Soms mis ik wel dat gevoel van 20 jaar zijn. Dan zie ik mezelf terug in mijn studententijd, omringd door goede vrienden, in een leven dat eigenlijk bijna geheel geleid werd door mijn passies. Want als student mag je je geheel en al overgeven aan wat je boeit, leef je nog eens in een omgeving die dit alles versterkt. De grootste zorg was voor mij toen gewoon slagen en omdat na het eerste jaar al bleek dat dat niet problematisch was, mocht ik me inderdaad vol zelfvertrouwen aan die passie overgeven.
20 jaar en ook het gevoel dat de hele wereld nog open lag. Ik weet dat ik grote idealen had over wat ik zou kunnen doen als werk, dat ik totaal niet honkvast was - waar ik gretig gebruik van maakte door tussen mijn 18 de en 25 ste zowel enkele jaren in Gent, Leuven als Antwerpen te wonen en dat ik in alles "heel mobiel" was.
2 x 20 + ...
2 x 20 + ...
Ondertussen ben ik dubbel zou oud en kan ik misschien mijmeren dat ik 'alles ligt open mis', ik waardeer het ondertussen ook dat er een boel grote zaken zijn waar ik mij geen zorgen meer over hoe te maken : of ik wel een (goed) lief zou hebben, of ik voldoende inkomen zou hebben, of de vriendschappen zouden blijven bestaan. Ja, ja, en grotendeels zijn ondertussen de antwoorden op deze vragen.
20 terug, het is een mooie herinnering. Maar of ik echt zou willen teruggaan ?
Al bij al niet denk ik, omdat iedere leeftijd nieuwe perspectieven betekent en de weg gaande misschien 't mooiste is.
Tenslotte heb ik al geleerd dat wat écht telt trouwens toch blijft. De liefde bijvoorbeeld. De vriendschap.
1 opmerking:
20 was inderdaad leuk, maar ik vind 30+ eigenlijk nog leuker. Je bent zekerder van jezelf, weet wie je bent en wat je wil, hebt een gezin en werk en hoeft je minder te bewijzen dan voordien. Ergens meer "innerlijke rust" dan als 20-er. Maar nu voel ik me plots héél oud, en dat op twee weken van m'n 33e verjaardag... ;-)
Een reactie posten