Ik ben ervan overtuigd dat de wijvenblogs, maar ook andere, vol censuur staan. Werkelijk waar. Ik gun het u zeker en vast : dat multi-creatieve leven, die stralende echtgenoot, uw voortreffelijke kookkunsten en die moestuin die rendeert, maar u bent toch niet allemaal multi-getalenteerd, de zon schijnt toch niet voortdurend op uw stukje tuin en ik geloof er niets van dat uw kinderen u nooit de kast in jagen.
Zo hier ook. Het zit hier vol zelfcensuur. Wat u leest is goedgekozen, het stukje dat u mag lezen, maar het gevloek en het gesakker schrijf ik zelden neer. De terziele (?) gegane blog 'Door een roze bril' zei het treffend : het (blog-)leven gezien door een roze bril.
En of ik dat fout vind ? Totaal niet. Slecht nieuws genoeg al. Maar er zit ook wel een serieus vrouwenrisico' in. Want als we allemaal ons leven voorstellen als super dan verbleekt menig ander leven.
Maar goed, het is veralgemening. Er zijn mama's bij die al eens durven zuchten over hun kinderen. (Hip hip hoera voor het realistisch moederbeeld), die durven zeggen dat ze niet van plan zijn om voor het moederschap alles te laten varen en al eens egoïstisch durven zijn. Er zijn er die durven zeggen : van een carrière heb ik gedroomd en ontdekt hebben dat het niet hoefde.
Dus dames, liever niet al te veel zelfcensuur. Alle begrip, mislukkingen hoeven geen honderd paar ogen. Maar laat ik ook zeggen dat ik écht blij ben als een getalenteerd iemand terug werk gevonden heeft en gewoon zichzelve zelf blijft.
En dat er ook wel eens mensen sukkelen met hun gezondheid, hoe alert ze er op hun blog ook uitzien en hun slaapritme mij soms doet denken dat ze supermensen zijn.
Kijk, in alle eerlijkheid. Die blogs roeren me. Dan denk ik : da's ook maar een mens. Een schoon mens, dat wel, want ze worstelt en staat weer op, vandaag gaat het goed, morgen minder, maar we doen toch maar in schoonheid door.
1 opmerking:
Merci, dat doet mij iets :-)
Een reactie posten