Tijdens de wintermaanden (die eeuwig leken te duren dit jaar) herhaalde het lief dat we maar naar Spanje moesten verhuizen. Aanvankelijk hechtte ik er weinig belang aan, ten eerste is het lief een huisduif en ten tweede is hij niet zo vaak naar Spanje geweest.
Zelf ben ik al héél veel naar Spanje geweest, van toen ik nog een uk was tot adolescent met de ouders, dan jaren lang iedere krokusvakantie omdat ik de winter niet meer kon harden in België en tussendoor ook nog enkele vakanties in de zomer. Ik kom er graag. Ik ben er op dit eigenste moment.
Maar verhuizen ?
Het lief blijft er ernstig over. Verhuizen naar Spanje zodra onze loopbaan dat toelaat (en dat zal er sneller zijn dan gedacht). Hij houdt niet van de winters, van de duisternis die ons land in de ban kan houden.
Ondertussen ben ik weer maar eens (alleen) in Spanje aanbeland en langzaamaan denk ik 'het idee is nog niet zo gek'. Het tempo lijkt hier lager te liggen, al is dat een beetje afhankelijk van waar je bent, in Barcelona en Madrid ligt het al een stuk hoger.
En hoe zit het dan met de kinderen ? vraag ik hem. 'We zullen ze meer zien', dan komen die gewoon op vakantie, ze zullen het graag doen, gratis vakantie bij de (groot-)ouders. Zelf heb ik niet zoveel familie en de afstand is niet zo groot, wie geen specifieke datum heeft, kan echt low budget over en weer vliegen.
Verhuizen naar Spanje. Die zalige taal. Siesta.
Soms lijkt het me wel iets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten