Soms kan ik mij behoorlijk machteloos voelen. Soms is dat naar aanleiding van één voorval, maar erger is als het om een jarenlange situatie gaat. Als ik zie dat er na jaren niets verandert. Dat er veel gezegd wordt maar weinig gedaan. Als ik zie dat sommige mensen er in slagen om toch altijd de beste stukjes voor zichzelf te houden (en te krijgen) en dan nog niet tevreden zijn.
Het gebeurt wel vaker dat ik soms een jaar van tevoren kan zeggen : dit loopt gegarandeerd mis. Soms knikken er wat mensen maar er wordt niets aan gedaan. Eerst de paniekvoetbal : redden wat er te redden valt en na verloop van tijd beseffen : dit is hopeloos. Weten dat je meewerkt aan wat hopeloos is en er o zo veel krachten in steken. Tot het inderdaad helemaal misloopt. Niet dat ik er een speciaal oog voor heb, mensen rondom mij zien meestal hetzelfde als ik. Maar de structuren zijn log en zwaar.
Mensen hopen soms op wonderen. Ik weet niet waar ze dat halen. Dat wij dat zouden kunnen. Wonderen verrichten. Soms zijn ze kwaad als we ze niet verrichten.
2 opmerkingen:
Soms zou ik ook het lef willen hebben om de hele boel over een andere boeg te gooien. Het systeem veranderen, zeg maar. Jammer dat er zo veel cynische mensen zijn die er vanuit gaan dat het toch niet lukt en dus niet meer proberen. Misschien moeten we het blijven proberen met kleine dingen en blij zijn met wat er wel lukt?
Pff, herkenbaar ja. En moeilijk:)
Hopelijk geraak je er snel uit
Een reactie posten