ode aan het alledaagse

Ik roep loopmaat Julie & Partner uit tot de Meest Verstandige Eindejaarsvierders van allen. Terwijl wij hier het zoveelste lijstje boodschappen doen en het huis nog maar eens van boven tot onder wordt schoongemaakt, zijn zij geheel en al zorgeloos om eten en drinken en hoeft het schoonmaken voor hen ook al niet want ze zijn niet eens thuis.

Weg met de geit, moeten ze daar gedacht hebben of liever : weg op de skilatten, want ze vertoeven in een of ander ski-oord. 

Wellicht zou het nog te druk zijn voor mij, zoveel mensen opeengepakt in een te kleine hotelkamer, maar ze zijn tenminste ontsnapt. Ontsnapt aan de feesten en de drukte, de obligate zoenen en geschenken, de lijstjes, de overvolle magen, het aanschuiven in de winkels met overvolle karren. 

Kerst en Nieuwjaar. Twee feesten op amper 8 dagen, teveel eten, teveel drukte, teveel zoet, te veel volk, kortom : van alles teveel. 

Voor sommigen zijn dit hoogdagen, niet in het minst voor vele zelfstandigen - en het is hen zeer zeker gegund - maar mij kan het bekoren. 

Niemand verplicht me natuurlijk om mee te doen. 

Ach nee ? 

Laat dat laatste nogal tegenvallen. Familiefeesten : zeg daar maar eens nee tegen. Dat lukt niet. En met alle begrip. Familie, dat is samenkomen. Een familie die niet samenkomt houdt op familie te zijn, wat de mogelijkheden van de digitale wereld ook zijn. En natuurlijk, het is prachtig om familie te hebben. Alleen - en dat zit me steeds hoger - lijkt het hoofddoel van zo'n feest het binnen werken van zoveel mogelijk eten.

Wie heeft in hemelsnaam beslist dat feesten en eten onvoorwaardelijk samen gaan en er zonder (goed en veel) eten geen feest is ? 

Wanneer ik dit tegen manlief zeg staart hij naar mij alsof ik aan anorexia lijd, want als er één ding is dat hij aan mij zou willen veranderen (er zijn er beslist meer) dan is het mijn eetlust. Of nee, tel daar ook maar drinken bij, want verder dan 1 glas alcohol waag ik mij niet, de aantrekkelijkheid van iemand die 'glaasje op heeft' ontgaat me totaal, evenals de humor die dan komt boven drijven. 

Nee, ik ben  geen feestvierder en bijgevolg wellicht  gigantisch saai. Het liefste liet ik deze dagen aan mij voorbij gaan en nodigde ik de vrienden uit voor een etentje ergens in januari, zomaar,  niet om te feesten - hun vriendschap is een feest op zich - niet de maag vol te proppen maar om doodgewoon van hen te genieten, van hun alledaagse verhalen en hun alledaagse kleren, hun alledaagse verzuchtingen en hun alledaagse zelf. 

Een januarifeest voor het alledaagse dus. Voila, weeral een reden om te feesten ! 

een boek is altijd goed

Dit jaar heb ik het bijzonder moeilijk gehad met de cadeautjes. Vroeger kon ik er maanden op voorhand mee bezig zijn en de 'berg' cadeautjes groeide dan ook aanzienlijk, zeker voor wie mij zeer lief is. Want ach, dit is nou 'net iets' voor hem, dat gaat hij leuk vinden enzovoort.

Niets daarvan dit jaar. Het leek alsof iedereen alles al had. Dit jaar werden de familiecadeautjes gelukkig geruild voor één cadeau voor de persoon wiens naam je trok. Dus niet voor ieder nichtje, neefje, ... een apart cadeau maar eentje, zoals het wellicht in vele families verging. Maar omdat het bedrag toch redelijk was werden lijstjes gevraagd, wat ik wel net zo makkelijk vond, want je wist tenminste zeker dat de andere het fijn zou vinden en dat je cadeau niet op Ebay belandde.

Zelf moest ik ook een lijstje opstellen en in eerste instantie ging me dat slecht af. Tenslotte werd het vooral een lijstje van boeken. Nog méér boeken dus. En ik kreeg inderdaad een boek uit het lijstje, een 'zeer aan te bevelen' boeken trouwens, eentje waarvan ik vind dat iederéén het moet lezen !

Dit boek relativeert enorm, want je hoeft niet eens halverwege te zijn om te merken dat al wat onze politici het voorbije jaar bezighield er al decennia oud is. Kiesstelsels, kieskringen, het is geen exclusiviteit van de 21ste eeuw. Het was wel gekomen.

Nieuwjaar komt eraan en omdat mijn echtgenootje een superfan is van cadeautjes gaat de ronde nog eens door. Opnieuw stapelen de cadeautjes zich hier op, waarvan zowaar 3/4 in het rode 'De Standaard Boekhandel' cadeaupapier verpakt zijn. Nog eens boeken dus. Boeken voor ons huis dat volstaat met boeken. Maar boeken ook die ons maken tot wat we zijn : een gezin waar veel gelezen wordt, waar de tijden ingedeeld worden in interessevelden, de 'astronomieperiode', de 'middeleeuwse periode', de 'cognitieve gedragspsychologieperiode' , de Einsteinperiode, naargelang het onderwerp dat in zwang is. Met de onderwerpen van onze bibliotheek zou je zo een tijdslijn van ons gezin kunnen maken.

En opeens besef ik : als het boeken zijn, dan is mijn wrevel over cadeautjes onmiddellijk over.
Een boek is altijd goed.

J. Koppen, Belgische politiek voor Dummies

Examenstress (bij ouders)

Het is ook hier begonnen : de examenstress. Nu is dat al bij al niet zo erg. De oudste rondt momenteel zijn laatste jaar ASO af en doet dat met ernst. Ik herinner me nog toen hij - begin van het ASO - examendagen als halve vakantiedagen zag, je was tenslotte vrij in de namiddag. En omdat diezelfde oudste tijdens het jaar alles wel netjes bijhield en er geen vakken waren waar er gesukkeld werd, werden die namiddagen gevuld met herhalen.

Nu zit hij in het laatste jaar en 't is toch wat zwaarder geworden. Wat ik vooral zie is dat het inzicht veruit primeert op het 'leren'. En zo moet er misschien ook meer gewerkt worden, wat beide kinderen beschikken hier over een schitterend geheugen.

Voor de jongste zijn examens ook weer iets van 'daar gaan we weer'.  (3 ASO) Vervelend, maar gewoon hard werken. Want dat doet ze gewoon. Ze legt de lat hoog en werkt 'gestaag' verder.

En wij, ouders denken : oef. We moeten daar helemaal niet achter zitten en we moeten niet eens zeggen dat ze moeten studeren want dat doen ze sowieso. Wij vragen geen lessen op, we controleren niets, we weten welk examen ze hebben en vragen op het eind van de dag of het gelukt is : hun planning en of ze er door zijn geraakt. Mochten er al vragen zijn van niet begrijpen dan kunnen ze bij ons terecht, zij het dat de jongste ook al eens uitleg vraagt aan de oudste. Maar meer moet dat dus niet zijn.

Ik besef dat dit een zegen is. Wij hebben het zelf ook nooit anders gekend. Manlief noch ik hebben ouders gehad die naast ons zaten om te leren of om ons te controleren. In alle eerlijkheid kan ik mij niet herinneren dat er kinderen in mijn klas waren die wél ouders naast zich hadden.

Nu hoor en lees ik hier en daar dat ouders speciaal verlof nemen om naast hun kinderen te zitten om alles mee te leren.  Chapeau ! Anderzijds denk ik : hier klopt toch iets niet. Ligt het aan de school en de leraars die het dan niet genoeg hebben uitgelegd ? Is het overdreven van een school om te vragen dat leerlingen zelfstandig kunnen werken ? Als dat een noodzaak is voor een groep kinderen (dat ze het inderdaad niet kunnen) dan stelt zich een volgend probleem : hoeveel ouders kunnen zich vrij maken, middag na middag ? Want dat duurt toch gauw 10 dagen ? En voelen al die ouders zich dan nog sterk genoeg om al die vakken mee te studeren en op een ietwat deftige manier uit te leggen ? Onlangs - ik ben even de referentie kwijt - zag ik nog op de Nederlandse Televisie een uitzending waar aangetoond werd dat dit zelfs heel verwarrend kan zijn voor een kind, zeker als het bijvoorbeeld over wiskunde gaat. De gebruikte methode van vroeger blijkt niet dezelfde te zijn als deze van nu.

Maar goed, het ene kind is het andere niet. Het ene zal meer zorg nodig hebben dan het andere.
Al blijf ik mij afvragen of we onze jongeren in het algemeen niet ferm onderschatten en zo bang zijn dat ze eens uitschuiven (een kind met een onvoldoende als gevolg van niet studeren haalt dat heus wel op als het de leerstof aan kan) dat we alles doen om dat uitschuiven te vermijden.

Maar zoals gezegd, het ene kind is het andere niet, net zoals de ene ouder de andere niet is.

Bij deze : aan alle kinderen en ouders met examens : veel succes !

eReader versus tablet

Ondertussen is bovenstaand boek uit en ik kan het alleen maar aanraden. Origineel, zelfs een beetje poëtisch. Alleen, 'plots' was het boek 'gedaan'. Het einde overviel me.

Kwam dat nu door dat boek, het verhaal of zat er iets anders achter ? Ik vrees het laatste. Omdat ik het boek als E-book las had ik niet echt door waar ik zo ongeveer in het boek zat. Voor mijn part had het nog kunnen blijven duren, het verhaal. De Eenzaamheid van de priemgetallen is immers geen thriller of detective waarvan je weet : als dat laatste stukje nog past is de puzzel af.

Anders was dat met het "Blauwe Maandag" van Nicci French. In dit boek is voor het eerst Frieda Klein, een psycho-analytica, het hoofdpersonage. Ook dit boek heb ik als E-book gelezen, maar hier was het einde helemaal niet onverwacht. De stukjes vielen allemaal op hun plaats en dan weet je : dit is het einde. Al wat er nog zou bijkomen zou trouwens ballast zijn.

Het is trouwens niet zo dat je bij een Ebook niet weet waar je ongeveer zit, je kan je 'progress' zien, zowel (percentueel bij bij) wat het hoofdstuk betreft als wat het hele boek betreft. Maar fysiek valt dat natuurlijk minder op, bij een 'echt' boek zie en merk je dat continu bewust en onbewust : zoveel bladzijden voorbij, zoveel nog te gaan.

eReader versus tablet

Ondertussen ben ik al aan het volgende E-book bezig en mijn argwaan tegenover E-books verdwijnt zienderogen.

Ik lees mijn E-books op een tablet, manlief heeft resoluut voor een E-reader gekozen. Ik had de tablet al maar werd pas enthousiast toen het lief met de E-Reader begon. Als ik zelf opnieuw zou moeten kiezen, dan zou ik niet weten of ik opnieuw voor de Tablet dan wel voor de E-Reader zou gaan. De E-Reader is veel minder belastend voor de ogen, wat toch niet min is. Hij is merkelijk lichter en compacter. De Tablet is robuuster, het is minder goed voor de ogen (werkt niet met eInk, er is een serieuze lichtgevende bron- maar hij is dan wel weer meer flexibel wat betreft het omgaan met verschillende formaten. Voor één ding heeft hij nog met kleine stip mijn voorkeur : ik kan 's nachts zonder lichtje lezen en stoor daardoor mijn echtgenootje niet. Ik heb het lichtje exact waar het moet zijn en kan heel duidelijk alles lezen. Het voordeel aan het nadeel dus.