Iedere dag poëzie lezen, of filosofie, dat was de raad van Antoon Vandevelde in 'Dat heet dan gelukkig zijn'.
Filosofie lees ik wel meer, maar poëzie, dat was lang geleden.
Als wij dan liefhebben, liefhebben
tussen veel papier, holle mannen en metaal,
laten wij dan liefhebben zoals mij goeddunkt:
liefhebben met de rust van de onrust, niet
die van routine, elkaars ogen verliezen
en weer ontdekken, voorbij de huizen gaan
het land in, de streling van onbekende struiken
ondergaan, de wind proeven op een steeds andere tong,
de maan zien en de zon in een kaartloze baan.
En laten de vrienden snel verouderen, worden
tot waardevolle verhalen, en die meter aarde
is slechts vruchtbaar waarop wij gaan.
Remco Campert, gelezen in "Geen dag zonder liefde", Honderd jaar Nederlandse Liefdespoëzie uit noord en zuid.
Dat doet goed !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten