als ik doodga

Waarover hebben mensen spijt als ze stervende zijn ?

In het Nieuwsblad Magazine van vorig weekend stond een interview met Martine Wolfaert, een vrouw die werkzaam is in palliatieve zorgen. Er stond een lijstje bij :

Vrij zaken die mensen het meest betreuren als de dood nabij is

1. Had ik maar niet zo hard gewerkt
2. Was ik maar gewoon gelukkig geweest
3. Had ik maar meer mijn eigen dromen waargemaakt
4. Had ik maar meer tijd met mijn gezin doorgebracht
5. Ik had vriendschappen beter moeten onderhouden, want die mis ik op het einde van mijn leven.

Toch een schop onder m'n kont eigenlijk, want ik ben niet stervende en denk nu al : ja, inderdaad.
Keuzes maken, ja, en tijd goed besteden. Aan mensen.

Artikel naar aanleiding van haar nieuwe boek 'Sterven is klote'

Bangelijk

Nu en dan lees ik wel eens de commentaren op artikels/discussies van De Standaard of hun expliciete vragen. Vrije meningsuiting is goed, niets op tegen, maar soms vraag ik mij af wat de zin ervan is, het lijkt alsof er een collectief heimwee bestaat naar de schandpaal : die mens/groep aan de schandpaal. Of nog : aan het stenigen van de 'zondaar'. Laat ons met z'n allen eens tonen hoe goed wij zijn en hoe slecht de ander. Hoe verstandig wij zijn en hoe dom de andere.

Echt bangelijk vind ik het.

Lees ook  Michel hierover

gelezen en goedgekeurd : nog eens Karin Fossum

Zalig, als je een reeks vindt waar je helemaal je ding in vindt ! Zo kan ik dus echt nog verder !
In tegenstelling tot vele krimi's gaat het bij Fossum niet zo zeer om de who done it, maar eerder over wie de man, vrouw is dié het gedaan heeft. Je komt via haar boeken in de geest van mensen met een eigen kijk op de wereld en ethiek. Eigenaardige figuren met een eigen logica en leefwereld. 

Van alle boeken die ik van Karin Fossum gelezen heb, staat voorlopig 'De duivel draagt het licht' nog altijd op nummer 1 :

"DE DUIVEL DRAAGT HET LICHT, Karin Fossum Een vrouw van een jaar of zestig komt verward het politiebureau binnen om iemand als vermist op te geven. Ze komt niet goed uit haar woorden, maar de politie vermoedt dat het om haar man gaat. De mogelijk licht demente vrouw wordt gerustgesteld en weer naar huis gestuurd. In haar kelder houdt zij echter iemand gevangen: een jongen die geprobeerd heeft in te breken, maar daarbij van de keldertrap is gevallen en zijn rug heeft gebroken. Ze heeft de jongen in haar macht en doet niets om hem te redden, behalve dan haar vergeefse bezoek aan het politiebureau." (bron)

Ik kan 's avonds echt uitzien naar het moment dat ik naar boven kan om verder te lezen. Gelukkig heeft Fossum een heel oeuvre, zo dat ik echt nog maanden lang zoet ben ! De boeken zijn ook zo in de bib te vinden ! 

Karin Fossum, de duivel draagt het licht 1998)
Karin Fossum, ik kan in het donker zien (2012)

de dinofase

Als ik naar de kinderen van de generaties nà mij kijk, dan lijkt het wel alsof er een nieuwe fase is in de ontwikkelingspsychologie, namelijk die van de dino's. Talloze kinderen heb ik al gezien met dino's in de hand, in alle maten en materialen, en menig één kende sprak over een T-rex (tyrannosaurus rex) versus een brontosaurus en kon dan nog eens feilloos zeggen dat de T-rex een vleeseter was en de brontosaurus een planteneter. 

Zoveel encyclopedische kennis in het hoofd van zo'n kind. Zelf weet ik er niets van af en beperkt mijn kennis zich tot de conclusie na Jurasic Parc, dat je die beesten maar beter niet tegenkomt. 

Maar goed, ik heb die ontwikkelingsfase blijkbaar gemist - zoals wellicht mijn hele generatie - en wou die nog inhalen met een bezoek aan het Museum voor Natuurkunde in Brussel. Tot mijn grote schande was ik er nog nooit geweest - ook al een gat in mijn kindertijd ! 

Het kind in mij werd onmiddellijk wakker, want daar stonden de skeletten en afgietsels van deze prehistorische beesten. Aanvankelijk probeerde ik het allemaal in mij op te slaan, alsof ik de fase nog kon inhalen, maar hé, dino's zijn complicated, het gaat zo waar over 230 miljoen jaar geleden. Mijn gevoel voor geschiedenis en mijn intern (westers dan nog) classificatiesysteem begint ergens bij de Egyptenaren en beslaat zo'n 5000 jaar in het totaal. Ik ben al blij als ik daar het één en ander kan in situeren. 

Dus vond ik het museum, dat het trouwens vooral van jonge bezoekers moet hebben, 'moeilijk'.  Echt ! Zo'n museumbezoek vraagt écht om een gids die je dingen kan tonen en uitleggen. In het buitenland heb ik al dikwijls een audio-gids gebruikt, je ziet iets waar je iets meer wil van weten, drukt op het nummer en krijgt een hele uitleg.  Geweldig is dat. Of je scant met je smartphone de QR-code in en je hebt de uitleg van het betreffende object. Maak WIFI beschikbaar en hup, de kost is toch echt wel te overzien, het onderhoud zo goed als nihil. Maar het lijkt soms alsof onze Belgische musea een beetje achterop hinken in innovatie. 

Dus hup, terug naar de boeken (waarom niet) en het zalige internet om wat inzicht te krijgen in wat ik als kind gemist heb : de wondere wereld van de dino's ! Al bij al toch een aanrader, zeker de zaal van de dino's !