Sedert dit jaar werk ik 4/5 en dat is zowat de beste beslissing uit jaren. Die dag gebruik ik echter niet om '
bij te werken' (wat ik best zou kunnen) of '
het huis helemaal in orde te brengen' (met één dag heb ik nog niet genoeg), of de zorg voor de kinderen op mij te nemen. (de jongste 17...).
Nee, vrijdag = vrije dag = dag om te leren en te ontdekken, om eens helemaal 'iets anders' te doen.
Nu en dan zal ik een verslagje brengen van die bijzonder vrijdag, wellicht niet chronologisch omdat ik spijtig genoeg met enige vertraging werk.
Eén van de leuke uitstappen was een bezoek aan het
Red Star Line museum.
De tocht op zich was al een avontuurtje : de trein naar Hasselt om vervolgens in Antwerpen
een Blue Bike te nemen en als een echte citygirl door het centrum te cruisen. Omdat ik toch met de fiets was maakte ik meteen nog een historische fietstocht. Ik heb een jaar in Antwerpen gewoond en kon het niet laten om hier en daar nog eens wat herinneringen op te snuiven.
Het Red Star Line Museum ligt niet zo ver van het MAS en er is een fietsparking pal voor de ingang. Het museum is overigens gelegen langs de kaaien, je bent er eigenlijk IN de gebouwen van de vorigmalige Red Star Line compagny.
Ik had gereserveerd om 13 uur en dat ging heel goed. Het museum was niet 'volzet', maar er was toch behoorlijk wat volk. Wellicht omdat het nog geen maand open was en veel mediabelangstelling had gekregen.
Het museum vertelt vooral het verhaal van alledaagse mensen. Zo leerde ik dat Antwerpen (en de Red Star) voor een groot deel van Europa de poort naar Amerika was. Vele mensen wilden naar de beloftevolle Verenigde Staten (en later Canada). Niet iedereen kon de V.S. binnen, reglementeringen werden strenger en je moest 'iets te bieden' hebben. Wie ongezond was kon niet mee.
Wat mij opviel is dat dit verhaal van migratie niet veel verschilt van de vele migranten die naar België zijn gekomen. Vele migranten waren in de V.S. immers gigantisch teleurgesteld dat het 'dat maar' was en ze leefden er in armoede. Ze hadden het zich echt anders voorgesteld.
Het is een les die blijkbaar, ondanks internet en wereldwijde informatie, nog altijd niet echt geleerd is, net als de hardnekkige illusie blijft dat het gras aan de andere kant altijd groener is.
In de inkomhal (foto hierboven) word je meteen met die werkelijkheid geconfronteerd. Over de hele wereld jagen mensen een beter leven na en maken ze hun droom al dan niet waar in het nieuwe land.
Wat heel fijn is in het museum, zijn de talrijke getuigenissen van mensen op band en film. Je hoort er arme mensen over hun dromen, maar evengoed Einstein over zijn overtocht naar de V.S. Omgekeerd leer je er dat vele 'Grote Amerikanen' hun wortels hebben in Europa en er zelfs heel wat zijn die via de Red Star Line de V.S. zijn binnengekomen.
Het museum telt 2 verdiepingen en je mag best wat tijd rekenen als je je echt wel verdiepen in het verhaal van zovelen. Het voert je een dikke eeuw terug in de geschiedenis en nu en dan lijkt het alsof je nog stemmen hoort van de drummende massa die hoopvol klaar staat om te vertrekken.
Voor mij een super geslaagde vrijdag en uitstap !
