Deze week was ik voor een heel dagje in West-Vlaanderen. Veel te lang geleden, echt, want ik mag ondertussen al een half leven in Vlaams-Brabant wonen, West-Vlaanderen is toch iets anders. Iets héél anders. Via mijn zus krijg ik sappige verhalen over het dorp - het politieke steekspel in haar dorp is een soapscript waar - en via mijn schoonbroer word ik herinnerd aan de rijkdom van de Westvlaamse taal.
Ja hoor, rijkdom !
Zo reden we voorbij een affiche voor een Chiro-fuif. De jattetoet-fuif. Ik moest glimlachen, had het woord al zo lang niet meer gehoord. Die zou mijn echtgenoot zeker niet weten. Ik vertelde hem dat het woord verwant was met een ander woord dat hij wel al eens gehoord had, 'jakkedoe', maar hij bleef mij het antwoord schuldig.
Als het zo doorgaat zal ook ik die taal vergeten zijn, en dat is best spijtig. Mijn schoonbroer geldt als een monument in het gebruik en bewaren van het Westvlaams. Ik zal dus echt meer moeten langs gaan, om te genieten van die westvlamingen en hun taaltje. En hier nu en dan een paar woorden bewaren, voor het Brabantse nageslacht.
U mag ondertussen oefenen op de vervoeging van jattetoet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten