Ik pleit onmiddellijk schuldig : aan het gedacht dat ik ga verkondigen heb ik zelf nog geen concrete stappen gezet. Ik zie het wel in mijn omgeving maar bij mij blijft het bij denken. Voilà, u weze gewaarschuwd.
Mijn gedacht is zo simpel als iets : we werken allemaal teveel. We zouden allemaal minder moeten werken zodat we meer tijd hebben voor elkaar, voor onze kinderen, voor de natuur, voor vrijwilligerswerk, kortom voor het leven !
Ik zie zoveel spanning in mijn eigen leven en dat van anderen, relatieproblemen die toch dikwijls het gevolg zijn van stress om het werk en een gebrek aan tijd. Mensen lijken niet meer toe te komen aan zichzelf (lees : ik), aan rustig genieten van wat is, van elkaar. Er moet gewerkt worden en dat werk wordt altijd maar meer.
Herstructureringen in bedrijven (ik las er op mijn werk ook zo eentje) betekenen meestal gewoon dat er meer werk door minder mensen moet gebeuren. Hoe lang kan dat potje nog vol ?
Dus mijn gedacht is : we werken met z'n allen teveel. En als we allemaal een beetje minder werken, dan is er meteen ook werk voor de zovelen die werk zoeken.
En ja, dan verdienen we minder. Maar dat laatste is geen simpele rekensom van zoveel minder verdienen, want werken kost ook geld : vervoer, kleren, sociale verplichtingen, kinderen naar de opvang.We zitten alsmaar meer en bewegen alsmaar minder. Uit tijdsgebrek kopen we ons broodjes en gaan uit eten. Tijd om te bewegen, om de fiets te nemen, om zelf te kopen, wie weet, zelf groenten te kweken ?
Dus ja, we gaan minder verdienen, maar krijgen we er niet meer voor terug ?
Zal ik het binnenkort niet langer bij denken over dit thema houden ?
1 opmerking:
Amen, sister!
Een reactie posten