wat ik voel is toch niet uit te leggen

Ons Lien had als opdracht voor het vak godsdienst een folder over troost te maken. Troost. Eergisteren werd onze mama begraven en Liens opdracht bleef in mijn hoofd zitten. Ik kwam tot de conclusie dat troost niet bestond. Troost is onmogelijk. Troost brengt niemand terug.
Empathie dan maar. Inlevingsvermogen. Dan moet je je al kunnen voorstellen wat het is om je moeder te verliezen. Een afschuwelijke gedachte. Ik zag het aan mijn liefste, dat hij dacht aan zijn moeder, wat het zou zijn als zij zou sterven en ik zag alweer verdriet. Want dat inleven bracht bij hem enkel verdriet, wat nog es gekoppeld werd aan mijn verdriet. Het deed mij besluiten dat ook empathie in deze onmogelijk was. Net als troost. Want geen twee moeders zijn gelijk, geen twee kinderen kennen hetzelfde verhaal, zelfs al gaat het om dezelfde moeder. We schrappen dus

• troost
• empathie 

Praten dan ? Maar hoe ? Een heel leven dat voorbij gegaan is, mijn leven met haar. Twee levens dus. Met licht, met duister, met hoogtepunten, met dieptepunten. Waarover zou ik moeten praten ? Over één ding misschien : dat Alzheimer een vernedering van het leven is, dat het de dood rekken is. Dat het niet menswaardig is dat iemand zoveel pijn moet lijden maar niet kan communiceren, dat ik daar behoorlijk kwaad om ben. 

Ik schrap dus 

• praten

Want zoals Lien in haar folder schreef  : Nee, nu even niet praten, wat ik voel is toch niet uit te leggen. 

14 jaar en zo wijs. 

Hieronder een stukje uit de folder.