaren), de nieuwbouw en vooral de toegenomen welvaart hebben van Barcelona een prachtige stad gemaakt - als ze dat al niet was natuurlijk. Er is ontzettend veel aandacht voor architectuur en zeg maar ronduit ruimtelijke ordening. Het is een stad met een visie. Een prachtige stad waar ik altijd een beetje thuiskom.