Ik wou als titel van dit blogje 'evenwicht' intikken, maar had dat al eens gedaan. Wellicht ging het toen ook over de moeizame zoektocht om evenwicht te vinden tussen werk en leven.
Dat er zo weinig geschreven is de voorbije maand heeft alles te maken met een gebrek aan evenwicht. In september leek het echt alsof er een hostile takeover gaande was. En dan bedoel ik echt een gerichte takeover. De druk van mensen om mij heen die leven met het motto 'werk voor alles', en iedereen een schuldgevoel aanpraten of veroordelen tot 'die willen niet werken' was niet min.
Nu durf ik daar al jaren inlopen, in dat aangepraat schuldgevoel. Uren kloppen, nog meer uren kloppen. Maar iets in mij - de wijsheid komt laat, ik weet het - zei me : dit is gekkenwerk. En bovenal : wie wordt er beter van ? Is de investering het rendement waard ? Is er wel zoveel rendement ?
Samen met al die drukte steeg ook het absenteïsme. Veel griepjes en 'een paar dagen ziekjes' mensen. Mensen zonder stem, uitgeput, kortom : gevloerd. Maar niemand legde de link. Niemand legt de link. "Mexicaanse griep" werd gefluisterd.
Waarom doen mensen zoiets ? Onze 'baas' meent dat het eigen is aan vrouwen. 'Elkaar opjutten' noemt hij het. "Je moet minstens zoveel, zo goed en liefst beter presteren dan je vrouwelijke collega'. Het perfectionisme van vrouwen. Het niet op z'n beloop kunnen laten gaan. Het dramatiseren. Het zich altijd verantwoordelijk voelen, zeker in zorgfuncties.
Misschien bestaat het bij mannen ook. Ik weet het niet. Het geroddel over elkaar.
Toen ik onlangs aan een collega zei dat ik blij was met de extra vrije dag die we kregen vertelde ze me dat het voor haar niet hoefde. "Ik kom even graag werken"zei ze.
Gelukkig ga ik ook graag werken en vind ik voldoening in mijn werk. Maar na een half leven werken durf ik zeggen : dat werk is mijn leven niet. Als ik kan kiezen tussen tijd met mijn gezin en thuis of naar het werk gaan, dan waardeer ik het om te genieten van kinderen en manlief, van mijn familie en mijn vrienden. Het werk verrijkt mij, maar ik besef dat ik erook voor betaal : spanningen, stress, tijd.
En nee, ik voel mij (niet meer !) schuldig !
2 opmerkingen:
ik begrijp je heel goed!
ik was het ook al jaren aan het denken 'waarom doen we dit toch?', maar ik moest toch eerst nog zwaar ziek worden om er - hopelijk, want nu ben ik nog met ziekteverlof! - echt een les uit te trekken...
hopelijk leer jij eerder je les?!
ps: werk o.a. ook in het onderwijs ;-)
succes met JOUW weg, en jouw evenwicht!
Goed bezig, kaat! Wat voor een ander regel of normaal of fijn is, hoeft dat niet voor jou te zijn! Jij zoekt zelf je evenwicht. Dat kan iemand anders voor jou niet doen!
Een reactie posten