wachten

Iedere woensdag dit ritueel. Wachten tot de kinderen van school komen, om spaghetti te eten. Van rust naar veel gekwetter. En doodgewoon blij zijn, dat ze er zijn.

misschien is het nog zo erg niet

Tot nu toe kan ik alleen vanuit m'n venster kijken naar de prachtige kleuren die de herfst teweeg brengt en tegen het lief - als we naar het werk rijden en ik als een prinses gevoerd word - mijmeren dat het toch ook mooi is, die herfstkleuren. Want ik ben een zomertype en voor mijn part mag het altijd zomer zijn. Ik denk dat de herfst uitgevonden is om mensen als ik, die een hekel hebben aan de winter (veel te donker, veel te koud) te laten 'wennen' aan het het idee.

Spijtig genoeg heb ik nog niet écht kunnen genieten van de herfst zodat er misschien toch een beetje liefde zou komen, maar toen ik dit blogje in mijn mailbox viel, dacht ik even : misschien is het nog zo erg niet.

ouders als advocaten

De Humo komt hier zelden in huis. Niet dat we iets tegen Humo hebben, maar er zijn hier al zoveel tijdschriften en kranten. Een mens moet ergens kiezen. Maar goed, met een CD ben ik wel te verleiden.

Met een bang hart heb ik het artikel 'De Fuck-you' generatie gelezen. Bang hart omdat wat ik soms zie in mijn werken met jongeren hier gewoon stond. Alleen wil ik dat eigenlijk niet zien en denk ik altijd dat ik wel zal overdrijven, dat het niet zo problematisch zal zijn als ik denk.

Opmerking voor u verder leest : het gaat hier zeker niet over alle jongeren ! Ik ontmoet dagelijks zeer fijne jonge mensen. Ze zijn mondig en komen voor zichzelf op maar houden ook rekening met het anders-zijn van hun medeleerlingen. Ze zijn wijs en weten dat het leven geven en nemen is. Ze communiceren goed en hebben het beste voor. Dat is gelukkig de meerderheid van het jonge volkje !

Maar het thema dat er ook jongeren zijn die nauwelijks nog gevoelig zijn voor grenzen of gezag, wordt door mij en mijn collega's dikwijls aangesneden. Het zijn jongeren die gewoon hun zin doen en waar je met de beste wil van de wereld nauwelijks nog iets kan bereiken als het hen niet zint. Wil je al wat tegenwicht bieden, dan bots je op ouders en reglementeringen. Enerzijds moeten scholen alles doen om leerlingen zo ver mogelijk te brengen (en dat vind ik een zeer nobele gedachte !) en moeten scholen al het mogelijk doen om alle leerlingen te motiveren (even nobel !) maar als een leerling niet wil ... echt niet wil, is er weinig, tot niets aan te doen. Ik durf echt niet te schrijven wat ik leerlingen al heb horen zeggen en doen, mocht een leerkracht ook dergelijke, soms expliciet seksuele krachttaal gebruiken, dan werd dit aangeklaagd en mocht de leerkracht het wel vergeten. Fysieke intimidatie, wees gerust, het bestaat. Je zal maar als één vrouw tegenover een groepje van 5 leerlingen staan, een hoofd groter dan jou die allemaal naar jou toe stappen en je insluiten. Dergelijke jongeren weten meestal perfect de grenzen af te tasten : je aanraken zullen ze niet doen, en als je al eens klaagt is het 'allemaal in je hoofd', of wordt het doorgeschoven als 'probleem van de leerkracht'.

Wanneer gaan die leerkrachten eens opstaan en het taboe breken ? Wanneer gaan die leerkrachten eens aan de alarmbel trekken en zeggen 'dit nemen we niet meer ?'.

Wees gerust, voor zover mijn ervaring reikt is dit geen alledaagse kost. Maar het kan ook anders : leerlingen die niet willen studeren, niet willen werken en die les na les storen. Vroeger kreeg die leerling de verantwoordelijkheid, nu moet de school aantonen in hoeverre ze aan remediëring gedaan heeft en wat ze gedaan heeft om het probleem op te lossen. Maar wat kan ze doen ? Zeker als de ouders niet meewillen ?

In het artikel van de Humo staat een situatieschets van een jongen die zijn vader bijt. Ik vond het o zo herkenbaar wat Adriaenssens, die je niet als profeet van de autoritaire opvoeding kan verdenken, zei :

" De vraag is niet, waarom bijt Dirk (het kind) ? De vraag is : keurt Matthias (vader) dit af of niet. Die jongen doet dingen die niet kunnen, punt ! Maar er wordt geen punt achter gezet ! Zijn vader zet een komma, hij slijpt niet aan dat gedrag. Matthias is te kindvriendelijk, hij is een advocaat voor zijn zoon. Met dat fenomeen krijgen leerkrachten steeds vaker te maken. Stel :
zo'n jongen gaat voor het eerst naar school en bijt daar in één week drie kinderen. "U moet er iets aan doen", zegt de leraar tegen de vader. Maar die zegt : "Ten eerste : het zal wel uitgelokt zijn. En ten tweede : het voorval vond in de klas plaats, het is aan u om te reageren" Terwijl hij eigenlijk heel sec had moeten zeggen : " U hebt gelijk : hij hoort dat niet te doen. Ik spreek er met hem vanavond over'. En tegen het kind : als ik je morgen aan school kom
afhalen, zal ik je leraar vragen of je hebt gebeten. Heb je niet gebeden, dan gaan we fijn een spel spelen. Heb je wél gebeten, dan spelen we helaas niet en ga je na het eten naar bed. Dat is wat ik noem 'gehoorzaamheid uit keuze', het kind bepaalt zelf wat het wordt, de dag erna. Dat is iets heel anders dan het autoritaire geschreew van vroeger "als jij nog één keer durft te bijten, zul je geen tanden meer hebben".

kwantiteit versus kwaliteit in het onderwijs

"Ik ben ervan overtuigd dat over pakweg tien jaar naast de universiteit
iets zal
komen dat wél tegemoet komt aan de maatschappelijke nood aan
elitevorming. De
universiteit zal zich dan vooral toeleggen op het
voortgezet onderwijs. De
nadruk op het kwantitatieve staat een keuze voor
het kwalitatieve in de weg".

Rik Torfs in De Standaard 17/10/2009



... en nu nog hopen dat deze beweging zich ook voortzet in het secundair onderwijs. Alleen merk ik daar dat men ongelooflijk veel schrik heeft voor het woord 'elite', omdat men dit associeert met sociale elite en wel op gronden van maatschappelijke status en financiële rugslag.

Toch denk ik dat er nood is aan een omgeving (lees : onderwijs) waar leerlingen - uit welke sociale klassen ook - met meer dan gemiddelde capaciteiten de kans krijgen zich te ontplooien. Het onderwijs moet alles doen om die te vinden en te stimuleren in plaats van ze demotiveren omdat ze niet uitgedaagd worden.

na een bezoek aan Leuven

kwamen we gewoontegetrouw terug met zakken boeken. We waren met de trein en onze armen begaven het zowat onder het gewicht. Voor één keer had hij het meeste boeken gekocht.
De voorraad Karin Slaughter is ondertussen aangevuld. Prima bedlectuur, al lukt het soms niet om het licht uit te doen omdat ik persé verder wil lezen. Ik kreeg de tip van Julie, toen ik zuchtte dat het spijtig was dat ik afscheid moest nemen na meer dan duizend bladzijden van Stig Larsson.

Andere boeken hebben voornamelijk te maken met mijn werk al zitten er ook leuke hobbyboeken bij als eentje over Amigurumi. (Wie nieuwsgierig is moet maar eens klikken). Dat ik weer veel plannen heb en veel te weinig tijd zal ook blijven over de gerealiseerde projecten uit dit boek

Hoezo midlife crisis ?

De voorbije woensdag volgde ik een seminar rond 40+. Mathematisch viel ik in de categorie. Ik ben 42 ! Laat dit meteen een statement zijn dat ik totaal geen probleem heb met het vermelden van mijn leeftijd.

Het seminar zou gaan over leven en werken als 40plusser. Nu had ik vooral op dat 'werken als' gehoopt, maar daar werd niet veel over gezegd.

Na een half uurtje had ik al door dat ik totaal niet op mijn plaats zat. Nu en dan vroeg de trainster-psychologe van dienst of ik het een en ander erkende. Niet veel eigenlijk. Dat ik mij minder fit voelde ? Eu, nee. Als je bedenkt dat sedert een dikke 2 jaar wekelijks meermaals loop en daar nog progressie in maak, dan denk ik niet dat ik minder fit ben. Last met de ogen ? Dat is bij mij al begonnen op m'n 16de en ik maak er een sport van om brilletjes in allerlei kleuren en vormen te kopen.

Dus nee, in de nadelen kon ik mij niet echt vinden. Geen problemen hier met zingeving, want eerlijk gezegd, ik heb het heel erg naar mijn zin ! Geen problemen met het gevoel dat ik 'aan de tweede helft' van mijn leven ben, want echt waar, het lijkt juist alsof het nu pas écht leuk wordt, al heb ik ook schitterende herinneringen aan mijn studententijd in Gent en Leuven.

En tenslotte : de sleur met mijn echtgenootje zit er niet in. Hij is zelf met zoveel interessante dingen bezig dat ik iedere dag van hem leer. Efin, hij is gewoon zelf ontzettend boeiend ! ;-)

De voordelen dan ?

Tja, in de voordelen kon ik mij dan gelukkig wel herkennen. Naar verluidt zouden veertigers dichter bij hun eigen waarden leven en minder 'voor het werk', 'voor de baas', 'voor de omgeving' omdat ze beter weten wat ze willen. Dat kan ik wel onderschrijven. "Een veertigplusser kan je niet veel meer wijsmaken", werd gezegd, "want die heeft al veel gezien".

Veertigplussers zouden ook over veel zelfkennis beschikken en beter in staat zijn om een onderscheid te zien tussen hun rollen (moeder zijn, echtgenote zijn, werknemer zijn, vriendin zijn) en wie ze echt zijn. Die rollen en het authentiek zijn hoeven echt niet in concurrentie met elkaar te zijn, in tegendeel 40plussers zouden congruenter zijn.

Tegen de avond was het seminar gedaan en ik snelde naar huis. Omdat ik bij mijn liefje wou zijn, en de kinderen. Omdat ik dacht : allemaal goed en wel maar toch liever thuis.

Het was best interessant, al ware het maar dat ik tot het grote besef kwam dat mijn leeftijd o zo 'voordelig' is.

Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik de jongste deelneemster was. Maar zoals ik het nu zie, zijn die zogenaamde nadelen nog niet echt in zicht !

weekendwerk

"zij die niet willen werken"

Ik wou als titel van dit blogje 'evenwicht' intikken, maar had dat al eens gedaan. Wellicht ging het toen ook over de moeizame zoektocht om evenwicht te vinden tussen werk en leven.
Dat er zo weinig geschreven is de voorbije maand heeft alles te maken met een gebrek aan evenwicht. In september leek het echt alsof er een hostile takeover gaande was. En dan bedoel ik echt een gerichte takeover. De druk van mensen om mij heen die leven met het motto 'werk voor alles', en iedereen een schuldgevoel aanpraten of veroordelen tot 'die willen niet werken' was niet min.

Nu durf ik daar al jaren inlopen, in dat aangepraat schuldgevoel. Uren kloppen, nog meer uren kloppen. Maar iets in mij - de wijsheid komt laat, ik weet het - zei me : dit is gekkenwerk. En bovenal : wie wordt er beter van ? Is de investering het rendement waard ? Is er wel zoveel rendement ?

Samen met al die drukte steeg ook het absenteïsme. Veel griepjes en 'een paar dagen ziekjes' mensen. Mensen zonder stem, uitgeput, kortom : gevloerd. Maar niemand legde de link. Niemand legt de link. "Mexicaanse griep" werd gefluisterd.

Waarom doen mensen zoiets ? Onze 'baas' meent dat het eigen is aan vrouwen. 'Elkaar opjutten' noemt hij het. "Je moet minstens zoveel, zo goed en liefst beter presteren dan je vrouwelijke collega'. Het perfectionisme van vrouwen. Het niet op z'n beloop kunnen laten gaan. Het dramatiseren. Het zich altijd verantwoordelijk voelen, zeker in zorgfuncties.

Misschien bestaat het bij mannen ook. Ik weet het niet. Het geroddel over elkaar.

Toen ik onlangs aan een collega zei dat ik blij was met de extra vrije dag die we kregen vertelde ze me dat het voor haar niet hoefde. "Ik kom even graag werken"zei ze.

Gelukkig ga ik ook graag werken en vind ik voldoening in mijn werk. Maar na een half leven werken durf ik zeggen : dat werk is mijn leven niet. Als ik kan kiezen tussen tijd met mijn gezin en thuis of naar het werk gaan, dan waardeer ik het om te genieten van kinderen en manlief, van mijn familie en mijn vrienden. Het werk verrijkt mij, maar ik besef dat ik erook voor betaal : spanningen, stress, tijd.

En nee, ik voel mij (niet meer !) schuldig !