vakoverschrijdende eindtermen

Ik las het net in de Standaard. Er komt een vak bij voor leerlingen uit het middelbaar onderwijs. Mediawijsheid. Maar laat u niets wijsmaken. Het is geen vak. Het komt bovenop de rest. 'Vakoverschrijdende eindtermen' noemen ze dat.
Zo komen er wel om de paar jaar een pak bij. Gezondheidseducatie, verkeerseducatie, ICT-vaardigheden, basis economie en ga zo maar door. Niets tegenop natuurlijk. Dat zijn belangrijke zaken.
Maar wat de achterliggende filosofie van vakoverschrijdende eindtermen is, tja, dààr heb ik dus wel iets tegen.
Het zit zo, ieder 'normaal' vak heeft een jaarplan per vak. Daar staat in wat een leerling op een jaar moet gezien hebben. De overheid heeft dat zo geregeld zodat er geen tijd verloren gaat en dat een leerling een logisch curriculum opbouwt. Kwestie dat  zaken op elkaar verder bouwen en niet eindeloos herhaald worden. Kwestie dat leerinhouden passen bij de leeftijd van de leerling. Efficient.
Maar blijkbaar vindt diezelfde overheid dat er nog massa's tijd over is om andere dingen te leren. Omdat ze niet meer kan rekken aan de 32/34 uur kan ze geen ander vak invoeren zonder te raken aan een bestaand vak. Dus ... de vakoverschrijdende eindtermen !
De school moet maar zien dat die OOK gerealiseerd worden.
Dus worden de leerlingen nog meer belast. Het moet nog haastiger gaan.
Het wordt er letterlijk bijgepropt.
Dat je maar zoveel kan doen in 50 minuten wordt er niet bijgezegd. Dat je niet steeds meer en meer kan doen zonder aan kwaliteitsverlies te doen vergeten ze. Kwaniteit ! Als het maar in orde is ! Als ze er maar 'iets' van gezien hebben.

Versnippering en kwalitietsverlies alom !

je bent je geschiedenis niet

Ik las ergens dat je niet je 'story' bent. Daarmee werd bedoeld dat je identiteit niet samenvalt met wat je meegemaakt hebt. Ik vind dat een zeer terechte gedachte, maar een mens is ook geen leeg blad.
Daarom zou ik het willen verbreden. Je bent niet wat je meegemaakt hebt, maar waar je voor gekozen hebt.
Daar zit meer vrijheid in. Dat geeft mij de kans om mijn identiteit te vormen.
Soms sla ik al eens de bal mis, en probeer dat dan de klasseren als herinnering, 'gedachte' en uitdaging.
Uitdaging om deel uit te maken van een ander verhaal.
Hoe ouder ik word, hoe meer ik besef hoe groot die vrijheid wel is. Hoe ouder ik word, hoe meer ik ook besef dat ik soms te lang bij een verhaal ben blijven hangen, te lang mezelf geïdentificeerd met 'wat ik meegemaakt heb'. Iedereen heeft zo'n verhalen. Verhalen die je liever niet had meegemaakt, gewild of ongewild. Verhalen die anderen je aangedaan hebben of waar je zelf in ben beland.
Daarom ben ik niet zo'n voorstander van allerlei cursussen en levensfilosofieën die maar blijven hameren op het verleden. Het verleden is gedaan. Het is mijn keuze om er al dan niet te blijven leven.

alleen in Sevilla

Hotel waar ik te gast ben

Ik ben hier dus alleen. Lees : zonder man en kinderen. Voor mijn vrienden geen verrassing, maar voor anderen wel. De virtuele wereld, weet je wel.
Het gekke is dat ik het soms niet onomwonden zeg. Op facebook bijvoorbeeld. Dan plaats ik wel berichtjes over mijn ervaringen hier, maar wie snel leest heeft niet door dat ik hier alleen ben. Omdat mensen nu eenmaal 'met het gezin' op vakantie gaan.
Wel wij dus niet altijd.
Voor ik het liefje kende reisde ik ieder jaar ver weg, lang en verschillende keren per jaar. Wij zijn laat, lees maar heel laat, getrouwd en hadden beiden een naar maatschappelijke normen lang vrijgezellenleven achter de rug, een leven waarin we alletwee onze weg gevonden hadden. Of anders : we zijn niet samen gaan leven omdat we ons leven leeg en zinloos vonden.
Wanneer twee mensen met een lang "eengezellen" leven gaan samenwonen is dat niet simpel. We waren beiden zelfstandig en veel vrijheid gewoon en hadden elk onze gewoontes. Maar bovenal : we waren gewoon om tijd alleen te zijn. Veel tijd.
Toen de oude boerderij binnenstebuiten werd verbouwd was dit één van onze vragen aan de architect : elk een ruimte voor onszelf. Daar genieten we nog altijd heel erg van. Die van mijn man is een puinhoop (hij leest dit blogje toch niet ;-) er liggen kabels en electronische dingen waarvan ik denk dat ze uit Star Wars komen. Hij heeft stapels papieren en stapels lege mappen (om die papieren ooit es in te sorteren). Hij kweekt vissen. En top of the bill : hij verandert nu en dan de inrichting van zijn kamer. Stijlloos en zeer onpraktisch vind ik het, maar hé, verder dan een blikje werpen doe ik niet (want de 2de stoel ligt altijd vol rommel). Voor ons is het een manier om elkaar ruimte te geven.
Net zoals ik nu in Sevilla ben. Vroeger was de reizigersmicrobe heel sterk en moést ik liefst naar de andere kant van de wereld en liefst zo basic mogelijk reizen. Dat is ondertussen wel veranderd. Na India werd ik een op en top gesettelde mens die comfort wil. Zoals internet op het hotel bijvoorbeeld en ik kan het al waarderen dat er geen beestjes in de badkamer zijn !

En of ik het liefje en de kinderen dan niet mis ? Ja, echt wel. Maar door hier alleen te zijn - of ergens anders - kan ik mij ook volledig onderdompelen in deze cultuur en wereld. Ik ken hier immers niemand. Het is één van de grootste voordelen van alleen reizen. Je moet wel mensen leren kennen. Toen ik in China was heb ik een tijdje opgetrokken met een Amerikaanse die daar ook (alleen) was. In Bali heb ik met een net getrouwd koppel Denen gereisd, we deelden vervoerskosten. Hier in Sevilla heb ik de eerste dag mijn weg gezocht samen met een Japanse die hier ook haar eerste dag was. Ze studeerde klassieke gitaar en las de stadskaart 10 keer sneller dan ik !

Alleen reizen is ook een prima manier om eens te bezinnen. Klinkt nogal, zoals vroeger op school 'op bezinning gaan'. Maar toch. De afstand in kilometers is ook een goede manier om van op afstand naar dingen in het leven te kijken. Ik denk dat dat sowieso voor vakantie geldt. Straks begint er een nieuw werkjaar. Wat wil ik en wat wil ik niet ? Ik ben een prille veertiger - en vind dit de schitterendste leeftijd - en heb de luxe dat zoveel mogelijk is. Ik moet mij niet meer bewijzen in mijn werk en de relatie zit ook wel goed, dat weet ik ondertussen ook wel, het wordt trouwens bevestigd door mijn 'gemis' hier in Sevilla.

Loslaten. Het kan zo'n deugd doen. Om dan straks, als ik weer thuis ben, te omhelzen, 'vast te pakken'.
En ho, dankbaar te zijn ook, want dat het niet evident is allemaal, dat zie en hoor ik ook als ik hier rondloop.

Ik wens het iedereen toe, zo'n vakantiemoment. Al is het vanuit je tuin onder een boom of op een bankje in het park.


O, voor ik het vergeet : manlief en ik houden er o zo van om samen, in Vlaanderen,  op citytrip te gaan !

kaat geniet in Sevilla!

virtuele wereld

Daarnet mijn lijst met feeds uitgedund. Eigenlijk ging dat vanzelf, want heel wat bloggers lijken er mee gestopt. Het hoogtepunt van de blogs lijkt voorbij. Zelf ervaar ik dat ook : facebook is een geduchte concurrent : het gaat sneller, veel sneller. Maar het is ook korter en kwalitatief meestal minder. Een beetje zoals SMS-taal versus volledige zinnen.
Wanneer ik eens heel hard aan het fantaseren ben - bij voorkeur in mijn hangmat onder een lauw zonnetje - dan vraag ik mij af of er ooit een generatie komen zal die moeite heeft met menselijk contact. Dat is niet helemaal uit de (zonnige) lucht gegrepen, ik ken heel wat jongeren/kinderen die vlotter zijn in het chatten dan wel in de rechtstreekse sociale omgang. Soms lijkt het zelfs of de computer een verlengstuk van het lichaam is.

Nu gaat het niet enkel om die jongeren. In familiekring ben ik het beste op de hoogte van wat er speelt onder de jongere generatie. 'Hoe weet jij dat allemaal ?' vraagt oma, opa, mensen met tijd en één en al aandacht voor hun kleinkinderen. "Facebook", antwoord ik dan, waardoor familiebijeenkomsten bij voorbaat al vijgen na Pasen lijken.

Ho, dat internet, die computer. Ik zou 'm ook niet graag missen. Ik hou toch behoorlijk wat contact met mensen. Oppervlakkig ? De meeste. Maar dat is het 'm juist, oppervlakkigheid is een voorwaarde tot dieper contact. Tenslotte ga je toch niet onmiddellijk heel serieus worden ? En contacten groeien toch ? Sommige blijven oppervlakkig, uiteraard, ik zou zelfs niet anders willen. Mensen waarop ik altijd kan rekenen als ik een bak- of kookprobleem heb. Of die mij goede boeken aanraden. Of die experts zijn in hun vakgebied. Die zijn allemaal maar een klik weg.

Ik hou van die virtuele wereld. En ook van de 'echte'. Of beter. Ik hou van alles waar leven in zit !

Met iPhone 4 verandert de spelling

We stonden er alle twee dwaas naar te kijken. Dat kan toch niet ? Of kennen we onze spellingsregels zo slecht ?
Het lief suggereerde nog dat iPhone zoiets opzettelijk zou doen. Maar waarom ? Anderzijds, het kan toch niet dat ze zoiets niet gezien hebben  ? Of is het een verborgen reclamestunt, om zo in de krant te komen ?
Vreemd toch ...