Ik ken welgeteld één volwassene die nu en dan puzzelt. Ik dacht : daar heb ik nooit het geduld voor. En waarom zou ik zoiets doen ?
Op een toevallige manier kwam hier een puzzel terecht, een 3D puzzel, nog iets anders dan de gewone 'legpuzzel', maar weer dacht ik dat daar niets aan was. Dus lag hij maar op een tafeltje te verpieteren.
In een verloren ogenblik ging de doos toch open wilde ik wel eens weten hoe dat in elkaar zat. Er werd een muurtje gebouwd. Ik liet de puzzel voor wat hij was en merkte dat ik, iedere keer ik passeerde, verder bouwde.... tot ik tijdens een weekend compleet de tijd uit het oog verloren was en meer dan anderhalf uur had gebouwd.
Zo puzzelen (ik blijf het - wellicht verkeerdelijk - associëren met kinderen) is niet bijzonder hip of vrolijk, maar ik ondervond wel één ding : ik ging er volledig in op en vergat alle tijd. Helemaal geconcentreerd 'bouwen', 'zoeken', ... in plaats van 'het geduld niet hebben' bleek ik er helemaal rustig van te worden. De gedachten op één ding gericht. En zo ontstond, geheel onverwacht, de Mont Saint Michel. Hier geldt echter dat het proces leuker is dan het resultaat. 't Is niet dat er kunst gemaakt is of de relativiteitstheorie weerlegd. Misschien is ook dat het ontspannende eraan : 't is niets. 't is gaat niet om het resultaat.
Hij blijft nog even staan en dan gaan de stukken weer de doos in, mag hij 'verzonden worden' naar de enige volwassene die ik ken die puzzelt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten