Een zware titel, ja, maar onmiddellijk recht in de roos. Ik heb namelijk een ander beeld over depressie of liever over depressieve mensen. De laatste tijd heb ik er nogal wat zien passeren, mensen met het label "Depressief", en het waren ook nog eens mensen die zich nièt wegstaken of schaamden over hun depressie. Nee, ze zeiden me gewoon 'ik heb een depressie'.
Eerst en vooral : proficiat voor zoveel openheid en meteen viel ook mijn eerste vooroordeel aan diggelen : dat alle depressieve mensen zich per definitie wegsteken in een hoekje. Misschien hebben ze soms de neiging, en sommige doen het misschien ook, maar niet allemaal.
Het tweede vooroordeel dat wegviel was dat depressieve mensen weinig te vertellen hebben. Toch weer niet diegene die ik ontmoet heb. Die hadden juist heel veel te vertellen. Dat het moeilijk ging, ja, dat de strijd op en neer ging, maar er werd ontzettend veel gedacht en beredeneerd, soms in kringetjes, soms bangelijk rechtlijnig, maar stil staan ze niet.
De gesprekken die ik met hen had waren zeer verrijkend. Er werden dingen in vraag gesteld die ik bij wijze van spreken 'for granted' neem, er werden invalshoeken belicht die ik nog nooit gezien heb. Het zwaarste was wel dat het leven zelf in vraag gesteld werd.
Leven als keuze, als niet-evidentie. Dat het niet evident is om iedere dag de moed te vinden om op te staan, maar dat die moed om de een of andere manier toch gevonden wordt, of moet gevonden worden. Dat het leven zich toont van zijn zwaarste en zwartste kant en dat dat door de omgeving als als toemaat ook nog eens niet begrepen wordt.
Soms werd ik er stil van, van de gesprekken, botste ik op mijn eigen machteloosheid en vooral op de machteloosheid van de rede : er valt weinig tegenin te brengen.
Soms wou ik zeggen : maar kijk eens hoe moedig, je bent er nog, zelfs in deze gitzwarte nacht vind je de kracht om met iemand te praten, sta je uiteindelijk op en vind je nog de moed om het alledaagse te doen, al valt dat zo zwaar.
Depressie. Het is een taboe en dat is zo doodjammer. Want het sluit mensen nog meer op. Het onbegrip verzwaart de depressie enkel maar. Geen mens die kiest om depressief te worden en ik ben er ondertussen wel een beetje van overtuigd dat het iedereen kan overkomen. Het is maar een kwestie van een aantal zaken plots bijeenkomen of de spreekwoordelijke druppel die de emmer te vol maakt.
Er zou meer plaats moeten zijn voor deze onderwerpen in onze wereld. Meer plaats ook voor mensen die depressief zijn, dat ze niet vergeten worden.
